தன் வாழ்க்கையில் இது வரமா சாபமா என்று அவனுக்கு புரியவில்லை 'வணக்கம் ஐயா என்ற மழழை குரல் அவன் மனதில் மறுபடியும் மறுபடியும் விடாமல் ஒலித்தது இதயத்தில் யாரோ சூட்டு கோலால் இழுத்தது போல் பச்சை ரணமாய் ஒருவலி உண்டானது உணர்வுகள் தீக்குச்சியாய் உரச எரிமலையின் அடிவாரத்தில் இருப்பது போல் தகித்தது சத்யனுக்கு அவனின் பிற்காலம் பெரும் கேள்வி குறியாய் அவன்முன் உயர்ந்து நின்றது வாழ்க்கை மறுபடியும் பின்நோக்கிச் சென்று மான்சியை தான் கல்லூரியில் பார்த்த நாட்களில் இருந்து தொடங்காதா என்று மனம் காரணமின்றி ஏங்கியது
உள்ளம் உருகி கண்களில் நீராய் கசிந்து தாடையில் வழிந்து கழுத்தில் சிறு ஓடையாய் ஓடி மார்பு சட்டையை நனைத்தது அவனுடய உலகம் சிறிது நேரம் தன் சுழற்சியை நிருத்தி வைத்தது அப்போது வெளியே தீனமாய் ஒரு குழந்தையின் அழுகுரல் சத்யனை இவ்வுலகுக்கு கொண்டுவந்ததுஅழுகுரல் கேட்டு அவசரமாக கண்விழித்த சத்யன் தன் சட்டை நனைந்திருப்பதை பார்த்து தான் கண்ணீரை உணர்ந்தான் 'ச்சே இது என்ன சின்னபிள்ளை மாதிரி என்று நினைத்து கண்களை துடைத்தவன் யார் அழுதது என்று வெளியே வந்து பார்த்தான் அங்கே மைதானத்தில் ஒருமரத்தடியில் இருந்த சிமிண்ட் மேடையில் அமர்ந்து பிரவீன் தான் கண்ணை கசக்கி கொண்டிருக்க சத்யனின் கால்கள் தானாகவே அவனிடம் விரைந்தன
இதைத்தான் "தான் ஆடா விட்டாலும் தன் சதை ஆடும்ன்னு" பெரியவங்க சொன்னாங்களோ குழந்தையிடம் சென்றவன் என்ன பேசுவது என்று புரியாமல் சிறிதுநேரம் அவன் அழுவதை பார்த்த சத்யன் பிறகு'ஏம்ப்பா அழற என்னாச்சு'என்று விசாரிக்க 'ம்ம் என்னோத பிச்சிய என்னோத பிச்சிய என்று அதையே நான்கு முறை பிரவீன் மழழையில் பிதற்ற 'ம் சொல்லு உன்னோட பிச்சிய என்னாச்சு சொல்லு,என்று சத்யன் கேட்க முதலில் சத்யனுக்கே பிச்சின்னா என்னன்னு தெரியாது சரி குழந்தையே சொல்லட்டும் என நினைத்தான் 'அதோ அந்த பைய என்னோத பிச்சி பாகெத்த புதுங்கித்தா எனக்கு பிச்சி இல்லேல்ல, என்று தூரத்தில் பிஸ்கெட் தின்றுகொண்டிருந்த இவனைவிட ஒரு பெரிய பையனை காட்ட சத்யனுக்கு இப்போது புரிந்தது குழந்தையோட பிஸ்கெட்டை அந்த பையன் புடிங்கிட்டான் போல ச்சே என்று வருந்தியவன் 'சரிவா உனக்கு வேற பாக்கெட் தர்றேன்,என்று சொல்லிவிட்டு முன்னே செல்ல குழந்தை ஆர்வத்துடன் அந்த சிமிண்ட் மேடையிலிருந்து கீழே குதிக்க முழங்கால் மண்தரையில் உரசி லேசாக ரத்தம் கசிய ஆவ்வ்வ்வ் என்று பிரவீன் சத்தம்போட்டு கத்தினான்
முன்னால் போன சத்யன் வேகமாக திரும்பி அவனருகே வந்து காலில் ரத்தம் கசிவதை பார்த்ததும் 'ஐயோ'என்று நெற்றியில் அறைந்து கொண்டான் 'ச்சே சின்ன குழந்தையாச்சே எப்படி கீழே இறங்கும் என்று கூட தனக்கு தோனாமல் போய்விட்டதே என்று வருந்தியவன் 'ச்சு ச்சு அழாதடா வாடா குட்டிப்பையா உனக்கு மருந்து போட்டு நான் நிறைய சாக்லேட் வாங்கிதர்றேன் நீ இப்ப அழக்கூடாதாம் ம் என்ன சரியா,என்று கொஞ்ச சாக்லேட் என்றதும் கப்பென்று அழுகையை நிறுத்திய பிரவீன் என்னை தூக்கு என்பது போல் சத்யனை நோக்கி கைகளை விரித்து நீட்ட சத்யன் உடனே குழந்தையை தூக்கி தன் தோளில் வைத்துகொள்ள குழந்தை அழும்போது வந்த கண்ணீரையும் மூக்கில் ஒழுகிய சளியையும் சேர்த்து சத்யனின் தோளில் முகத்தை அழுத்தி தேய்த்தது
சத்யன் பிரவீனை தோளில் தூக்கிக்கொண்டு வருவதை பார்த்த நிர்மலா பதட்டமாக ஓடிவந்து 'என்னாச்சு சார் அவனை கீழே விடுங்க,என்றவள் 'ஏய் பிரவீன் எறங்கு கீழே இதென்ன புதுபழக்கம் வர வர உனக்கு இங்கே செல்லம் அதிகமாயிட்டுது இறங்குடா,என்று குழந்தையை அதட்ட 'பரவாயில்லைங்க கீழ விழுந்துட்டான் அதான் தூக்கிட்ட வந்தேன் நான் இவனை கொஞ்சநேரம் வெளியிலகூட்டி போகலாமா,என்று அவளிடம் அனுமதி கேட்க நிர்மலா அவனை ஆச்சரியமாக பார்த்து இவ்ளோ பெரிய பணக்காரனுக்கு இந்த அனாதை குழந்தை மேல இவ்வளவு அன்பா ச்சே ரொம்ப நல்லவர் போல என்று மனதில் என்னியவள்
'ம் சரிங்க சார் கூட்டிப்போங்க தாத்தாவிடம் நான் சொல்லிகிறேன், என்றவள் 'பிரவீன் ஐயாவை தொல்லை பண்ணக்கூடாது அமைதியா இருக்கனும் சரியா, என்று குழந்தையை எச்சரித்து அனுப்பினாள் காரில் ஏறும்போது மிரண்ட பிரவீன் 'நீயி தாக்தறா எனக்கு ஊசி போதுவியா,என்று சத்யனிடம் மழழையில் கேட்க சத்யனுக்கு சிரிப்பு வந்தது 'ம் நான் டாக்டர் இல்ல இப்ப உனக்கு சாக்லேட் வாங்கத்தான் போறோம் பயப்படாதே என்ன,என்று சமாதானம் செய்து பிரவீனை காரில் தன்னருகில் அமர்த்திக்கொண்டு காரை கிளப்பினான்
கோவை பெரிய கடைவீதியில் ஒரு சூப்பர் மார்கெட்டில் நிறைய சாக்லேட்டை வாங்கியவன் பிரவீனுக்கு ஏற்ற சில உடைகளையும் வாங்கிக்கொண்டு விடுதிக்கு புறப்பட அந்த அழகு வாலிபனையும் அவன் கையிலிருந்த அந்த அழுக்கு குழந்தையையும் அன்று கோவையில் நிறையபேர் வேடிக்கைப் பார்த்தனர் மறுபடியும் பிரவீனை விடுதியில் விட்டுவிட்டு கிளம்பும்போது குழந்தை அவன் கைகளை பற்றி'நீ மதுபதியும் வதுவியா,என்று கேட்க சத்யனுக்கு என்ன பதில் சொல்வது தெரியாமல் விழித்தான் நிர்மலாதான் 'எல்லாம் வருவார் நீ போடா குட்டி,என்று சமாளித்து அனுப்பி வைத்தாள்
திரும்பி போகும்போது குழந்தை கேட்டது மறுபடியும் மறுபடியும் ஞாபகத்துக்கு வர ரொம்பவே தடுமாறினான் நேற்று முழுவதும் சரியாக சாப்பிடாமல் உறங்காமல் இருந்தது அவனுக்கு களைப்பாக இருக்க வீட்டில் போய் முதலில் நல்ல ஓய்வெடுக்கனும் என்று நினைத்தபடி காரை செலுத்தினான் அப்போது முன்னால் சென்ற ஒரு வேனை முந்திச்செல்ல சத்யன் முயல எதிரே வந்த ஒரு அரசு பேருந்துடன் பயங்கர சத்ததுடன் கார் நேருக்குநேர் மோதியது
அடுத்த சிலகணங்களில் ரத்தவெள்ளத்தில் கிடந்தான் சத்யன் அடுத்த சிலநிமிடங்களில் போலீஸ்க்கும் ஆம்புலன்ஸ்க்கும் தகவல் தெரிவிக்கப்பட்டு அவர்கள் வந்துவிட அங்கே பெரும் கூட்டம் கூடியது அந்த கூட்டத்தில் இருந்த ஒருவர் காரை கவனித்துவிட்டு போலீஸாரிடம் 'சார் இந்த கார் எஸ் கே எஸ் காலேஜ் நிறுவனரோடது அனேகமாக அடிபட்டு கிடக்கிறது அவர் மகனாகத்தான் இருக்கனும், என்று தகவல் சொல்ல போலீஸார் உடனே பலருடன் தொடர்புகொண்டு அவன் வீட்டுக்கு தகவல் தெரிவித்தனர் போலீஸும் பொதுமக்களும் சேர்ந்து காரை உடைத்து சத்யனை வெளியே எடுக்க அவன் உடல்முழுவதும் ரத்தம் தலையில் பலத்த அடிபட்டு ரத்தம் கட்டுகடங்காமல் வழிய அவனுக்கு உயிர் இருக்கிறதா என்று சோதித்து பார்த்தனர்
லேசாக நாடித்துடிப்பு இருக்க அவசரமாக ஆம்புலன்சில் ஏற்றினார்கள் ஆம்புலன்ஸ் கிளம்பி கொஞ்சநேரத்தில் அங்கே இன்னொரு கார் வந்து நிற்க்க அதிலிருந்து இறங்கிய கண்ணனும் அவர் மனைவியும் விபத்தான காரையும் அங்கே கொட்டியிருந்த சத்யனின் ரத்தத்தையும் பார்த்து தலையில் அடித்து கொண்டு கதற சத்யனின் அம்மா மரகதம் மயங்கியே விழுந்துவிட்டாள்
கண்ணனுக்கு அங்கிருந்தவர்கள் எந்த மருத்துவமனை என்று தகவல் சொல்ல மனைவியை தூக்கி காரில் போட்டுக்கொண்டு காரில் பறந்தார் மருத்துவமனையில் சத்யனுக்கு தலையில் பலத்த காய்ம் பிழைப்பது ரொம்ப கஷ்டம் என்றதும் கண்ணனுக்கு தலையில் இடிவிழுந்தது போல் ஆனது தனது செல்லில் குடும்ப டாக்டரை அழைத்து தகவல் சொல்லி வரச்சொன்னார் அவர் வந்ததும் உள்ளேபோய் மற்ற டாக்டர்களுடன் கலந்துவிட்டு பலத்த யோசனையோடு வெளியேவந்து கண்ணனிடம் 'ரொம்ப பலத்த அடிதான் ஆனா சான்ஸ் இருக்கு நீங்க பயப்படாதீங்க நான் விசாரிச்சதுல ஆம்புலன்ஸ்ல வரும்போது கொஞ்சம் நினைவு இருந்திருக்கு பிரவீன் பிரவீன்னு மூன்றுமுறை சொல்லிருக்கான் நாம சத்யனை வேற ஆஸ்பிட்டல் கொண்டு போயிறலாம் எல்லாம் நான் பார்த்துக்கிறேன் தைரியமா இருங்க கண்ணன்,
என்று டாக்டர் ஆறுதல் சொல்ல கண்ணபிரானுக்கு இப்போது பெரும் குழப்பம் யார் அந்த பிரவீன் என்றுதான் மரணத்தின் வாசலில் கூட அந்த பெயரை சொல்லியிருக்கிறான் என்றால் அது யார்அதன்பிறகு அவர்களின் பேமிலி டாக்டர் சத்யனை வேறு மருத்துவமனைக்கு மாற்றி சென்னையில் அவருக்கு தெரிந்த பிரபலமான ஒரு டாக்டரை வரவழைத்து சத்யனை பரிசோதித்தனர் அவர் சத்யனுக்கு உடனடியாக தலையில் அறுவைசிகிச்சை செய்யவேண்டும் அப்படிச்செய்தால் அவன் பிழைக்க வாய்ப்பு இருப்பதாக சொல்ல எல்லோரும் உடனே ஆப்ரேஷன் செய்யுமாறு டாக்டரிடம் வேன்ட சத்யன் ஆப்ரேஷனுக்கு தயார் செய்யப்பட்டான்
காலையிலேயே விஷயம் கேள்விப்பட்டு கார்த்திக் சுமித்ரா வந்து சோகத்துடன் காத்திருக்க அப்போது விடுதியின் பெரியவர் பரபரப்புடன் வந்து கண்ணனிடம்'ஐயோ என்ன சார் ஆச்சு எனக்கு இப்பதான் விஷயம் தெரியும் எப்படி இருக்கார் நேத்து விடுதிக்கு வரும்போது கூட நல்லாத்தானே இருந்தார் இப்ப இப்படியாயிருசசே,என்று உன்மையாக பெரியவர் வருந்த 'என்னது சத்யன் விடுதிக்கு வந்தானா எப்ப வந்தான்,என கண்ணன் வியப்புடன் கேட்க அங்கே வீட்டினர் அனைவரும் கூடிவிட்ட'ஆமாம் சார் நேத்து மாலை ஒரு பனிரண்டு மணிக்கு விடுதி பிள்ளைகளுக்கு நிறைய பிஸ்கெட் வாங்கிகிட்டு வந்தார் அப்புறமா தியான மண்டபத்தில் கொஞ்சநேரம் இருந்தார் அப்ப ஒரு சின்னபையனுக்கு கீழே விழுந்து லேசா காயமாயிருச்சு அவரே அந்த பையனை தோளில் தூக்கிட்டு வந்தார்
எங்களுக்கெல்லாம் ரொம்ப ஆச்சரியமா போச்சு,என்று பேசிக்கொண்டே போனவரை மறித்து அவசரமாக 'அந்த பையனோட பெயர் என்ன,என்று கண்ணன் கேட்க 'பையன் பெயர் பிரவீன் சார் நேத்து சத்யன் தம்பியே அந்த பையனை கார்ல கூட்டிப்போய் அவனுக்கு நிறைய தூணிகளும் சாக்லேடும் வாங்கி கொடுத்து கூட்டிவந்தார் சார் ,என்று விரிவாக விளக்கத்துடன் கூற 'யார் அந்த பையன் ,என கார்த்திக் கேட்டான் 'அதான் சார் நீங்களும் உங்க மேனேஜர் சிவாவும் ஊட்டியிலிருந்து கொண்டுவந்து சேர்த்தீங்களே அந்த பையன்தான் சார் சத்யன் தம்பியும் விடுதிக்கு வந்ததும் அந்த பையனை பத்திதான் முதல்ல விசாரிச்சார் ,
என்று பெரியவர் ஒரு சிறிய குண்டை தூக்கி அந்த இடத்தில் போட அது வெடிக்காமல் புகைந்தது அத்தனை பேரும் ஒருவர் முகத்தை ஓருவர் பார்க்க அவர்கள் முகத்தில் குழப்ப ரேகைகள் தாறுமாறாக ஓடியது கண்ணபிரானுக்கு குழப்பத்தின் முடிச்சு இன்னும் சிக்கலாகிவிட்டது போல் இருந்தது இதற்க்கெல்லாம் பதில் சத்யன் கண்விழித்தால் மட்டுமே கிடைக்கும் என்று நினைத்தார் ஆனால் அந்த முடிச்சை எளிதாக அவிழ்க்க அவர் தம்பியும் சத்யனின் சித்தப்பாவுமான ராஜேந்திரன் சிங்கப்பூரில் இருந்து பிளைட்டில் வந்துகொண்டிருந்தார். இருவரும் டீயை முடித்து தண்ணீர் பாட்டிலை திறந்து கைகழுவிவிட்டு உட்கார்ந்தனர்
'நான் வந்து ரொம்ப நேரமாச்சு அவங்கல்லாம் ஏதாவது தப்பா நெனைக்கபோறாங்க 'என நிர்மலா போக விருப்பமில்லாத குரலில் கூற 'அவங்க என்ன தப்பா நினைகிறது அவங்களவிட நாம ஒன்னும் தப்பானவங்க இல்லை நீ பேசாம உட்கார்,என்றவன் அவள் எழுந்திருக்க முடியாதபடி சட்டென அவள் மடியில் தலைவைத்து படுத்துகொண்டான் 'மடியிலிருந்த அவன் தலைமுடியை தன் விரல்களால் கோதி கொண்டே 'என்ன ஐயாவுக்கு இன்னைக்கு ஒரே ரொமான்ஸ் மூடு போலருக்கு'என்று கொஞ்சம் குரலில் நிர்மலா கேட்க 'அடி போடி இருகிற பிரச்சனையில் ரொமான்ஸ் கூட கேட்குதா நீ என்பக்கத்தில் இருந்தா எல்லா பிரச்சனைகளையும் சமாளிக்க முடியும்ன்னு தோனுது அதனால்தான்'
'ஆமா நம்ம உயிர் காதலன் இப்படி வெளியே உட்கார்திருக்கானே அவனுக்கு கம்பெனி கொடுப்போம்ன்னு இல்லாம கேள்வி கேட்கிற'என்றவன் அவள் மடியில் இருந்த தன் முகத்தை திருப்பி கவிழ்ந்து அவளின் தொடைகளை பிளந்து உள்ளே அழுத்த முயற்ச்சிக்க அதற்க்கு அவள் சுடிதாரின் டாப்ஸ் எதிரியாக இருக்க தன் தலையின் அழுத்தத்தை தளர்த்தி கைகளை தலைக்கு கீழே விட்டு டாப்ஸை சுருட்டி மேலே ஏற்ற முயற்ச்சித்தான் ' ஐயோ என்ன பண்றீங்க கையை வச்சிகிட்டு சும்மா இருக்க மாட்டீங்களா'என்று கிசுகிசுப்பாக கூறிய நிர்மலா அவன் கைகள் முன்னேறாதவாறு தலையை மடியில் அழுத்தினாள்
இப்போது இவன் முகத்துக்கும் அவள் தொடைகளுக்கும் இடையே சிவாவின் கைவிரல்கள் மாட்டிக்கொண்டது 'ஏய் ஏன்டி இப்படி போட்டு அழுத்துற மூச்சு முட்டி இங்கயே செத்துற போறேன் 'என்று சிவா தினறிக்கொண்டு குரல் கொடுக்க கவிழ்ந்த நிலையில் அவன் பேசியது அவளிடமா அல்லது அவள் தொடைகளுக்கு நடுவே இருந்த அவளின் பெண்மையிடமா என்று தெரியவில்லை 'சரி பரவாயில்லை இப்படியே போட்டு அமுக்கு சந்தோஷமா சாகறேன் ஒரு பழமொழி சொல்லுவாங்கடி உனக்கு தெரியுமா 'ஒன்னு சன்டையில சாகனும் இல்லேன்னா ----யில சாகனும்ன்னு' என்று சொல்ல வந்ததில் பாதியை விழுங்கிவிட்டு சிவா சொல்லி சிரிக்க
நிர்மலா அவன் தலைமுடியை கொத்தாக பிடித்து தூக்கி 'ச்சை கர்மம் என்ன இப்படி அசிங்கமா பேசறீங்க,என்று முகம்சுழிக்க அவளை தலைமுடியை பற்றி தூக்கியிருந்ததால் சட்டென சுடிதாரின் டாப்ஸை மேலே ஏற்றி அவளின் சுடிதார் பேன்ட்க்கு மேலாக அவள் அடிவயிற்றில் முகத்தை வைத்து கொண்டு 'எதுடி அசிங்கம் நாம எல்லாருமே அசிங்கம்தான் ரெண்டு அசிங்கங்களுக்கு பிறந்தவங்க என்று சிவா தத்துவம் பேசினான். நிர்மலாவின் அடிவயிற்றில் முகம் வைத்துக்கொண்டு சிவா அப்படி பேசியது அவளுக்கு கூச்சத்தை ஏற்ப்படுத்த நெளிய ஆரம்பித்தாள் 'என்னங்க இது எனக்கு சங்கடமா இருக்கு நாம இப்ப கோயிலுக்கு பின்னாடி உட்கார்ந்திருக்கோம் இந்த இடத்தில் இதுபோல செய்றது நல்லதில்லை'
'ஏய் நாம என்னா கள்ளக்காதலா பண்றோம் இது நூறுசதம் நல்ல காதல்டி சரிவிடு நம்மல பார்த்து விநாயகருக்கு மூடு வந்து ஏதாவது பொண்ண பார்த்து கல்யாணமாவது பண்ணிக்கட்டும்'என்று கிண்டல் குரலில் கூறியவன் தனது முகத்தை திருப்பி துணிகளுக்கு மேலாக அவளின் பெண்மையின் மேட்டில் பதிக்க நிர்மலாவின் பாடு இன்னும் திண்டாட்டம் மானது அங்கே முகத்தை வைத்தவன் சும்மா இருக்காமல் தன் மூக்கால் உரசிக்கொண்டே 'ஏய் நிலா இங்க என்னமோ வாசனை வருதுடி மொதல்ல அது என்ன வாசனைன்னு கண்டுபிடிக்கனும் என்றவன்
அங்கேயிருந்த பேன்ட் நாடாவை பற்களால் கடித்து இழுக்க முடிச்சு உடனே அவிழ்ந்துகொண்டது நிர்மலா சிறுகச்சிறுக தன்நிலையை இழந்து கொண்டிருந்தாள் அவளுக்கு இது எல்லாம் புதுமையாகவும் இனிமையாகவும் இருந்தது அவளும் சிவாவும் இதற்க்கு முன்பு சந்தித்த நாட்களில்இருவரும் அதிகபட்சமாக உதட்டில் மட்டும்தான் முத்தமிட்டிருகிறார்கள் அதுவும் சிலநேரங்களில் இவள்தான் அவனை இழுத்து முத்தமிடுவாள் அந்தளவுக்கு சிவா கொஞ்சம் கௌரவம் பார்ப்பவன் இப்போது என்னடாவென்றால் எல்லாம் தலைகீழாக நடக்கிறது ஒருவேளை இன்று நடந்த பிரச்சனைகளால் தன் மனதில் ஏற்பட்ட காயங்களை காதல் என்ற மருந்தால் ஆற்ற பார்க்கிறானோ
எதுஎப்படியோ இந்தநிலை நீடிப்பது நல்லதில்லை யாராவது பார்த்துவிட்டால் அதைவிட அவமானம் வேறில்லை என்று நினைத்த நிர்மலா வலுக்கட்டாயமாக அவன் முகத்தை பற்றி திருப்பி படுக்கவைக்க இப்போது மல்லாந்த நிலையில் சுருட்டப்பட்ட சுடிதார் டாப்பினுல் இருந்த அவன் முகம் தாயின் முந்தானை மறைவில் பால் குடிக்கும் குழந்தை போல் இருந்தது அதன்பிறகு அவன் செய்த சிலுமிஷங்களால் 'ச்சே' ஏன்டா இவன் முகத்தை திருப்பினோம் என்று ஆகிவிட்டது
நிர்மலாவுக்கு சிவா தன் தலையை முட்டி முட்டி மேலே ஏற்ற முயற்ச்சிக்க அவளோ கைகளால் பலமாக அவன் தலையை பற்றி கீழே தள்ள முயற்ச்சித்தாள் சட்டென்று தலையை வெளியே எடுத்த சிவா அவளை கோபமாக முறைத்துவிட்டு எழுந்து உட்கார்ந்து கொண்டான்சிவா கோபமாக எழுந்து நிர்மலாவுக்கு மனதுக்கு கஷ்டமாக இருந்தாலும் அப்பாடா என்று நிம்மதியாகவும் இருந்தது கோபத்துடன் அவளுக்கு முதுகுகாட்டி உட்கார்திருந்தவனை பின் புறம்பாக அணைத்து பிடரிமயிரை பற்களால் பற்றி இழுத்து கைகளை முன்புறம் கழுத்து வழியாகவிட்டு அவன் மார்பு முடிகளை விரல்களால் சுருட்டி இழுத்து இன்னொரு கைவிரலால் வலது மார்பின் சிறிய காம்பை சுரண்டி அவன் கோபத்தை குறைக்க முயற்ச்சித்தாள்
ஆனால் அவள் பின்புறமாக அணைத்து தன் பருத்த மார்பை அவன் முதுகில் அழுத்தியபோதே சிவாவின் கோபம் பறந்துவிட்டது மாறாக தாபம் வந்து அவன் உடம்பின் ஒவ்வொரு செல்லிலும் முகாமிட்டிருந்தது 'இதோ பாருங்க சிவா நாம இன்னையோட பிரிந்து வேறு எங்காச்சும் போகப்போறோமா இப்படி அவசரப்படுறீங்க முதல்ல மான்சி பிரச்சினைய முடிப்போம் அப்பறமா நீங்க என்ன சொன்னாலும் என்ன செய்தாலும் நான் ஒத்துக்கறேன் இப்போ நல்லபிள்ளையா போய் லாபியில் இருக்கிற பெஞ்சில் படுங்க காலையில் என்னென்ன நடக்கபோகுதோ தெரியலை அத நெனச்சாலே தலைசுத்துது நீங்க என்னடான்னா இங்கே உட்கார்ந்து கொஞ்சிகிட்டு இருக்கீங்க,என்று அக்கரையுடன் நிர்மலா பேச சிவாவுக்கு அவள் சொல்வது சரியாகத்தான் பட்டது
ஆனால் அவளால் மட்டுமே தட்டி எழுப்ப கூடிய உணர்ச்சிகள் அவனுல் எழுந்து பேயாட்டம் போடுகிறதே அதை என்ன செய்வது நிர்மலாவோ இது வேலைக்காது என நினைத்து அவனை விலக்கி உடைகளை சரிசெய்து எழுந்து நின்று கொண்டாள் அவளையே சிறிது நேரம் பார்த்த சிவா பிறகு வேறு வழியில்லாமல் எழுந்தான் எழுந்தவன் அவளை இறுக்கி அணைத்து உதடுகளில் முத்தமிட்டு 'நிலா நான் உன் மனசு சங்கடப்படும்படி ஏதாவது தவறா நடந்திருந்தா மன்னிச்சுக்கோ என்னென்னனு தெரியலை என்னாலயே என்னை கண்ட்ரோல் பண்ணிக்க முடியல ப்ளீஸ்ம்மா சாரி,என்று அவளிடம் நடந்த அத்துமீறல்ளுக்கு மன்னிப்பு கேட்க
'ச்சே என்னங்க இதுக்கு போய் மன்னிப்பு அது இதுன்னு நானென்ன வெளியாளா உங்களுக்கு சொந்தமானவ தான இப்ப வேனாம்ன்னு தான் அப்படி சொன்னேன் சரிவாங்க போகலாம்;என்று அவன் கையைப்பிடித்து கொண்டு அங்கிருந்து கிளம்பினாள் மறுநாள் காலை சத்யனின் அறையில் அவன் கண்விழித்து வாய்திறந்து பேசவதற்க்காக அனைவரும் காத்திருந்தனர் ஏற்கனவே ராஜேந்திரன் டாக்டரிடம் ஓரளவு விஷயத்தை சொல்லியிருந்ததால் அவர் சத்யன் அதிகமாக உணர்ச்சிவசப்பட்டாமல் பார்த்துகொள்ள சொன்னார்
சிவா ஜன்னல் கம்பியை பிடித்துகொண்டு வெளியே வெறித்துகொண்டிருக்க நிர்மலா குழந்தையை சத்யனின் படுக்கையில் உட்கார வைத்தாள் குழந்தை பிரவீன் மெதுவாக சத்யனின் கன்னங்களில் தன் விரலால் தடவி நெற்றியில் கைவைத்து 'உனக்கு ஜுதம் போயிதுச்சா'என்று கேட்க சத்யன் அந்த தொடுகைக்காகவே காத்திருந்தது போல் உடனே கண்விழித்து குழந்தையை பார்த்து லேசான முகமலர்ச்சியுடன் சிறு கீற்றாய் புன்னகைத்தான் அவனை பார்த்து தானும் சிரித்த பிரவீன் 'நீ எப்ப எனக்கு சாக்கெத் வாங்கி தருவ ' என்று கேட்க அப்புறமா வாங்கிதாறேன் என்பது போல் சத்யன் தலையசைத்துவிட்டு லேசாக கையை தூக்கி தன் கையருகே இருந்த குழந்தையின் வலது முழங்காலில் அன்று அடிபட்ட இடத்தை தடவி பார்தான்
உடனே குழந்தை'புண்ணு ஆதிபோச்சு'என்று கைவிரித்து சிரிக்க அந்த சிரிப்பை பார்த்து சத்யன் கண்கலங்கி குழந்தையின் விரல்களை பற்றி தன் உதட்டில் வைத்து அழுத்தி தன் காய்ந்து போன உதட்டால் முத்தமிட உடனே குழந்தையும் குனிந்து அவன் கன்னத்தில் முத்தமிட்டான் இதை பார்த்து அங்கிருந்த அனைவரும் கண்கலங்க சிவா மட்டும் முறைத்து கொண்டு நின்றிருந்தான்
ராஜேந்திரனுக்கு மட்டும் குழப்பமாக இருந்தது இவன் ஏன் இன்னும் பேசவில்லை எல்லாவற்றுக்கும் தலையசைத்தே பதில் சொல்கிறான் ஒருவேளை தலையில் அடிபட்டதால் பேசும் சக்தி போய்விட்டதா அதை நினைக்கும் போதே அவருக்கு வயிறு கலங்கியது வேகமாக சத்யன் படுக்கையை நெருங்கி 'என்ன சத்யா எப்படி இருக்க, என்று விசாரிப்பது போல் பேச்சு கொடுக்க அவனோ அவரை பார்க்காமல் குழந்தையையே பார்த்துகொண்டிருந்தான்
'இந்த பையன் யார் சத்யா உனக்கு தெரிஞ்சவங்க பையனா பெயர் என்ன'என்று சம்பிரதாயமாக விசாரிப்பது போல் மறுபடியும் ராஜேந்திரன் கேட்க இப்போதும் சத்யனிடம் இருந்து மவுனமே பதிலாக வந்ததுஅதுவரை பொருமையாக நின்றிருந்த சிவா வேகமாக கட்டிலை நெருங்கி 'என்ன சத்யன் ஏன் பேசமால் இருக்கீங்க ஏதாவது பேசுங்க உங்களுக்கும் இந்த குழந்தைக்கும் என்ன சம்மந்தம் உங்களுக்கு இந்த பையன் யாருன்னு தெரியுமா இல்லை தெரியாத மாதிரி நடிக்கிறீங்களா நீங்க என் தங்கச்சிக்கு செய்த அநியாயமெல்லாம் இப்ப வெளிச்சத்துக்கு வந்திருச்சு இனியும் எதை மறைக்க போறீங்க'என்று கோபமாக சிவா கேட்க அதுவரை அவனை கவனிக்காத சத்யனின் முகம் வேதனையாக மாறியது
எதிர்பாராமல் சிவா கேட்ட கேள்விக்கு பதில் சொல்லாமல் கண்களை மூடிக்கொண்டான் எல்லோரும் சிவாவை அடக்க முயற்ச்சிக்க ராஜேந்திரன் மட்டும் சிவாவை தடுக்க வேண்டாம் பேசட்டும் என்றார் அவருக்கு அப்படியாவது சத்யன் வாய் திறந்து பேச மாட்டானா என்ற நப்பாசையில் சிவாவை பார்த்து ம் கேளு என்பது போல் சைகை செய்தார்
அதுவும் சிவாவுக்கு எரிச்சலாக இருந்தது மறுபடியும் சத்யனிடம் 'சொல்லுங்க சார் யார் இந்த பையன் இவனோட அப்பன் யாருன்னு உங்களுக்கு தெரியுமா இல்ல இந்த பையன் அப்பன் பெயர் தெரியாதவனா எதுக்காக நீங்க இந்த அனாதை பையனை விடுதியில் போய் பார்த்தீங்க இப்படியே மவுனமாக இருந்தா பிரச்சினையில் இருந்து தப்பிச்சுகளாம்ன்னு பார்க்கறீங்களா அது நடக்கவே நடக்காது உங்களோட இன்னெரு கோரமான முகம் இங்க இருக்கிற எல்லாருக்கும் தெரிஞ்சுபோச்சு இனி நீங்க எதையும் மறைக்க முடியாது உங்களோட அன்னிக்கு வந்த அந்த ரெண்டு நாய்களும் யார் எங்க இருக்கானுங்க சொல்லுங்க'என்று சிவா ஆத்திரத்துடன் கத்த
அதுவரை கண்மூடியிருந்த சத்யனின் கண்களில் கண்ணீர் வழிய உடம்பு லேசாக உதற ஆரம்பிக்க ராஜேந்திரன் பதட்டத்துடன் டாக்டரை அழைக்க நிர்மலா குழந்தையை தூக்கி கொண்டாள் டாக்டர் வந்து சத்யனை பரிசோதித்துவிட்டு 'இதுக்குதான் இவர் உணர்ச்சிவசப்படகூடாதுனனு சொன்னேன் இப்ப பாருங்க பிரஸர் ரொம்ப கூடுதலாக இருக்கு முதலில் நீங்க எல்லாரும் கொஞ்சம் வெளியே போங்க' என்று டாக்டர் கோபப்பட்டு பேச அனைவரும் வெளியேறினார்கள்
சிவாவுக்கு 'ச்சே' ஏன் அப்படி பேசினோம் என்றாகிவிட்டது இதெல்லாம் சரிவராது என நினைத்த ராஜேந்திரன் ஒரு முடிவெடுத்தார் அது மான்சியை இங்கே வரவழைப்பது என்று ஆனால் சிவா மான்சி எங்கேயும் வரமாட்டாள் என்றான் இந்த பிரச்சினை கிளறி மறுபடியும் அவளை கஷ்டபடுத்தவேண்டாம் என்றான் அதற்க்கு கார்த்திக்கும் சுமித்ராவும் தாங்கள் இருவரும் மான்சியிடம் வேறு ஏதாவது காரணம் சொல்லி எப்படியாவது அழைத்து வருவதாக சொன்னார்கள் ஆனால் மான்சி வருவாளா....?
வந்து குழந்தை சத்யனுக்கு உயிர் கொடுத்தது போல் இவள் அவனுக்கு பேசும் சக்தியை கொடுப்பாளா.......?அதன்பிறகு சத்யனின் உடல்நிலையில் மாற்றம் இருந்தாலும் யாரிடமும் பேசாமல் இலக்கற்று எங்கேயோ வெறித்து கொண்டிருந்தான் ஆனால் குழந்தை பிரவீன் மட்டும் அருகிலேயே இருக்க வேண்டும் என்று விரும்பினான் ஏதோ குழந்தை இல்லாவிட்டால் தன்னை எமன் வந்து அழைத்து போய்விடுவானோ என்று பயந்தவன் போல குழந்தையின் கைகளை எடுத்து தன் நெஞ்சில் வைத்து கொண்டான்
இதையெல்லாம் கவனித்த ராஜேந்திரனும் கண்ணனும் உடனடியாக மான்சியை அழைத்து வரச்சொல்லி சிவா கார்த்திக் சுமித்ரா மூவரையும் அனுப்பிவைத்தார்
ஊட்டிக்கு செல்ல காரில் அமர்ந்த சிவாவுக்கு அங்கே போய் மான்சியை எப்படி சமாளிக்க போகிறோம் என்ன பேச போகிறோம் என்று குழம்பினான் அதற்க்கு சுமித்ராவும் கார்த்திக்கும் எல்லாம் தாங்கள் பேசிகொள்வதாகவும் சிவா வாயை திறக்க வேண்டாம் என்றும் எச்சரித்தனர் சிவாவோ பார்க்கலாம் இவர்கள் எப்படி மான்சியிடம் பேசி சமாளித்து அவளை கோவை அழைத்துவருவார்கள் என்று நினைத்தான்
இங்கே சத்யனோ சிவா வார்த்தைகள் கொடுத்த சவுக்கடியால் மனம் புண்ணாகியிருக்க எதைஎதையோ நினைத்து உடைந்த மண்டையை மேலும் உடைத்து கொண்டிருந்தான் இன்னும் எத்தனை நாளைக்கு இப்படி வாய்திறக்காமல் தலையசைத்தே பதில் சொல்வது அவனுக்கு குழந்தை பிரவீனுடன் நிறைய பேசவேண்டும் என்று மனதிற்க்குள் ஆசையாக இருந்தது ஆனால் வாயைத்திறக்க பயமாக இருந்தது இங்கே இருப்பவர்களை சமாளித்துவிடலாம் ஆனால் மான்சி நேரடியாக வந்தால் எப்படி சமாளிப்பது என்ன பேசுவது என்று கலங்கினான்
நான்கு வருடம் முன்பு அவள் செய்த அர்த்தமற்ற தவறுக்கே காத்திருந்து தன்னிடம் மன்னிப்பு கோரியவளிடம் அவளுக்கு தான் செய்த பயங்கர கொடுமையை எப்படி எடுத்து சொல்வது அவளுடைய கற்ப்பை சூறையாடியது மூவரில்லை தான் ஒருவன் மட்டும் தான் என்று சொன்னால் என்ன நினைப்பாள் அவள் நடவடிக்கை என்னவாக இருக்கும் ஆனால் எது எப்படியானலும் சத்யன் ஒன்றில் மட்டும் உறுதியாக இருந்தான்
அது இனிவருங்காலங்களில் மான்சியும் குழந்தையும் இல்லாமல் தனக்கு வாழ்க்கையே என்று உறுதியாக நம்பினான் அதற்க்காக தனது உடல்நிலையையும் குழந்தையையும் சாதகமாகவும் மறைமுகமாகவும் பயன்படுத்துவது என்று முடிவுசெய்தான் தன் உடல் பலகீனமும் குழந்தையின் ஆதரவற்ற நிலையும் மான்சியின் மனதை நிச்சயமாக மாற்றி தன்னுடன் இணைத்து வைக்கும் என்று பெரிதும் நம்பினான்
No comments:
Post a Comment