மான்சியின் மவுனம் - அத்தியாயம் - 10

சத்யன் வெளியேறிய சிறிதுநேரத்தில் விஸ்வா தனது பெட்டியை எடுத்து வர கடைப்பையன் மான்சியின் பேக்கை எடுத்துவந்தான், கட்டிலுக்கடியில் பெட்டியை வைத்துவிட்டு நிமிர்ந்த விஸ்வாவின் மொபைல் ஒருமுறை அடித்துவிட்டு நின்றுபோக, அவசரமாக மொபைலை எடுத்து நம்பரைப் பார்த்துவிட்டு அறையிலிருந்து வெளியேறி ஹாலை அடுத்து இருந்த வராண்டாவுக்கு போனான் விஸ்வா

அவனின் அவசர நடை மான்சிக்கு சந்தேகத்தை கிளப்ப, குறும்புடன் சிரித்தபடி மெதுவாக அவன் பின்னால் போனாள்

வராண்டா சுவற்றில் சாய்ந்தபடி மான்சிக்கு முதுகுகாட்டி மும்முரமாக பேசிக்கொண்டிருந்தான் விஸ்வா “ என்னடா சாப்பிட்டயா?”



“............................”

“ என்ன சாப்பாடு”

“..........................”

“ ஏன் சரியாவே பேசமாட்டேங்குற? அப்படியென்ன பயம் உனக்கு? ”

“...................................”

“ ஏய் மஞ்சு அமேரிக்கா போய்ட்டு வந்தவன் காதலிக்கக் கூடாதுன்னு ஏதாவது சட்டமிருக்கா?”

“......................................”

“ நீ படிக்கலைன்னா என்ன?, பரவாயில்லை விடு, அதான் நான் படிச்சிருக்கேன்ல அது போதும்டா,, அதோட என்னை கல்யாணம் பண்ணி என்னை புள்ளைகள பெத்துக்க படிப்பு ஒன்னும் அவசியமில்லை, நீ பொம்பளை, நான் ஆம்பளை, அதுவே போதும்”

“...............................................”

“ ஏய்,, சொன்னதையே திரும்ப திரும்ப சொல்லாத, நம்மோட மனசை தெரிஞ்சுக்க ஒரு நிமிஷம் போதும், பார்த்ததுமே உன்னை எனக்கு பிடிச்சு போச்சு, அதான் லவ் பண்றேன், உனக்கு என்னை பிடிச்சிருக்கா அதை மட்டும் சொல்லு?”

“....................................................”

“ இதோ பார் மஞ்சு பணம், அந்தஸ்து, படிப்பு, எலலாமே என்கிட்ட இருக்கு, நான் தேடியது எனக்கு ஒரு நல்ல காதல் மனைவியை மட்டும் தான், அது நீதான்னு உன்னைப் பார்த்ததும் பட்சி சொல்லுச்சு, அதனால என் முடிவில் எந்த மாற்றமும் இல்லை, மான்சிகிட்டயும் எல்லாத்தையும் சொல்லிட்டேன், அவளுக்கு இதுல ரொம்ப சந்தோஷம், இனிமேல் நடக்கவேண்டியதை மான்சி பார்த்துக்குவா, நீ எதை பத்தையும் கவலைப்படாம நம்ம கல்யாணத்தை பத்தி கனவு காணும் வழியைப்பாரு” என்று விஸ்வா மெல்லிய குரலில் கோபமாக கூறியதை கேட்டதும், அவன் பின்னால் நின்ற மான்சிக்கு விஸ்வாவின் உறுதியை எண்ணி வியப்பாக இருந்தது

“ மஞ்சு இன்னும் கொஞ்சம் சத்தமாத்தான் பேசேன் ப்ளீஸ் ”

“.........................................”

“ ம்ம் இது ஓகே,, நீ சும்மா இருக்கும்போது இதே மாதிரி மிஸ்கால் பண்ணு உடனே நான் கால் பண்றேன்,, சொன்னது ஞாபகம் இருக்குள்ள ஒன்னாவது நம்பரை ரெண்டுமுறை அழுத்தினா எனக்கு கால் வரும், உடனே ரெட் பட்டனை அமுக்கி கட் பண்ணிடு சரியா?” என்று விஸ்வா மஞ்சுவுக்கு கிளாஸ் எடுக்க, மான்சியால் சிரிப்பை அடக்கமுடியாமல் வாய்விட்டு சிரித்துவிட்டாள்,

திகைப்புடன் திரும்பிய விஸ்வா மான்சியை பார்த்ததும் அசடு வழிய,, ம்ம் நடத்து என்பது போல் கையசைத்தாள் மான்சி

விஸ்வா கூச்சத்துடன் சிரித்து “ ஒன்மினிட் மான்சி” என்று கூறிவிட்டு மறுபடியும் மொபைலை காதில் வைத்து “ மான்சிதான் வந்துட்டா மஞ்சு” என்றான்

“.......................................”

“ ஏய் ஏய் ஏன் இப்படி பயப்படுற, அதான் மான்சிக்கு தெரியும்னு சொன்னேன்ல”

“.............................”

“ ம்ம்,, சரி, “ நாலு நாள்ல வர்றேன்,, “சரி வச்சுடு, ஆனா தைரியமா இரு மஞ்சு ப்ளீஸ்”

மொபைலை தன் பாக்கெட்டில் போட்டுக்கொண்டு திரும்பியவன் “ ரொம்பபயப்படுறா மான்சி” என்றான் வருத்தமாக ,

“ அதெல்லாம் போகப்போக சரியாயிடும், நானும் அவகிட்ட பேசுறேன்” என்ற மான்சி குறும்புடன் தலைசாய்த்து “ ஆமா அவளுக்கு ஏது விஸ்வா செல்போன்?” என்று கேட்க

சிறு சிரிப்புடன் அவளை ஏறிட்ட விஸ்வா “ அதுவந்து நான் ரெண்டு மொபைல் வச்சிருந்தேன்ல அதிலே ஒன்னை மஞ்சுகிட்ட குடுத்துட்டு வந்தேன்,, ஆனா மான்சி அவ கால்ல விழுந்து கெஞ்சாத குறையா கெஞ்சி மொபைலை கொடுத்துட்டு வந்தேன்” என்றான் விஸ்வா

அப்போது பேச்சி மான்சியை கூப்பிட, இருவரும் ஹாலுக்கு வந்தனர்
“ சாப்பாடு ஆக்கிட்டேன் மான்சிம்மா, ரெண்டுபேரும் கைகழுவிட்டு வாங்க சாப்பிடலாம்” என்று பேச்சி அழைக்க

ஹாலை அடுத்து இருந்த சமையலறையில் கைகழுவிவிட்டு வந்த மான்சி “ சத்யன் சாப்பிட வரலையா அத்தை?” என்று கேட்க

அவர்கள் இருவருக்கும் சாப்பிட தட்டு வைத்த பேச்சி “ இல்லம்மா அவன் கடையில் கணக்கு முடிச்சிட்டு கடையை அடைச்சிட்டுதான் வருவான், நீங்க சாப்பிடுங்க என்று பேச்சி சொல்ல,

“ இல்ல அத்த விஸ்வா சாப்பிடட்டும், நான் சத்யன் கூட சாப்பிடுறேன்,, நீங்களும் சாப்பிடுங்க” என்றதோடு மட்டுமல்லாது வம்பாக பேச்சியை அமரவைத்து, சாப்பாட்டை பரிமாறினாள் மான்சி

பேச்சியின் காய்ந்து போன நெஞ்சில் மான்சியின் இந்த மாற்றமும், பேச்சும் நீர்வார்க்க, சந்தோஷத்துடன் சாப்பிட ஆரம்பித்தாள்

விஸ்வா சாப்பிட்டு முடித்துவிட்டு, ரொம்ப தூரம் கார் ஓட்டியது டயர்டாக இருப்பதாக கூறி பேச்சி கொடுத்த பாயை ஹாலில் விரித்து படுத்துவிட்டான்,

பேச்சி மகனுக்காக அமர்ந்திருக்க “ அத்தை நீங்களும் படுங்க, நானும் சத்யாவும் சாப்பிட்டுக்கிறோம்” என்று மான்சி சொன்னதும்,, இந்த வார்த்தைக்காக பலகாலமாக காத்திருந்தது போல, ஹாலின் மற்றொரு மூலையில் பாயைப் போட்டு படுத்துக்கொண்டாள் பேச்சி

மான்சி மாற்றுடை எடுத்துக்கொண்டு பாத்ரூம் போய் குளித்துவிட்டு எடுத்துச்சென்ற உடையை அணிந்துகொண்டு கழுத்துக்கு கீழே ஒரு டவலைப் போட்டுக்கொண்டு ஹாலுக்கு வந்தாள், ஹாலில் விஸ்வா பேச்சி இருவரும் நன்றாக தூங்க, கழுத்தடியில் கிடந்த டவலை எடுத்து தூர வீசிவிட்டு கடைக்கு செல்லும் படியில் இறங்கி கடைக்குப் போனாள் 

கடையின் வெளிக்கதவு பாதியளவு மூடியிருக்க, சத்யன் அன்றைய வியாபாரத்தை கம்பியூட்டரில் அமர்ந்து கணக்கு பார்த்துக்கொண்டு இருந்தான், பக்கத்தில் இருந்த பையன் ஏதோ அவனுக்கு விளக்கிக்கொண்டிருந்தான்

மான்சி வருவதை கவனித்ததும் சத்யன் நிமிர்ந்து அவளைப் பார்த்துவிட்டு அதிர்ச்சியுடன் விழித்தான், அவன் அதிர்ச்சிக்கு காரணம் மான்சியின் உடைதான், வெள்ளைநிறத்தில் இருந்த அந்த உடை முட்டியை தொடுவது போல் கீழே ஸ்கர்ட்டும், மேலே பா நெக் வைத்து முற்றிலும் லேஸ் வேலைபாடுகள் கொண்ட டாப்ஸ்ம் இருந்தது, அந்த உடையைத் தயாரித்தவன் பெரும் ரசனையானவனாக இருக்கவேண்டும், கீழே இருந்த ஸ்கர்ட்டுக்கு உள்ளே துணிவைத்து தைத்து ஏதும் தெரியாமல் மறைத்தவன், மேலே எதுவும் இல்லாமல் வெறும் எம்பிராய்டரி லேஸ் மட்டுமே வைத்து அப்படியே விட்டிருந்தான், மான்சி உள்ளே அணிந்திருந்த கருப்பு நிற ப்ரா அப்படியே தனது பிம்பத்தை காட்ட,, இன்னும் உற்றுப்பாத்தால் அவளின் தொப்புள், மற்றும் குழிவான இடுப்பு, அதில் தெரிந்த சிறு மடிப்பு, அதன் பால் வெண்மை என எல்லாவற்றையுமே படம்போட்டு காட்டியது,

சிலநிமிடங்கள் அவள் உடையையும் அதற்க்குள் மறைந்து கிடந்த பொக்கிஷங்களையும் பார்த்தவன் பிறகு சுதாரிப்புடன் நிமிர்ந்து “ வேலு நீ கிளம்பு மிச்ச கணக்கை நான் பார்த்துக்கிறேன்” என்று அவசரமாக கடைப்பையனை கிளப்பி அனுப்பினான்,

கடைப்பையன் இருக்கும் வரை கடையை சுற்றிப் பார்ப்பது போல் பார்த்த மான்சி, அவன் போனதும், சத்யன் இருந்த கம்பியூட்டர் டேபிளில் இருந்த சொர்ப்ப இடத்தில் ஏறி அமர்ந்தாள்

இப்போது சத்யனின் கண்ணெதிரே மான்சி இடுப்பு மடிப்பும் குழிந்த தொப்புளும் தெரிந்தது, அவன் விரல்களை கீபோர்டில் தப்புத்தப்பாக அடிக்க, இருமடங்கு லாபமாக பொய் கணக்கு காட்டியது மானிட்டர்,,

மான்சி டேபிளில் ஒரு கையூன்றி முன்பக்கமாக எக்கிப் பார்த்து “ என்ன சத்யா உனக்கு கம்பியூட்டர்ல ஒர்க்பண்ண தெரியுமா?” என்று குழைவான குரலில் கேட்க..

அவளின் குரலும் உடலில் வந்த வாசமும் சத்யனை பெரிதும் இம்சிக்க, பல்லை கடித்து தன்னை கட்டுப்படுத்திக்கொண்டு “ ம்ம் MLA கிட்ட வேலை செய்யும்போது அவர் வீட்டுல கம்பியூட்டர் இருந்தது, கணக்குபார்க்க மட்டும் கத்துக்கிட்டேன், அது இப்போ யூஸ் ஆகுது” என்றான்

மானிட்டரை பார்க்கும் சாக்கில் அதன் பக்கத்தில் இருந்த சிறு பள்ளத்தாக்கை போன்ற தொப்புளைப் பார்த்து ‘ ஸ் யப்பா எவ்வளவு ஆழம், என் சுண்டு விரலே உள்ள போகும் போலருக்கு’ என்று எண்ணியபடி பெருமூச்சை இழுத்து விட

இப்போது இரண்டு கைகளையும் ஊன்றி முற்றிலும் கவிழ்ந்து “ கணக்கு எப்ப முடியும்? நீ சாப்பிடும் போது சாப்பிடலாம்னு நானும் சாப்பிடலை சத்யா” என்றாள் மான்சி

அவள் சொன்னதும் பட்டென்று நிமிர்ந்த சத்யன், நிமிர்ந்த வேகத்தில் தலையை குனிந்து கொண்டான், அவள் கைகளை ஊன்று குனிந்து இருந்ததால் இரண்டு மார்புகளும் நெருங்கி ஒன்றொடொன்று முட்டிமோதிக்கொண்டு திமிறி மேலே பிதுங்கியிருந்தது, சத்யன் மூச்சுக்காற்று சூடாக 



“ நீ போய் சாப்பிட்டு படு, நான் வர நேரமாகும்” என்றவன், அவள் முன்னால் தனது உடலும் மனமும் தன்னைமீறி பலவீனமடைவது போலிருக்க, அந்த இயலாமையை அவளிடமே காட்ட எண்ணி ஒரு நிமிர்வுடன் அவளைப்பார்த்து “ ஆனா இதென்ன மான்சி உன் நடிப்பு புதுசா இருக்கே?, என்னால ஏத்துக்க முடியாத நடிப்பு” என்று ஏளனமாய் சொன்னான்

மேலும் வளைந்து அவன் முகத்தருகே குனிந்து “எதை சத்யா நடிப்புன்னு சொல்ற, உன்கூட சாப்பிடனும்னு சொன்னதா?” என்று கூர்மையாக மான்சி கேட்க

தப்பான கணக்கை சரிசெய்தபடி “ ஆமாம், கொஞ்சம்கூட நம்புறமாதிரி இல்லை” என்றான்

“ விஸ்வா கார் ஓட்டிக்கிட்டு வந்ததால ரொம்ப டயர்டா இருக்குன்னு சாப்பிட்டு தூங்கிட்டாரு, அத்தையும் சாப்பிட்டு தூங்கிட்டாங்க, எனக்கு அப்போ பசியில்லை, அதனால உன்கூட சாப்பிடனும்னு சொன்னேன், இதுல எதை நடிப்புன்னு சொல்ற சத்யா” என்று மான்சி கேட்க

உண்மையாகவே அப்படித்தானோ, நாமதான் அவளைத் தப்பாக நெனைச்சிட்டமா?’ என்று நினைத்த சத்யன் தனது அலுவலை முடித்துக்கொண்டு எழுந்து “ சரி நீ போ நான் வர்றேன்” என்றவன் கடையின் வெளியே போய் செட்டரை இழுத்து பூட்டிவிட்டு பக்கவாட்டில் இருந்த படியில் ஏறி படிக்கான கேட்டையும் மூடிவிட்டு திரும்ப, கடையில் இருந்து வரும் படியில் மான்சி சாய்ந்து நின்றுகொண்டிருந்தாள்,

“ நீ இன்னும் மேல போகலையா” என்றபடி சத்யன் படியேற..

“ நீ எப்படி லாக் பண்றேன்னு பார்த்தேன்” என்றபடி அவளும் அவனுடன் சேர்ந்து படியேற, ஒரேநேரத்தில் இருவரும் மேல்படியில் கால்வைக்க, மான்சி தடுமாறி சத்யனின் தோளில் சாய்ந்தாள், அவளின் பஞ்சுபொதியில் ஒன்று சத்யனின் வலது தோளில் மோத, அவன் உலகமே ஒருகணம் இயங்காமல் நின்றுபோனது, சத்யன் அப்படியே கண்களை மூடி உடல் விறைக்க நின்றுவிட்டான் ,,

அவன் தன்னை தாங்கி தூக்கி அணைத்துக்கொள்வான் என்று எதிர்பார்த்த மான்சிக்கு பலத்த ஏமாற்றமே, சிறிதுநேரம் அவன் தாங்குவான் என்று எதிர்பார்த்து நின்றவள், அது பொயாய் போனதும் தானாகவே நிமிர்ந்து நின்று “ ஸாரி சத்யா” என்று சொல்லிவிட்டு வேகமாக படிகளில் ஏறினாள்

சத்யன் அமைதியா டவலை எடுத்துக்கொண்டு பாத்ரூமுக்குள் போய்விட, மான்சி சமையலறை சுவற்றில் சாய்ந்து, அவன் மீது மோதிய ஒருபக்கத்து மார்பை விரலால் வருடினாள், சத்யனைத் தொட்ட மார்புகள் மான்சியின் ஏக்கப்பெருமூச்சில் வேகமாக ஏறி இறங்கியது,

ஆனால் அவன் விறைத்துப் போய் நின்றது அவளுக்கு பெரிதும் உறுத்தியது, உண்மையாவே என்மேல இவனுக்கு எந்த பீலிங்க்ஸ்ம் இல்லையா?, இதை நினைத்தவுடனேயே மான்சிக்கு கண்ணீர் முட்டிக்கொண்டு வந்தது, ஏன் சத்யா என்னை உனக்குப் பிடிக்காம போச்சு? என்று மனசுக்குள் கேட்டுக்கொண்டாள்,

உன்னோட நிர்வாணம் என்னை பாதிக்காது’, என்ற சத்யனின் ஏளன வார்த்தை மெய்யாகிப் போனால் என்ன செய்வது? என்ற கேள்வி மனதில் எழ, தேங்கியிருந்த கண்ணீர் அவளின் கன்னங்களில் வழிந்தது,

அவன் வாயாலேயே ‘ நீ இல்லாமல் எனக்கு எதுவும் இல்லை மான்சி’ என்று சொல்ல வைக்க மான்சி எடுத்துக்கொண்ட சபதம் இந்த ஒரேநாளில் ஆட்டம் கண்டுவிட்டது போல இருந்தது மான்சிக்கு

ஆனால் எத்தனை நாளானாலும் எப்படியாவது அவனை எனக்குள் அடக்கி காட்டுவேன்,, நானே சகமும் என்று என்னை சுற்றிவர வைப்பேன், அதன்பிறகுதான் நான் அவன் காலடியில் வீழ்வதும் வாழ்வதும், என்று மறுபடியும் வைராக்கியத்துடன் நிமிர்ந்தாள் மான்சி

பாத்ரூமுக்குள் நுழைந்த சத்யன், தரையில் கால்களை நீட்டி பொத்தென்று அமர்ந்தான், இரண்டு கையாளும் தலையைத் தாங்கிக்கொண்டான், மான்சியின் அருகாமை அவனுக்கு எவ்வளவு சித்ரவதை என்று இன்றுதான் உணர்ந்துகொண்டான், அந்த அழகான தொப்புளும், குழைந்து நெளிந்து வளைந்த இடுப்பும், தன்மீது மெத்தென்று மோதிய மார்புகளும் அவன் நினைவில் மறுபடியும் மறுபடியும் வந்து வாட்டியது

தனது வலது தோளைத் தொட்டு தடவினான், போட்டிருந்த சட்டையை கழட்டி வலது தோள் பகுதியை சுருட்டி மூக்கில் வைத்து முகர்ந்து பார்த்தான், ஒரு மளிகைக்கடைக்காரன் சட்டையில் வரும் கலவையான வாசனையையும் மீறி மான்சியின் பர்ப்யூம் வாசனை அவன் நாசியில் ஏறி மயக்கியது, மூக்கில் இருந்து நகர்த்தி உதட்டுக்கு கொண்டு வந்து அழுத்தமாய் முத்தமிட்டான்,

அப்போது பாத்ரூம் மூலையில் கிடந்த மான்சியின் உடைகள் அவன் கண்ணில் பட்டது

வேகமாய் நகர்ந்து அவளின் மொத்த உடைகளையும் சுருட்டி அள்ளி தன் நெஞ்சோடு வைத்து அழுத்தி கண்களை மூடிக்கொண்டான், “ என்னை ஏன் மான்சி உனக்கு பிடிக்கலை?, அந்த ரங்கேஷை விட, இந்த விஸ்வாவை விட நான் எந்தவிதத்தில் குறைஞ்சவன் மான்சி? ஒரு பர்ஸன்ட் கூட உன்னை கவரலைன்னு சொல்லிட்டு மறுபடியும் ஏன் இங்க வந்த? என்னை நடைப்பிணமாய் மாற்றவா?” என்று அவன் வாய்விட்டு மெதுவாக புலம்பினான்,,

விஸ்வாவை திருமணம் செய்து கொள்வதாக அவள் கூறியது அவனை நெருப்பில் போட்டு எரித்தது, கல்யாணம் பண்ணிக்கிறவ அங்கேயே பண்ணிகிட்டு எங்கயாவது போகவேண்டியது தான, இங்கவந்து என்னை ஏன் சித்ரவதை பண்ணனும் என்று ஆத்திரமாய் வந்தது,,

‘ எனக்கு தெரியும்டி அவனையும் உன்னையும் பார்த்து நான் பொறாமையில வெந்து சாகனும்னு தானே இங்கே கூட்டிட்டு வந்திருக்க, நான் இதுக்கெல்லாம் அசைய மாட்டேன்டி’ என்று சத்யனின் மனதுக்குள் சவால் விடும்போதே, சற்றுமுன் மான்சியின் உடைகளை வைத்துக்கொண்டு புலம்பியது ஞாபகத்தில் வந்து ஏளனம் செய்ய, “ ச்சே” என்று அவள் உடைகளில் தன் முகத்தை வைத்து அழுத்திக்கொண்டான்

அப்போது “ சத்யா என்னப் பண்ற? எவ்வளவு நேரமா உள்ளவே இருப்ப?” என்ற மான்சியின் குரலும் அதைத் தொடர்ந்து கதவைத்தட்டும் ஒலியும் கேட்க
உடனே பதறி எழுந்த சத்யன் “ ம்ம் இதோ வர்றேன்” என்று கூறிவிட்டு மான்சியின் உடைகளுடன் தனது அழுக்கு சட்டையையும் சேர்த்து அங்கிருந்த பிளாஸ்டிக் பக்கெட்டில் போட்டுவிட்டு ஷவரை திறந்து விட்டு குளித்தான்

மான்சி சாப்பாட்டை எடுத்துவந்து முதலில் ஹாலில் வைத்தவள், அங்கே உறங்கிய விஸ்வா, பேச்சியைப் பார்த்துவிட்டு மறுபடியும் சமையலறைக்கே எடுத்துச்சென்று கீழே வைத்தாள், தட்டு தண்ணீர் எல்லாவற்றையும் தயாராக எடுத்துவைத்தாள், அவளுக்கு உடலெல்லாம் சிலுசிலுவென சிலிர்த்தது, முதன்முறையாக சத்யனுக்கு உணவு பரிமாறி அவனுடன் அமர்ந்து சாப்பிடப் போகிறாளே, அந்த நினைவே சுகமாக இருக்க, சத்யனுக்காக காத்திருந்தாள்

குளித்துவிட்டு இடுப்பில் கைலியோடு டவலால் தலையை துவட்டியபடி வந்த சத்யன் சமையலறையில் எட்டிப்பார்த்து “ என்ன இங்கயே சாப்பாடு எடுத்து வச்சிட்ட?, எங்கம்மா ஹால்லதான் சாப்பாடு போடுவாங்க? ” என்றபடி தட்டை எடுத்து வைத்துக்கொண்டு சாப்பிட அமர்ந்தான்

“ அங்க தூங்குறாங்களே அவங்களுக்கு டிஸ்டர்ப்பா இருக்கும்னு தான் இங்கயே எடுத்து வச்சேன்” என்ற மான்சி சாதத்தை அள்ளி அவன் தட்டில் போடும்போதே கையை நீட்டி தடுத்த சத்யன், அவனாகவே போட்டுக்கொண்டு குழம்பை ஊற்றி பிசைய, மான்சிக்கு யாரோ முகத்தில் அறைந்தது போல் இருந்தது

உன் கையால் உணவு வேண்டாம் என்று சொல்லாமல் சொல்கிறானா? என்று அவள் மனம் வெதும்ப,

சோற்றை அள்ளி வாயில் வைத்தபடி நிமிர்ந்து “ என்ன நீ சாப்பிடலையா மான்சி?” என்றான் சத்யன்

கலங்கிய கண்களை தலைகவிழ்ந்து மறைத்து “ ம்ம்” என்று தனது தட்டில் சாப்பாட்டை போட்டு கொண்டாள், குனிந்து சாதத்தை பிசைந்தபடி எதிரில் இருந்த சத்யனை கவனித்தாள்

இடுப்பில் வெறும் கைலி மட்டும் இருக்க, குளித்த நீர் முத்து முத்தாக அவன் நெஞ்சில் இருந்த முடிகளில் தேங்கி வைரங்களாக மின்னியது, அவனுடைய வெற்று மார்பை இப்போதுதான் மான்சி பார்க்கிறாள், யப்பாடி எவ்வளவு முடி, ஷோல்டர் எவ்வளவு அகலமா இருக்கு, என்று வியப்பில் விரிந்தது மான்சியின் விழிகள்

‘எதிரில் இருந்த சோற்றுத் தட்டை தள்ளிவிட்டு வேகமாய் அவன் நெஞ்சில் போய் விழுந்து அந்த நீர்த் துளிகளை உதடு குவித்து உறிஞ்ச வேண்டும் என்ற ஆசை ஆவேசமாக எழ, அந்த ஆவேசத்தில் மான்சியே திகைத்துப்போனாள், அய்யோ அத்தோட என்னை எவ்வளவு கேவலமா நெனைப்பான், ச்சீ போ நாயேன்னு பிடிச்சு தள்ளிட்டு எழுந்து போயிடுவானே?, என்று கலங்கிய மான்சி தன்னை வெகுவாக சிரமப்பட்டு அடக்கியபடி பார்வையை வேறுபுறம் திருப்பிக்கொண்டு சாப்பிட்டாள் 

குழம்பை எடுக்க கையை நீட்டிய சத்யனின் கண்களில் பட்டது மான்சியின் கால்கள், அவள் போட்டிருந்தது ஸ்கர்ட் என்பதால், சம்மணம்மிட்டு அமராமல் கால்களை மடக்கி மண்டியிட்டு வாறு அமர்ந்து சாப்பிட்டாள், ஒரு மாசுமறுவின்றி வெளேரென்ற கால்கள் சாப்பிடுவதை விட்டுவிட்டு எங்களை வந்து தடவிப்பாறேன் என்று அழைத்தது சத்யனை, சில்க் துணியை போல வளவளவென்றுதான் இருக்கவேண்டும் அவள் கால்கள் என்று தடவிப்பார்க்காமலேயே சான்றிதல் கொடுத்தன சத்யனின் கண்கள்,

நகச்சாயம் பூசாமல் பளபளவென்று மின்னிய கால் விரல்களின் நகங்கள், ஒவ்வொரு விரலாய் முத்தமிடவேண்டும் என்று ஆவலை தூண்டும் அழகான விரல்கள், சிறு அழுக்குகூட இல்லாத உள்ளங்கால்களை எடுத்து நெஞ்சில் வைத்துக்கொள்ள வேண்டும் போல் இருந்தது சத்யனுக்கு

சோற்றை சாப்பிட்டபடி சத்யனின் பார்வை மெல்ல உயர்ந்தது, கால்களை மடக்கி ஒருக்களித்த வாறு சாப்பிட்டதால் மான்சி அணிந்திருந்த சட்டை சற்று மேலேறி அவளின் தந்தநிற இடுப்பு பளிச்சிட, சத்யன் மூச்சுவிட மறந்தான், அந்த வெள்ளை சதையை உதடுகளால் பற்றி இழுத்து சப்பி சுவைக்க வேண்டும் என்ற ஆவலைத் தூண்டும் அழகான இடுப்பு, எதிராளியை வீழ்த்த அந்த சிறு இடைவெளியே போதும் என்று நினைத்தான் சத்யன்

அப்போது விஸ்வா தூக்கத்தில் தொண்டையை செருமும் சத்தம் கேட்க சத்யனை அதுவரை பற்றியிருந்த மாயக்கயிறு பட்டென்று அறுந்துவிழ உடல் விறைக்க நிமிர்ந்து அமர்ந்தான்,

என் எதிரே இருக்கும் இவள் என்னைப் பிடிக்கவில்லை என்று உதாசீனப்படுத்திவிட்டு வேறு ஒருவனை மணக்கப்போகிறவள், என்ற எண்ணம் அவன் முகத்தில் அறைய சத்யன் துடித்துப்போனான், அதற்கு மேல் உணவு ஒரு பருக்கை கூட உள்ளே இறங்கவில்லை, தட்டிலேயே கையை கழுவிவிட்டு எழுந்துவிட்டான்,

மான்சியின் முகத்தை கூட பார்க்காமல், வேகமாக தனது அறைக்குப் போய் ஒரு தலையணை பெட்சீட்டை எடுத்துக்கொண்டு வராண்டாவில் போய் படுத்துக்கொண்டான்

அவன் அப்படி சாப்பாட்டில் கைகழுவியதன் காரணத்தை அறியாத மான்சி ‘ ச்சே சாப்படை அப்படியே வச்சிருந்தா நானாவது சாப்பிட்டுருப்பேனே” என்று அவன் எச்சில் சோற்றுக்காக ஏங்கினாள்

அன்று இரவு நான்கு விழிகள் உறங்காமல் விழித்தே கிடந்தது, இரண்டு உடல்கள் விரகத்தில் வெந்து சாம்பலாகிக்கொண்டிருந்தது, இருவரின் எண்ணமும் ஒன்றேதான், ஆனால் பூனைக்கு யார் முதலில் மணிக்கட்டுவது என்றுதான் அவர்களுக்குள் போட்டி,, இருக்கும் இடத்தில் இருந்து இருவரில் ஒருவர் அடுத்த அடியெடுத்து வைத்தாலும் இருவருக்குமே சொர்க்கத்தின் சுகத்தை அறியலாம், ஆனால் யார் அந்த முதல் அடியை எடுத்துவைப்பது என்றுதான் போட்டியே, இப்போது ஒவ்வொரு இரவின் இழப்பும் இருவருக்கும் தானே என்று ஏன் புரியவில்லை இருவருக்கும்?

மறுநாள் காலை சத்யன் எழுந்திருக்கவே தாமதமானது, பேச்சி வந்து எழுப்பியதும் அவசரமாக எழுந்தவன் பல்லை விலக்கிவிட்டு கடைக்கு ஓடினான், அதற்குள் வேலு பேச்சியிடம் சாவியை வாங்கி கடயைவ திறந்து வியாபாரத்தை கவனித்துக் கொண்டு இருக்க, சத்யன் மெல்லிய குற்றவுணர்வுடன் போய் கல்லாவில் அமர்ந்தான் 

போட்டுக்கொண்டிருந்த பேச்சியின் இடுப்பை கட்டிக்கொண்டு தோளில் தன் தாடையை வைத்துக்கொண்டு “ அத்தை இன்னிக்கு நானு விஸ்வா காரையார் டேம்க்கு போகலாம்னு இருக்கோம், மலையில விஸ்வாவுக்கு கார் ஓட்டி பழக்கமில்லை, அதனால சத்யாவையும் கூட அனுப்புங்க அத்தை, நான் கூப்பிட்டா வராது, நீங்க சொன்னா வரும்,, ப்ளீஸ் அத்தை” என்று மான்சி செல்லமாய் கொஞ்ச...

“ அதுக்கென்னடா செல்லம் நான் கடையை பார்த்துக்கிறேன், நீங்கல்லாம் போய்ட்டு வாங்க, நான் போய் சத்யன் கிட்ட சொல்லி அனுப்புறேன் ” என்றாள் பேச்சி,, அவளுக்கு என்னவென்றால் இப்படியாவது சத்யனும் மான்சியும் மறுபடியும் இணைய மாட்டார்களா என்ற எண்ணம்தான்

காபியை டம்ளரில் ஊற்றி மான்சிக்கும் விஸ்வாக்கும் கொடுத்துவிட்டு, சத்யனுக்கு ஒரு டம்ளரை எடுத்துக்கொண்டு கீழே போனாள் பேச்சி
சற்றுநேரம் கழித்து மேலே வந்த சத்யன் விஸ்வாவிடம் “ காரையார் டேம் போகனும்னு சொன்னீங்களாமே?, சீக்கிரமா ரெடியாகுங்க போகலாம்” என்று கூறிவிட்டு தனது அறைக்குள் போனான் சத்யன்

அங்கே மான்சி இடுப்பில் டவலைக் கட்டிக்கொண்டு ஜீன்ஸ் பேன்ட்டை மாட்டிக்கொண்டு இருந்தாள், சத்யன் உள்ளே வருவதை கண்ணாடியில் பார்த்துவிட்டு சட்டென்று இடுப்பில் இருந்த டவலின் முடிச்சை அவிழ்க்க, அது நழுவி கீழே விழுந்தது பேன்ட் முட்டிவரை தான் ஏற்றி இருந்தாள், அங்கே யாருமே இல்லாதது போல் கேஷுவலாக திரும்ப, அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்த சத்யன் விதிர்த்துப் போனான்

மான்சியின் இடுப்பில் வெறும் ரோஸ் நிற ஜட்டி மட்டுமே இருக்க, பேன்ட் இன்னும் ஏற்றப்படாமல் முட்டியோடு நின்றது, மான்சி அவனை கவனிக்காதது போல ரொம்ப ரொம்ப நிதானமாக பேன்ட்டை மாட்டி ஜிப்பை போட்டுவிட்டு நிமிர்ந்தாள்

வியப்பில் விழிவிரித்து அவள் இடுப்புக்கு கீழேயே பார்த்துக்கொண்டிருந்த சத்யனுக்குள் இருந்த ஏதோவொன்று புஸ்ஸென்று காற்றுப்போன பலூனாக அமுங்கிப்போக, பார்வையை அந்த இடத்தில் இருந்து அகற்றாமல் விவஸ்தையில்லாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்

அந்த உள்ளாடைக்குள் இருந்த அழகு அவனை பிடித்து நிறுத்த, அது எப்படியிருக்கும்?, அதன் நிறம் என்னவாக இருக்கும்?, அதன் வாசனை என்ன?, அதன் வளர்ச்சி எப்படியிருக்கும்?, தொட்டால் மென்மையாக இருக்குமா? அல்லது திண்மையாக இருக்குமா? அது சூரியனாய் சுடுமா? அல்லது ஈர நிலவாய் மின்னுமா?, இப்படி ஆயிரத்தெட்டுக் கேள்விகள் அந்த சில நிமிடங்களில் தோன்றி மறைய, அந்த சிதம்பர ரகசியத்தை தெரிந்துகொள்ளும் ஆர்வத்தில் விழிகள் மின்ன அங்கேயே பார்வையை நிலைக்கவிட்டான்

மான்சி ஜிப்பை போட்டு முற்றிலும் மூடியதும் ஏமாற்றத்துடன் நிமிர்ந்தவன், மான்சி முகத்தைப் பார்க்காமல் அங்கிருந்த அலமாரியை திறந்து தனது துணிகளை எடுப்பது போல நின்றுகொண்டான்

அவனுடைய ஏமாற்றம் நிறைந்த முகத்தை பார்த்துவிட்ட மான்சிக்கு உற்சாகம் பிய்த்துக்கொண்டது ‘ வாடி மாப்ளே உன்னை கவுத்து உன்முதுகுல நான் சவாரி செய்யல, நான் சத்யன் பொண்டாட்டி மான்சி இல்லடி’ என்று எண்ணிக்கொண்டு சிரித்தபடி வெளியே வந்தாள்

அவள் முகத்தை கவனித்துவிட்டு “ என்ன மான்சி சார் பிளாட் ஆயிட்டாரா?” என்று விஸ்வா கேலியாக கேட்க..

“ ம்ஹூம்” என்று உதட்டை பிதுக்கி காதில் இருந்த தொங்கல்கள் ஆட தலையை ஆட்டினாள்

“ ம்ம் பார்க்கலாம் யாரு மொதல்ல பிளாட் ஆகுறீங்கன்னு,, ஆனா எனக்கென்னவோ நீதான் மொதல்ல விழுவேன்னு தோணுது மான்சி கரெக்ட்டா?” என்று விஸ்வா குறும்புடன் கேட்க

மான்சி எதுவும் பேசாமல் கட்டைவிரலை உயர்த்தி கான்பித்துவிட்டு மறுபடியும் அறைக்குள் போனாள், சத்யன் தனக்கு தேவையானவற்றை எடுத்துக்கொண்டு அவளைப் பார்க்காமலேயே “ சீக்கிரமா வாங்க கீழே வெயிட் பண்றேன்” என்று கூறிவிட்டு கிளம்பினான்

மூவரும் காரையார் டேம் கிளம்பி காரில் ஏறினார்கள், விஸ்வா சத்யனிடம் கார் சாவியை கொடுத்துவிட்டு அவனுக்கு பக்கத்தில் அமர்ந்துகொள்ள,, மான்சி பின்சீட்டில் அமர்ந்துகொண்டாள்,

சத்யன் காரை ஸ்டார்ட் செய்து கிளம்பும்போது அவன் தலைக்கு மேல் இருந்த கண்ணாடியில் அவன் முகத்தை பார்க்க ஆரம்பித்தவள், அதன்பிறகு பார்வையை வேறெங்கும் திருப்பவில்லை,

விஸ்வா இயல்பாக பேசிக்கொண்டு வர, முதலில் முரண்டிய சத்யன் பிறகு விஸ்வாவுடன் இயல்பாக உரையாடினான்,, அவனது பேசில் இருந்த கம்பீரத்தையும், ஒரு கையால் ஸ்டேரிங்கை பிடித்துக்கொண்டு மறுகையில் சிகரெட்டை வைத்துக்கொண்டு அவன் கார் ஓட்டும் ஸ்டைலையும் ரசித்துக்கொண்டே வந்தாள் மான்சி,

காரையார் டேம் வந்ததும் காரை பார்க் செய்துவிட்டு இறங்கினார்கள், மான்சி காருக்குள்ளேயே போட்டிருந்த ஜீன்ஸை அவிழ்த்து விட்டு, போட்டிருந்த நீலநிற சட்டைக்கு மேட்ச்சாக ஒரு லாங் மிடியை எடுத்து போட்டுக்கொண்டாள்,

மாற்றுடைகள் அடங்கிய பையை எடுத்துக்கொண்டு மூவரும் டிக்கெட் வாங்கிக்கொண்டு படகில் ஏறினார்கள், கடல்போல் பறந்து கிடந்த டேம் நீரில் மோட்டார் படகில் பயணம் செய்வது மான்சிக்கு படு திரிலிங்காக இருந்தது,

நிறைய படகுகளில் ஆண்களும் பெண்களுமாக பயணம் செய்ய, எல்லோரும் சிரிப்பும் கும்மாளமுமாக பயணம் செய்தனர், இவர்களின் படகு எதிர் கரையை தொட்டதும் ஒவ்வொருவராக இறங்க, விஸ்வா முதலில் இறங்கி முன்னால் போய்விட, சத்யன் அடத்ததாக இறங்கிவிட்டு மான்சியை திரும்பி பார்க்க, மான்சி அவனிடம் கையை நீட்டினாள், சத்யன் மறுக்கவில்லை அவள் கண்களைப் பார்த்தபடியே கையைப்பிடித்து இறக்கிவிட்டான்

அதன்பிறகு சத்யனின் கையை விடவேயில்லை மான்சி, இரண்டு மூன்று முறை விஸ்வா திரும்பி பார்ப்பதை உணர்ந்து மெதுவாக கையை விடுத்துக்கொள்ள சத்யன் முயல, மான்சி அழுத்தமாக பற்றிக்கொண்டாள், சிலஇடங்களில் ஏறும் இடம் நெட்டாக இருக்க சத்யன் இரண்டு கையையும் கொடுத்து மான்சியை தூக்கவேண்டியதாக இருந்தது

மலையில் ஏறிப் போகப்போக இருவரின் இடைவெளியும் குறைந்துகொண்டே போனது, விஸ்வா இவர்களை விட பத்தடி முன்னால் போக, மான்சி சத்யனை உரசியபடியே நடந்தாள்

ஒரு இடத்தில் மூச்சுவாங்க தரையில் மண்டியிட்டவள் “ யப்பா சாமி இனிமேல் என்னால முடியாது, நீங்க ரெண்டுபேரும் போங்க நான் இங்கயே இருக்கேன்” என்றாள் மான்சி 

விஸ்வா போனில் பேசியபடி முன்னால் போய்விட,, அவளருகே குனிந்த சத்யன் “ இன்னும் கொஞ்ச தூரம் தான் வா மான்சி” என்றான் மெல்லிய குரலில்,
அவனிடமிருந்து தண்ணீர் வாங்கி குடித்துவிட்டு “ ம் கொஞ்சம் இரு வர்றேன் “ என்று மான்சி சுற்றுமுற்றும் பார்க்க,

அவள் முகத்தில் இருந்த சிரமத்தை பார்த்துவிட்டு “ என்ன வேனும் மான்சி" என்று சத்யன் கேட்க

மான்சி தலையை பக்கவாட்டில் சாய்த்து அவனிடம் சுண்டு விரலை உயர்த்தி காட்டி கூச்சத்துடன் சிரிக்க

சத்யன் அவளின் அந்த போஸில் மயங்கித்தான் போனான், அவனும் லேசாக சிரித்தபடி " என்கூட வா" என்று பக்கவாட்டில் சென்ற ஒற்றையடிப்பாதையில் அழைத்துச்சென்றான்

சுற்றிலும் மரங்கள் அடர்ந்து மறைவாக இருந்த ஒரு இடத்தில் நின்று " ம்ம் இங்க போ மான்சி" என்று கூறிவிட்டு சத்யன் அங்கிருந்து நகர

" அய்யய்யோ நீ எங்கயும் போகத, எனக்கு பயமாயிருக்கு" என்று மான்சி அலறிக்கொண்டு அவன் பின்னாலேயே ஓடி வர

இப்பவும் சத்யனால் மறுக்க முடியவில்லை " சரி சரி இருக்கேன்,, சீக்கிரமா போய்ட்டு வா, விஸ்வா நம்மளை தேடப்போறார்" என்ற சத்யன் பார்வையை அங்கிருந்த மரம் செடிகொடிகள் என பார்வை செலுத்தினான்

மான்சி போட்டிருந்த மிடியை சுருட்டியபடி உள்ளே கைவிட்டு ஜட்டியை அவிழ்க்க, சத்யனால் மனதை கட்டுப்படுத்த முடியாமல், பார்வையை அவள் பக்கம் திருப்பினான், " அய்யய்யோ அதே ரோஸ் நிற ஜட்டி" ம்ஹூம்" என்று கண்களை கப்பென்று மூடிக்கொண்டான்

சற்று நேரங்களித்து அவனருகே வந்து உதடு குவித்து அவன் நெற்றியில் ஊதிய மான்சி " முடிஞ்சது கண்ணைத்திறந்து பாரு" என்று சொல்லிவிட்டு முன்னால் நடக்க, அவள் ஊதியபோது வந்த வாசனையை ரசித்தபடி அவள் பின்னால் போனான் சத்யன்

அருவியை நெருங்கியதும் குளிர் உடலை வாட்ட, சத்யனை ஒட்டினாள் மான்சி, அவனுக்கும் அது வேண்டும் என்பதுபோல் நெருங்கினான்,, எப்போதுமே அங்கே அருவியின் வேகம் அதிகமாக இருக்கும் என்பதால் பெண்கள் குளிக்கமாட்டார்கள் , ஆண்கள் மட்டும் ஒரு ஓரமாக நின்று குளிப்பார்கள்

இவர்கள் இருவரும் போகும்முன் விஸ்வா போட்டிருந்த உடையுடன் அருவிக்கு கீழே நின்றுகொண்டு இவர்களை பார்த்து உற்சாகமாய் கையசைத்தான்,,

மான்சியும் பதிலுக்கு கையசைத்துவிட்டு " வா சத்யா நாமலும் போகலாம்" என்று அழைக்க

" ம்ஹூம் இங்கே லேடிஸ் குளிக்க மாட்டாங்க மான்சி,, போகும்போது கீழே அகத்தியர் பால்ஸ்ல குளிக்கலாம்" என்று சத்யன் சொல்ல, மான்சி முகத்தை உர்ரென்று வைத்துக்கொண்டு திரும்பினாள்



அப்போது அங்கே நீர் சொட்டச்சொட்ட வந்த விஸ்வா " சத்யா பையை நான் பார்த்துக்கிறேன் நீங்க போய் குளிச்சிட்டு வாங்க, மான்சியை கூட்டிப்போய் ஓரமா சாரல்ல நிக்க வைங்க, அதோ ரெண்டு லேடிஸ் நிக்கிறாங்க பாருங்க அங்கதான்" என்றதும் மான்சி குதித்துக்கொண்டு ஓடினாள்

சத்யனும் வேறு வழியில்லாது அவள் பின்னால் போய், அருவியின் சாரலில் அவளை நிற்க்க வைத்துவிட்டு, இவன் அருவிக்குள் போய் நிற்க்க, சற்றுநேரம் கழித்து மான்சியும் அங்கே வருவதாக ஜாடை செய்ய, சரி வா, என்று சத்யன் தலையசைக்க, மான்சி நகர்ந்து அவனுக்கு அருகே போய் நின்றுகொண்டாள்,

தண்ணீர் விழும் வேகத்தில் மான்சி முன்னே போகாமல் இருக்க, சத்யன் அவளை தன் கைகளால் சுற்றிக்கொண்டு அவளை தன் வயிற்றோடு சேர்த்து பிடித்துக்கொள்ள, மான்சி அவன் நெஞ்சில் சாய்ந்தபடி அருவியில் குளித்தாள்

சத்யன் மேலும் மேலும் மான்சியை தன் வயிற்றோடு இறுக்கினான், அவன் விரலில் ஒன்று அவள் தொப்புளுக்குள் இறங்கியது, முகத்தை சற்று வளைத்து அவள் தோளில் வைத்துக்கொண்டு நீரில் நனைந்தான்,

அந்த நிமிடங்களில் சத்யனின் உணர்வுகளை வடிக்க வார்த்தைகள் இல்லை,