என் உயிரே மான்சி - அத்தியாயம் - 25

மான்சி அவன் முதுகில் கைப்போட்டு அவளருகில் இழுக்க, அவன் அவளுக்கு பணியாமல் தனது வேலையில் தீவிரம் காட்டினான், மான்சி அவன் டீசர்ட் மேலாக நெஞ்சை தடவி அவனுடைய மார்பின் காம்பைக் கண்டுபிடித்து அதை தன் விரல்களால் பிடித்து நிமிண்டி விட

ஸ்க் ஓ.......ய் மான்சி என்னடி பண்ற” என்று சத்யன் முனங்கி அவள்மீது விழுந்தான், அவளை அணைத்து “ என்னடி பண்ற, நான் வேலை செய்றதா, இல்லை கொஞ்சம் நிதானமா ஆட்டத்தை ஆரம்பிக்கவா” என்று கேட்க

“ என்ன கிண்டலா சீக்கிரமா முடிங்க, இன்னும் கொஞ்சநேரத்தில் உங்க பசங்க பக்கத்தில் தடவி பார்த்து நீங்க இல்லேன்னு எழுந்திரிக்க போறாங்க” என்ற மான்சி தனது இடுப்பை உயர்த்தி காட்ட, புரிந்து கொண்ட சத்யன் மறுபடியும் விட்ட இடத்தில் இருந்து ஆரம்பித்து இயல்பாக இயங்கினான்

வேகவேகமாக இயங்கிக்கொண்டே “ மான்சி மேலயும் அவுத்துருறேன் கொஞ்சநேரம் ப்ளீஸ், அங்கே கையை வைக்கலைன்னா வேலை திருப்த்தியாவே இருக்காதுடி” என்று கெஞ்ச


“ ம்ஹூம் முடியாது நான்தான் முதல்லயே எந்த ட்ரஸையும் கழட்ட மாட்டேன்னு சொன்னேனே” என்று மான்சி கண்டிப்புடன் சொல்ல

சத்யன் வேறு வழியின்றி தனது ஆண்மைக்கு மட்டும் தீனி கிடைத்தால் போதும் என்று நினைத்தான். அவனது வேகம் அதிகரிக்க மான்சி தனது உதட்டை கடித்து முனங்கலை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டாள்

இருவரின் உணர்ச்சிகளும் இறுதி கட்டத்தை நெருங்க சத்யன் தனது வேகத்தை அதிகரித்து தன் ஆண்மையை நெருக்கமாக உள்ளே தள்ளி , “ ம்ம் மானு வருதுடி, காலை இன்னும் கொஞ்சம் விரி மானு” என்று மெல்லிய குரலில் சத்தமிட்டவாறு அவளை இறுக்கிக்கொண்டு வளைந்து அவள் மார்பில் தன் முகத்தை அழுத்தியபடி படுத்தான்

தனக்குள் அவன் உறுப்பு துடித்து தனது நீரை கொட்டியதை மான்சியால் நன்றாக உணரமுடிந்தது, லேசாக அவன் உடல் உதற, மான்சி அவன் முகத்தை தன் மார்பில் மேலும் அழுத்திக்கொண்டு தலைமுடியை கோதிவிட்டாள்

அவர்களின் உடலுக்கு என்னவோ இந்த புணர்ச்சி அரைகுறையாக இருந்தாலும், மனதுக்கு ரொம்பவே திருப்தியாக இருந்தது, சத்யன் அவள்மீது இருந்து சரிந்து கீழே வரவும் அப்பா என்ற ப்ரணேஷின் குரல் கேட்கவும் சரியாக இருந்தது

சத்யன் உடனே எழுந்து அவசரமாக தனது ஷாட்ஸை தேடி மாட்டிக்கொண்டு கட்டிலை பார்க்க ப்ரணேஷ் தன் பக்கத்தில் தடவிக்கொண்டு இருந்தான், சத்யன் கீழே கிடந்த மனைவியை கூட கவணிக்காமல் வேகமாக பாத்ரூமுக்கு ஓடி சுத்தம் செய்துகொண்டு போன வேகத்தில் திரும்பி வந்து பிள்ளைகளுக்கு நடுவே படுத்துக்கொண்டான்

மான்சி அவனை பார்த்து சிரிப்பு வந்தது, பிள்ளைகளின் மீது அவன் வைத்திருக்கும் அன்பை நினைத்து அழுகையும் வந்தது,

மெதுவாக எழுந்து தனது ஜிப்பா டாப்ஸ்ஸை முழங்கால் வரைக்கும் இழுத்து விட்டுக்கொண்டு தனது மற்ற ஆடைகளை எடுத்துக்கொண்டு பாத்ரூமை நோக்கி போனாள்

மான்சி சிறிதுநேரத்தில் வெளியேவந்து கட்டிலை நெருங்கி ப்ரனேஷை அணைத்துக்கொண்டு படுத்திருந்த சத்யனின் நெற்றியில் முத்தமிட,

சத்யன் பளிச்சென்று சிரித்து “ ஸாரி மான்சி ப்ரனேஷ் எழுந்துட்டான் அதான் அவசரமா வந்துட்டேன்” என்று மெதுவாக சொல்ல

மான்சி குனிந்து மறுபடியும் அவன் கன்னத்தில் முத்தமிட்டுவிட்டு தன் படுகைக்கு வந்து படுத்துக்கொண்டாள், “ ப்ரனேஷ் தூங்கிட்டான் நான் அங்க வரவா மான்சி” என்று சத்யன் கிசுகிசுப்பாய் கேட்க

மான்சி பட்டென எழுந்து உட்கார்ந்து “ ஷ் பேசாமல் தூங்குங்க இல்ல நான் வெளியே போய் படுத்துடுவேன்” என மெல்லிய குரலில் அதட்டிவிட்டு படுத்துக்கொண்டாள்

அதன்பிறகு இருவரையும் சுகமான உறக்கம் வந்து ஆட்கொள்ள உறங்கிப்போனார்கள்

மறுநாள் பொழுதுவிடிய எல்லோருமே கொஞ்சம் சோகமாக இருந்தனர், ஏனென்றால் அன்று மாலை சத்யனும் பிரேமாவும் இந்தியா புறப்படுகிறார்கள் என்பதால்தான் இந்த சோகம்

சத்யன் புதிதாய் திருமணம் ஆகி ஆடி மாசத்துக்கு தன் மனைவியை பிரியும் கணவனை போல ரொம்பவே சோகமாக இருந்தான் நிமிடத்திற்கு ஒருமுறை தன் மனைவியை கண்களால் தழுவிக்கொண்டான்

சமயம் கிடைத்த போது அவளை அணைத்து கொண்டு அமைதியாக நின்றிருந்தான், மான்சிக்கு அவன் மனநிலை புரிந்ததால் அவன் முதுகை தடவிக்கொடுத்து ஆறுதல் படுத்துவாள்

" இன்னும் ஒன்னறை மாசம் தானே கொஞ்சம் பொருத்துக்கங்க சத்யன்,அதுக்கு அப்புறமா நான் எங்க போகப்போறேன் உங்ககூடத்தான் இருப்பேன்" என்று மான்சி கூறிய ஆறுதல் வார்த்தைகள் சத்யன் மனதை சிறிது நிதானப் படுத்தினாலும் இந்த இரண்டு நாள் தாம்பத்யம் அவனை ரொம்பவே ஏங்கவைத்தது

அன்று மாலை சத்யன் விமானம் ஏறுவதற்குள் மான்சிக்கு எத்தனை முத்தம் கொடுத்தான் அதை எங்கெல்லாம் கொடுத்தான் என்று கணக்கெடுக்க முடியாதளவிற்கு இருந்தது

ஒருகட்டத்தில் மான்சிக்கே அவனை பார்த்து பரிதாபமாக இருந்தது, பேசாமல் வேலையாவது மண்ணாவது என்று அவனுடனே போய்விடலாமா என்று யோசித்தாள்

ஆனால் அவளுடைய ஏழு வருட உழைப்பு வீனாகிவிடுமே என்று மனதை திடப்படுத்திக்கொண்டாள்

ஆனால் பிள்ளைகள் அழவில்லை தைரியமாக இருந்தனர், காரணம் இன்னும் இரண்டு நாளில் நாமும் சென்னை போகிறோமே என்ற ஆறுதல் அவர்களை சிரிக்கவைத்து

ஒருவழியாக சத்யன் சென்னை வந்து சேர்ந்தான், வீட்டுக்கு வந்த சத்யனுக்கு தன் வீடா அது என்று வாயை பிளந்தான், அவன் அப்பாவிடம் பிள்ளைகளுக்கு ஒரு அறையைத்தான் தயார்செய்து வைக்க சொன்னான்

ஆனால் அவர் தன் பேரன்களுக்காக வீட்டையே தலைகீழாக மாற்றியிருந்தார், தோட்டத்தின் ஒருபகுதியில் மரங்கள் வெட்டப்பட்டு கிரவுண்டாக மாறியிருந்தது, அங்கே பிள்ளைகள் விளையாட ஊஞ்சல் ,சருக்கு பலகை என பலவிதமாக தயார் செய்திருந்தார்

சத்யனுக்கு தன் அப்பாவை பாரத்து கண்கலங்கியது வேகமாக வந்து அப்பாவை அணைத்துக்கொண்டான் " அப்பா என் துன்பமெல்லாம் தீர்ந்துபோச்சுப்பா , என் மான்சியும் என் மகன்களும் எனக்கு கிடைச்சிட்டாங்கப்பா" என்று சத்யன் ஆனந்தத்தில் குமுறி கண்ணீர்விட

தயானந்தனும் பிரேமாவும் அவனை ஆளுக்கொரு பக்கமாக அணைத்துக்கொண்டு கண்கலங்க, அதை பார்த்து அந்த வீட்டு வேலைக்காரர்கள் அணைவரும் ஆனந்த கண்ணீர் விட்டனர் 
அதன்பின் சத்யன் தனது அப்பாவிடம் மான்சியை பற்றிய அனைத்து விவரங்களையும் கூறினான், பானு பற்றியும் கூறிவிட்டு, “ஏழு வருஷமா பிள்ளைகளை வளர்த்தவங்க, பசங்களை பிரிஞ்சு அவங்களால இருக்கமுடியாதுப்பா, அதனால அவங்களை சென்னைக்கே வரச்சொல்லிட்டேன், இங்கயே ஏதாவது வேலை பார்த்து வைக்கச் சொன்னாங்கப்பா, என்னப்பா செய்யலாம் ” என தனது தகப்பனிடம் சத்யன் யோசனை கேட்க

சிறிதுநேரம் யோசனையாக இருந்த தயானந்தன் பிறகு “ சத்யன் நான் நேத்து என் பேரன்ககிட்ட பேசினதுக்கப்புறம் ஒரு முடிவெடுத்துருக்கேன், இனிமேல் நான் கம்பெனிக்கு வரமாதிரி இல்லை சத்யன், என் பேரன்களை பார்த்துகிட்டு, நானே அவங்களை ஸ்கூல் கொண்டுபோய் விட்டுட்டு மறுபடியும் கூட்டிட்டு வர்றதுன்னு முடிவு பண்ணிருக்கேன், அதனால இனிமேல் ஆபிஸ் வேலையெல்லாம் நீதான் பார்த்துக்கனும்” என்று தன் அப்பா சொல்லியதும்

சத்யனுக்கு கண்கலங்கியது எத்தனை வருடமாக அவர் கண்ணும் கருத்துமாக கட்டிக்காத்த தொழில், வரவே முடியாத சிலநாட்களை தவிர மீதி நாட்களில் கம்பெனிக்கு வருவதற்கு ஒருநாளும் தவறமாட்டார், அப்படிப்பட்டவர் இன்று தன் பேரன்களை தவிர வாழ்க்கையில் வேறெதுவும் இல்லை என்கிற அளவுக்கு அவர் மனம் இத்தனை வருடங்களாக ஏங்கியிருக்கிறார்

“ சரிப்பா உங்க இஷ்டப்படி செய்யுங்க, இனி உங்க பேரன்களை பார்த்துக்க வேண்டியத உங்க பொருப்பு, ஆனா அப்பா பெரியவன் ப்ரணவ் அப்படியே உங்களை மாதிரியே பேச்சு நடை ஸ்டைல் எல்லாமே நீங்கதான்,

" சின்னவன் ப்ரணேஷ் நம்ம வித்யா மாதிரி பயங்கர குறும்பு அவன் கேட்குற கேள்விகளுக்கு பதில் சொல்ல தனியா ரெண்டு வேளை சாப்பிடனும்ப்பா அவ்வளவு கேள்வி கேட்ப்பான் ரொம்ப சுட்டி, ப்ரணவ் அமைதியா இருக்கிறமாதிரிதான் தெரியும் ஆனா ரொம்ப புத்திசாலித்தனமா பேசுவான் ” என சத்யன் தன் மகன்களை பற்றி கண்களை விரித்து கையை ஆட்டியபடியே பேசிக்கொண்டே போக

தயானந்தன் அவன் கூறுவதை முகத்தில் சந்தோஷமும் கண்களில் கண்ணீருமாக கேட்டுக்கொண்டு இருந்தார், சத்யன் பாக்கெட்டில் இருந்து தனது மொபைலை எடுத்து அதிலிருக்கும் தன் மகன்களின் போட்டோக்களை அப்பாவிடம் காட்டினான்

“ இன்னும் நெறைய வீடியோ எடுத்துருக்கேன் அதெல்லாம் பெட்டியில இருக்குப்பா சாப்பிட்டதுக்கு அப்புறம் பாருங்க” என்று சத்யன் சொல்ல, சத்யன் செல்போனில் தன் பேரன்களை பார்த்துக்கொண்டே தயானந்தன் தலையை ஆட்டினார்

அப்போது பிரேமா சத்யன் அருகே வந்து “ என்ன சத்யா பானுவை பத்தி பேசிகிட்டு இருந்த அதை மறந்து போய்ட்டயே” என்று ஞாபகப்படுத்தினாள்

“ ஆமாம்ம்மா பசங்களை பத்தி பேசினதும் அக்காவை மறந்துட்டேன், அப்பா பானு அக்காவுக்கு ஏதாவது வேலைக்கு ஏற்பாடு பண்ணனும்” என்று தயானந்தனிடம் கேட்க

“ நானும் அதைத்தான் சொல்லவந்தேன் சத்யா, இனிமேல் நான் ஆபிஸ்க்கு வரமுடியாததால் நீ ஏன் பானுவை நம்ம கம்பெனியில் நல்லது ஒரு போஸ்டிங் போட்டு குடுக்கலாமே, இனிமேல் முன்னமாதிரி எல்லாத்தையும் உன்னால கவணிக்க முடியாது சத்யா,

" ஏன்னா தினமும் கொஞ்சநேரம் நீ மனைவி பிள்ளைகள் கூட இருக்கனும், அதனால பானுவை நம்ம கம்பெனியில் அப்பாயின்மென்ட் பண்ணா உனக்கும் உதவியா இருக்கும், என் சொல்ற சத்யா ” என்று தயானந்தன் கேட்டார்

சத்யனுக்கு அவர் சொல்லும் யோசனை சரியென்று தான் தோன்றியது, ஆனால் கல்லூரியில் வேலை பார்த்த பானுவுக்கு கிரானைட் கம்பெனியில் என்ன தெரியும் என்று நினைத்து, அதை தன் அப்பாவிடமே கேட்டான்

“ அது என்ன பெரிய விஷயம் சத்யா நாமெல்லாம் பொறக்கும் போதே எல்லாத்தையும் கத்துகிட்டா வந்தோம், ஒரு வாரம் கிட்ட இருந்து சொல்லிக் கொடுத்தா சரியா புரிஞ்சுக்கிறாங்க, வேனும்னா அந்த ஒருவாரம் மட்டும் நான் ஆபிஸ் வந்து அவங்களுக்கு நம்ம கம்பெனியை பத்தி சொல்லிட்டு வர்றேன்” என தயானந்தன் சொன்னதும்

சத்யனுக்கு ஒரு பிரச்சனை தீர்ந்த நிம்மதியுடன் மூச்சுவிட்டு “ நீங்க சொல்றது ரொம்ப சரிப்பா, அவங்க தங்கறதுக்கு வீடுகூட அம்மாவுக்கு தெரிஞ்ச யார்கிட்டயோ சொல்லி ஏற்பாடு பண்ணிடலாம்னு சொல்லிட்டாங்க, இன்னும் இருக்கிற ஓரே பிரச்சனை பசங்களை ஸ்கூல்ல சேர்கறதுதான், அதுக்குத்தான் நம்ம சரவணனை போய் பார்க்கலாம்னு இருக்கேன், அவன் என்ன யோசனை சொல்றான்னு பார்க்கலாம்” என சத்யன் கூறியதும்

“ நீ சொல்றதுதான் சரி அவனுக்கு நிறைய தெரியும், ஏன்னா அவன் பிள்ளைகள் படிக்கிறாங்க அதனால அவனை கேட்டு முடிவு பண்ண ” என கூறிய தயானந்தன் சாப்பிட சென்றார்

சத்யன் சாப்பிட்டுவிட்டு வந்து தன் பிள்ளைகளை எடுத்த வீடியோவை தயானந்தனுக்கு போட்டு காண்பித்துவிட்டு தன் அறைக்கு போய் கதவை சாத்திவிட்டு அவசரமாக தனது மொபைலை எடுத்து மான்சியி்ன் நம்பருக்கு டயல் செய்துவிட்டு கட்டிலில் விழுந்தான்

இரண்டு ரிங்கில் மான்சி லைனில் வர, சத்யன் எதுவுமே பேசாமல் செல்லில் அடுத்தடுத்து முத்தமிட்டான்

“ ம்ம் போதும் எச்சில் இந்த பக்கம் வழியுது” என மான்சி குறும்பு குரலில் கூற 

“ அய்யோ மான்சி உன்னைவிட்டுட்டு வந்து முழுசா ஒருநாள் ஆகலை அதுக்குள்ள என்னால ஒன்னுமே முடியலை மான்சி உன் ஞாபகம் பசங்க ஞாபகமாவே இருக்கு” என்று சத்யன் வருத்தமாக கூறினான்

“ பசங்க இன்னும் ரெண்டுநாள்ல அங்க வரப்போறாங்க, நான் இன்னும் ஒன்னறை மாசத்தில் அங்க இருப்பேன் அப்புறம் என்ன, அப்போ ஏழு வருஷமா என்னை விட்டுட்டு எப்படி இருந்தீங்க”

“ அப்போ சோகத்தில் எப்படியும் நீ வருவே என்ற எதிர்பார்பிலேயே கழிச்சிட்டேன், ஆனா இப்போ கடைசி அந்த ரெண்டுநாளை ஞாபகப்படுத்தி ஒன்னு இங்கே துடியா துடிக்குது மான்சி, அதை அடக்க வழிதெரியாத தவிக்கிறேன்” என்று சத்யன் விரகமான குரலில் கூறியதும்

“ ஏய், ச்சீ, என்ன பேசுறீங்க” என்ற மான்சியின் வெட்கம் சத்யனின் கண்முன்னே தெரிந்தது

“ ஏய் நான் சொல்றது உண்மைடி, இப்போ நம்ம கட்டில்லதான் படுத்துருக்கேன், என் இடுப்புக்கு கீழே எதுவுமே என் கண்ட்ரோலில் இல்லடி ரொம்ப சிரமமா இருக்கு, பேசமா எல்லாத்தையும் அவுத்து போட்டுட்டு, உன்னோட டிரஸ்ஸை கட்டில்ல விரிச்சு அதுமேல படுத்துக்கப் போறேன் மான்சி” என சத்யன் ஏக்கமாக கூற

அங்கே மான்சிக்கு தொண்டையை அடைப்பதுபோல இருந்தது, சத்யனின் நிலைமை அவளுக்கு நன்றாக புரிந்தது, ஏனென்றால் அவளும் அதே நிலையில் தான் இருந்தாள், அவன் சென்று ஒரு இரவு ஆகிவிட்ட நிலையில், அந்த இரவு முழுவதும் தூங்காமல் விழித்துக்கொண்டு படுக்கையில் புரண்டது அவளுக்கு ஞாபகம் வந்தது, அவனுக்கு என்ன பதில் சொல்வது என்று புரியாமல் தவித்திருந்தாள்

“ என்ன மான்சி பேசவேயில்லை நான் இதுபோல பேசுறது உனக்கு பிடிக்கலையா” என வருத்தமாக சத்யன் கேட்டதும்

“ ச்சேச்சே ஏன் அப்படி நெனைக்கிறீங்க, எனக்கு உங்க மனசு புரியுது, ஆனா என்னால ஒன்னுமே பண்ண முடியலையேன்னு வருத்தமா இருக்கு, திடீர்னு வந்திருக்கும் புருஷன், குடும்பம் என்ற பாசமுள்ள மனசு எல்லாத்தையும் விட்டுட்டு புருஷன்கிட்ட போயிடுன்னு சொல்லுது, ஆனா ஏழுவருஷமா நான் பட்ட கஷ்டமெல்லாம் வீனாகிவிட கூடாதுன்னு இன்னொரு மனசு சொல்லுதுங்க, நான் என்ன செய்ய நீங்களே சொல்லுங்க” என்று மான்சி கண்ணீர் குரலில் சொல்ல

சத்யனின் உள்ளம் பதறியது,, தன் வார்த்தைகள் அவளுக்கும் பிரிவின் துயரை ஏற்ப்படுத்திவிட்டது புரிந்தது, தன்னை நினைத்து அவளும் ஏங்குகின்றாள் என்று புரிய சத்யன் மனதில் யாரோ பன்னீர் தெளித்து வெண்சாமரம் வீசினார்கள்

அவளின் வார்த்தைகள் அவளின் நேசத்தை படம்போட்டு காட்டினாலும், தன்னால் அவளருகில் இருந்து அணைத்து ஆறுதல்படுத்த முடியவில்லையே என்ற வருத்தம்தான் சத்யனுக்கு மேலோங்கியது, உடனே அவளை சமாதானப்படுத்தும் முயற்சியாக

“ மானும்மா நீ இதையெல்லாம் போட்டு மனசை குழப்பிக்காத, இப்போ நான் குளிச்சுட்டு கொஞ்சநேரம் யோகா பண்ண சரியாயிடும், நீ எதைப்பற்றியும் கவலைபடாம உன் வேலையை சீக்கிரமா முடிச்சுட்டு வா அப்புறம் நாம ஹனிமூன் போய் எல்லாத்தையும் சரிகட்டிறலாம்” என்று சத்யன் வரவழைத்த சிரிப்புடன் கூறினான்



அவன் சிரிப்பு அவளையும் சமாதானப்படுத்தியிருக்க வேண்டும் சற்று தெம்பான குரலில் “ம்ம் இப்படியே பேசிகிட்டு இருந்தால் செல் பில் எகிற போகுது,” என்றாள்

“ என் பொண்டாட்டி கிட்ட நான் பேச என் சொத்தே அழிஞ்சாலும் பரவாயில்லை, என்றவன் பானுவுக்கு தன் கம்பெனியிலயே வேலைக்கு ஏற்பாடு செய்யபோவதை பற்றி கூறிவிட்டு, பிள்ளைகளின் படிப்புக்காக காலையில் சரவணனை சென்றுப் பார்க்க இருப்பது பற்றியும் கூறினான்

எல்லாவற்றையும் கேட்ட மான்சி “ இந்த யோசனை கரெக்டா இருக்கு இதேமாதிரி செய்யுங்க, நாளைக்கு சரவணன் அண்ணன் என்ன சொல்றாருன்னு எனக்கு உடனே போன் பண்ணுங்க, சரி ரொம்ப நேரமாச்சு நான் வச்சிரட்டுமா” என்று மான்சி கேட்க

“ இரு மான்சி இன்னொரு முக்கியமான விஷயம் சொல்லனும், உனக்காக நான் ஒரு ரெட்கலர் டிரஸ் வாங்கி அங்கே கட்டிலுக்கு கீழே தலையனை வைக்கிற பாக்ஸில் வச்சிருக்கேன், அப்புறமா அதை எடுத்து பாரு, ஆனா அந்த டிரஸ் போடும்போது நான் மட்டும்தான் இருக்கனும்” மான்சி என்று சொல்ல

“ அப்படியென்ன டிரஸ் வாங்கியிருக்கீங்க எனக்கு தெரியாம அதை மறைச்சு வேற வச்சிருக்கீங்க, சரி நான் காலையில பார்த்துட்டு உங்களுக்கு போன் பண்றேன், இப்போ வச்சிர்றேன்” என மான்சி கூற

“ ம்ம் ஆனா கட் பண்றதுக்கு முன்னாடி ஏதாவது குடுத்துட்டு கட் பண்ணு” என்று சத்யன் ஹஸ்கி வாய்ஸில் கேட்க

அவன் எதை கேட்கிறான் என்று புரிந்த மான்சி “ சரி குடுக்கிறேன் வாங்கிக்கங்க,” என்ற மான்சி எதிர் முனையில் இச்சென்று முத்தம் வைக்க

சத்யன் அந்த சத்தத்தை கண்மூடி ரசித்து, பதிலுக்கு இவனும் அதைவிட சத்தமாக கொடுத்தான், அதன்பின் இருவரும் குட்நைட் சொல்லிவிட்டு இனைப்பை துண்டிக்க, சத்யனக்கு மட்டும் முன்பு இருந்ததைவிட அதிகமா அவன் உடலில் உணர்ச்சிகள் போர்கொடி தூக்கியது 

அதை அடக்க வழிதெரியாது சத்யன் படுக்கையில் புரண்டவாறே எப்போது தூங்கினான் என்று தெரியவில்லை, அதிகாலை அவன் அம்மா வந்து கதவை தட்டியதும் அவசரமாக எழுந்து குளித்து ரெடியாகி சரவணனை பார்க்க கிளம்பினான்

பிள்ளைகளையும் மான்சியை சிங்கப்பூரில் சந்தித்தது பற்றி சத்யன் ஏற்கனவே போன் மூலம் சரவணனுக்கு தகவல் சொல்லியிருந்ததால், இவன் போனவுடனே சரவணன் ஓடிவந்து சத்யனை அணைத்துக்கொண்டான், இத்தனை வருஷமாக தன் நன்பனின் துன்பத்தை நேரில் பார்த்து மனதுக்குள் கண்ணீர் விட்டவன், இன்று உண்மையாகவே கண்கலங்கினான் சரவணன்

தான் ஒரு காவல்துறை அதிகாரி என்பதையும் மறந்து சரவணன் கண்கலங்க சத்யனை அணைத்துக்கொள்ள, அவனை அணைத்திருந்த சத்யனோ தன்னையும் மீறி தன் நன்பனின் தோளில் சாய்ந்து குமுறிவிட்டான்

சரவணனின் மனைவிதான் வெளியே வந்து “ அடாடா இதென்ன இன்னிக்கு ரெண்டு பேரும் வெளியவே ஆரம்பிச்சுட்டீங்க, உள்ளே வாங்க ரெண்டு பேரும், சந்தோஷமான நேரத்தில் கண்ணீர் விட்டுகிட்டு இருக்கீங்க ” என்று அதட்டினாலும் அந்த இரண்டு கம்பீரமான ஆண்களின் கண்ணீர் அவளையும் கலங்க வைத்தது

தன் முந்தானையால் கண்களை துடைத்துக்கொண்டவள் சரவணனை நெருங்கி தோளில் கைவைத்து “ என்னங்க இது அவர்தான் கண்ணீர் விடுறார்ன்னா நீங்க அவரை தேற்றி ஆறுதல் நாலு வார்த்தை சொல்றதை விட்டுட்டு நீங்களும் சேர்ந்து அவரை அழவைக்கிறீங்க, என்று கூறியதும்

சரவணன் தன்நிலை உணர்ந்து சத்யன தோளோடு அணைத்து தன் வீட்டுக்குள் அழைத்துச்சென்றான், உள்ளே நுழைந்ததும் சரவணன் கேட்ட முதல் கேள்வி மான்சி உன்னை மன்னிச்சு ஏத்துக்கிட்டாளா என்பதுதான்

மான்யின் பெயரை கேட்டதும் சத்யனின் முகம் மலர்ந்ததில் இருந்தே அவள் மன்னித்திருப்பாள் என்று சத்யனுக்கு புரிந்தாலும் அதை சத்யனின் வாயால் கேட்கவேண்டும் என நினைத்தான் சரவணன்

சத்யன் தன் நன்பனின் தனியறையில் அவன் பக்கத்தில் சோபாவில் அமர்ந்து அவன் கைகளை பிடித்துக்கொண்டு " அதை ஏன் கேட்கிற சரவணா, அவளுக்கு என் நிலைமை சொல்லி புரியவைக்கிறதுக்குள்ள என் மண்டை காஞ்சுபோச்சு , ஆனா முதல்ல நான் சொன்னதை புரிஞ்சுக்காம மொரண்டு பண்ணினா, ஆனா அப்புறம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகஅவ மனசு மாறி என்னை ஏத்துகிட்டா சரவணா, மான்சிக்கு என் மேல ரொம்ப லவ்வுடா , என்மேல் எவ்வளவு உயிரா இருக்கா தெரியுமா, அதைவிட என் பிள்ளைகள் ரொம்ப நல்ல பசங்கடா" சத்யனுக்கு இதை சொல்லும்போது கண்கலங்க கர்சீப்பால் கண்களை ஒற்றிக்கொண்டான்



சரவணன்அவன் தோளை தட்டி சமாதானம் செய்தான், பிறகு பிள்ளைகளின் படிப்பை பற்றி சத்யன் கேட்டதும்

அதுக்கென்ன சத்யா என் பசங்க படிக்கிற ஸ்கூல்ல எஜுகேஷன் நல்லாருக்கு, அங்கயே சேர்த்துடலாம், எனக்கு அந்த ஸ்கூல் பிரின்ஸிபால் ரொம்ப வேண்டியவர், எனக்காக எதையும் செய்வார், நீ என்ன பண்ற என் மருமகனுங்க சென்னை வந்ததும் அவங்க சர்டிபிகேட் எல்லாத்தையும் எடுத்துகிட்டு இங்க வந்துரு, நாம போய் அவரை பார்த்து பேசிமுடிச்சுக்கலாம்" என்ற சரவணன் சொன்னான்

பிறகு இருவரும் சிறிதுநேரம் பேசி சிரித்துக்கொண்டு இருந்துவிட்டு சரவணன் டியூட்டிக்கு கிளம்ப, சத்யன் தன் வீட்டுக்கு கிளம்பினான்

வீட்டுக்கு போனதும் தன் அப்பாவிடம் விஷயத்தை சொல்லிவிட்டு ,அவசரமாக தன் அறைக்கு போய் மான்சிக்கு போன் செய்தான், மான்சி உடனே லைனில் வந்தாள்

" என்னங்க பசங்களை ஸ்கூல் சேர்க்க சரவணன் அண்ணன் என்ன சொன்னார்" என்றுதான் முதலில் கேட்டாள்

சத்யன் சரவணனிடம்பேசிய விவரங்களை மொத்தமும் மான்சியிடம் சொன்னான், பிறகு " மான்சி அந்த டிரஸை எடுத்து பார்த்தியா" என ஆர்வமாக கேட்க

" இன்னும் இல்லங்க பசங்க கூடவே இருக்காங்க அப்படி என்ன டிரஸ் வாங்கியிருக்கீங்க சரி நான் அப்புறமா பார்த்துட்டு உங்களுக்கு போன் பண்றேன், இப்ப வைக்கட்டுமா" என்று கேட்டாள்

" ஏய் இரு என் மாமூலை குடுத்துட்டு கட்பண்ணு " என்று சத்யன்

எதிர் முனையில் மான்சி தனது முத்தத்தை அலைபேசியில் அனுப்ப , பதிலுக்கு சத்யன் தன் முத்தத்தை அவளுக்கு அனுப்பிவிட்டு இனைப்பை துண்டித்தான், 

" அழைப்பு வரும் நேரத்தில் எல்லாம்....

" ஒரு சேர உன் காதுகளையும் கன்னங்களையும்...

" முத்தமிடும் வரம் வாங்கியிருக்கிறது...

" உன் கைபேசி!

" என் கைபேசியோ உன்னிடமிருந்து..

" ஒரு முத்தமாவது கிடைக்காதா...

" என்று ஏங்கி தவமிருக்கிறது!