என் உயிரே மான்சி - அத்தியாயம் - 26

மறுநாள் காலை சத்யன் தனது அறையில் இருந்து வெளியே வரும்போது ஹாலில் மான்சியின் அப்பாவும் அம்மாவும் அமர்ந்திருந்தனர்,

அவர்களை பார்த்ததும் சத்யன் வேகமாக படிகளில் இறங்கி வந்து புன்னகையோடு அவர்களை வரவேற்றுவிட்டு சோபாவில் அமர்ந்தான்

“ நீங்க எப்போ வந்தீங்க மாமா” என்று சத்யன் தனது மாமனாரை கேட்க

“ நீங்க சிங்கப்பூரில் இருந்து வந்துட்டதா சம்மந்தி போன் பண்ணி வரச்சொன்னார் மாப்பிள்ளை, அதான் விடியகாலையே கிளம்பி வந்துட்டோம்” என மான்சியின் அப்பா கணேசன் சொல்ல

“ மான்சியும் பசங்களும் எப்படியிருக்காங்க மாப்பிள்ளை, எங்களையெல்லாம் அவளுக்கு ஞாபகம் இருக்கா, ஏதாவது விசாரிச்சாளா,” என கலங்கிய கண்களுடன் மான்சியின் அம்மா கேட்டாள்



சத்யன் எதுவும் பேசமால் அமைதியாக இருந்தான், உங்கள் மகள் உங்களை பற்றி ஒரு வார்த்தை கூட பேசவில்லை என்று எப்படி இவர்களிடம் சொல்வது என்று யோசித்தபடி அமர்ந்திருக்க

“ என்ன மாப்பிள்ளை எதுவும் பேசலை, அவ எங்களை பத்தி நினைச்சுக்கூடப் பார்த்திருக்க மாட்டா, நாங்க பணத்துக்கு ஆசைபட்டு உங்களுக்கு கல்யாணம் பண்ணிக் குடுத்துட்டோம்னு அவ மனசுல நினைக்கிறான்னு எங்களுக்கு நல்லா தெரியும் மாப்பிள்ளை, அதனாலதான் அவ எங்களை வெறுத்து ஒதுக்கிட்டா” என்று மான்சியின் அம்மா வசந்தி கண்ணீருடன் பேச

சத்யனால் அவர்களுக்கு என்ன ஆறுதல் சொல்லுவது புரியாமல் கைகளை பிசைந்தபடி அமர்ந்திருந்தான், அப்போது அவன் அம்மாதான் அங்கே வந்து அவர்களை சமாதானப்படுத்தினாள்

அதன்பிறகு சத்யன் தன் மாமனார் அருகில் வந்து அமர்ந்து “ மாமா எவ்வளவோ தப்பு பண்ண என்னையே மன்னிச்சு ஏத்துக்கிட்டா, நீங்க அவளுக்கு எந்த தவறு செய்யலைன்னு மான்சிக்கு இனிமேல் புரியும், அவளுக்கு கோபம் உங்கமேல வந்ததுக்கு காரணம் நான்தான், அதனால நிச்சயம் உங்ககிட்ட எல்லாம் சகஜமாக பேசுவா, இந்தியா வந்ததும் நான் எடுத்து சொல்லி புரியவைக்கிறேன் நான் சொன்னா கண்டிப்பா புரிஞ்சுக்குவா மாமா,” என்று பொறுமையாக எடுத்து கூறினான்

அதன்பிறகு மான்சியின் பெற்றோர்கள் கொஞ்சம் சமாதானம் ஆக, சத்யன் இயல்பாக அனைவரையும் பற்றி விசாரிக்க ஆரம்பித்தான் “ ரவி எப்படி இருக்கான் மாமா நாளைக்கு கம்பெனிக்கு போனால்தான் பார்க்கனும், கீர்த்தனா எப்படி இருக்கா பார்த்து ரெண்டு மூணு மாசம் ஆச்சு, டாக்டர் எப்போ டெலிவரிக்கு டேட் சொல்லிருக்கார்,” என்று சத்யன் அக்கரையாக விசாரிக்க

“ கீர்த்தனாவுக்கு இன்னும் ரெண்டு மாசம் டைம் இருக்கு மாப்ள, இனிமேல்தான் வளைகாப்பு பண்ணனும், அதான் சம்பந்தியம்மா கிட்ட என்னைக்கு வளைகாப்பு வச்சுக்கலாம்னு கேட்டுட்டு போகலாம்னு நெனைச்சேன்” என்று வசந்தி கூறிக்கொண்டு இருக்கும்போதே அங்கே காபி ட்ரேயுடன் வந்த பிரேமா

“ நான் எங்க ஐயர்கிட்ட போய் நல்ல நாள் பார்த்துட்டு உங்களுக்கு போன் பண்ணி சொல்றேன்” என்றவள் காபியை அனைவருக்கும் கொடுக்க சத்யன் வாங்கிக்கொண்டு

“ அம்மா நான் சீக்கிரமா கம்பெனிக்கு போகனும் நாளைக்கு மதியமா பெங்களூர் கிளம்பிப்போய் பசங்களை கூட்டிட்டு வரனும், அதனால ஆபிஸ் வேலையெல்லாம் நிறைய முடிக்கனும், ஈவினிங் வர லேட்டாகும்” என்றான்

கணேசனுக்கு தன் மருமகனை பார்க்கவே பெருமையாக இருந்தது, மான்சி சத்யனை விட்டு பிரிந்து போனாலும் சத்யன் தனது மாமனார் வீட்டை விட்டுக்கொடுக்காமல் ஒரு மூத்த மகனாக இருந்து அனைத்து பொறுப்புகளையும் ஏற்றுக்கொண்டு கீர்த்தனாவின் படிப்பு முடிந்ததும் ஒரு நல்ல இடத்தில் திருமணம் செய்துகொடுத்தான்

கீர்த்தனாவின் திருமண செலவு மொத்தத்தையும் தயானந்தனே ஏற்றுக்கொண்டார், ஊரை சுற்றிக்கொண்டிருந்த ரவிக்கு அவன் கம்பெனியிலேயே ஒரு வேலை போட்டுக்கொடுத்து, தன் கண்கானிப்பில் வைத்துக்கொண்டான் சத்யன். இப்போது ரவிக்கும் திருமணம் செய்ய தயானந்தனும் பிரேமாவும் பெண் தேடிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள்

இவர்கள் தன் குடும்பத்திற்கு இவ்வளவு செய்யும்போது கணேசனுக்கு மனம் குற்றவுணர்வில் குறுகுறுக்கும் , காரணம் தன் மகளே இந்த வீட்டில் வாழவில்லை அப்படியிருக்க இதையெல்லாம் எப்படி அனுபவிப்பது என்று கலங்குவார்

ஆனால் சத்யன் தன்னை மருமகனாக நினைக்காமல் ஒரு மகனாக நினைச்சுக்கோங்க என்று சொல்லும்போது பூரித்துப் போவார்,, இப்படிபட்ட ஒரு நல்ல மனிதரை தன் மகள் புரிந்துகொள்ளாமல் போய்விட்டாளே என்று வருந்துவார்

இப்போது சத்யனும் மான்சியும் இனைந்தது அவருக்கு பரம சந்தோஷத்தை கொடுத்தது, தன் மகளையும் பேரன்களையும் எப்போது பார்க்க போகிறோம் என்று காத்திருந்தனர் அவரும் அவர் மனைவியும் 

அதன்பின் சத்யன் தனது கம்பெனி வேலைகள் அனைத்தையும் முடித்துவிட்டு மறுநாள் பெங்களூர் கிளம்ப, தயானந்தனும் தன் பேரன்களை அழைத்துவர கூடவே கிளம்பினார்

பெங்களூர் விமானநிலையத்தில் அப்பாவும் மகனும் தங்கள் குடும்ப வாரிசுகளுக்காக காத்திருந்தனர், பானுவுடன் வந்து இறங்கிய சத்யனின் பிள்ளைகளில் இவர்களை முதலில் கவனித்தது ப்ரணேஷ்தான்

“ ஹாய் அப்பா வந்துருக்கார்” என்று கூச்சலிட்டபடி ஓடிவந்து சத்யனிடம் தாவியவனை சத்யன் வாரியெடுத்து முத்தமிட்டு கொஞ்சிபடி தன் அப்பாவின் பக்கம் திரும்பினான்

“அப்பா இவன்தான் ப்ரணேஷ், பானு அக்காகூட வர்றது ப்ரணவ்” என்று கூறி மகனை அவரிடம் கொடுத்தான்

அவ்வளவு பெரிய தன் பேரனை கையில் வாங்கிய தயானந்தன், அவனை தூக்கமுடியாமல் தூக்கி கண்கலங்க முத்தமிட, ப்ரணேஷ் அவர் கழுத்தை கட்டிக்கொண்டான்

அப்போது அங்கே வந்த பானு தயானந்தனுக்கு வணக்கம் சொல்ல, பரணவ் சத்யனின் கால்களை கட்டிக்கொண்டான், சத்யன் அவனை தூக்கிக்கொள்ள அனைவரும் பானுவின் வீட்டுக்கு வந்தனர்

பானுவின் அம்மாவுக்கு போன் மூலமாக அனைத்து விஷயங்களும் தெரியும் என்பதால், அனைவரையும் வரவேற்றாள்,

உள்ளே நுழைந்ததுமே தயானந்தன் பானுவின் அம்மாவை பார்த்து கையெடுத்துக் கும்பிட்டு “ என் குடும்பத்தையே காப்பாத்தி குடுத்திருக்கீங்க, உங்களுக்கு நன்றி என்ற வார்த்தையை சொல்லி தள்ளி வைக்க விரும்பலை, என்ன பொருத்த வரையில் நீங்களும் எங்க குடும்பத்துல ஒருத்தர்தான்” என்று சொல்ல

“ அதை நீங்க சொல்லனுங்களா, உங்க பேரனுங்க எங்க வீட்ல பொறந்தப்பையே நாங்களும் நீங்களும் சொந்தக்காரங்க தான், மான்சியை நல்லா புரிஞ்சுகிட்டு அவளும் சத்யனும் சேர்ந்து வாழனும்னு தான் இத்தனை நாள் நானும் பானுவும் கனவு கண்டோம், அது நிறைவேறிருச்சு, பிள்ளைகளும் எங்க போய் சேரனுமோ அங்க போய் சேர்ந்துட்டாங்க அது போதும் எங்களுக்கு ” என்று பானுவின் அம்மா கண்கலங்க கூறினாள்

சத்யன் பானுவிடம் அவளுக்கு வேலைக்கு தனது கம்பெனியில் ஏற்பாடு செய்திருப்பதையும், வீடும் ஏற்பாடு செய்துவிட்டதாக கூறினான்

“ ஏன் சத்யா உங்க கம்பெனியில் எனக்கு என்ன தெரியும், இது சரியா வருமா” என பானு குழப்பமாக கேட்டாள்

“ ஏன் அக்கா சரியா வராது, நல்லா படிச்சிருக்கீங்க அந்த ஒரு குவாலிபிகேஷன் போதும், எல்லாத்தையும் சீக்கிரமே கத்துக்கலாம்” என சத்யன் தைரியம் சொல்ல, தயானந்தனும் அதையே வலியுறுத்தி சொன்னார்

அன்று இரவு அங்கேயே தங்கிவிட்டு, மறுநாள் காலை சென்னைக்கு கிளம்ப தயானந்தன் அனைவரையும் தயாராக சொல்ல, பசங்க இருவரும் தங்களது பொருட்களை எல்லாம் சேகரித்து வைக்க ஆரம்பித்தனர்

அவரவர் பொருட்களை அழகாக எடுத்து அடுக்கிய தன் பேரன்களின் புத்திசாலித்தனத்தை எண்ணி வியந்தார் தயானந்தன், தாயை விட்டு சிலவருடங்கள் பிரிந்திருந்தது அந்த பிள்ளைகள் தங்களின் வேலைகளை தாங்களே செய்ய கற்றுக்கொண்டு இருந்தது, இதுதான் அவரை வியக்கவைத்தது
தனது பேரன்களின் ஒவ்வொரு செயல்களையும் உன்னிப்பாக கவனித்தார்

எல்லோரும் கிளம்பலாம் என சத்யன் சொன்னா , ஆனால் பானுவும் அவள் அம்மாவும் கிளம்பவில்லை, பெங்களூரில் இருக்கும் சில பிரச்சனைகளை முடித்துவிட்டு வருவதாகவும், பிள்ளைகளை மட்டும் அழைத்து செல்லுமாறு கூறினார்கள்

அவர்கள் சொல்வதும் சரிதான் என்று புரிந்ததால் சத்யன் தன் பிள்ளைகளை மட்டும் அழைத்துக்கொண்டு சென்னை கிளம்பினான்,

சத்யன் காரின் முன்புறமாக அமர்ந்துகொள்ள, தயானந்தன் தன் பேரன்களுடன் பின் சீட்டில் அமர்ந்து அவர்களின் பேசுவதற்கு தன் தலையை மட்டுமே அசைத்துக்கொண்டு வந்தார் அவருக்கு அதைத்தவிர வேறெந்த வேலையும் வைக்கவில்லை அவரின் பேரன்மார், அவரும் சலிக்காமல் தலையாட்டிக்கொண்டு வந்தார் 

சென்னைக்கு வந்து சத்யன் காரை தனது வீட்டில் நிறுத்திவிட்டு உள்ளே நுழையும் முன் அவனும் அவன் பிள்ளைகளும் பிரேமாவால் வாசலிலேயே தடுத்து நிறுத்தப்பட்டனர்,

வீட்டுக்குள் இருந்து மூன்று சுமங்கலிப் பெண்கள் கையில் ஆரத்தித் தட்டுடன் வந்து, அவர்களுக்கு ஆரத்தி சுற்றி வரவேற்றனர்

அதன்பிறகு அந்தவீட்டில் திருவிழா நடப்பது போல இருந்தது, தயானந்தனுக்கும் பிரேமாவுக்கும் தன் பேரன்களின் பொருமையை பேச நேரம் போதவில்லை,

சத்யனின் சகோதரிகள் நித்யாவும் வித்யாவும் தங்களின் குடும்பத்துடன் வந்துவிட்டார்கள் தங்களின் சகோதரன் பெற்ற இரட்டை புலிக்குட்டிகளை பார்பதற்காக

ப்ரணேஷயும் ப்ரணவையும் பார்த்துவிட்டு, முதலில் அவர்களுக்கு கண்ணீர்தான் வந்தது, பிறகு சந்தோஷத்தில் அவர்கள் இருவரையும் தூக்கி முத்தமிட்டு அவர்களை திணற வைத்தனர்

அவர்களுக்கு நாங்கள் சளைத்தவர்கள் இல்லையென்பது போல கணேசனும் வசந்தியும் குடும்பத்துடன் தங்கள் பேரனை பார்க்கவந்தார்கள்.

கல்யாண வீடுபோல் பெரிய பெரிய பாத்திரங்களில் சமையல் செய்யப்பட்டது, வந்தவர்களும் போனவர்களும் என சாப்பிட்டுகொண்டே இருந்தனர்

எப்போதும் யாராவது சத்யனுக்கு கடவுள் கொடுத்த அந்த இரட்டை வரங்களை பார்க்க வந்துகொண்டே இருந்தனர்

தயானந்தனின் சொந்தஊருக்கு தகவல் தெரிந்து, அங்கிருந்து ஒரு கூட்டமே லாரியில் வந்து இறங்கியது,.. சத்யனின் செல்வங்களை பார்ப்பதற்காக

அந்தவீட்டில் சத்யனின் பிள்ளைகள் சுண்டுவிரலை அசைத்தால் கூட அது தலைப்பு செய்தியானது

அவர்களின் ஒவ்வொரு வார்த்தையும் வேதவாக்கானது, அவர்களின் சிறு செயல்கள் கூட சாதனை பட்டியலில் சேர்க்கப்பட்டது

ப்ரணவ்வும் ப்ரணேஷும் யார் முதுகிலோ, அல்லது இடுப்பிலோ, அல்லது தோளிலோ, சவாரி செய்தபடியே இருந்தனர்

அந்த வீட்டின் வேலைக்காரர்களுக்கு தங்களின் இரட்டை இளவரசர்களை பார்த்து பார்த்து வியந்தனர்,

அவர்கள் இருக்கும் இடத்தில் ஒரு கூட்டமே அவர்களை சுற்றியிருந்தது, இதில் ப்ரணவ் மட்டும் ஒரு விஐபியை போல பில்டப் பண்ணிக்கொண்டான்

தயானந்தனோ தன் நன்பர்கள் அனைவருக்கும் போன் செய்து தன் பேரன்களின் புகழ் பாடுவதை பெருமையாக செய்தார்

சத்யன் கூட ஒருகட்டத்தில் சலிப்புடன் “ அப்பா பேசாமல் ஒரு டேப் ரெக்கார்டர்ல பதிவு பண்ணி வச்சுக்கங்க, இப்படியே எல்லார்கிட்டயும் சொல்லி சொல்லி வாய் வலிக்கப் போகுது” என்று நக்கல் செய்தான்

“ என்ன சத்யா நீயே இப்படி சொல்ற, அவனுங்க எல்லாம் அவனுங்க பேரக்குழந்தைகளை பத்தி என்னமா பெருமை பேசுவாங்கன்னு தெரியுமா, அப்பல்லாம் நான் மனசுக்குள்ள கண்ணீர் விடுவேன் சத்யா” என்ற தயானந்தன் கண்கள் பழைய நினைப்பில் கலங்கிய வாறு வருத்தமாக கூற

சத்யன் பதறி “ஐயோ என்ன அப்பா இது நான் சும்மா விளையாட்டுக்கு சொன்னேன், நீங்க எல்லார்கிட்டயும் சொல்லுங்கப்பா, மான்சி வரவும் பெரிசா ஒரு அறிமுகவிழா வச்சிடலாம், என்னப்பா சொல்றீங்க ” என்று அப்பாவுக்கு ஆறுதல் சொனான்

“ நீ சொல்றதும் ரொம்ப சரி சத்யா, மான்சி வரவும் அவளையும் ஒரு வார்த்தை கேட்டுகிட்டு விழாவுக்கு ஏற்பாடு செய்யலாம்” என்றார் தயானந்தன்

"சரிப்பா" என்று கூறிவிட்டு சத்யன் தனது அறைக்கு போனான் அவனுக்கு மான்சியை பற்றி பேசியதும் அவளிடம் பேசவேண்டும் என்று ஞாபகம் வந்துவிட்டது

கட்டிலில் போய் விழுந்தவன் தனது போனை எடுத்து மான்சிக்கு கால் செய்தான் 

மான்சி லைனில் வர சிறிதுநேரம் ஆனது, சத்யன் மறுபடியும் டயல் செய்துவிட்டு காத்திருந்தான், மான்சி லைனில் வந்தாள், வந்ததும் அவள் பேசிய முதல் வார்த்தை

“ ஏங்க என்ன டிரஸ் அது படு கண்றாவியா, ச்சே குடும்பத்து பொம்பளை அதை போடுவாளா, உங்களுக்கு யார் இந்த டிரஸ் வாங்க யோசனை சொன்னது கருமம்” என மான்சி கோபமாக கூற

“எனக்கு யாரும் சொல்லலை, அந்த கடையில ஒரு பொம்மைக்கு போட்டிருந்தது, அது உனக்கு போட்டா நல்லாருக்கும்னு தோனுச்சு அதான் வாங்குனேன்” என சத்யன் வழிசலாக சொல்ல

“ என்னத்த எனக்கு போட்டா நல்லாருக்கும் இந்த டிரஸ்ஸையா, ஏங்க என்னாச்சு உங்களுக்கு, இந்த டிரஸ் மொத்தமா ஒன்றரை அடிதான் இருக்கு ஏதோ சின்ன குழந்தைங்க போடுற ஸிம்மி மாதிரி இருக்கு, அதோட விலையை பார்த்தேன், தேவையா இது, அன்னிக்கு என்னவோ ஒரு பேன்ட் சட்டை போட்டுகிட்டு நான் வெளிய போனதுக்கு அவ்வளவு கோபப்பட்டீங்க, இப்போ நீங்களே இப்படியொரு கன்றாவியான டிரஸை எடுத்துருக்கீங்க” என மான்சி கோபம் குறையாத குரலில் பேச

“ ஏய் ஏய் கொஞ்சம் இரு அன்னிக்கு நான் சொன்னது அடுத்தவங்க கண்ணு உன்மேல படக்கூடாதுன்னு தான், ஆனா இந்த டிரஸ் நான் மட்டும் பார்த்து ரசிக்கதான் எடுத்துருக்கேன் புரியுதா” என சத்யன் கொஞ்சம் கோபமாக கூறினான்
அவனின் கோபம் மான்சியை பாதிக்க அவனை எப்படி சமாதானம் செய்வது என்று புரியாமல் அமைதியாக இருந்தாள்

“ என்ன மான்சி எதுவும் பேசலை, என் மேல கோபமா இருக்கியா,” என சத்யன் சாந்தமாக கேட்டான்

அவனுடைய சாந்தமான பேச்சு மான்சியின் மனதை உடனடியாக குளிர்விக்க “ அய்யோ கோபமெல்லாம் இல்லங்க, இவ்வளவு பெரிய பசங்களை வச்சுகிட்டு இதுமாதிரி டிரஸ் எப்படி போடுறதுன்னு தான் சங்கடமா இருக்கு”, என்றவள் “ எனக்கும் அந்த டிரஸ் புடிச்சிருக்கு” என்று ரகசிய குரலில் கூற

“தாங்க்ஸ்டி மானு," என்று காதலாக சொன்ன சத்யன் " நீ ஏன் பசங்க முன்னாடி போடப்போற மான்சி நாம ரெண்டு பேர் மட்டும் இருக்கும் போது போட்டுக்கடி ப்ளீஸ்” என்று கொஞ்சினான் சத்யன்

அதன் பிறகு அவர்கள் பேசியதை கேட்டு அந்த செல்போனே பயங்கர சூடானது, சத்யனின் ஒவ்வொரு பேச்சுக்கும் மான்சி ஏய், ச்சீ, சும்மா இருங்க, வேனாம் நான் கட் பண்ணிடுவேன், இப்படித்தான் பதில் கூறினாள்

சத்யன் மான்சியிடம் பேசிவிட்டு தனது இணைப்பை துண்டித்த போது, அவனின் ஆண்மை அவனை மதிக்காமல் அவன் உள்ளாடையை பொத்துக்கொண்டு வெளியே வர முயற்சித்தது

சத்யன் அப்படியே கவிழ்ந்து படுத்து தனது சீறும் உறுப்பை கட்டிலில் வைத்து அழுத்திக்கொண்டான், மான்சியின் பிரிவும் நினைவும் அவனைவிட அவன் ஆண்மையை தான் ரொம்பவும் பாதித்தது

அவனுக்கு தன் நிலைமையை எண்ணி வியப்பாக இருந்தது, ஏழு வருடங்களாக அவளை பிரிந்து இருந்த போதுகூட நாம் இப்படி அவஸ்தை பட்டதில்லையே, இப்போ என்னடாவென்றால் எதுக்கெடுத்தாலும் இப்படி முறுக்கிட்டு நிக்கிதே என நினைத்தான்

அவன் அம்மா வந்து சாப்பிட அழைக்கும் வரை தனது உணர்ச்சிகளை கட்டுபடுத்த முடியாமல் கட்டிலில் புரண்டவன் தன் தாயின் குரல் கேட்டதும் “ இதோ வர்றேன்ம்மா” என்றுவிட்டு பாத்ரூம் போய் நிதானமாக ஒரு குளியலை போட்டுவிட்டு வெளியே வந்தான்

அதன்பிறகு மான்சியின் வருகைக்காக அவன் உடம்பின் ஒவ்வொரு செல்களும் துடித்து தவிக்க ஆரம்பித்தது, முன்புபோலவே தனது கவனத்தை தன் தொழில் செலுத்தினான், அவனுக்கு உதவியாக பானுவும் வந்துவிட்டாள்

சத்யன் தனது பிள்ளைகளை பள்ளியில் சேர்த்துவிட, தயானந்தன் தன் பேரன்களுக்கு சேவை செய்வதை தவிர தனக்கு வேறு எதுவுமில்லை என்று எல்லாவற்றிலும் ஒதுங்கிக்கொண்டார்

மாதங்கள் நாட்களாக, நாட்கள் மணித்துளிகளாக,.. மணிகள் நிமிடங்களானது, மான்சி சென்னை வரும் நாளும் நெருங்கியது

சத்யன் தன் மனைவியை அழைத்து வருவதற்காக சென்னை விமானநிலையத்தில் காத்திருந்தான் 

சத்யன் மான்சிக்காக காத்திருந்த அந்த நிமிடங்களை அவனே வெறுத்தான், சரியாக காலை 9-45 மணிக்கு ஏர் இந்தியா விமானத்தில் மான்சி வந்து இறங்கினாள் அழகின் மொத்த உருவமாக , ஆனால் சற்றே மெலிந்து கலைந்த அழகியாய் வந்தாள்

சத்யன் அவளை நெருங்கி அவள் கைகளை பற்றி தன் கைகளுக்குள் வைத்துக்கொண்டான், அவன் சிறிது நேரம் எதுவுமே பேசவில்லை அவள் முகத்தையே பார்த்துக்கொண்டு இருந்தான்

மான்சியும் எதுவும் பேசாது அவனையே பார்த்துக்கொண்டு இருந்துவிட்டு தானாகவே தலையை குனிந்துகொண்டாள்

“சரி வா” போகலாம் என அவள் கையை பற்றியபடியே சத்யன் நடக்க, அவன் பின்னால் அவன் கால்தடங்களை பின்பற்றி மான்சி நடந்தாள்

இருவரும் காரில் ஏறியும் கூட எதுவும் அதிகமாக பேசிக்கொள்ளவில்லை, மான்சியின் மனதில் ஏழு வருடங்களுக்கு முன் இந்த சென்னையை விட்டு போன நாட்கள் நினைவில் வந்து மனதை உறுத்தியது, அன்றைய துன்பங்கள் கண்முன் படமாக விரிந்தது, கண்மூடி அப்படியே பின்புறமாக சாய்ந்துகொண்டாள்

சத்யனுக்கு அவளின் மனநிலை ஓரளவுக்கு புரிய, மேலும் எதுவும் கிண்டி கிளறாமல் அமைதியாக காரை ஓட்டினான், வீடுவந்து சேர்ந்ததும் சத்யன் முதலில் இறங்கி மான்சிக்கு கார் கதவை திறந்தவிட, மான்சி ரொம்பவே மெதுவாக இறங்கினாள்

வீட்டின் மொத்த உறுப்பினர்களும் அவளுக்காக வாசலில் காத்திருக்க’, பிரேமா தன் மருமகளுக்கு ஆழம் சுற்றி உள்ளே அழைக்க, மான்சி பெரும் தயக்கத்துடன் சத்யனை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்

சத்யன் சட்டென அவள் இடுப்பில் கைவிட்டு வளைத்து தோளோடு அணைத்து அவளை வீட்டுக்குள் அழைத்துசென்றான், அந்த மாதிரியான் ஒரு சூழலில் சத்யனின் அந்த அணைப்பு மான்சிக்கு ரொம்ப தேவையாக இருந்தது

மான்சியை சோபாவில் அமரவைத்த சத்யன் அருகிலேயே அமர்ந்துகொண்டான், மான்சி தன்னை சுற்றிலும் இருப்பவர்களை பார்த்தாள், தனது தாய்வீட்டு குடும்பமே அங்கே இருந்ததை பார்த்து மான்சி ஆச்சரியத்தில் விழிவிரிக்க

அதுவரை சத்யனுக்காக ஒதுங்கியிருந்த அவள் அம்மா வசந்தி “ மான்சி” என்றபடி அழுதுகொண்டு அவளருகில் வர, தாய்க்கும் மகளுக்கும் இடையே நாம் ஏன் என நினைத்த சத்யன் நாகரீகமாக எழுந்து நின்று கொண்டான்

வசந்தி மான்சியை கட்டிக்கொண்டு கண்ணீர்விட, மான்சியும் தன் தாயை அணைத்துக்கொண்டாள், அதன்பின் அங்கே ஒரு கண்ணீர் காவியம் எழுதப்பட்டது, அந்த உணர்ச்சிகரமான சூழ்நிலையில் அனைவருக்கும் கண்ணீர் வந்தது

அனைவரும் மான்சியை சுற்றிலும் அமர்ந்துகொண்டு கேள்விகள் கேட்க மான்சி சிலசமயம் புன்னகையோடு பதில் சொன்னாள்,.. சிலசமயம் கண்ணீரோடு பதில் சொன்னாள்,, சிலசமயம் கோபத்தோடு எதிர் கேள்வி கேட்டாள், சிலசமயம் ஆத்திரத்தில் குமுறினாள்

எல்லாம் சமாதானமாகி எழுந்தபோது, அவர்கள் அனைவரும் தனக்கு ரொம்பவே மரியாதை கொடுப்பது போல இருந்தது, அனைவரும் இயல்பாக இருந்தால் நன்றாக இருக்கும் என நினைத்தாள்,

தான் வரும்போது பிள்ளைகள் இல்லாமல் ஸ்கூல் போய்விட்டது அவளுக்கு மனதுக்கு சங்கடமாக இருந்தது, ஆனால் இன்று முக்கியமான டெஸ்ட் என்பதால்தான் பிள்ளைகள் ஸ்கூலுக்கு போய்விட்டார்கள் என்று பிரேமா சமாதானம் சொன்னாள்

பிரேமா அவளை சாப்பிட அழைத்தபோது, தனக்கு உணவு வேண்டாம் ஏதாவது குடிக்க மட்டும் போதும் என மான்சி கூற, அடுத்த நிமிடம் அவள்முன் ஆப்பிள் ஜுஸ் எடுத்துவந்து வைக்கப்பட்டது

மான்சி அதை எடுத்து பருகிக்கொண்டே சுற்றிலும் சத்யனை தேடினாள், அவன் அவளுக்கு பின்னாலேயே நின்றிருந்த சத்யன் என்ன என்பதுபோல் கண்ணசைத்து கேட்க ஒன்றுமில்லை என்பதுபோல் மான்சி தலையசைத்தாள் ,

அப்போது அவளுடைய பெட்டிகளை எங்கே வைப்பது என வேலைக்காரர்கள் வந்து கேட்க, மான்சி யோசிக்காமல் மாடியில எங்க ரூம்ல கொண்டுபோய் வைங்க என்றாள்

குளிக்கவேண்டும் என்று மான்சி கூறிவிட்டு மாடியை நோக்கி போக, சத்யன் அவள் பின்னாலேயே படியேறினான், அறையின் வாசலில் போய் மான்சி நின்றுவிட, சத்யன் அவள் முகத்தை பார்த்தான்

அவள் கண்கள் கலங்கி கண்ணீர் அணையை உடைத்துக்கொண்டு வந்துவிடும் போல இருந்தது, சத்யன் கதவை திறந்துவிட்டு அவள் இடுப்பில் ஒருகையும் தொடைகளில் மறுகையும் விட்டு அவளை தூக்கி ஏந்திக்கொண்டு அறைக்குள் நுழைந்தான்

உள்ளே சென்று சோபாவில் அவளை மடியில் வைத்தபடியே அணைத்துக்கொண்டு அமர்ந்தான், அவள் காதில் “ என்ன மான்சி பழசெல்லாம் ஞாபகம் வருதா, வேண்டாம்மா அதையெல்லாம் மறந்துடு, இனிமேல் நம்மோட வாழ்க்கை மட்டும், யோசி மான்சி ப்ளீஸ், உன்னோட இந்த மவுனம் என்னை கொல்லாம கொல்லுது மான்சி” என சத்யன் வேதனை குரலில் கூற

அவன் அணைப்பில் இருந்த மான்சி அவன் முகத்தை நிமிர்ந்து பார்த்து “ எல்லாம் போகப்போக சரியாயிடும் நீங்க அதை பத்தி நெனைக்காதீங்க, நான் மொதல்ல குளிச்சுட்டு வர்றேன்” என்று அவன் மடியில் இருந்து சரிந்து இறங்கினாள்

அவள் பெட்டியை திறந்து சில உடைகளை எடுத்துக்கொண்டு பாத்ரூம் நோக்கி போனவள் தயங்கி நின்று திரும்பி “ ஆமா நீங்க என்ன ஆபிஸ் டிரஸ்ல இருக்கீங்க, ஆபிஸுக்கு போகனுமா” என்று கேட்க

“ஆமா மான்சி மதியம் ஒரு மீட்டிங் இருக்கு, நான் ஒரு மணிக்கு போகனும், பானு அக்காகூட அதனாலதான் உன்னை பார்க்க வரலை,” என்று சத்யன் தெளிவற்ற குரலில் சொல்ல

“ஓ அப்படியா” என்று மட்டும் கூறிவிட்டு மான்சி பாத்ரூமுக்குள் நுழைந்து கொண்டாள்

சத்யனுக்கு குழப்பமாக இருந்தது, மான்சி வந்ததில் இருந்து தன்னிடம் இணக்கமாக இல்லை என்பதுபோல் தெரிந்தது, இங்கே வந்ததும் பழைய நினைவுகள் அவள் மனதை குடைகிறதோ என்று அவன் மனம் கலங்கியது , எதுவாக இருந்தாலும் நீதான் அவள் மனதை மாற்ற வேண்டும் இறைவா என்று சத்யன் தனது இஷ்ட தெய்வத்தை வேண்டினான்

சிறிது நேரம் கழித்து பாத்ரூம் கதவு திறக்கப்பட ,தின பத்திரிகை படித்து கொண்டு இருந்த சத்யன் ,சட்டென நிமிர்ந்து பார்த்தான்,பார்த்தவன் பட்டென்று எழுந்து நின்றுவிட்டான்.அவன் வாய் அவனையும் அறியாமல் திறந்து கொண்டது,கண்களை எவ்வளவு விரிக்க முடியுமோ விரித்து அவளை விழுங்கி விடுவது போல் பார்த்தான்.

மான்சி பாத்ரூம் கதவில் இடுப்பை வளைத்து ஒய்யாரமாக சாய்ந்து நின்றிருந்தாள்.அவள் உடலை ,சத்யன் வாங்கி கொடுத்த உடை தழுவிக் கொண்டு இருந்தது.ரத்த சிவப்பில் மெல்லிய சார்ட்டின்.துணியை போல்,தோளில் மட்டும் ஒரு மெல்லிய நாடாவால் இணைக்க பட்டு ,கழுத்தின் இறக்கத்தில் மார்பின் பாதிக்கு மேல் மறைக்க வழி இல்லாமல் இறுக்கி கவ்வி பிடித்து கொண்டு இருக்க,கீழே தொடைக்கு மேலே அவள் பெண்மைக்கு கீழே என அந்தரத்தில் இருந்தது அந்த உடை.

ரண்ட மார்பு சதைகள் தங்களுக்கு அந்த உடை வசதியாக இல்லை என கோவித்து கொண்டு வெளியே பிதுங்கிய வாறு போராட்டம் செய்தது.பளீரென்ற தொடைகளோ தங்களது பருமனையும்,பால் போன்ற நிறத்தையும் வெளிச்சமிட்டு காட்டியது.மான்சி ரெண்டு கைகளையும் உயர்த்தினால் நிச்சயம் அவள் பெண்மை வெட்ட வெளிச்சத்துக்கு வந்துவிடும்.

இந்த உடையை வாங்கும் போது இது மான்சிக்கு அழகாக இருக்கும் என்று நினைத்து தான் வாங்கினான்.ஆனால்,இப்படி கவர்ச்சியாக இருக்கும் என்று சத்யன் நினைக்கவில்லை.சத்யன் மூச்சு விட மறந்து நின்றிருந்தான்.

மான்சி தன் இருகையையும் விரித்து நீட்டி தன்னை வந்து தூக்குமாறு கண்களால்
அழைப்பு விடுக்க, அடுத்த நிமிடம் மான்சி அவன் கைகளில் இருந்தாள்.

அவளை வாரியெடுத்து கட்டிலுக்கு போனவன் அவளை கிடத்தி விட்டு ,தனது கோட்டை ஒரு மூலையிலும்,டையை கழட்டி ஒரு மூலையிலும் வீசியவன் ,தனது சட்டையின் பட்டன்களைஅவசரத்தில் பிய்த்து எடுத்து சட்டையை கழட்டி வேறொரு மூலையில் வீசினான்.

கட்டிலில் படுத்தவாறு தனது உடலின் முக்கால்வாசி பாகத்தை காட்டியவாறு,அவனின் அவசரத்தை ரசித்து கொண்டு இருந்த மான்சியின் மீது சத்யன் ஒரே பாய்ச்சலாக பாய்ந்தான்.

அவன் பாய்ந்த வேகத்தை பார்த்து மான்சி பயந்து விலகினாள்.அவள் விலகியதால் படுக்கையில் விழுந்தாலும் உடனே சட்டென்று புரண்டு அவளை எடுத்து தன் மேல் போட்டு கொண்டு முடிந்த வரையில் இறுக்கி கொண்டான்.

அவனின் இறுக்கமான தழுவல் மான்சியை திணறடித்தது,"ஸ் என்ன இது இவ்வளவு முரட்டுத்தனம்.எனக்கு மூச்சு திணறுது" என்று மான்சி கிசுகிசுக்க

"பேசாதே மான்சி நானே காஞ்சு போயிருக்கேன். இந்த ரெண்டு மாசமா நான் பட்ட கஷ்டம் எல்லாம் சொல்லி மாளாது.தினமும் இவனை அடக்க நான் பட்ட பாடு, ஸ் அப்பா ரொம்ப வேதனை, கவுந்து படுத்து கட்டில் கூட ஓட்டையாயிருக்கும்.இப்போ உடனே வேணும் இங்க பாரு எப்படி
இருக்குன்னு" என்ற சத்யன் தன் இடுப்பை உயர்த்தி உறுப்பை அவளின் வயிற்றில் இடித்து காண்பிக்க ,

"சரி பண்ணலாம் , எனக்கு மட்டும் ஆசையில்லையா என்ன ? ஆனா ,நான் சொல்ற படி தான் பண்ணனும்,உங்க வேகத்தை எல்லாம் என்னால தாங்க முடியாது,ரொம்ப ரொம்ப மெதுவாதான் பண்ணனும்" என்று மான்சி
கண்டிஷன் போட

"இத்தனை நாள் கழிச்சு பார்த்திருக்கோம் மெதுவா எப்படி மான்சி பண்றது , ஆமா உன் உடம்புக்கு என்ன ரொம்ப மெலிஞ்சு போயிருக்க?",என்ற சத்யன் பேச்சுவாக்கில் அவள் போட்டுருந்த உடையை கழட்டி இருந்தான்.

அவளின் வெற்றுடம்பில் தனது கைகளை தவழவிட்டு,அவளின் மேடு பள்ளங்களை ஆராய்ந்தவன் ,எழுந்து தனது உடையை முற்றிலும் களைந்து நிர்வாணமாகி அவளுடன் இணைந்து கட்டிலில் படுத்துக்கொண்டு தனது தடவும் ஆராய்ச்சியை தடையின்றி செய்ய ஆரம்பித்தான்.

மான்சியின் உடல் கூசி சிலிர்க்க அவன் கைகளை தட்டி விட்டாள்.அவனும் எழுந்து அமர்ந்து அவளை இழுத்து நேராக படுக்க வைத்து அவள் மேல் அப்படியே கவிழ்ந்து படுத்து,பருத்து நிமிர்ந்து காம்புகள் விறைத்து போயிருந்த அவளின் வலது மார்பை வாயால் கவ்வி சப்பி இழுக்க, ஹாவ் என்று மான்சி தான் தனங்களால் அவன் முகத்தில் மோதினாள்.

சத்யன் லேசாக நிமிர்ந்து அவளின் முகத்தை பார்த்து கொண்டே தனது சப்பும் விளையாட்டை நடத்த,அவனது ஒரு கை கீழிறங்கி அவள் பெண்மை மேட்டை தடவி,அங்கிருந்த மாதுளம் விதையை போன்ற மன்மத மொட்டை விரலால் நிமிண்டி விட "ஸ் ஏய் என்ன பண்றீங்க ?" என்று மான்சி துடிக்க ஆரம்பித்தாள்.

அவளின் துடிப்பு சத்யனுக்கு வித்தியாசமா இருக்க மேலும் உற்சாகமாக தனது கை வேலையின் வேகத்தை கூட்டினான்.அவன் வாயும் மறக்காமல் அவளின் தனங்களை தனமாக பெற்று விழுங்க பார்த்தது.சத்யன் வாயும் கையும் ஒரே நேரத்தில் செயல்பட்டு,மான்சியை உச்சத்திற்கு கொண்டு செல்ல , மான்சி அவன் முகத்தை தன் மார்போடு வைத்து அழுத்திக்கொண்டு அவனின் விரல்களை வெளியே விடாமல் தொடைகளை இடுக்கிக்கொண்டு மெல்லிய குரலில் அலறியபடி உச்சத்தை எட்டினாள்.

அவள் களைத்து போய் தவழும் வரை தனது வேலையின் வேகத்தை குறைக்காத சத்யன்,அவள் சுருண்டதும் தன் வாயில் இருந்த மார்பு கனியை விடுவிக்க அது எச்சில் வழிய நிமிர்ந்து நின்றது.

சத்யன் எழுந்து அவளை கட்டிலுக்கு குறுக்கே திருப்பி படுக்க வைத்தான்.பிறகு கீழே இறங்கி நின்று அவள் கால்களை விரித்து தொடையிடுக்கில் அவள் பெண்மையின் அருகில் நின்றான்.குனிந்து உச்சத்தால் கசிந்து போயிருந்த அவள் பெண்மையில் தனது வாயை வாகாக பொருத்தி கவ்வினான்.



மான்சி உடல் மறுபடியும் தன் துடிப்பை ஆரம்பிக்க சத்யன் தன் நாக்காலும் உதடுகளாலும் அவள் பெண்மையில் இன்ப கவிதை எழுத ஆரம்பித்தான்.அவனின் நேர்த்தியான வாய் வேலையால் அவள் பெண்மை மறுபடியும் கசிந்துருகி வழிய சத்யன் தன் நீண்ட நாள் காம தாகத்துக்கு அந்த காம தேனை பருகி பசியாறினான்.

அவனின் ஆண்மையோ தன்னால் இதுக்கு மேலும் விறைக்க முடியும் என்பது போல் விறைத்து புடைத்து நிமிர ,அவளின் ஆழத்தை அறிய தனது நாக்கின் நீளம் போதவில்லை அதற்க்கு பதிலாய் தனது ஆண்மையால், அவளின் ஆழத்தை அறியலாம் என்ற முடிவில் சத்யன் எழுந்து நின்று அவள் கால்களை தூக்கி தன் தோளில் போட்டுக்கொண்டு தனது உறுப்பை அவளின் பெண்மைக்கு உள்ளே நுழைக்க,அது கச்சிதமாக பொருந்தி நின்றது.