என் உயிரே மான்சி - அத்தியாயம் - 24

சத்யனின் கலைந்து தாருமாறாக கிடந்த தலைமுடியும், சிவந்த கண்களும், கலைத்த முகமும், வெற்று மார்பும், சர்தார்ஜிக்கு சிரிப்பை வரவழைக்க, சிரிப்புடன் காலைவணக்கம் சொல்லி தன் கையில் இருந்த காபி ட்ரேயை கொடுத்தார்

அவருக்கு பதிலாக வெட்கமாக ஒரு சிரிப்பை சிந்திவிட்டு காபி ட்ரேயை வாங்கிக்கொண்டு கதவை சாத்திவிட்டு வந்தான் சத்யன்

காபி ட்ரேயை டேபிளில் வைத்துவிட்டு சத்யன் கட்டிலுக்கு திரும்ப கட்டில் காலியாக இருந்தது, இவன் வருவதற்குள் மான்சி பாத்ரூம் போய்விட்டிருந்தாள், சத்யன் ஏமாற்றத்துடன் வெறும் காட்டிலை பார்த்துவிட்டு, பாத்ரூம் நோக்கி சென்றான்



அதற்குள் மான்சி உள்ளேயிருந்து வந்தாள், இப்போது அவள் உடலை ஒரு நைட்டி தழுவிக்கொண்டு இருக்க “ ஏன் மான்சி அதுக்குள்ள எழுந்துட்ட” என சத்யன் பொய் கோபத்துடன் கேட்டான்

அவனருகே வந்த மான்சி, அவன் இடுப்பில் கைபோட்டு வளைத்து கொண்டு, மறுகையால் அவன் தாடையை பற்றி “ ம்ஹூம் என் செல்லக்குட்டி பையனில்ல, மணி ஏழு ஆகுது நான் ஆஸ்பிடல் கிளம்பனும், நம்ம பசங்களை வேற போய் கூட்டிட்டு வரனும், நீங்க என்னை ஆஸ்பிட்டல்ல கொண்டு போய் விட்டுட்டு, அப்படியே பிள்ளைகளை கூட்டிட்டு வந்துடுங்க” என்றவள் அவனைவிட்டு விலகி அவன் முதுகில் கைவைத்து பாத்ரூமுக்குள் தள்ளினாள்

“ போய் பிரஸ் பண்ணிட்டு, வாங்க காபி குடிக்கலாம்” என்று கூறி பாத்ரூம் கதவை மூடினாள்

சிறிதுநேரத்தில் சத்யன் வந்ததும் சிறுசிறு சீண்டல்களுடன் இருவரும் காபியை குடித்துவிட்டு, இருவரும் ஒன்றாகவே பாத்ரூமுக்குள் நுழைந்து குளிக்கிறேன் பேர்வழி என்று இருவரும் போட்ட ஆட்டத்தில் அந்த பாத்ரூமே அதிர்ந்தது

அந்த நான்கு சுவர்களுக்குள் தன் கணவனை திருப்திபடுத்தும் எண்ணத்தில் மான்சி தனது வெட்கத்தை சுத்தமா துடைத்தெறிய, அவள் உடல் அவனுக்கு எப்படி ஒத்துழைத்து வளைந்து கொடுக்கவேண்டுமோ அப்படியெல்லாம் வளைந்தது,

அந்த சிறிய பாத்ரூமுக்குள் மான்சிக்கு இதுவரை அறிந்திராத வித்தைகளை கற்றுக்கொடுத்தான் சத்யன், அவளும் நான் உனக்கு சளைத்தவள் அல்ல என்பதுபோல் அவன் உடல் முழுவதும் தன் உதடுகளாலும் கைவிரல்களாலும் அவனை துடிக்க வைத்து அவன் துடிப்பதை பார்த்து வேடிக்கையாக கைகொட்டி சிரித்தாள்

அவளின் நக்கல் சிரிப்பை தனது வாயால் அடக்கினான் சத்யன், இவர்களின் கும்மாளத்தில் நேரம் போனதே தெரியாமல், கிட்டத்தட்ட ஒன்பது மணிக்கு களைத்து போய் வெளியே வந்தனர்

இப்போது இருவருக்குமே இவ்வளவு நேரங்கழித்து அறையைவிட்டு வெளியே போக வெட்கமாக இருந்தது. ஆனால் காலை உணவுக்கு போய்த்தான் ஆகவேண்டுமே, இருவரும் உடைகளை மாட்டிக்கொண்டு வெளியே வந்தார்கள்

உணவின் போது ரத்னா அருகிலேயே இருந்து பரிமாறியதால் அதிக சேஷ்டைகள் இல்லாமல் சத்யன் தன்னை அடக்கிக்கொண்டு சாப்பிட்டான், அவனை பார்த்து மான்சிக்கு சிரிப்பு பொங்கியது, எப்புடி நல்லபிள்ளை போல இருக்கான் பாரு என்று மனதுக்குள் சிரித்தாள்

இருவரும் காரில் கிளம்பியதும் சத்யன் மான்சியை இழத்து தன் மடியில் போட்டுக்கொண்டு “ மான்சி இன்னும் நாளைக்கு நைட் பிளைட்ல நான் சென்னை போகனும், உன்னையும் பிள்ளைகளையும் எப்படி விட்டுட்டு போறதுன்னு புரியலை” என வருத்தமான கூற

மான்சி அவன் மடியில் மல்லாந்த நிலையில் படுத்தவாறு அன் கன்னங்களை தடவி “ பானும்மாவும் பசங்ககளும் இன்னும் மூனுநாள் கழிச்சு பெங்களூர் திரும்பனும், நான் இன்னிக்கு இங்கே வேலையை ரிசைன் பண்ணாலும், என்னால் இன்னும் ரெண்டு மாசத்துக்கு இந்தியா வரமுடியாது சத்யன், என்னோட புத்தகம் எழுதும் வேலையா நான் மறுபடியும் பாங்காக், டோக்கியோ, போகனும் சத்யன், அது முடிஞ்சதும் நான் இந்தியாவுக்கு நிரந்தரமா வந்துருவேன், என்று மான்சி மெல்லிய குரலில் சொல்ல

அவள் இப்போது இந்தியா வரவில்லை என்பது வருத்தமாக இருந்தாலும் அதை வெளிக்காட்டாமல் “ அப்போ அதுவரைக்கும் பசங்களை நான் கூட்டிட்டு போகவா மான்சி” என சத்யன் அவளிடம் அனுமதி கேட்டான்

அவன் சொன்ன அடுத்த வினாடி“ நீங்க பிளான்படி சென்னைக்கு போய்ட்டு, பிள்ளைங்க பெங்களூர் வரும்போது நீங்களும் பெங்களூர் போய் பிள்ளைகளை நம்ம வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு போய்டுங்க, அதுமட்டுமல்ல அங்கேயே ஸ்கூல்ல சேர்த்துடுங்க சத்யன், நான் பானும்மா கிட்ட இதுபத்தி பேசிர்றேன், என்ன ஒன்னு பசங்களை விட்டுட்டு அவங்களால இருக்கமுடியாது, அதனால முடிஞ்சா அவங்களுக்கு சென்னையில ஏதாவது ஜாப் ஏற்பாடு பண்ணுங்க சத்யன், நம்மளோடவே அவங்களை வச்சிக்கலாம்” என்ற மான்சி அவன் மடியில் இருந்து எழுந்து அமர்ந்தாள்

மான்சி திரும்பி சத்யனை பார்த்தாள் அவன் முகம் பளிச்சென்று மலர்ந்திருந்தது, அவனது சந்தோஷம் அவன் முகத்தில் வெளிப்படையாக தெரிந்தது

மான்சி மெதுவாக தயங்கி தயங்கி “அப்புறம் இன்னும் ஒரு முக்கியமான விஷயம் சத்யன், நீங்க தப்பா எடுத்துக்காம இதை சரியா புரிஞ்சுக்கனும்” என்று பீடிகையுடன் ஆரம்பிக்க

அவளை திரும்பி பார்த்த சத்யன் “ நான் இப்போ உன்னோட செல்லப்பிராணி மாதிரி நீ என்ன சொன்னாலும் கேட்பேன் மான்சி “ என குறும்பாக உதடு சுழித்து சத்யன் சொல்ல

" நீங்க எவ்வளவு பணக்காரராக இருந்தாலும், நான் உங்க வீட்டுக்கு வந்தால் மறுபடியும் வேலைக்கு போவேன், நான் கஷ்டப்பட்டு படிச்ச படிப்பு வீனாக கூடாது சத்யன், எனக்கு இருக்கும் ஒரே லட்சியம், நான் ஒரு மருத்துவமனை கட்டனும், நம்ம பிள்ளைகளை டாக்டர்க்கு படிக்கவைக்கனும், இதுதான் என் வாழ்க்கையோட லட்சியமே, எனக்கு தெரிஞ்ச சில டாக்டர்கள் சென்னையில் இருக்காங்க அவங்ககிட்ட ஏற்கனேவே ஆன்லைன் மூலமா பேசியிருக்கேன், அதனால நான் சென்னை வந்தா எனக்கு ஜாப் ரெடியாயிடும் சத்யன், இதுல உங்களுக்கு வருத்தமில்லையே சத்யன்” என்று மான்சி அவன் முகத்தை பார்த்து கொண்டே கேட்டாள்

சத்யன் மறுபடியும் கைநீட்டி அவளை இழுத்து தன் மார்பில் சாய்த்து அவள் கூந்தலை வருடியவாறு “ நீ இதை என்கிட்ட கேட்கனுமா மான்சி, நீ எவ்வளவு சிரமப்பட்டு இந்த படிப்பை படிச்சிருப்ப, இது வீனா போறமாதிரி நான் நினைக்கமாட்டேன் மான்சி, ஆனா இனிமேல் உன் லட்சியத்தில் எனக்கும் பங்கு உண்டு அதை நீ என்னிக்கும் மறக்ககூடாது மான்சி” என்று சத்யன் அன்பான குரலில் கூற

மான்சியின் கண்கள் கலங்க அவன் மார்பில் இன்னும் ஆழமாக புதைந்துகொண்டாள், சத்யனும் அவளை தன்னுடன் நொருங்க அணைத்து

“மான்சி இப்படியே வீட்டுக்கு திரும்பி போயிடலாமா” என்று தனது மயக்கம் குரலில் ரகசியமாக கேட்க

“ ஏய் ச்சீ எதுக்கு........... ம்ம் ஆசைதான்” என்று மான்சி தன் கையால் அவன் மார்பில் வலிக்காமல் குத்தினாள்

சத்யன் தன் மார்பை குத்திய அவள் கையை எடுத்து தன் உதடுகளில் வைத்து அழுத்தி முத்தமிட்டு “ ஏழு வருஷத்து பேலன்ஸ் நிறைய ஸ்டாக் இருக்குது மான்சி அதான்” என்று குறும்பாக கூறினான்

“ எல்லாம் இருக்கவேண்டிய இடத்தில் அப்படியே இருக்கட்டும், அப்புறம் நிதானமா பார்க்கலாம், இனிமேல் நாம ஒன்னும் வேறவேற இல்லையே” என்று மான்சி கூறிவிட்டு நிமிர்ந்து அமர்ந்தாள்

அதற்க்குள் ஆஸ்பிட்டல் வந்துவிட சத்யனும் சற்று அமைதியானான், ஆஸ்பிட்டல்லை பார்த்தும் அவனுக்கு தீபக்கின் ஞாபகம் வர சட்டென்று திரும்பி மான்சியை பார்த்தான்

அவன் பார்வையின் அர்த்தம் புரிந்து “ நாம சந்தோஷமா இருக்குற இந்த நேரத்தில் எந்த பிரச்சனையும் வேண்டாங்க ப்ளீஸ், நான்தான் இங்கருந்து போகப்போறேனே அப்புறமா அந்த நாயோட தொல்லை இருக்காது சத்யன் ” என மான்சி கெஞ்சுதல கேட்க

சத்யன் முகம் இறுக எதுவுமே சொல்லாமல் கார் மருத்துவமனை அருகில் நிறுத்தினான், மான்சி இறங்காமல் அவன் முகத்தையே பார்த்துக்கொண்டு இருந்துவிட்டு “ என்ன ஐயாவுக்கு கோபமா” என கொஞ்சும் குரலில் பேச

சத்யன் அந்த குரலுக்கு எல்லாம் நான் மயங்கமாட்டேன் என்பது போல இறுகிப்போய் அமர்ந்திருக்க.. மான்சிக்கு அவன் கோபம் புரிந்து அவனை எப்படி சமாதானப்படுத்துவது என்று புரியாமல் தவித்தாள்

அப்போது எதிர் திசையில் இருந்து வந்து இவர்களுக்கு முன்னால் ஒரு கார் நிற்க்க, மான்சி ஒரு முடிவுடன் சத்யன் பக்கம் திரும்பி " சத்யன் அதோ அந்த கார்தான் தீபக்கோடது, அவனேதான் காரை ஓட்டுவான், நான் இன்னும் கொஞ்சநேரம் காரிலயே இருக்கேன்" என்று எதையோ பூடகமாய் அவனுக்கு உணர்த்த

சத்யன் பட்டென அவளை திரும்பி பார்த்துவிட்டு, அவள் சொன்னது புரியா, அவளை இழுத்து உதட்டில் முத்தமிட்டு விட்டு உடனே காரைவிட்டு இறங்கினான்

இறங்கியவன் நேராக எதிரில் நின்ற கார் அருகில் போய், டிரைவர் பக்கம் இருக்கும் கண்ணாடியை விரல்களால் தட்ட, உடனே கண்ணாடி இறக்கப்பட்டு வெளியே தலையை நீட்டிய தீபக், " ஹூ ஆர் யூ " என்று கேட்க

" ம் நான் மான்சியோட புருஷன்" என்ற சத்யன் தீபக் சுதாரிக்குமுன் தனது வலதுகை முஷ்டியை மடக்கி தீபக்கின் முகத்தில் ஓங்கி ஒரு குத்துவிட, அடுத்த நொடி தீபக்கின் மூக்கில் இருந்து கொட கொடவென ரத்தம் கொட்டியது

" இனிமேல் மான்சியை மனசுல கூட நெனைக்க கூடாதுடா மவனே, மீறி நெனைச்சே நீ பொணமாத்தான் உன் வீட்டுக்கு போவே" என்று மிரட்டிய சத்யன் திரும்பி பார்க்காமல் தன் காருக்கு போய் கதவை திறந்து ஏறி அமர்ந்தான் ,

அவனுக்காகவே காத்திருந்தது போல மான்சி பாய்ந்து அவனை கட்டிக்கொண்டு அவன் முகம் முழுவதும் முத்தமாறி பொழிந்தாள் 

மான்சி சத்யனை இறுக்கிக்கொண்டு முகம் முழுவதும் முத்தமிட, சிறிது தினறி பிறகு அவளை தன்மீது முழுவதுமாக இழுத்து தன் நெஞ்சில் படரவிட்டு அவள் இடுப்பில் ஒரு கையும் கழுத்தில் ஒரு கையும் போட்டு வளைத்து தன்னுடன் இறுக்கிக்கொண்டான்

மங்குஸ்தான் பழத்தின் சுளையைவிட மென்மையான சுவையான இதழ்களை அவளின் ஈர இதழ்களை தன் பற்களால் கடித்து இழுத்தான், மான்சிக்கு லேசாக வலிப்பது போல் இருக்க அவன் மார்பில் கைவைத்து தள்ளப் பார்த்தாள்

அவளின் விரலை இவன் வாயில் வைத்தாலே அதையே ரசித்து ருசித்து சப்புபவான் சத்யன் , தேன் தடவிய அவளின் இதழ்கள் கிடைத்தால் சும்மா விடுவானா, தன் முழுகவனத்தையும் அவளுடைய இதழ்களில் வைத்து அவற்றின் ஈரத்தை தன் நாவால் நக்கியெடுத்தான்

சத்யன் தன் நாக்கின் உதவியால் அவளுடைய வாயின் மணம் சுவை திடம் என எல்லாவற்றையும் ருசித்தான். அடிக்கடி இருவரும் மூச்சுவிட தங்களின் இதழ்களில் இடைவெளி விட்டனர்,

இது எந்த இடம் நாம் எங்கே இருக்கிறோம் என்பதை இருவரும் மறந்துவிட, அவர்கள் மறந்ததை அவர்களை கடந்து சென்ற ஒரு கார் தனது ஒலியால் ஞாபகப்படுத்திவிட்டு சென்றது

இருவரும் அவசரமாக பிரிந்து தங்களுடைய எச்சில் வழியும் வாயை துடைத்துக்கொண்டு ஒருவரையொருவர் பார்த்து சிரித்துக்கொண்டனர், மான்சி சத்யனிடம் இருந்து விலகி தன் சீட்டில் அமர்ந்துகொண்டு கலைந்துபோன தன் கூந்தலை சரி செய்தாள்

மடங்கியிருந்த மான்சியின் சட்டை காலரை சரி செய்த சத்யன், அவள் பக்கமாக சரிந்து அவள் காதில் “மான்சி வீட்டுக்கு போகலாமா , என்னால ஒன்னும் தாங்க முடியலை ப்ளீஸ்டி” என்று கிசுகிசுப்பாய் கேட்க

அவனை திரும்பி பார்த்த மான்சி “ என்ன விளையாடுறீங்களா, நேத்த நடந்த மீட்டிங் பத்தி நான் ரிபோர்ட் பண்ணனும் , ப்ளீஸ் செல்லம் ஈவினிங் சீக்கிரமா வீட்டுக்கு வந்துறேன், நீங்க வீட்டுக்கு போய் வேற டிரஸ் மாமா வீட்ல இருந்து பசங்களை கூட்டிட்டு வந்துருங்க சரியா ” என்று கூறிவிட்டு காரைவிட்டு இறங்கி காரின் கதவை சாத்தினாள்

சத்யன் எட்டி பார்த்து “ டேக் கேர் மான்சி” என்று சொல்லிவிட்டு காரை ஸ்டார்ட் செய்தவன் எதிரில் இருந்த தீபக்கின் காரை பார்த்தான், அந்த கார் வந்த வழியே திரும்பிக்கொண்டிருந்தது

உதட்டில் சிரிப்புடன் காரை எடுத்துக்கொண்டு வீட்டுக்கு கிளம்பினான் சத்யன், தீபக்கிடம் எந்த பிரச்சனையும் வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டு இறுதியில் அவனை அடிக்க இவளே வழி காட்டியதும், அவனை அடித்ததால்
மான்சி அடைந்த சந்தோஷமும், அந்த சந்தோஷத்தில் தனக்கு கிடைத்த முத்தங்களையும் நினைத்துசத்யனின் உடல் சிலிர்த்தது

சிறிதுநேரத்தில் வீட்டை வந்தடைந்தவன் மானசி சொன்னதுபோலவே வேறு உடையை மாத்திக்கிட்டு தன் மாமா வீட்டுக்கு கிளம்பினான்

சத்யன் அங்கே போய் பார்த்தால், ஒரே நாளில் ப்ரணவ்வும் ப்ரணேஷும் அங்கே இளவரசர்களாகி இருந்தனர், அந்த குடும்பமே அவர்களின் குறும்பத்தனாமான பேச்சை ரசித்து அவர்களின் பின்னே ஓடியது, சத்யனுக்கு தன் பிள்ளைகளை பார்க்கவே பெருமையாக இருந்தது

இவனை பார்த்ததும் பிள்ளைகள் ஓடிவந்து இவனை கட்டிக்கொண்டு “ அப்பா நாங்க தாத்தாகூட போன்ல பேசினோம்ப்பா,, எங்ககிட்ட மாறிமாறி ரொம்ப நேரம் பேசினார் ஆனா போன வைக்கும்போது கடைசில தாத்தா அழுதாருப்பா, உடனே எங்களுக்கும் அழுகை வந்துருச்சுப்பா” என்று ப்ரணவ் கூறியதும்..

சத்யன் நிமிர்ந்து தன் தாயாரை பார்த்தான்... அவள் ஆமாம் என்பதுபோல் தலையசைத்து “நான்தான் போன் பண்ணிக் குடுத்து பேச சொன்னேன் சத்யா, பேரனுங்க கூட பேசுனதும் உங்கப்பாவால தாங்க முடியலைடா ஓன்னு அழுதுட்டாரு, இங்கே வீட்ல எல்லாருமே அழுதுட்டோம், என்று கூறிய பிரேமா கண்கலங்கினாள்

சத்யனுக்கு என்ன நடந்திருக்கும் என்று சூழ்நிலை புரிய, தனது செல்லை எடுத்து தனது அப்பாவின் நம்பரை அழுத்திவிட்டு இணைப்புக்காக காத்திருந்தான் .. சிறிதுநேரத்தில் எடுக்கப்பட்டதும், “ஹலோ அப்பா நான் சத்யன்” என்றதும்

“ சொல்லுப்பா சத்யா” என்ற தயானந்தனின் குரல் கரகரத்தது

“ அப்பா அழுதீங்கலாமே .. நீங்க எதையும் பீல் பண்ணி மனசை குழப்பிக்காதீங்க, இன்னும் நாலுநாள்ல உங்க பேரனுங்க உங்க மடியிலே உட்கார்ந்திருப்பானுங்க இது உறுதிப்பா, உங்க ரூமுக்கு பக்கத்தில் இருக்கிற கெஸ்ட் ரூமை அவனுங்க ரெண்டு பேருக்கும் ரெடி பண்ணிடுங்கப்பா,, என்னென்ன தேவையோ நம்ம மேனேஜர் கிட்ட சொல்லி வாங்கிட்டு வந்து ரூமை நல்லா ரெடி பண்ணச்சொல்லுங்க” என்று சத்யன் சொல்ல சொல்ல .. எதிர் முனையில் தயானந்தனின் குரல் உற்சாகத்துடன் உம் கொட்டியது

“ என்னப்பா பதிலே பேசலை” என்று சத்யன் கேட்க

“ எனக்கு என்ன பேசறதுன்னு தெரியலை சத்யா.. என் வீட்டுக்கு என் பேரன்கள் வாறாங்க என்ற செய்தி என்னை பேசவிடலை சத்யன்... இதைவிட சந்தோஷம் எனக்கு வேற எதுவுமே இல்லப்பா.. என் பேரனுங்க நம்ம வீட்டுக்கு வர்றவரைக்கும் தினமும் போன்ல பேசச்சொல்லு சத்யா” என்று தடுமாறிய குரலில் தயானந்தன் கூற

“சரிப்பா தினமும் உங்ககிட்ட பேசச்சொல்றேன்” என்ற சத்யன் பிஸினஸ் பற்றி இரண்டொரு வார்த்தைகள் பேசிவிட்டு செல்லை அணைத்து தன் பாக்கெட்டில் போட்டான்

பிறகு தன் அம்மாவிடமும் பானுவிடமும் மான்சியும் பிள்ளைகளும் இனிமேல் தன்னுடன் சென்னைக்கு வந்துவிட போகிறார்கள் என்று சொன்னான்

பிரேமாவுக்கு சந்தோஷத்தில் பேச்சே வரவில்லை, கண்ணீர்தான் வந்தது தன் கண்களை புடவை தலைப்பில் துடைத்துக்கொண்டு “ மானசியே இதை சொன்னாளா சத்யா” என சந்தேகமாக கேட்டாள்

“ பின்னே அவளை கேட்காம நான் மட்டும் முடிவெடுக்க முடியுமா, அவளேதான் சொன்னா” என்றவன் பானுவை திரும்பி பார்க்க, அவள் கண்களில் வழிந்த கண்ணீரை துடைத்துக்கொண்டு இருந்தாள்

உடனே பதறிய சத்யன் “ என்னாச்சு அக்கா, ஏன் கண்கலங்குறீங்க” என்றவன் அவள் ஏன் கண்கலங்குகிறாள் என்று புரிய “ அக்கா எனக்கும் மான்சிக்கும் உங்களை பற்றிய கவலைதான் நீங்க எப்படி பசங்களை விட்டுட்டு இருப்பீங்கன்னு ரொம்ப வருத்தமா இருக்கு” என்று சத்யன் கூறியதும்

பானு தன் கண்களை துடைத்துக்கொண்டு “ என்னால பசங்களை பிரிஞ்சி இருக்கமுடியாதுதான் ஆனா அதுக்காக அவங்க என்கூடவே இருக்கனும்னு நான் விரும்பலை சத்யன், கொஞ்சநாளைக்கு மனசுக்கு கஷ்டமாத்தான் இருக்கும் போகபோகபழகிரும், நானும் அடிக்கடி சென்னை வந்து உங்க எல்லாரையும் பார்த்துக்கிறேன்” என்று கூறிவிட்டு பானு புன்னகைக்க,

அவள் புன்னகை உதட்டளவில் தான் இருந்தது மனம் கண்ணீர் வடிப்பது அவளின் ஜீவனில்லாத கண்களில் தெரிந்தது,. சத்யன் அவள் கையை பிடித்து அழைத்து வந்து சோபாவில் அமர்த்தி தானும் பக்கத்தில் அமர்ந்துகொண்டான்

பற்றிய கைகளை விடாமல் “ நானும் மான்சியும் ஒரு முடிவு பண்ணியிருக்கோம் அக்கா, உங்களுக்கு உண்மையிலேயே எங்க மேலஅன்பு பாசம் இருந்தா நாங்க சொல்றதை செய்ங்க , நீங்க பெங்களூரில் செய்ற வேலை ஒன்னும் அவ்வளவு பெஸ்ட் இல்லைன்னு மான்சி சொன்னா, உங்க தகுதிக்கேற்ப ஒரு வேலையை நான் சென்னையில் தேடி வைக்கிறேன், நீங்களும் உங்க அம்மாவும் சென்னைக்கே எங்ககூட வந்துடுங்க, பெங்களூர் வீட்டை வாடகைக்கு விட்டுடலாம், என்னக்கா சொல்றீங்க” என்று சத்யன் கேட்க

அவன் சொல்வதை கேட்டுக்கொண்டு அவன் முகத்தையே பார்த்த பானுவுக்கு இவன் எவ்வளவு பெரிய பணக்காரன், தன் பிள்ளைகளுக்காகவும் மனைவிக்காகவும் எவ்வளவு இறங்கி வருகிறான், உண்மையிலேயே இவனை கணவனாக அடைய மான்சிதான் கொடுத்து வைத்திருக்க வேண்டும். என்று நினைத்தாள்

“ என்னக்கா எதுவுமே சொல்லலை, இந்த யோசனை உங்களுக்கு சம்மதமா ” என சத்யன் மறுபடியும் கேட்டான்

“ மான்சியும் நீயும் என்ன முடிவு பண்றீங்களே எனக்கு சம்மதம்தான், ஆனா நாங்க தங்கறதுக்கு நீங்க இருக்கிற ஏரியாவிலேயே ஒரு வீடு பாருங்க சத்யன், நான் தினமும் பிள்ளைகளை வந்து பார்த்துக்கிறேன் ” என்று பானு சொல்ல,
கொஞ்சம் விலகி இருந்தால்தான் நல்லது என நினைக்கும் அவள் மனது சத்யனுக்கு புரிந்தது “ சரிக்கா அப்படியே செய்றேன்” என்று புன்னகையோடு கூறினான்

“ ஆமா ஒரு முக்கியமான விஷயத்தை கேட்க மறந்திட்டேன் சத்யன் ., என்ன உன் அழகு ராட்சசியை சமாதானம் பண்ணிட்டயா, பிரச்சனை எல்லாம் பேசி தீர்த்துட்டீங்களா இல்ல இன்னும் ஏதாவது பாக்கி இருக்கா ” என்று பானு சிரித்துக்கொண்டே கண்சிமிட்டி கேட்க

அவ்வளவு நேரம் இயல்பாக இருந்த சத்யனின் முகத்தில் திடீரென ஒரு வெட்கச் சிரிப்பு வர “ அதான் நேத்து பிளான் பண்ணி எல்லாரும் இங்கயே தங்கிட்டு, எங்களை மட்டும் வீட்டுக்கு அனுப்பினீங்களே, அப்புறம் சமாதானம் ஆகாம இருக்குமா, நைட்டெல்லாம் கண்முழிச்சு சமாதானம் பண்ணேன்” என்று சொல்லிவிட்டு சத்யன் தன் பிள்ளைகளை தேடி ஓடிவிட்டான்

பானுவுக்கு சிரிப்பும் கண்ணீரும் ஒருங்கே வந்தது, கடவுளே இதோ சந்தோஷம் இவங்க வாழ்க்கையில் நிலைச்சு இருக்கனும் என்று கடவுளை பிரார்த்தனை செய்தாள் மான்சியை பெறாத அந்த தாய்

அதன்பிறகு அங்கேயே சிறிதுநேரம் இருந்துவிட்டு சத்யன் கிளம்ப தயாராகுமாறு சொல்ல, பிரேமா தானும் உடன் வருவதாக கூறி கிளம்பிவிட்டாள், அவளால் தன் பேரன்களை விட்டு கொஞ்சநேரம் கூட இருக்க முடியாது என்பது போல அவர்களின் கூடவே சுற்றினாள், அவர்கள் விளையாடி எங்காவது லேசாக இடித்துக்கொண்டால் கூட இவள் துடித்து கண்ணீர் விட்டாள், அவ்வளவு பெரிய ஏழுவயது பேரன்களை மாற்றி மாற்றி இடுப்பில் தூக்கி வைத்துக்கொண்டு சோறூட்டினாள்

மாலை நான்கு மணிவாக்கில் சத்யன் தன் அம்மா, பிள்ளைகள், பானு , எல்லோரையும் அழைத்துக்கொண்டு கிளம்பினான், மான்சிக்கு ஏதாவது வாங்கவேண்டும் என்று சத்யனுக்கு தோன்ற காரை பஜார் வீதிக்கு திருப்பினான்

முன்பு பிள்ளைகளுக்கு வாங்கிய கடையில் பானுவின் உதவியுடன் மான்சிக்கு சில புடவைகள், மாடர்ன் உடைகள் என வாங்கிய சத்யன், அங்கே ஒரு பொம்மைக்கு போடப்பட்டிருந்த உடை மான்சிக்கு போட்டாள் எப்படியிருக்கும் என கற்பனை செய்து பார்த்துவிட்டு பானுவுக்கு தெரியாமல் அதையும் வாங்கிக்கொண்டு கிளம்பினான்,

அன்று மாலை ஆறுமணிக்கு வீட்டுக்கு வந்த மான்சி, மறுபடியும் தன் மாமியாரை பார்த்ததும் மான்சிக்கு சந்தோஷமாக இருந்தது, சத்யன் தான் அவளுக்கு வாங்கி வந்தவற்றை எல்லாம் அவளிடம் கொடுத்தான், தனியாக வாங்கிய அந்த உடையை மட்டும் எடுத்து படுக்கையறைக்குள் வைத்துவிட்டிருந்தான்

மான்சி எல்லா உடைகளையும் தன்மீது போட்டு அழகு பார்த்தவள், சந்தோஷமாக சத்யனை பார்த்து சிரித்தபடி “எனக்கு எல்லாமே புடிச்சிருக்கு” என்றவள் தன் பிள்ளைகளுடன் சிறிதுநேரம் பேசிக்கொண்டு இருந்துவிட்டு, உடை மாற்ற அறைக்கு போனாள்

உடனே அவள் பின்னாலேயே அறைக்கு வந்த சத்யன் கதவை அடைத்துவிட்டு தாவிச்சென்று அவளை பின்புறமாக அணைத்துக்கொண்டான், அவள் வயிற்றி கைவைத்து அவளை தூக்கிக்கொண்டு கட்டிலில் போட்டு அவள்மீது அப்படியே கவிழ்ந்து இறுக்கிக்கொண்டான்

அவன் பிடியில் இருந்து திமிறிய மான்சி “ விடுங்க பாத்ரூம் போய்ட்டு வேற டிரஸ் மாத்திக்கிட்டு சாப்பிடனும் எனக்கு பசிக்குது” என்று மான்சி கெஞ்சுதாலக கூறியதும்

உடனே அவள் மேல் இருந்து எழுந்தவன் “ ஸாரிடா ரொம்ப பசிக்குதா, சீக்கிரமா ரெடியாகி வா, சாப்பாடுஎல்லாத்தையும் ரெடியா டேபிள்ல எடுத்துவைக்க சொல்றேன்” என்று கதவை நோக்கி திரும்பியவன் மறுபடியும் நின்று

“ மான்சி ஆஸ்பிட்டல்ல எந்த பிரச்சனையும் இல்லையே, அந்த தீபக் மறுபடியும் ஏதாவது பிரச்சனை பண்ணானா” என இறுகிய குரலில் கேட்க

பாத்ரூமுக்கு போன மான்சி திரும்பிவந்து சத்யனை அணைத்துக்கொண்டு அவனின் வலது கையை எடுத்து முத்தமிட்டு “ இந்த கையால அடி வாங்கிய பின்னாலும் அவன் என்னை திரும்பி பார்ப்பானா, ஆஸ்பிட்டலுக்கே வரலை, நானும் முன்னாடியே சொன்னது மாதிரி வேலையை ரிசைன் பண்ணிட்டு வந்துட்டேன், நாளை இந்த ஐயா ஊருக்கு போறவரைக்கும் அவர்கூட தான் இருக்கப் போறேன் சரியா, இப்ப போய் எனக்கு சாப்பாடு எடுத்து வைக்கச்சொல்லுங்க” என்று கதவை திறந்து வெளியே அனுப்பினாள் மான்சி.

அனைவரும் அரட்டையும் சிரிப்புமாக இரவு உணவை முடிக்க, சிறிதுநேரம் பேசிக்கொண்டு இருந்துவிட்டு தூங்குவதற்காக எல்லோரும் அவரவர் படுக்கையை விரிக்க.. சத்யன் அவசரமாக படுக்கையறைக்குள் போய் படுத்துக்கொள்ள.அவன் பின்னாலேயே அவன் அருமை பிள்ளைகளும் வந்துவிட்டனர்

யாருடைய சமாதானமும் அவர்களிடம் எடுபடவில்லை, அப்பாவுடன் தான் படுப்போம் என்று பிடிவாதம் பிடித்தனர், வேறு வழியில்லாமல் கட்டிலில் சத்யன் படுக்க பிள்ளைகள் இருவரும் இரண்டுபக்கமும் படுத்துக்கொண்டனர்

மான்சி முறைப்புடன் எழுந்து கீழே படுக்கையை விரித்து படுத்துக்கொள்ள, சத்யனுக்கு அவள் முறைப்பை பார்த்து சிரிப்பு வர அடக்கிக்கொண்டு தன் பிள்ளைகளுக்கு ஏதேதோ கதை சொல்லி தூங்கவைத்தான்

அவர்கள் நன்றாக தூங்கியதும் மெதுவாக எழுந்து கீழே இறங்கி மான்சியின் அருகில் சரிந்து படுத்து அவளை அணைக்க, அவளும் விழித்துக்கொண்டுதான் இருந்தாள்

" ச்சு விடுங்க சத்யன் பசங்க எழுந்துடுவாங்க, நீங்க கட்டில்ல போய் படுங்க, அவனுங்களை பத்தி உங்களுக்கு தெரியாது சின்ன சத்தம் கேட்டா கூட எழுந்துடுவானுங்க , அப்புறம் முழிச்சுட்டா ரொம்ப சங்கடம்" என மான்சி குசுகுசுன்னு பேச

சத்யன் அவள் இதழ்களை தன் விரல்களால் பொத்தி " எல்லாம் எனக்கும் தெரியும், நான் சத்தமில்லாம பண்றேன் மான்சி, என்னால் தாங்க முடியாதுடி செல்லம் ப்ளீஸ், டிரஸ் கூட அவுக்க வேணாம் அப்பிடியே பண்ணலாம் ஏய் கொஞ்சநேரம்டி" என்று கெஞ்சினான்.

மான்சி நெருங்கிய சத்யன் பின்புறமாக அணைத்து அவள் பின்கழுத்தை தன் நாவால் வருடி அவளை சிலிர்க்க வைத்தபடி அவள் காது நுனியை தன் பற்களால் வலிக்காமல் கடித்து இழுத்து சப்பி ஈரப்படுத்தினான், அதிகபட்ச விரைப்பை அடைந்திருந்த அவன் உறுப்பு மான்சியின் பின்புறத்தில் நேரடியாக இடித்தது

சத்யன் தனது ஷாட்ஸை இறக்கி தன் ஆண்மையை வெளியே எடுத்துவிட்டிருக்க வேண்டும், இல்லையென்றால் இப்படி நேரடியாக மோத வாய்ப்பில்லை, இனிமேல் நாம் என்ன சொன்னாலும் அவன் விலகமாட்டான் என்று நினைத்த மான்சி, அவன் பக்கமாக திரும்பி படுத்து

“ எந்த சத்தமும் கேட்கக்கூடாது அப்படின்னா எனக்கு ஓகே, இல்லேன்னா கட்டில்ல போய் படுங்க” என்று மான்சி கறாராக குசுகுசுவென சொல்ல

சத்யனுக்கு உற்சாகம் பிய்த்துக்கொண்டது அவளை இறுக்கியபடி தரையில் ஒரு உருளு உருண்டான், முகத்தில் கண்டபடி முத்தமிட்டு தனது சந்தோஷத்தை காட்டியவன், எழுந்து அமரந்து கட்டிலில் பிள்ளைகளை எட்டி பார்த்தான், அவர்கள் நன்றாக தூங்கிக்கொண்டிருந்தனர்

சத்யன் அவசரமா மான்சியின் பெட்சீட்டுக்கள் புகுந்துகொண்டு தன் கைகளால் அவளை சுற்றி வளைத்து தன்மீது தூக்கிப்போட்டு கொண்டான் , பிறகு அவளை தூக்கி மேலை உயர்த்தி அவள் அணிந்திருந்த ஜிப்பாவுக்கு மேலாக அவள் மார்பில் முட்டி இரண்டு மார்புக்கும் மத்தியில் முகத்தை வைத்துக்கொண்டு இப்படியும் அப்படியுமாக புரட்டினான்

அவனின் சேஷ்டைகள் பொறுக்காத மான்சி அவன் தலை முடியை கொத்தாக பற்றி விலக்கி நிறுத்தி போர்வைக்குள் இருந்த இருட்டில் அவன் முகத்தை தேடி தடவி இழுத்து உதட்டை கடித்து இழுக்க, வலியால் சத்யன் மெலிதா அலறினான்

அந்த சத்தத்தில் பிள்ளைகள் எழுந்துவிட போகிறார்கள் என்று பயந்த உடனே உதட்டை விடுவித்துவிட்டு “ஏன் இப்படி கத்துறீங்க பசங்க எழுந்திரிக்க போறாங்க” என்று மெல்லிய குரலில் அதட்டினாள்

“ஏய் நீதானடி உதட்டை கடிச்சிட்ட இப்போ என்னை அதட்டுறியா” என்றவன் அவளை புரட்டி கீழே படுக்க வைத்துவிட்டு மேலே ஏற,

அவன் உறுப்பு அவனுடைய அனுமதி இல்லாமலேயே அவளுடைய மன்மத மேட்டை துளையிட முயற்ச்சித்தது. அதற்கு அவள் அணிந்திருந்த ஜிப்பா தடையாக இருக்க, உள்ளே நுழையமுடியாமல் வளைந்தது

சத்யன் தனது ஒருகையை தரையில் ஊன்றி எழுந்து. மறுகையால் அவள் இடுப்பில் இருந்த ஜிப்பாவின் முடிச்சை உருவி ஜிப்பாவை கீழே இறக்கிவிட்டு, அவள் பெண்மையில் நேரடியாக கைவைக்க, அங்கு அவள் போட்டிருந்த ஜட்டிதான் அவன் கைகளில் தட்டுப்பட்டது

இதைவேற அவுக்கனுமா என்று சத்யனுக்கு எரிச்சலாக வந்தது , “மான்சி அதை கழட்டேன்” என மெல்லிய குரலில் சத்யன் சொல்ல

“ ஏன் உங்க கை என்னா பண்ணுதாம்” என்று மான்சி நக்கல் செய்தாள்

“ ஒருகையை ஊன்றி இருக்கேன் ஒருகையால எப்படி மான்சி அவுக்க முடியும், ப்ளீஸ் சீக்கிரமா மான்சி அப்புறம் நான் முரட்டுத்தனமா இழுத்துருவேன்” என்று சத்யன் அவசர குரலில் கூற

க்கும் என்று சலித்துக்கொண்டே மான்சி தன் இடுப்பை உயர்த்தி ஜட்டியை கீழே இறக்க. சத்யன் ரொம்ப ரொம்ப அவசரமாக தனது ஆண்மையை அந்த சிறு இடைவெளியில் வைத்து அழுத்த, அவனுடைய பருத்த உறுப்பு உள்ளே போக மறுத்தது

ஊன்றியிருந்த கையை எடுத்துவிட்டு அவள் மீது படுத்த சத்யன் “ கீழே எல்லாத்தையும் அவுத்தாதான் முடியும் மான்சி நீ இப்படியே இரு நான் அவுக்குறேன்” என்ற சத்யன் அவளின் பதிலை எதிர்பார்க்காமல் போர்வையை விலக்கி மடமடவென்று அவளின் கீழ் பக்கத்து உடைகளை மட்டும் கழட்டினான்

பிறகு தன்மீது போர்வையை போர்த்திக்கொண்டு அவள் மேல் படர்ந்து தனது இடுப்பை மட்டும் உயர்த்தி நரம்புகள் புடைக்க முறுக்கிக்கொண்டு இருந்த ஆண்மையை அவள் பெண்மை வாசலில் வைத்து அழுத்தி உள்ளே தள்ள, இப்போது எந்த சங்கடமும் இல்லாமல் புதுக்கென்று உள்ளே போனது

மான்சியின் இடுப்பு துள்ளி உயர்ந்து, ஹக் என்று அடித்தொண்டையிலிருந்து ஒரு சத்தம் எழுப்பி அவன் கழுத்தில் கைகோர்த்து தன்மீது இழுத்து படுக்க வைத்துக்கொண்டாள்*

சத்யனும் அவளை அணைத்து படுத்துக்கொண்டு “ என்ன மான்சி வலிக்குதா” என்று கேட்டான்*

“ ம்ஹூம் வலியில்லை, ஆனா நீங்க மெதுவாவே உள்ள வைக்க மாட்டேங்கறீங்க, ரொம்ப வேகமா தள்ளுறீங்க, அதுவும் டைட்டா இருக்கு ” என்று மான்சி கிசுகிசுப்பாக கூற



“ நான் என்ன பண்றது எப்ப வச்சாலும் உன்னோடது முதல்ல பண்ற மாதிரி இறுக்கமாவே இருக்கு,” என்று கொஞ்சி குழைந்தான் சத்யன்*

பிறகு தனது உடலை உயர்த்தி அவளின் இருபக்கத்திலும் கைகளை ஊன்றி தனது உறுப்பை முழுவதுமாக வேகமாக வெளியே இழுத்து அதைவிட பலமடங்கு வேகத்தில் உள்ளே தள்ளி தனது துளையிடும் வேலையை ஆரம்பித்தான்*

அவர்களின் மீது கிடந்த போர்வை மட்டும்தான் அசைவதுபோல் இருந்தது, சத்யன் வேகவேகமாக தனது உணர்ச்சியான புணர்ச்சியை சீராக செய்துகொண்டு இருக்க, அவன் ஆண்மை தனது பனியில் எந்த குறையும் இல்லாது தனது லட்சிய பயனத்தை தொடர்ந்தது*

" நள்ளிரவில் பிள்ளையெல்லாம்...

" தூங்கும்போது நடத்திடுவோம்...

" சுகமான தாம்பத்திய பாடம்...

" மெல்ல அவளருகில் நகர்ந்து...

" அவள் மெய்தீண்டி வா என்பேன்....

" அவளும் ஆசை உள்ளவள்தான்...

" நெஞ்சில் ஆசையோடு எழுவாள்....

" அப்போது பிள்ளைகள் துள்ளிஎழும்...

" ஓலமிடும் அய்யோ தோல்வி தோல்வி...

" கள்ளனை தேள் கடித்த கதையும்....

" மூச்சுமுட்டும் காதலின் நடுவே...

" பிள்ளையழும் கதையும் ஒன்றே!