யாருக்கு மான்சி ? - அத்தியாயம் - 9

என்று மான்சி மனதுக்குள் எண்ணிக்கொண்டு இருக்கும் போது அவன் முத்தத்தால் இவள் கன்னங்கள் ஈரமாதுவது போல ஒரு எண்ணம் தோன்ற மான்சியின் கைகள் அனிச்சையாக அவள் கன்னங்களை தடவிப்பார்த்தது


அப்போதுதான் அவளுக்கு ஒரு விஷயம் உரைத்தது...
இப்போ அவன் என்னைவிட்டு விலகி போனதற்காக சந்தோஷப்படுகிறேனா...
இல்லை அய்யோ அவன் இல்லாத இந்த இரவுவை எப்படி கழிப்பது என்று வருந்துகிறேனா....
என்ன இது இப்படி கீழிறங்கிவிட்டேன்...
அப்படியானால் வலித்தாலும் பரவாயில்லை என்று அவனின் தொடுகையை என் உடல் ரசிக்கிறதா...
இல்லை கணவன் மனைவி என்ற பாரம்பரியமான உறவுமுறை என்னை இப்படியெல்லாம் யோசிக்க வைக்கிறதா....
இல்லை இந்த ஒருவார தாம்பத்யத்தில் அவன் கம்பீரமும் .ஆளுமையும் .ஆண்மையும் என்னை வீழ்த்திவிட்டதா...



இதில் எது உன்மை

மான்சிக்கு இப்போது ரகுவின் கடிதம் மறந்துவிட்டது... அதிலிருந்த வார்த்தைகள் மறந்துவிட்டது....

ரகுவுடைய நேசம் அவள் ஞாபகத்தில் வரவில்லை...
சிறிதுநேரத்திற்கு முன் தான் ஏன் அப்படி கண்ணீர்விட்டோம் என்பதுகூட மறந்துவிட்டது....

தனக்கு இப்போது என்னத் தேவையென்றுக் கூட அவளுக்கு புரியவில்லை...
தன் மனம் இப்போது எதை விரும்புகிறது சத்யனின் அருகாமையையா....
தன் உடல் அவனுடைய அணைப்புக்காக ஏங்குகிறதா


அவள் நினைவில் இருந்ததெல்லாம் சத்யனின் அந்த அலட்சியமான வார்த்தைகள்தான்....

இதோ இன்னும் கொஞ்சநேரத்தில் வந்து என்னை அவன் கைகளில் முரட்டுத்தனமாக வாரியெடுத்துக் கொண்டுபோய் அவன் படுக்கையில் தொப்பென்று போடப்போகிறான்....

அப்படியே என்மீது கவிழந்து அவன் முரட்டு உடலால் என் உடலை நசுக்கப் போகிறான்...

ம்ம் எவ்வளவு நேரத்துக்கு இந்த வீராப்பெல்லாம்...
வா வா வந்து என்னை தூக்குவே பாரு அப்போ நான் என் வீராப்பைக் காட்டுறேன்.....

அப்போ வந்து ‘மானு மானு என் செல்லம் இங்க பாருடி இதை எப்படி நட்டுக்கிட்டு நிக்குதுன்னு இன்னும் ஒரே ஒருமுறை வலிக்காம மெதுவா பண்ணிட்டு அப்புறமா தூங்கலாம்ன்னு’ அப்படின்னு கெஞ்சவைக்கிறனா இல்லையான்னு பாரு...

என்று மான்சியின் மனது எண்ணமிட்டப்போது அவள் அடிவயிற்றில் ஒரு குறுகுறுப்பு ஏற்ப்பட தொடைகளை இடுக்கி வைத்துக்கொண்டாள்

ச்சே வீம்பு பிடிச்சவன் இன்னும் வரலை பாரு ... யப்பா என்னமா கோபம் வருது ம்ம் ஐயா துரை இங்கே வந்தவுடனே ஓடிப்போய் கட்டிப்பிடிச்சு கழுத்தைக் கட்டிகிட்டு தொங்கியிருந்தா அய்யாவுக்கு தெம்பா இருந்திருக்கும்...

வந்ததுமே நான் முடியாதுன்னு சொல்லவும் ரொம்ப கோபம் வந்துருச்சு போல.... என்று அவன் கோபத்துக்கு இவள் மனது சமாதானம் சொன்னது


சரி அப்படியே நான் கரண்ட்ல கையை வைக்கப் போனாலும்கூட ‘ ஐயோ வேனாம் மான்சி நான் உன்னை தொந்தரவு பண்ணமாட்டேன் நீ இங்கேயே படுத்துக்க மான்சின்னு’.. ஏதாவது சமாதானமா பேசி என்னை சரிபண்றத விட்டுட்டு மொறைச்சுகிட்டு போயிட்டானா...

என்று அவளின் சிந்தனை முழுவதும் சத்யனின் நினைவுகளாகிப் போக அவன் எப்போது வந்து தன்னை தன்கையில் ஏந்திச் சொல்வான் என ஏங்கிக்கொண்டு மான்சி கண்மூடாமல் சத்யன் வருவான் என காத்திருக்க

இரவு மணி 11-30 ஆனது ஆனால் சத்யன் வரவேயில்லை.... மான்சியும் இமையோடு இமை சேராமல் விழித்துகிடக்க ... சிறிதுநேரத்தில் பால்கனியின் கதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்க..

மான்சி சட்டென்று சிலிர்த்தாள்.... ‘ஓகோகோ ஐயா பால்கனி பக்கமாயிருந்து வர்றாரு போல’ என்று நினைத்தவள் முகத்தில் புன்னகை அழையா விருந்தாளியாக வந்து ஒட்டிக்கொண்டது ...

என் அறைக்கு வர்ற பால்கனியின் கதவு திறந்து இருக்கா பூட்டி இருக்கா.. என்ற சந்தேகம் மான்சி வர போர்வையை விலக்கி எட்டி பார்த்தாள்.... பால்கனியின் கதவு மூடியிருந்தது ஆனால் தாழ்ப்பாள் போடவில்லை

சிறிதுநேரம் வரை அவன் வராதுபோக... ‘ச்சே இதோ இங்க இருக்கிற இடத்துக்கு வர இவ்வளவு நேரமா’... என்று சிறுபிள்ளை போல் போர்வைக்குள் தனது கால்களை உதைத்துக் கொண்டாள்

அவள் அவனுடைய நடமாடும் சத்தங்களை உன்னிப்பாக கவனித்துக்கொண்டு இருக்கும் போதே பால்கனியின் வழியாக தோட்டத்துக்கு செல்லும் படிகளில் யாரோ தடதடவென்று இறங்கிப்போகும் ஓசையும்...

அதை தொடர்ந்து நாய் பிரவுனியின் குரைக்கும் ஒலியும் அதை அதட்டி அடக்கம் சத்யன் குரலும் கேட்க...

இவன் ஏன் இந்த நேரத்தில் தோட்டத்துக்கு போறான்.... ஒருவேளை கோபத்தை குறைக்க கொஞ்சநேரம் ரிலாக்ஸாக நடக்கலாம் என்று நினைத்திருப்பானோ ...

ம்ம் அப்படித்தான் இருக்கும் கோபம் குறைந்தே வரட்டும்... என்று நினைத்த மான்சி அவன் தனது அறையின் பால்கனி கதவைத்திறக்கும் ஓசைக்காக காத்திருக்க

மணி 2-15 ஆனது அவன் வரவும் இல்லை ... மாடிப்படிகளில் அவன் ஏறும் ஓசையும் கேட்கவில்லை .. ‘இவ்வளவு நேரமாவா தோட்டத்தில் சுற்றுகிறான் சரி நாமலே போய் பார்க்கலாம என்று மான்சி யோசிக்கும் போதே...

அவன் படிகளில் ஏறிவரும் ஓசையும் அதை தொடர்ந்து அவன் அறைக்கதவை திறந்து உள்ளேபோகும் ஓசையும் கேட்க

மான்சிக்கு ரொம்ப ஏமாற்றமாக இருந்தது.... ச்சே நாம பேசினது அவன் மனசை ரொம்ப பாதிச்சிருக்குமோ... அதனால்தான் வரவில்லையா ... சரி நம்மலே போகலாமா என்று எண்ணியவள் அடுத்த வினாடி அந்த முடிவை கைவிட்டாள்...

சும்மாவே அவனுக்கு திமிர் ஜாஸ்தி இதுல நாமல அவனைத் தேடிப்போனா இன்னும் கொஞ்சம் மண்டைக் கர்வம் ஏறிப்போயிரும்... இன்னிக்கு ஒரு நாள்தான பரவாயில்லை போகட்டும்...

நாளைக்கு காலையில என் முகத்தை பார்த்ததுமே அய்யா என்கிட்ட சரண்டர் ஆயிடுவாரு.....

அப்போ பாரு நான் அவனோட அந்த கத்தை மீசையின் ஒருஒரு முடியா என் பற்களால் கடிச்சு அவனுக்கு வலிக்க வலிக்க இழுத்து துடிக்க வைக்கிறேன்... என புன்னைகையுடன் யோசித்தவாரு தூங்கிப்போனாள்

ஆனால் அவள் நினைத்ததை பொய்யாக்குவது போல அவள் கண்விழிக்கும் முன்பே அவன் எழுந்து பட்டறைக்கு போய்விட்டிருந்தான்...

மான்சிக்கு இது ரொம்ப ஏமாற்றமாக இருந்தாலும் அதை வெளியே காட்டிக்கொள்ளாமல் இயல்பாக நடமாடினாள்

சத்யன் மேல் ஊடல் கொண்ட அவள் மனது அவன் வருகையை எதிர்பார்த்து ஏங்கியபடி அடிக்கடி வாசலை நோக்கியது....
அவனை காணாமல் அவளுக்கு உணவுகூட இறங்கவில்லை...
நிறைய நேரத்தை தோட்டத்தில் செலவழித்தாள் ....

அங்கிருந்த ஒவ்வொரு பூக்களிடமும் தன் மனதின் ஏக்கத்தை சொன்னாள்.... பாவம் அவைகள் என்ன செய்யும் தனது வாசனையால் அவள் மனதை சாந்தியடைய செய்ய முயற்சித்தன...

அவள் மனமோ சத்யனின் ஆண்மை நிறைந்த அவனது வியர்வை வாசனைதான் தனது சொர்க்கம் என்றது

அன்று மாலை போய் இரவானது சத்யன் வரவில்லை.... மான்சி அன்றும் இரவு உணவை வெறுத்து தன் அறையில் போய் முடங்கிக்கொண்டாள்...

அவள் மனம் கலங்கியது ஏன் இன்னிக்கு வீட்டுக்கே வரலை அப்படியென்ன என்மேல் கோபம்...
கோபத்தை இப்படியா வீட்டுக்கு வராம காட்டுறது... அதைவிட அவன் தன்னை இழுத்துவச்சு நாலு அறை விட்டுருக்கலாம்....
உடனே அவளுக்கு அவன் தன் கன்னத்தில் அறைந்தால் எப்படியிருக்கும் என்று தோன்றியது....

ம்ம் வலிக்கத்தான் செய்யும் ஆனா அதுக்கப்புறம் அந்த கன்னத்தில் முத்தம் கொடுத்து சமாதானம் பண்ணிடுவான் அதிலெல்லாம் அவன் கில்லாடியாச்சே... என்று புன்னகையுடன் படுத்திருந்தவள் திரும்பி மணி பார்த்தாள் மணி 11-40 ஆகியிருந்தது

ஏதாவது முக்கியமான வேலையா இருக்குமோ .... காலையில எழுந்து மொதல்ல அவனோட செல் நம்பரை அத்தைகிட்ட இருந்து ஞாபகமா வாங்கி வச்சுக்கனும்...

என நினைத்துக்கொண்டு இருக்கும்போதே பக்கத்து அறைகதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்க... மான்சி உள்ளம் சந்தோஷத்தில் துள்ளிக்குதித்தது

ஆனால் சிறிதுநேரம் கழித்து நேற்று போலவே இன்றும் அவன் அவள் அறைக்கு வராமல் பால்கனி படிகள் வழியாக இறங்கி சத்யன் தோட்டத்துக்கு போகும் சத்தம் கேட்டது ....

இன்னிக்கும் ஏன் தோட்டத்துக்கு போகனும் என்று ஒரு பெரிய கேள்விக்குறியுடன் மான்சியின் மனதில் லேசாக சந்தேகம் துளிர்விட....

அதையும்தான் என்னவென்று பார்த்துவிடலாம் என் நினைத்து மெதுவாக எழுந்து பால்கனியின் கதவை திறந்து மான்சி தோட்டத்தை எட்டிப்பார்க்க

சத்யன் தனது வேக நடையுடன் சுற்றும்முற்றும் பார்த்தபடி அமுதாவின் வீட்டுக்குள் நுழைந்து கதவை சாத்தினான்

சத்யன் அமுதாவின் வீட்டுக்குள் போவதை பார்த்த மான்சிக்கு முதலில் எந்தவித சந்தேகமும் தோன்றவில்லை....

முத்துவிடம் பட்டறை விஷயமாக ஏதாவது பேசுவதற்காக போயிருப்பான் என்று நினைத்து அந்த வீட்டையே பார்த்துக்கொண்டு நின்றாள்

பட்டறை விஷயமாக இருந்தாலும் சரி அதை ஏன் இந்த நேரத்தில் போய் சொல்லனும்... காலையிலேயே சொல்லலாமே...
ஒருவேளை காலையில் முத்து உடனே கிளம்பிவிடுவனோ என மான்சி சிந்தித்துக்கொண்டு இருக்கையிலேதான்...

இரவு நேரங்களில் முத்து பட்டறையிலேயே தங்கிவிடுவான் என்று மாயன் சொன்னது மான்சிக்கு ஞாபகம் வந்தது
அப்படியானால் யாரைப்பார்த்து பேச இந்த நேரத்தில் போயிருப்பான்...

அதுவும் திருட்டுத்தனமாக சுற்றுமுற்றும் பார்த்துக்கிட்டே போனானே என்று அவள் யோசிக்கும்போதே அந்த திருட்டுத்தனமாக என்ற வார்த்தை அவள் மனதில் பலமாக நெருடியது

இங்கே நின்று இப்படி குழம்புவதை விட அங்கே என்ன நடக்கிறது அப்படியென்ன சிதம்பர ரகசியத்தை இந்த நேரத்தில் பேசுறாங்கன்னு பார்த்துடலாம்...

என்று நினைத்து பால்கனி படிகள் வழியாக கீழே இறங்கி தோட்டத்தில் நடந்தாள்



"" நாடித்துடிப்பு உள்ள மட்டும்.....

" நாடிவந்த மங்கையர்கள்.....

" தேடித்தந்த இன்பம் ஒரு கோடி.....

" இன்று ஓடுகிறான் ஓருவன் அதைத் தேடி..!

" ஆடும்வரை ஆடிவிட்டு ....

" உடல் ஆடுகின்ற காலம்வந்து...

" அவன் தேடிடுவான் எந்தன் வீட்டை...

" இறைவன் தேடவில்லை இன்னும்

" எந்தன் ஏட்டை..!
எங்கே பிரவுனியை காணோம் நேத்தெல்லாம் இங்கதான குரைத்தது இப்போ காணோம்...
ஒருவேளை சத்யன் கட்டிப்போட சொல்லியிருப்பானோ... இருக்கும்....
ஆனால் எதுக்காக பாதுக்காப்புக்காக சுற்றுவதை கட்டிப்போட வேண்டும்... தனக்கு இடைஞ்சலாக இருக்கும் என்றா.....
இப்படியும் இருக்கலாம்.... ஆனால் நாயால் என்ன இடைஞ்சல் வரும்.....
அதுசரி இவன் ஆண்கள் இல்லாத வீட்டில் இந்த நேரத்தில் போனான் எதுவாக இருந்தாலும் காலையில் சொல்லியிருக்கலாமே....
இல்லை ஏதாவது அவசரம் என்றால் என்னிடத்தில் சொல்லியிருந்தால் நான் போய் அமுதாவிடம் சொல்லியிருப்பேனே....
இவன் ஏன் அதை செய்யவில்லை....
வேலைக்காரர்கள் யாராவது பார்த்திருந்தால் ஏதாவது தப்பா நினைக்கமாட்டார்களா...
ச்சே இவனுக்கு புத்தியே கிடையாது..என்று கண்டதையும் போட்டு குழப்பிக்கொண்டாள்

அவளின் உள்மனது ஏதோ பயங்கரம் நடக்கப்போகிறது என்று எச்சரித்தாலும்....
மான்சி ச்சேச்சே அதெல்லாம் ஒன்றும் கிடையாது ஏதாவது முக்கிய காரணம் இல்லாமல் சத்யன் அமுதா வீட்டுக்கு போயிருக்க மாட்டான் என்று அவள் மனதை பொய்யாக சமாதானம் செய்தாள் மான்சி...

தெளிந்த குளத்தில் யாரோ காலைவிட்டு நன்றாக கலக்கி சகதி நிறைந்த குட்டையாக மாற்றியது போல் அவள் மனம் தெளிவில்லாமல் கலங்கி போயிருந்தது....

மான்சியின் வாழ்க்கையே இங்கே அந்தரத்தில் ஊசலாட அதை உணராமல்..... மான்சி புத்தி பேதலித்தவளைப் போல எதைஎதையோ சம்மந்தப்படுத்தி குழப்பிக்கொண்டு அதற்கெல்லாம் விடைதெரியாமல் அமுதாவின் வீட்டை நோக்கி போனாள்

அமுதாவின் வீட்டுக்கதவை நெருங்கியதும் கதவைத் தட்டலாம் என்று கையை அதனருகே எடுத்துச்சென்றவள்....
உள்ளே கேட்ட கிசுகிசுப்பான பேச்சுக்குரலால் கதவை தட்டாமல் கையை மடக்கி....
தடதடவென்று நடுங்கிய தன் அடிவயிற்றில் வைத்துக்கொண்டாள்
இப்படி ரகசியமாக என்ன பேசுறாங்க என்று நினைத்தவள்....
அடுத்தவர் பேசுவதை ஒட்டு தவறு என்று எச்சரித்த மனதை....
இவன் அடுத்தவன் இல்லை என் புருஷன் என்று அடக்கியவள் தன் காதை அந்த கதவின் இடைவெளியில் வைத்து கேட்க...
உள்ளே பேசுவது துள்ளியமாக கேட்டது

“ ஏய் சீக்கிரமா கழட்டு அமுதா இதுக்கு இவ்வளவு நேரமா... வரவர உனக்கு என்மேல் மரியாதை இல்லாம போச்சு.... உன்னையெல்லாம் அப்படியே கசக்கி நசுக்கனும்டி” என்று சத்யனின் குரல் கேட்க

“ஸ்.....ப்பா... ச்சு அய்யோ இப்படியா கிள்ளுவீங்க வலிக்குது.... நேத்துக் கடிச்சதே இன்னும் காயம் ஆறலை.... இதுல இப்படி கிள்ளுனா அப்புறம் நாளைக்கு என்ன பண்ணுவீங்க” அமுதாவின் குரல் படுகொஞ்சலாக வந்தது

“ ம் நாளைக்கு இதை கடிச்சு இழுக்க வேண்டியதுதான்... சரி அந்த பக்கமா திரும்பு” என்ற சத்யனின் குரலுக்கு பிறகு வேறு எதுவும் சத்தமில்லை

மான்சி தனது காதை கதவில் இருந்து எடுத்தாள்...முகம் பேயறைந்தது போல் இருந்தது....
இயந்திரம் போல் நடந்து அந்த வீட்டை சுற்றி வந்தாள்...
வீட்டின் பின்புறம் ஒரு சிமிண்ட் மழைஜாலி ஜன்னல் இருந்தது....
அதனருகில் போய் நின்றாள்...
அது அவளைவிட ஒரு அடி உயரமான இடத்தில் பொருத்தப்பட்ட இருந்தது... மான்சி சுற்றிலும் பார்த்தால்....

சற்றுத்தொலைவில் உட்கார்ந்து துணித்துவைக்க பயன் படும் ஒரு சிறிய பிளாஸ்டிக் ஸ்டூல் இருக்க....
மான்சி வேகமாகப் போய் அதை எடுத்துவந்து அந்த சிமிண்ட் ஜன்னலுக்கு கீழே போட்டு அதில் ஏறி நின்று உள்ளே பார்த்தாள்
உள்ளே வெளிச்சம் நன்றாக இருக்கவே அங்கே நடப்பது துள்ளியமாக தெரிந்தது

அங்கிருந்த இரும்பு கட்டிலில் குறுக்கே அமுதா படுத்திருந்தாள்....
அவள் உடலில் புடவை ஜாக்கெட் எதுவுமே இல்லை பாவாடை மட்டும் இடுப்புக்கு மேலே சுருட்டி விடப்பட்ட வயிற்றில் இருக்க....
இடுப்புக்கு கீழேயும் நிர்வாணம் இடுப்புக்கு மேலேயும் நிர்வாணமாக இருந்தாள்....
அவளுடை வலதுகால் தரையில் ஊன்றியிருக்க....
இடதுகால் சத்யனின் தோளில் இருந்தது....

சத்யன் உடலில் ஒட்டுத் துணியில்லாமல் முழு நிர்வாணமாக....
தரையில் நின்றுகொண்டு தனது வலதுகையால் அவளின் இடது காலை தனது தோளில் வைத்து பிடித்துக்கொண்டு....
இடதுகையால் அவளின் குலுங்கும் மார்பை அழுத்தி பிடித்துக்கொண்டு ஜெட் வேகத்தில் இயங்கிக்கொண்டிருந்தான்
அவனின் ஒவ்வொரு குத்துக்கும் அவள் முனங்கியபடி ரசித்து அனுபவித்தபடி தன் தொடைகளை அகலமாக விரித்துக்கொண்டு படுத்திருந்தாள்

சத்யன் அவளின் பெண்மைக்குள் தனது உறுப்பால் தன் முழுபலத்தையும் காட்டி தூர்வாரிக்கொன்டே அவளின் குலுங்கும் மார்பை பற்றி முரட்டுத்தனமாக கசக்கினான் .... அவன் உறுப்பு அவள் குழிக்குள் அதிவேகமாக நுழைந்து தனது இரக்கமற்ற தாக்கத்தாலை நிறுத்தாமல் செய்துகொண்டு இருந்தது

தனது வேலை பாதியில் நிறுத்திய சத்யன் தனது உறுப்பை உருவி அவள் கூந்தலை பற்றி அவளை தூக்கி உட்காரவைத்து அவள் வாயில் நுழைக்க.... அதில் இருந்த அவள் உறுப்பின் ஈரத்தோடு அவள் அதை இழுத்து இழுத்து சப்பினாள்
அவர்களை அந்த நிலையில் பார்த்ததும் மான்சிக்குவயிற்றில் இருந்து எதுவோ கிளம்பி நெஞ்சுக்குழியில் அடைக்க வாந்தி வருவதுபோல் இருந்தது...
அவசரமாக இறங்கி வாயை பொத்திக்கொண்டு தனது அறையை நோக்கி ஓடினாள்....
அவள் பால்கனியின் படிகளை அடைவதற்குள் அவள் கைகளையும் மீறி வாந்தி வர
தனது மார்பு சேலையிலேயே எடுத்துக்கொண்டு தன் அறையிலிருக்கும் பாத்ரூமுக்குள் போய் கதவை தாளிட்டுக்கொண்டு ஷவரை திறந்து அதன் கீழே உட்கார்ந்துகொண்டாள்

தண்ணீர் தலைமீது விழ கவிழ்ந்தபடி தன் குடலே வெளியே வந்து விடும் படி வாந்தியெடுத்தாள் மான்சி


மான்சி ரொம்ப நேரம் தண்ணீருக்கு கீழே உட்கார்ந்து இருந்ததால் உடலில் ஒரு நடுக்கும் பரவ.... தண்ணீர் பைப்பை பிடித்துக்கொண்டு மெதுவாக எழுந்தாள்

தனது உடைகளை மொத்தம் அங்கேயே களைந்துவிட்டு தன் உடலை நன்றாக சோப் தேய்த்து தண்ணீரில் கழுவினாள்....

பிறகு நிர்வாணமாகவே பாத்ரூமை விட்டு வெளியே வந்தவள் தனது நைட்டி ஒன்றை தேடி எடுத்து தலைவழியாக மாட்டிக்கொண்டு தலையை கூட துவட்டாமல் அப்படியே கட்டில் படுத்துகொண்டாள்

அடுத்து என்ன பண்ணப்போற மான்சி என்று கேள்வி கேட்ட தன் மனதை சும்மா இரு சனியனே என்று எரிச்சலுடன் அடக்கினாள்....
மறுபடியும் அந்த காட்சிகள் அவள் கண்முன்னே ஓடியது,...
நரகலை மிதித்தது போல உடல் கூசி பயங்கர அருவருப்பு ஏற்பட கரகரவென வாயில் உமிழ்நீர் சுரக்க வாய பொத்திக்கொண்டு மீண்டும் எழுந்து பாத்ரூமுக்கு ஓடினாள்....
ஆனால் வயிறு காலியாக இருந்ததால் இம்முறை அவள் வாயிலிருந்து வெறும் உமிழ்நீர் மட்டும் வெகுநேரம் வழிந்தது... அவளுடைய ஓங்கரிப்பு சத்தம் அந்த அறையெங்கும் எதிரொலித்தது

அவள் பார்த்த காட்சி அவளுக்கு தன்மேல் புழு ஊர்வதை போலவும்...
உடல் முழுவதும் அசிங்கத்தை பூசி கொண்டது போல் அருவருப்பை ஏற்படுத்தியதே தவிர...
அய்யோ எல்லாம் போச்சே என்று அலறி கதறி அழவேண்டும் என்ற எண்ணத்தை ஏற்படுத்தவில்லை.....
இது அவள் மனதின் விரக்தியின் உச்சநிலை என்பதா.... இல்லை அவள் மனம் மரத்து செயலிழந்துப் போனதா
இப்போது மான்சி வெகு நிதானமாக இருந்தாள்...
கட்டிலில் சம்மணமிட்டு அமர்ந்து கொண்டு அடுத்து என்ன செய்வது என்று நிதானமாக யோசித்தாள்

‘இதற்க்கு மேலும் இங்கே இருக்கவேண்டுமா உடனே போய்விடு என்றது மனம்’.... ‘எங்கே போவது மாமா வீட்டுக்கா’... ‘ம்ஹூம் அவர்கள் ஏதாவது சமாதானம் செய்து மறுபடியும் இங்கேதான் கொண்டு வந்து விடுவார்கள்’

‘சரி அப்படியானால் உன் அப்பாவிடம் போய்விடு’ ....’அது எப்படி முடியும் நன்றாக படித்து நல்லமாதிரி இருக்கும் போது அங்கே போகாமல் இப்போது வாழ்க்கையை இழந்து இந்தமாதிரி போனால் அது சரியில்லை’

‘இல்லையென்றால் இந்த வீட்டு பெரியவர்களிடம் நடந்ததை சொல்லேன்’..... ‘ஏன் இன்னும் அசிங்கப்படவா சும்மாவே கலாவதிக்கு மகன் என்றால் உயிர் இதை சொன்னால் ஏதாவது பேசி சமாளிக்கத்தான் பார்ப்பாள்’

‘வேறு என்னதான் செய்ய போகிறாய் மான்சி’ என்று அவள் மனம் கேட்க .... ‘ம்ம் கொஞ்சம் காத்திரு சொல்கிறேன்’ என்றாள்

நெடுநேர யோசனைக்கு பிறகு மான்சி... ‘நான் ஏன் தற்கொலை செய்துகொண்டு உயிரைவிட்டுவிட கூடாது’ என்று தன் மனதிடம் கேட்டாள்.....

‘ஏய் ச்சீ பைத்தியம் தற்கொலை செய்துகொள்ள நீ என்ன தப்பு செய்தாய்... தப்பு செய்துகொண்டு இருக்கும் அவர்களே உயிருடன் இருக்கும் போது நீ ஏன் உயிரைவிட வேண்டும்’.....


‘நான் சொல்வதுபோல் செய் மான்சி நடந்ததை பற்றி யாரிடமும் எதுவும் சொல்லாதே... சத்யனிடம் கூட விஷயம் உனக்கு தெரிந்தது போல் காட்டிக்கொள்ளாதே...
அமைதியாக தனிமையில் காத்திரு நிச்சயம் பலநாள் திருடன் ஒருநாள் அகப்படுவான்....
அன்று நீ அவனை பார்த்து கைகொட்டி சிரி....
அவன் தலைகுனிந்து நிற்பதை பார்த்து ஏளனம் செய்....
அவன் படும் அவமானத்தை இடுப்பில் கைவைத்துக்கொண்டு வேடிக்கை பார்.... அன்று யாராவது அவனுக்கு பரிந்துகொண்டு வந்தால் அப்போது அவர்கள் எதிரிலேயே அவன் முகத்திரையை கிழித்துவிடு....
அவன் கையும் களவுமாக பிடிபடும்போது நீ எந்த முடிவை வேண்டுமானாலும் எடு அன்று உன்னை கேள்வி கேட்க ஆளிருக்காது...
ஆனால் இன்றுபோய் நீ ஏதாவது சொன்னால் யாரும் அதை ஏற்க்க மாட்டார்கள்....
யார் சாட்சி என்பார்கள் பணக்காரன் அப்படித்தான் இருப்பான் அனுசரித்து போய்விடு என்று புத்திமதி சொல்வார்கள் அதனால் அவன் பொறியில் மாட்டும் வரை காத்திரு மான்சி.....
அன்று அவனுடைய பணம் வெல்கிறதா.... இல்லை உன் வைராக்கியம் வெல்கிறதா என்று காத்திருந்து பார் மான்சி....
நீ மட்டும் நான் சொல்வதுபோல் செய்தால் உன் தன்மானமாவது மிஞ்சும்... என்ன சொல்கிறாய் மான்சி என்று அவள் மனம் அவளிடம் கேட்க
மான்சிக்கும் அந்த யோசனைதான் சரியென்று தோன்றியது.... ஆமாம் நான் என்ன தப்பு செய்தேன்... நான் ஏன் சாகவேண்டும்....
அவனை பழிவாங்காமல் இந்த வீட்டைவிட்டுப் போகமாட்டேன் என்று உறுதியுடன் நினைத்தாள்

அதன்பிறகு மான்சியிடம் ஒரு நிமிர்வு வந்தது.....
சத்யனை பார்பதை சுத்தமா தவிர்த்தாள்...
அவன் வீட்டுக்குள் இருந்தான் என்றால் இவள் தோட்டமே கதியென்று கிடந்ததாள்.....
அவன் வெளியே போனதும்தான் வீட்டுக்குள் வருவாள்....

தவிர்க்கமுடியாது சில பணக்கார வீட்டு விசேசங்கள் மற்றும் புதுமண தம்பதிகளாக கோயில் போன்ற இடங்களுக்கு சத்யனுடன் போக நேரும்போது அவனின் விரல்நுனிக்கூட தன்மீது படாமல் மிக கவனமாக இருப்பாள்.....

கலாவதி இதை கவனித்துவிட்டு “ என்ன மான்சி உனக்கும் சத்யனுக்கும் ஏதாவது பிரச்சனையா” என்று கேட்டாள்




'ம் அதெல்லாம் ஒன்னுமில்ல அத்தை எனக்கு ரொம்ப நாளா தோட்டம் வைத்து பராமரிக்கனும்னு ஆசை எங்க வீட்டில் அதுக்கு வசதியில்லை... இங்க தோட்டம் நல்லா பெரிசா இருக்கவும் என் ஆசையை அவர்கிட்ட சொன்னேன் சரின்னு சொல்லிட்டார்... அதான் அத்தை தோட்டத்தை சீர் பண்ணிகிட்டு இருக்கேன் எனறு வாயில் வந்ததை சொல்லி சமாளித்தாள்

தோட்டத்தை சீரமைக்க அவளுக்கு மாயன் ரொம்ப உதவியாக இருந்தான் அவள் சோர்ந்து விழும் போதெல்லாம் அவளுக்கு தண்ணீர் குளிர்பானம் கொடுத்து ஒரு சகோதரனைப் போல ரொம்ப கவனமாக பார்த்துக்கொள்வான்..
.பலவருடங்களாக அந்த வீட்டில் வேலைசெய்யும் அவனுக்கு சத்யனின் நடத்தை நன்றாக தெரியும்...
அவனிடம் இப்படி பூப்போன்ற ஒரு குணவதி வந்து மாட்டிக்கொண்டாளே என்ற இரக்க உணர்வால் மான்சிக்கு அதிக மரியாதை கொடுத்தான்

ஆனால் பகலில் தான் நிர்னயித்தபடி எல்லாவற்றையும் சரியாக செய்யும் மான்சி இரவானதும் அவள் மனம் தடுத்து கேளாமல் ஒரு காரியத்தை செய்வாள்

இரவு தனது படுத்துக்கொண்டு சத்யன் பால்கனியின் கதவை திறந்துகொண்டு வெளியேறும் வரை அமைதியாக இருப்பாள்....
அதன்பின்னர் வேகமாக எழுந்து வெளிக்கதவை திறந்துகொண்டு மொட்டைமாடிக்கு போய் அங்கிருக்கும் தண்ணீர் டேங்க் அருகில் மறைவாக நின்று சத்யன் அமுதா வீட்டுக்குள் போவதை கைகட்டி வேடிக்கை பார்ப்பாள்....
அவன் மறுபடியும் அமுதா வீட்டு கதவை திறந்துகொண்டு வெளியே வரும்வரை வைத்த கண்களை எடுக்காமல் அமுதாவின் வீட்டையே பார்த்துகொண்டு இருப்பாள்.... பிறகு அவன் அறைக்கு வந்துசேரும் முன் இவள் வந்து படுத்துக்கொள்வாள்

முத்து வீட்டில் இருக்கும் சிலநாட்களைத் தவிர மீதி நாட்க்கள் எல்லாம் சத்யன் அமுதா வீட்டுக்கு போவதும் அதை இவள் மறைந்திருந்து பார்ப்பதும் வாடிக்கையாகிவிட்டது....
இப்போதெல்லாம் அவளுக்கு ரொம்ப சோர்வாக இருந்தாலும் அவனை பின்தொடர்ந்து பார்ப்பதை மட்டும் அவள் நிறுத்தவில்லை இதை அவளால் தவிர்க்க முடியிவில்லை....
இது தன் கணவன் அடுத்தவளுடன் இருப்பதை ரசிக்கும் வக்கிரம் என்பதா... இல்லை அவர்கள் இருவரும் யாரிடமாவது கையும் களவுமாக மாட்டுவதற்க்காக காத்திருக்கிறாள் என்பதா.....
இரண்டாவது தான் சரி....

ஆனால் இப்படி காத்திருந்தே நான்கு மாதங்கள் ஓடிவிட்டதே அவர்கள் எப்போது வசமாக பிடிபடுவார்கள்.... அந்தநாள் என்று வரும் என்று மான்சி தனது உடல் சோர்வையையும் பலவீனத்தையும் பொருட்படுத்தாமல் காத்திருந்தாள்


" முற்றும் கசந்த தென்று....

" பற்றறுந்து நின்றவர்க்கு....

" சுற்றமென நின்றிருப்பான் ஒருவன் -அவனைத்...

" தொடர்ந்து சென்றால் அவன்தான் இறைவன்..!

" நெஞ்சு படும் பாடறிந்து...

" அஞ்சுதலைத் தீர்த்துவைப்பான் ஒருவன்..

" அவன்தான் ஆறுதலை தந்தருளும் இறைவன்.!
ஒருநாள் இரவு சற்று நேரம் கழித்து வந்த சத்யன் கதவைத்திறந்து அவன் அறைக்குள் வரும் சத்தம் கேட்டது

‘ம்ம் இன்னும் கொஞ்சநேரத்தில் பால்கனி வழியாக ஐயா அமுதா வீட்டுக்கு கிளம்பிவிடுவாரு.... நான் அதை வேடிக்கைப் பார்த்துக்கொண்டு.... வப்பாட்டி வீட்டுக்கு புருஷனை தலைமேல் சுமந்து சென்ற நளாயினி மாதிரி, இவன் எப்போது வருவான் என்று கொட்டும் பனியில் காத்திருக்கவேண்டும்...

ச்சே என்ன வாழ்க்கை இது,... என்று சலித்துக்கொண்ட மான்சி பக்கத்து அறையில் சத்யன் பால்கனியின் கதவைத் திறக்கும் சத்தம் கேட்டது

மான்சிக்கு எழுந்து போய் பார்க்கலாமா என்று இருந்தது .... ஆனால் இன்றுகாலையில் இருந்து அவளுக்கு ரொம்பவும் சோர்வாக இருந்தது.... ச்சே இந்தமாதிரி நேரத்துல இது வந்து உருவாகலேன்னு யார் அழுதாங்க....
பாவம் ஊர் உலகத்தில் எவ்வளவு பேர் குழந்தை இல்லாமல் இருக்காங்க அவங்க யாருக்காவது போய் இது உருவாககூடாதா.... போயும் போயும் என்னைப்போல ஒரு அதிஸ்டமில்லாதவள் வயிற்றில் உருவாகியிருக்கு...

‘ம் இன்னும் எவ்வளவு நாளைக்கு இதை எல்லார்கிட்டயும் மறைக்க முடியும் இப்பவே வயிறு லேசா வெளிய தெரியுது.... இதுலவேற என்னாம்மா இன்னும் எதுவும் இல்லையா சும்மாதான் இருக்கியா என்று இந்த மாமியார் தினமும் நச்சரிக்கிறாங்க.... அவங்க மகனுக்கெல்லாம் குழந்தை ஒரு கேடு..இவனுக்கு எதுக்கு சொத்துக்கு வாரிசாகவா... இல்லை இவனைப்போல் பொறுக்கித்தனம் பண்ணவா....

ஆனால் இது எனக்கும் குழந்தை தானே இந்த குழந்தையை பெற்று இவனைப்போல இல்லாமல் நல்லபடியாக வளர்ப்பேன் என்று நினைத்த தனது மணிவயிற்றை தடவியபடி மான்சி படுத்திருக்க... படிகளில் சத்யன் இறங்கும் ஓசை கேட்டது

சரி போய் பார்க்கலாமே என்று மெதுவாக எழுந்த மான்சி லேசாகத் தலைச்சுற்றுவது போல இருக்க... பாத்ரூம் போய் நன்றாக முகத்தை கழுவிவிட்டு வெளியே வந்து மாயன் வாங்கிவந்து வைத்துவிட்டு போன மாம்பழச் சாறை எடுத்து மடமடவென குடித்தாள்....

இப்போதெல்லாம் அவளுக்கு குளிர்பானங்கள்தான் நாள்முழுதும் ஆகாரமானது.. இது சரியா இந்தமாதிரி நேரத்தில் இதை குடிக்கலாமா என்றுகூட மான்சிக்கு தெரியவில்லை... சிலநேரங்களில் இதனால் வயிற்று குழந்தைக்கு ஏதாவது ஆபத்து வருமோ என்று பயப்படுவாள்

மான்சி மென் நடையாய் நடந்து மொட்டைமாடிக்கு போய் அங்கிருந்த தண்ணீர் டேங்கில் சாய்ந்துகொண்டு அமுதாவின் வீட்டை பார்த்தாள்....

சத்யன் அப்போதுதான் உள்ளே நுழைந்து கதவைச் சாத்தினான்... மான்சிக்கு வயிறு திக்கென்று சூடானது சட்டென தன் கைகளால் அடிவயிற்றை அழுத்திக்கொன்டாள்... இந்த நாலுமாதமாக ஏற்பாடத ஒரு உணர்வு இன்று ஏற்ப்பட்டது

இது உடல் பலகீனம்தான் மற்றபடி என் மனம் தைரியமாகத்தான் இருக்கிறது என்று தனக்குத்தானே மான்சி ஆறுதல் சொல்லிகொண்டாள்

சிறிதுநேரம் நின்றவள் கால்கள் தளர்ந்ததால் மெதுவாக சரிந்து அந்த டேங்கில் தலைசாய்த்து உட்கார்ந்து கொண்டாள்...பிறகு தூக்கம் கண்களை சுழற்றுவது போல இருக்க கீழே போய்விடலாம் என்று எழுந்தாள்

எழுந்தவள் கைப்பிடிச் சுவரை பற்றியவாறு மெதுவாக நகர... கீழே பேச்சுக்குரல்கள் கேட்டது... மான்சிக்கு மனம் படபடவென்று அடித்துக்கொள்ள பேசுவது யாரென்று எட்டிப்பார்த்தாள்....

கீழே முத்துதான் வாட்ச்மேனிடம் பேசிக்கொண்டு இருந்தான்

அவனை பார்த்ததும் அய்யோ என்று தன் நெஞ்சில் கைவைத்து கொண்டு மறுபடியும் கீழே உட்கார்ந்துவிட்டாள் மான்சி... ஐயோ கடவுளே இவன் எங்கே இப்போது வந்தான் என்று கலங்கிவாறு கீழே நடந்த பேச்சுக்களை உன்னிப்பாக கவனித்தாள்

“ இன்னிக்கு ரெண்டு லாரி மரம் வரவேண்டியிருந்தது... ஆனா வர்ற வழியில ஏதோ பாலம் கட்டாயிருச்சாம் அதனால வண்டி எதுவும் வரலை... சரி அங்க ஏன் சும்மாவே உட்கார்ந்திருக்கனும்னு வீட்டுக்கு கிளம்பி வந்திட்டேன்” என்று முத்து சொல்ல

“ ம் சின்னய்யாவுக்கு இந்த விஷயம் தெரியுமா” என்று வாட்ச்மேன் கேட்க

“ ம்ஹூம் தெரியாது அவர் செல்லுக்கு போன் பண்ணி சொல்லலாம்னு பார்த்தேன்.. சரி சின்னஞ்சிறுசுகங்க அசந்து தூங்குவாங்க இப்போ ஏன் தொல்லை பண்ணனும்னு சொல்லலை வாட்ச்சு” என்றவன்

“ சரி வாட்ச்சு நீ போய் கேட்ல நில்லு நான் வீட்டுக்கு போறேன்” என்று முத்து கூறுவது மான்சியின் காதில் விழ

‘அடக்கடவுளே இப்போ என்னாகும்னு தெரியலையே இந்த பாவி வேற உள்ள போனவன் இன்னும் வெளிய வரலையே’என மான்சி கலக்கத்துடன் எண்ணியவாறு வீட்டை நோக்கி போகும் முத்துவை கவனித்தாள்

தனது வீட்டை நெருங்கிய முத்து வாசலில் தனது செருப்பை விட்டுவிட்டு கதவைத்தட்ட கையை கொண்டு போனவன் தயங்கி நின்றான்
அய்யோ அன்னிக்கு எனக்கு கேட்டது மாதிரியே இவனுக்கும் உள்ளே பேச்சுக்குரல் கேட்குதா’ என மான்சி நினைக்க

அந்த நினைப்பை உறுதி செய்வது போல முத்து கதவில் தன் காதை வைத்து கேட்டான்....
சிறிதுநேரம் கழித்து யாரோ முத்துவை தள்ளிவிட்டது போல சட்டென அங்கிருந்து விலகி தடுமாறி கீழே தரையில் மண்டியிட்டு உட்கார்ந்து தன் கைகளால் முகத்தில் அறைந்துக்கொண்டு சத்தமில்லாமல் குலுங்கி அழுதான்

மான்சிக்கு முத்துவை பார்த்து மனம் குமுறியது... கடவுளே எந்த புருஷனுக்கும் இந்த நிலைமை வரக்கூடாது’ என கண்ணீர்விட்டு அழுதாள் மான்சி

ஆனால் அவள் மனதின் அடியாழத்தில் அய்யோ என் புருஷன் இப்படி மாட்டிக்கொண்டனே என்று... ஒரு பத்தாம்பசலி தமிழ்ப்பெண் ஒருத்தி கண்ணீர்விட்டு கதறினாள்

முத்து கத்தி கூப்பாடுப் போட்டு ஊரைக்கூட்டி அவர்களை காட்டியும் கொடுக்காமல்.... கதவைதட்டி அவர்களை கையும் களவுமாக பிடிக்கவும் செய்யாமல்... உட்கார்ந்த இடத்தை விட்டு எழாமல் கண்ணீர் விட்டுக்கொண்டு இருக்க

சத்யன் சாவதானமாக கதவை திறந்து கொண்டு தனது சட்டையின் பட்டன்களை போட்டபடி வெளியே வந்தவன்... தரையில் அமர்ந்து கண்ணீர்விட்டு அழும் முத்துவை பார்த்ததும் அதிர்ச்சியில் உறைந்துபோய் அப்படியே நின்றுவிட்டான்

சத்யனை பார்த்த முத்து எதுவுமே கேட்கவில்லை தனது கண்களை புறங்கையால் துடைத்துக்கொண்டு எழுந்து வீட்டுக்குள் போனான்

சத்யன் சிறிதுநேரம் அங்கேயே உறைந்துபோய் நின்றவன் பிறகு சுதாரித்துக்கொண்டு வேகமாக தன் தோட்டத்து படிகளை நோக்கி ஓடினான்

‘ம் ஓடுறியா ஓடு ஓடு முத்து உன்னை சும்மா விட்டுட்டான் ஆனா நான் விடமாட்டேன் இதோ வர்றேன்’ என வஞ்சத்தை நெஞ்சு முழுவதும் தேக்கிய மான்சி அவனை வேகமாக தனது அறைக்கு சென்று பால்கனியின் கதவை திறந்து அவனைப் பார்க்க... அவன் அப்போதுதான் வேகமாக படிகளில் ஏறிக்கொண்டு இருந்தான்

மேலே வந்த சத்யன் மார்புக்கு குறுக்கே கைகளை கட்டிக்கொண்டு தன்னை பார்த்தவாறு நின்றிருந்த மான்சியை பார்த்துவிட்டான்.... அவமானத்தில் அவன் முகம் கசங்கியது

“ ம் என்ன சின்னய்யா வசமா மாட்டிக்கிட்டீங்களா இதுக்காகத்தான் நான் நாலுமாசமா காத்திருந்தேன்.... என்ன அப்படி பார்க்கிறீங்க எனக்கு எப்படி தெரியும்னா.... நீங்க நம்ம கல்யாணமான எட்டாவது நாள் என்கூட சண்டை போட்டுட்டு அமுதாகிட்ட போனீங்களே அன்னிலே இருந்து உங்களோட அசிங்கங்கள் தெரியும்”....என மான்சி ஏளனமான குரலில் கூற

சத்யனின் முகம் அதிர்ச்சியில் பேயறைந்தது போல அவள் முகத்தை பார்த்தபடி அப்படியே நின்றான்

“என்ன அப்படி பார்க்கறீங்க.... இன்னும் சொல்றேன் கேளுங்க... நான் அவ வீட்டுக்கு வந்து நீங்க ரெண்டுபேரும் பேசறதை கேட்டேன்....
அப்புறமா அவ வீட்ல பின்னாடி ஒரு ஜன்னல் இருக்குதில்ல அங்க ஒரு ஸ்டுலை போட்டு ஏறி நின்னு உள்ள ரெண்டுபேரும் என்ன பண்றீங்கன்னு பார்த்தேன்...
அவ உடம்பில் ஒட்டுத் துணியில்லாம கட்டிலுக்கு குறுக்கே படுத்திருந்தா...
அவளோட ஒருகால் தரையிலயும் மறுகால் உங்க தோள் மேலயும் இருந்தது...
உங்க உடம்பிலயும் எந்த துணியும் இல்லை நீங்க ஒருகையால அவ காலை புடிச்சுகிட்டு இன்னொரு கையால அவ மார்பை பிடிச்சு அழுத்திக்கிட்டே அவக்கூட ரொம்ப வேகமா செக்ஸ் பண்ணிகிட்டு இருந்தீங்க....
இதை பார்க்கிற பாக்கியம் எந்த பொண்ணுக்கும் கிடைக்காது ஆனால் எனக்கு கிடைச்சது நான் செஞ்ச புண்ணியம்னு நெனைக்கிறேன் நீங்க என்ன சொல்றீங்க” என வேண்டுமென்றே ரொம்ப விளக்கமாக கையை ஆட்டி அசைத்து.. நீட்டி முழக்கி மான்சி ஏளனமாக சொல்ல

சத்யன் எதுவுமே பேசாமல் தலைகுனிந்து உள்ளே போக “ ம் என்ன அதுக்குள்ள போறீங்க இன்னும் கொறையையும் கேட்டுட்டு போங்க” என்று அவனை எகத்தாளமாக அழைத்த மான்சி

“ அப்புறமா நீங்க செக்ஸ் பண்றதை நிறுத்திட்டு.... உங்களோட இதுவ வெளிய எடுத்து அவ வாய்க்குள்ள விட்டீங்க... அவளும் அதை சப்பிய்ய்........ஓவ்வ் உவ்வே என்று மான்சி வாந்தியெடுக்க

உள்ளே போக நின்ற சத்யன் வேகமாக வந்து அவளின் நெற்றியில் கைவைத்து “என்னாச்சு ஏன் வாந்தியெடுக்கற” என்று மெல்லிய குரலில் கேட்க




தன் நெற்றியில் இருந்த அவன் கையை தட்டிவிட்ட மான்சி “அன்னிக்கு அதை பார்த்த அருவருப்பு தான் என் வாந்திக்கு காரணம்... பாவம் சின்னய்யா சின்னய்யான்னு உங்க காலடியிலேயே விழுந்து கிடந்தவனுக்கு போய் இப்படி துரோகம் பண்ணிட்டீங்களே... கடவுள் உங்களை சும்மா விடமாட்டார்” என்று சாபம் விட்ட மான்சி தனது றைக்குள் போய் கதைவை அறைந்து சாத்தினாள்

பின்னர் வெகுநேரம் கண்ணீரில் கரைந்த மான்சி எப்போது தூங்கினாள் என்று அவளுக்கே தெரியாது ....காலையில் யாரோ சத்யனின் அறைக்கதவை பலமாக தட்டும் ஒலிக்கேட்டு அவசரமாக எழுந்தவள் ஏன் இப்படி கதவை தட்றாங்க என நினைத்தபடி தனது அறையை திறந்துகொண்டு வெளியே வர

வெளியே ஒரே கூச்சலும் குழப்பமுமாக இருக்க வேலைக்காரர்கள் அங்கும் இங்கும் பரபரப்பாக ஓடிக்கொண்டு இருந்தனர் ..... சத்யனின் அறையிலிருந்து மாயன் கலங்கிய கண்களுடன் வெளியே வர மான்சிக்கு கைகால் உதறல் எடுக்க.... மாயனை தடுத்து நிறுத்தி " யாருக்கு என்னாச்சு மாயன்" என்று விசாரித்தாள்

"அதையேம்மா கேட்கறீங்க நம்ம முத்து மொளகா தோட்டத்துக்கு அடிக்கிற பூச்சி மருந்தை எடுத்து குடிச்சிட்டான்ம்மா.... வெளியே தூக்கிட்டு வந்து போட்டுருக்காங்க உயிர் இருக்கான்னு கூடத்தெரியாம எல்லாரும் கத்திகிட்டு இருக்காங்க" என்று மாயன் அழுதுகொண்டே சொல்ல ..... மான்சிக்கு உலகமே இருண்டுவிட்டது போல இருக்க அப்படியே சரிந்து கீழே அமர்ந்தாள்