மான்சியைப் பற்றிய கேவலமாக பேசியது தன்னுடைய தகப்பனே ஆனாலும் சத்யன் கொதித்துப்போனான், " ஏய் யாரைப்பத்தி என்ன சொல்ற " என்று கத்தியபடி ஆக்ரோஷமாக தன் தகப்பன் மீது பாய்ந்த சத்யன், அவர் கையை முறுக்கி கன்னத்தில் பளாரென்று ஒரு அறைவிட அதை சற்றும் எதிர்பார்க்காத மூர்த்தி அந்த ஹாலின் ஒரு மூலையில் போய் சுருண்டு விழுந்தார்
தனது கை எரிந்ததும் தான் அப்பாவை அடித்துவிட்டோம் என்பதே சத்யனுக்குப் புரிந்தது,, அய்யோ அவசரப்பட்டுட்டோமே என்று எண்ணியபடி மூர்த்தியை தூக்குவதற்காக சத்யன் நெருங்க நினைத்த அதே வேளையில் சத்யனின் கன்னத்தில் சாந்தியின் வலதுகை மின்னலைவிட வேகமாக இறங்கியது,
சத்யன் துடித்துப்போனான், ஒரு பெண்ணுக்கு இவ்வளவு வலுவா? தாடை திகுதிகுவென்று எரிய கண்களில் நீர்கோர்த்துக் கொண்டது, தாடையை கையில் ஏந்தியபடி சாந்தியைப் பார்த்து “ அம்மா........” என்று அதிர்ச்சியோடு அழைத்தான் சத்யன்
அவன் முன்பு நின்றிருந்தது சத்யனின் அம்மா இல்லை.. மூர்த்தியின் மனைவியாக ஆக்ரோஷத்துடன் நின்றிருந்தாள் “ யாருடா அம்மா? ச்சீ மூடு வாய?” என்று உரத்த குரலில் சாந்தி கத்த
இன்னும் அதிர்ச்சி நீங்காத சத்யன் “ அம்மா அவரு தப்பா புரிஞ்சுகிட்டு பேசுறாரு அதான்.......” என்று தாயை சமாதானம் செய்ய முயன்றான்
அவன் பேச்சால் ஆத்திரம் அடங்காத சாந்தி “ அதனால நீ அவரை அடிப்பயா?, அவ பெரிய உத்தமி பத்தினியா கூட இருக்கட்டுமே அதுக்காக இவரை அடிக்க உனக்கு என்னடா தகுதியிருக்கு?” என்று இன்னும் குரலை உயர்த்தினாள்
“ இல்லம்மா.” என்று சத்யன் மறுபடியும் தாயை சமாதானம் செய்ய முயல......
அவனை கையசைத்து தடுத்த சாந்தி “ நீ என்ன சொன்னாலும் ஏத்துக்க முடியாது.. அவரை அடிக்க உனக்கு என்ன தகுதியிருக்கு? அவர் குடிகாரர் தான்.. ஆனா ஒரு நைட்டு கூட எங்கயாவது தங்கிப் பார்த்திருக்கியா? இல்ல எவக் கூடயாவது பேசிப் பார்த்திருக்கியா?” என்ற சாந்தி சத்யனை அருவருப்பாக ஒரு பார்வைப் பார்த்து “ இன்னொருத்தன் பொண்டாட்டிய கூட்டிட்டு வந்து குடும்பம் நடத்துற உனக்கு எங்கடா தெரியும் புருஷன் பொண்டாட்டி உறவைப் பத்தி, உன்னை எவ்வளவு உயர்வா நெனைச்சேன் ஆனா நீ இவ்வளவு தரங்கெட்டவனா இருப்பேன்னு நெனைச்சுக் கூட பார்க்கலையே? எவளோ ஒரு நாடோடிக்காக பெத்த அப்பன் மேலயே கைவச்சு என் குடும்பத்தையே கேவலப்படுத்திட்டயேடா பாவி ” என்று முகத்தை மூடிக்கொண்டு சாந்தி கதற...பாக்யா ஓடிவந்து தன் அம்மாவை அணைத்துக்கொண்டு “ அம்மா அழாதம்மா” என்று கூறி அவளும் அழுதாள்
தனது அம்மா பேசியதை ஜீரணிக்க முடியாமல் சத்யன் அப்படியே சிலையாக நிற்க,,
அணைத்தபடி அழுத மகளை ஒருபுறம் தள்ளிவிட்டு கண்களை துடைத்துக்கொண்டு ஆவேசமாக நிமிர்ந்த சாந்தி “ நீ இந்த குடும்பத்தையே தாங்குறே என்ற இறுமாப்புல தானே அவரையே அடிச்ச,, இனிமே நீயும் வேண்டாம் உன் சம்பாதித்தியமும் வேண்டாம், நாலுவீடு பாத்திரம் கழுவியாவது என் புருஷன் பிள்ளைகளை காப்பாத்த என்னால முடியும், நீ இல்லாம என் மக கல்யாணத்தை என்னால நடத்த முடியும்டா, நீ மொதல்ல இந்த வீட்டைவிட்டு வெளிய போ” என்று வாசலை நோக்கி சாந்தி கைகாட்ட.....
சத்யனுக்கு நெஞ்சுக்குள் திக்கென்றது, கண்கள் விரிய “ அம்மா நான் எந்த தப்பு பண்ணலை, அந்தப் பொண்ணும் அப்படிப்பட்டவ இல்லை,, அப்படியிருக்க அவர் பேசினது எனக்கு ஆத்திரத்தை தூண்டுச்சு அதான் அடிச்சிட்டேன்” என்று தன் தரப்பு நியாயத்தை அம்மாவுக்கு விளக்க முயன்றான்
“ அவ உத்தமியா இருந்தா நீ உன் அப்பாவை அடிச்சிடுவியா? சரி இப்போ நான் சொல்றேன், அந்த தரங்கெட்டவளை கூட்டிவந்து குடும்பம் நடத்துற நீயும் ஒரு தரங்கெட்டவன் தான்,, எங்க என்னை அடிடா பார்க்கலாம்” என்று சாந்தி வீம்பாக பேசி சத்யனை நெருங்க
சத்யன் உள்ளுக்குள் கொதித்துப் போனாலும், தன் கோபத்தை அடக்கி “ வேனாம்மா அப்படி பேசாத” என்று அமர்ந்த குரலில் கூறிவிட்டு அங்கேயே நின்றான்
“ நீ ஆயிரம் சொன்னாலும் என் புருஷனை அடிக்க தகுதியோ தரமோ உனக்கு இல்லை, இந்த வீடு நானும் என் புருஷனும் கஷ்ட்டப்பட்டு கட்டுனது, இனிமேல் உனக்கு இங்க இடமில்லை, வெளிய போ... போய் அந்த பொண்ணு கூடயே நிரந்தரமா குடும்பம் நடத்து.. அதனால எங்களுக்கு ஒன்னும் இல்லை, மாப்பிள்ளை வீட்டுக்காரங்க கைகால்ல விழுந்தாவது என் மக கல்யாணத்தை நான் நடத்துவேன், நீ போயிடு ” என்று சாந்தி தீர்மானமாக கூறிவிட்டு சத்யன் அறைந்ததில் தரையில் விழுந்து எழுந்து அமர்ந்திருந்த மூர்த்தியின் அருகே போய் அவர் கைகளைப் பற்றிக்கொண்டு அழுதாள்
சத்யன் அறைக்குள் போகத் திரும்ப, மூர்த்தியின் கைகளை விட்டுவிட்டு எழுந்த சாந்தி “ நீ இங்கயே இருக்குறதுன்னா நானும் என் புருஷனும் இந்த நிமிஷமே வீட்டைவிட்டு வெளியேப் போறோம்” என்றவள் மூர்த்தியிடம் திரும்பி “ எழுந்திரிங்க நாம எங்கயாவது போகலாம்” என்று அழைத்தாள்,, மூர்த்தி மகனிடம் அடிவாங்கிய அவமானத்தில் அப்படியே அமர்ந்திருந்தார்
இவ்வளவு நேரம் சாந்திக்கு புரிய வைக்க முயன்ற சத்யன் , குடிகார புருஷனை விட்டுக்கொடுக்காமல் தன்னை விரட்டும் அம்மாவை நினைத்து ஆத்திரமடைந்து “ இப்போ நான் இந்த வீட்டைவிட்டு வெளியேப் போனா இந்த குடும்பத்துக்கு என்னால வந்த அவமானம் எல்லாம் போயிடும், அதான உங்க எண்ணம், சரி நான் போறேன்” என்றவன் அறைக்குள் நுழைந்து ஒரு பேக்கில் தனது உடைகளை எடுத்து அடுக்கிக்கொண்டு வெளியே வந்தான்
பாக்யா அழுதுகொண்டே சத்யனின் பின்னால் வந்து “ அண்ணா அம்மா ஏதோ கோபத்துல பேசுறாங்க, நீ போகாதண்ணா ப்ளீஸ் ” என்று கெஞ்ச...
தன் கையைப் பற்றியிருந்த அவள் கையை உதறிய சத்யன் “ இல்லம்மா எனக்கும் தன்மானம் இருக்கு, அப்பாவை அடிச்சது தப்புதான், அதுக்கு தண்டனை நான் இந்த வீட்டைவிட்டு போறதுதான்னா நான் போகத் தயார்,, ஆனா போறதுக்கு முன்னாடி எல்லாருக்கும் ஒரு விஷயத்தை சொல்லிட்டு போறேன்,
“ இன்னொருத்தன் பொண்டாட்டிக் கூட குடும்பம் நடத்தும் அளவுக்கு நான் தரங்கெட்டன் இல்லை, என் மான்சியும் நடத்தைக்கெட்டவ இல்லை, அவ ஒரு விதவை அவ்வளவுதான், அவளை என் உயிரா நேசிக்கிறேன், இதயெல்லாம் அம்மா ஒருநாளைக்கு புரிஞ்சுக்குவாங்க, அதுவரைக்கும் நான் வெளியவே இருக்கேன், அம்மா மனசு மாறி என்னிக்கு என்னையும் மான்சியையும் இந்த வீட்டுக்குள்ளே அனுமதிக்கிறாங்களோ அன்னிக்கு என் மான்சியோட தான் இந்த வீட்டுக்குள்ள வருவேன்,, ஆனா ஒரு அண்ணனா உன் கல்யாணத்துல என் கடமையை செய்வேன், அதை யாரும் தடுக்கமுடியாது, அருண் வந்தா நல்லா படிக்கச் சொன்னதா சொல்லிடு” என்று வேகமாக பேசிவிட்டு விடுவிடுவென்று வீட்டைவிட்டு வெளியேறினான் சத்யன்
வெளியே வந்த சத்யன் தனது பைக்கின் முன்பு பேக்கை வைத்துக்கொண்டு முதலில் எங்கு போவதென்று குழம்பினான், மான்சியின் அறையிலேயே தங்குவதை தவிர வேறு வழியில்லை, என் குடும்பமே என்னை நம்பலை உலகம் என்ன பேசினாலும் கவலை இல்லை, என்று எண்ணி தலையை சிலுப்பியபடி துரையின் வீட்டை நோக்கி பைக்கை பறக்கவிட்டான்
இருள் கவிழ்ந்து, மேகங்களின் மறைவில் நிலவு வானோடு சல்லாபிக்கும் இரவுப் பொழுது ,, பைக்கை நிறுத்தி இறங்கியவன், துரையின் வீட்டுக் கதவு சாத்தியிருக்க,, தனது பையை எடுத்துக்கொண்டு படிகளில் விடுவிடுவென ஏறினான் சத்யன்
மான்சி அறையின் கதவு பாதியளவு மூடியிருக்க தள்ளித் திறந்துகொண்டு உள்ளே நுழைந்த சத்யன், பேக்கை ஒரு மூளையில் வீசிவிட்டு, அங்கிருந்த சேரில் அமர்ந்தான்
குழந்தையை மடியில்ப் போட்டுத் தட்டிக்கொண்டு, அரவிந்தன் சொல்லிவிட்டுப் போன விஷயங்களைப் பற்றி யோசித்தபடி சுவற்றில் சாய்ந்து அமர்ந்திருந்த மான்சி, கதவு முரட்டுத்தனமாக திறக்கப்பட்டு உள்ளே வந்த சத்யனைப் பார்த்து திகைப்புடன் “ என்ன இந்த நேரத்துல?” என்று கேட்க..
தலைகவிழ்ந்து பதட்டத்தை தணிவிக்க தன் விரல்களை ஒன்றோடொன்று பின்னி நெறித்துக்கொண்டு இருந்த சத்யன் வெடுக்கென்று அவளை நிமிர்ந்துப் பார்த்து “ ஏன் வரக்கூடாதா?” என்று பதிலுக்கு கேட்டான்,
அவனின் கோபம் குரலில் தெரிய, தனது திகைத்த முகத்தை சாந்தமாக்கிக் கொண்டு “ இல்ல இப்போ நீங்க டியூட்டிக்குப் போற டைம் ஆச்சே...... அதனாலதான் கேட்டேன்” என்றவள் எழுந்து விரித்து வைத்திருந்த படுக்கையில் படுக்கவைத்து விட்டு, சத்யன் வீசி அடித்ததால் கவிழ்ந்து கிடந்த அவனுடைய துணி பேக்கை எடுத்து நிமிர்த்தி வைத்துவிட்டு, “ இதுல என்ன இருக்கு?” என்றாள் அவன் முகத்தைப் பார்க்காமலேயே .
சத்யனுக்கு எரிச்சலாக வந்தது, நொந்துபோய் வந்தவனை கேள்வி கேட்டுகிட்டு இருக்காளே என்று எரிச்சல், ஆனால் அவள்மேல் சத்யனால் கோபப்பட முடியாதே, “என்னோட டிரஸ் எல்லாம் எடுத்துட்டு வந்துட்டேன், இனிமே நான் இங்கதான் இருக்கப்போறேன்” என்று உறுதியான குரலில்
மான்சி எதுவும் சொல்லவில்லை, அந்த பேக்கை எடுத்துச்சென்று துணிகள் வைக்கும் அலமாரியை திறந்து பேக்கை அதன் அடியில் வைத்தாள், பிறகு சமையலறைக்கு சென்று ஒரு சொம்பில் தண்ணீர் எடுத்து அவனிடம் வந்தவள், அப்போதுதான் சத்யனின் வலது கன்னத்தை பார்த்தாள், சாந்தியின் விரல் தடங்கள் சத்யனின் செந்நிற கன்னத்தில் அழுத்தமாக பதிந்திருந்தது. பதட்டத்துடன் தன்னை மறந்து அவன் கன்னங்களை மென்மையாக வருடி “ என்னாச்சு? ரொம்ப சண்டை போட்டாங்களா?” என்றாள் கவலையுடன்
இந்தநேரத்தில் கையில் துணி பேக்குடன் சத்யன் வரும்போதே அவளுக்குத் தெரியும், இவர்களைப் பற்றி சத்யனின் வீட்டிற்குத் தெரிந்து ஏதாவது கலவரம் வெடித்திருக்கும் என்று, என்றாவது ஒருநாள்... என்று காத்திருந்த அந்த நாள் இன்றே வந்தது நல்லதுதான், ஆனால் சத்யனை அடிக்கும் அளவிற்கு பிரச்சனை கடுமையாக இருந்திருக்கும் என்று எதிர்பார்த்திராததால் மான்சியின் இதயத்தை யாரோ உளிகொண்டு பிளப்பது போல் வலித்தது,
அவள் விரல்கள் தனது கன்னத்தில் பட்டதுமே கண்களைமூடி பின்னால் சாய்ந்த சத்யன், அடுத்த நிமிடம் கழிவிரக்கம் நெஞ்சை தாக்க அவள் கையை தட்டிவிட்டான்,
மான்சிக்கு அவன் மனம் புரிந்தது, இரண்டு கையாலும் அவன் முகத்தை தன் பக்கம் திருப்பி, மீண்டும் அவன் கன்னங்களை வருடி “ யாரு இந்தமாதிரி பண்ணது?” என்றாள்,
அவள் குரலில் இருந்த கனிவு சத்யனின் கழிவிரக்கத்தை கொன்று அவளின் அன்பை தனக்கு ஆதாரமாக எடுத்துக்கொள்ள.. “ அம்மா” என்று ஒரே வார்த்தையில் பதில் சொன்ன சத்யனின் மூடிய விழிகளில் இருந்து இரண்டு துளிகள் நீர்மணிகள் வழிந்து அவன் கன்னத்தில் உருண்டு வருடிக்கொண்டிருந்த மான்சியின் விரல்களில் பட்டுத்தெறித்தது
அவ்வளவு நேரம் அவனுக்கு ஆறுதலாய் கன்னங்களை வருடிய மான்சிக்கு அவன் கண்ணீரைப் பார்த்ததும் தனது கட்டுப்பாட்டை இழந்து அவன் முகத்தை இழுத்து தன் வயிற்றோடு அணைத்து “ ம்ஹூம் கண்ணீர் விடாதீங்க, அம்மா தானே அடிச்சாங்க” என்று கூறுமுன் அவளது குரலும் உடைந்தது
அவள் வயிற்றில் முகம் புதைத்த சத்யனும் பட்டென்று உடைந்துபோனான், இரண்டு கைகளாலும் மான்சியின் இடையை சுற்றி வளைத்தான், முகத்தை பக்கவாட்டில் திருப்பி அடிவாங்கிய கன்னத்தை மான்சியின் வயிற்றில் அழுத்திக்கொண்டான், சேரில் அமர்ந்த நிலையில் அவள்மீது தன் உடலின் மேல்பாதியை சாய்த்து விம்மி வெடித்தான், தனது வீட்டில் பட்ட அவமானம் கண்ணீராய் கரைந்து மான்சியின் வயிற்றை நனைத்தது
அவன் கதறலை கண்ட மான்சியின் கைகள் அவனை தன் வயிற்றோடு சோர்த்து அணைத்து “ இவ்வளவு கண்ணீர் வேனாமே?, இதெல்லாம் நாம எதிர்பார்த்தது தானே? அம்மா தானங்க அடிச்சாங்க விடுங்க சரியாயிடுவாங்க?” என்று மான்சி அவனுக்கு ஆறுதலாய் கூறினாலும்
“ எல்லாம் என்னால் வந்தது தானே? நான் ஒரு தரித்திரம் பிடிச்சவ” என்று உள்ளுக்குள் கதறினாள். அவளின் இந்த கதறலை சத்யன் கண்டுகொண்டால் மேலும் வருந்துவான் என்று அவளுக்கு புரிந்ததால் மவுனமாக அவனை அணைத்து ஆறுதல் மட்டுமே சொன்னாள்
சத்யனின் குமுறல் நின்று மெல்ல மெல்ல அவளின் அணைப்பை உணர்ந்து விடாமல் அவள் இடையை மேலும் இறுக்கிக்கொண்டு “ இல்லை மான்சி நான் என் குடும்பத்துக்காக எவ்வளவு ஆசைகளை ஒதுக்கி எதையுமே அனுபவிக்காம கஷ்டப்பட்டிருக்கேன் தெரியுமா? நிமிஷத்துல தூக்கி எறிஞ்சிட்டாங்க மான்சி” என்றான்
இதை கேட்டதும் அவனை அடித்த அவன் அம்மா மீதே மான்சிக்கு கோபம் வந்தது “ ம்ம் புரியுதுங்க,, இந்தளவுக்கு கோபப்படவேண்டிய அவசியம் என்ன? அதுவும் வளர்ந்த பிள்ளையை கைநீட்டுற அளவுக்கு கோபம்.... நீங்க என்ன சொன்னீங்க?” என்று கேட்க...
சற்றுநேரம் மவுனமாக இருந்த சத்யன்,, அவள் வயிற்றில் அவளின் வியர்வையும் இவன் கண்ணீரும் கலந்து வழுக்க அதில் சுகமாக கன்னத்தை தடவியபடி “ அப்பாவுக்கு யாரோ சொல்லிருக்காங்க போலருக்கு, வீட்டுக்கு வந்து நம்மளை ரொம்ப கேவலமா பேசினார், நான் ரெண்டு முறை அவரை அதட்டி அடக்கிப் பார்த்தேன், அவர் மேலும் மேலும் உன்னை கேவலமாப் பேசினார், நான் கோபத்துல அவரை அறைஞ்சுட்டேன், அவரு போய் கீழ விழுந்துட்டாரு” என்று சத்யன் சொல்லிக்கொண்டு இருக்கும்போதே மான்சியின் உடலில் வில்லாய் ஒரு விறைப்பு..........
“ உங்கப்பாவை அடிச்சீங்களா?” என்று மட்டும் கேட்டாள்.
அவள் விறைப்பை உணர்ந்து. தன்னை தவறாக நினைக்கிறாளோ என்று எண்ணி கலங்கிய சத்யன் அதற்குமேல் வார்த்தைகள் வராமல் “ ம்ம்........ உன்னைப் பத்தி கேவலமா பேசினார் அதான்.........” என்றான் மன்னிப்பு கோரும் குரலில்
“ என்னை பத்திப் பேசினதால உங்கப்பாவை அடிச்சிட்டீங்களா?” என்றாள் மறுபடியும்
“ ஆமாம் மான்சி... என்னால அதை தாங்க முடியலை அதனாலதான்.....” என்றான் சத்யன்
அவ்வளவு நேரம் விறைத்திருந்த உடலில் இதமாய் ஒரு மென்மை வர, மான்சியின் உடல் குழைந்தது, அவன் முகத்தை கைகளில் தாங்கி சற்று மேலே இழுத்து மார்போடு அழுத்தி அணைத்துக்கொண்டாள்... ‘எனக்காக இறைவனால் படைக்கப்பட்டவன் இவன்தான்’ என்பது மாதிரியான அணைப்பு அது
சத்யனுக்கு அவளின் அணுகுமுறையில் வித்தியாசத்தை உணர்ந்து, இடையைப் பற்றியிருந்த கைகளால் அவள் உடலை முழுவதுமாக சுற்றிவளைத்து, மார்பில் வைத்த முகத்தை இன்னும் அழுத்தி அப்படியே சாய்ந்துகொண்டான்
இருவரும் எவ்வளவு நேரம் அப்படியே இருந்தார்களோ தெரியவில்லை, சத்யனின் சட்டை பாக்கெட்டில் இருந்த செல்போன் ஒலிக்க, சட்டென்று விலகினர் இருவரும், அய்யோ எவ்வளவு நேரம் இப்படி அணைத்துக் கிடந்தோமோ என்ற வெட்கத்துடன் மான்சி வேகமாக பாத்ரூம் கதவை திறந்து உள்ளே போய் மூடிக்கொள்ள.. சத்யன் மெல்லிய புன்னகையுடன் மொபைலை எடுத்துப் பார்த்தான்,
அருண்தான் அழைத்திருந்தான். உடனே வீட்டில் தனக்கு நேர்ந்த அவமானங்கள் ஞாபகத்துக்கு வர, செல்லை ஆன் செய்து “ சொல்லு அருண்” என்றான் வேதனையான குரலில்
“ அண்ணா நீ இப்போ எங்க இருக்க?” என்று அருண் கவலையாக கேட்டான்
“ துரை சார் வீட்டுல இருக்கேன் அருண் ”
சிறிதுநேர மவுனத்திற்குப் பிறகு “ அண்ணா என்னண்ணா இதெல்லாம்?, நீயா இப்படி?, இங்க வீடே சாவு வீடு மாதிரி இருக்குண்ணா?” என்ற அருண் மெதுவாக தேம்பும் சத்தம் கேட்க
சத்யனுக்கும் வயிறு கலங்கியது “ அருண் நீயும் என்னை தவறா நினைக்கிறயாடா?” என்று வருத்தமாக கேட்க
அருணிடமிருந்து எந்த பதிலும் இல்லை, .. அழுகிறானோ? “ அருண்?” என்று சத்யன் அழைக்க..
“ ம்ம்,, அண்ணா நீ எல்லா விதத்திலும் ரொம்ப கிரேட், என் அண்ணனுக்கு தகுதியான பொண்ணு எங்கேயும் இல்லேன்னு நான் என் ப்ரண்ட்ஸ் கிட்ட சொல்லுவேன்,, கடைசில நீ போய் இன்னொருத்தரோட ஒய்ப் கூட இருக்கியேண்ணா?” என்ற அருணின் குரலில் அளவுகடந்த கசப்பு..
சத்யன் சற்றுநேரம் அமைதியாக இருந்தான், அருண் உலக விவரம் புரிந்தவன், சொன்னால் புரிந்துகொள்வான், சத்யன் ஒரு முடிவுக்கு வந்தவனாக “ அருண் நான் சொல்றதை முழுசா கேட்டு அப்புறமா என்னைப் பத்தி உன் அபிப்ராயத்தை சொல்லு” என்றவன் மாடியின் கைப்பிடி சுவற்றில் சாய்ந்து நின்றுகொண்டு சொல்ல ஆரம்பித்தான்
மான்சியை சந்தித்த நாளில் இருந்து ஆரம்பித்து, முகுந்தன் இறந்தது, பிறகு அவளை காணாமல் தேடியலைந்து கண்டுபிடித்து , வேற வழியின்றி துரையின் வீட்டில் அவளை குடிவைத்தது, என எல்லாவற்றையும் சுருக்கமாக அருணுக்கு புரியும்படி சொன்ன சத்யன் “ அருண் நான் இதுவரைக்கும் எந்த பொண்ணுக்காகவும் ஏங்கியதில்லை, தவிச்சு துடிச்சு கண்ணீர் விட்டதில்லை, ஆனா இவ இல்லேன்னா நான் உயிரோடவே இருக்கமாட்டேன் அருண், மான்சி ஒரு விதவை என்பதற்காக நான் என் காதலை துறக்கமுடியாது அருண், இன்னும் சொல்லப் போனா அவ விதவை ஆனதும்தான் எனக்கு அவமேல காதலே அதிகமாச்சு, இன்னொருத்தனோட மனைவிங்கறதை நானும் மறந்துட்டேன், மான்சியும் மறந்துட்டா, இப்போ நான், அவ, எங்க குழந்தை கதிரவன், இது மட்டும் தான் எனக்கும் அவளுக்கும் வாழ்க்கைன்னு முடிவு பண்ணிட்டோம் அருண், அப்பா சொல்ற மாதிரி நான் இன்னொருத்தன் பொண்டாட்டிக்காக அலையும் தரங்கெட்டவன் இல்லை, தயவுசெஞ்சி நீயாவது புரிஞ்சுக்கடா? ” என்று சத்யன் உருக்கமாக பேசி கெஞ்சினான்,
கொஞ்சநேரம் எதிர்முனை சத்தமின்றி இருக்க, “ இதுக்கு மேல நான் எதுவும் சொல்றதுக்கில்லை அருண், என்னை நம்புவதும் நம்பாததும் உன் இஷ்டம், ஆனா இறுதியா ஒன்னு மட்டும் சொல்றேன் அருண், மான்சியும் கதிரவனும் இல்லாம நான் இல்லை” என்ற சத்யன் செல் ஆப் செய்ய நினைக்க..
எதிர்முனையில் “ அண்ணா” என்ற அருணின் குரல் கேட்டு மறுபடியும் காதில் வைத்தான் “ அண்ணா எனக்கு புரியுது,, நடந்ததுக்கு ஸாரிண்ணா” என்று அருண் மெதுவாக கூறினான்
அவனது வார்த்தைகள் ஒரளவுக்கு மனநிம்மதியை கொடுக்க “ தாங்க்ஸ் அருண்” என்றான் நெகிழ்ச்சியுடன்
“ எதுக்குண்ணா தாங்க்ஸ் எல்லாம்” என்ற அருண் நிமிடநேர தயக்கத்துக்குப் பின், “ அவங்களை ரொம்ப லவ் பண்றியா? இப்போ அவங்க கூடதான் இருக்கியாண்ணா?” என்றான்
சத்யனுக்கு தம்பியிடம் இப்படி பேசி பழக்கமில்லை என்பதால் லேசான கூச்சத்துடன் “ ஆமா அருண்” என்றான் இரண்டு கேள்விக்கும் ஒரே பதிலாக...
“ அப்போ குட்டிப்பையன் கூட தான் இருக்கீங்களா?” என்று அருண் கேட்க
தம்பி தன்னை புரிந்து கொண்டதில் சத்யனுக்கு மனதுக்குள் உற்சாகம் பிய்த்துக்கொண்டது “ இல்ல அருண், குழந்தை வீட்டுக்குள்ள தூங்குது, நான் மொட்டை மாடியில நின்னு பேசுறேன்” என்றான்,
“ அண்ணா இனிமே அந்த குட்டி குழந்தைக்கு நான் சித்தப்பாவா?” என்று அருண் உற்ச்சாகமாய் கேட்டான்
“ ஆமாம் அருண் நான் அப்பான்னா. நீ சித்தப்பா ” என்ற சத்யனின் குரலில் சந்தோஷம் டன் கணக்கில் வழிந்தது
“ சரிண்ணா, நான் ஒருநாளைக்கு குட்டிப்பையனை பார்க்க வர்றேன், இப்போ வீட்டுல மெதுவா சொல்லி புரியவைக்கனும், பாகி பிரச்சனை இல்லை.. புரிஞ்சுக்குவா,, ஆனா அம்மா அப்பாதான்...... ரொம்ப கஷ்டம்ண்ணா... அம்மாவுக்கு நீ தப்பு பண்ணீங்கன்றதை விட அப்பாவை அடிச்சிட்டதால தான் ரொம்ப கோபமா இருக்காங்க, சமாதானம் ஆக கொஞ்ச நாள் ஆகும், அதுவரைக்கும் பொருமையா இருங்க,, ஆனா பாகி கல்யாணம் என்னாகும்னு தெரியலையே?” என்று கவலையாக அருண் கூறியதும்
ஒரு நீண்ட பெருமூச்சை வெளியேற்றிய சத்யன் “ எல்லாம் நல்லதே நடக்கும், உனக்கு நாளையோட எக்ஸாம் முடியுதுல்ல,, இனிமே நீ வீட்டுலயே இரு,, எனக்கு என்ன நிலவரம்னு அடிக்கடி போன் பண்ணி தகவல் சொல்லு, நான் கல்யாண நெருக்கத்துல ராமச்சந்திரனை போய் பார்த்து நிலைமையை எடுத்துச் சொல்லலாம்னு இருக்கேன், படிச்சவர் புரிஞ்சுக்குவார்னு நம்பிக்கை இருக்கு அருண்” என்று சொன்ன சத்யன் செல்லில் சார்ஜ் காலியாகி பீப் ஒலி வர “ சரி அருண் செல்லுல சார்ஜ் காலி,, வீட்டுல எல்லாரையும் கவனமா பார்த்துக்க, அடிக்கடி கால் பண்ணு” என்று கூறிவிட்டு செல்லை ஆப் செய்துவிட்டு வீட்டுக்குள் போக திரும்பினான்
மான்சி அறையின் கதவில் சாய்ந்து அவனையேப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள், சத்யன் அப்படியே நின்றான் “ பேசியதை எல்லாம் கேட்டிருப்பாளோ?’ என்று மனதில் எழுந்த கேள்வியுடன் அறைக்குள் நுழைய.. அவனுக்கு ஒதுங்கி வழிவிட்டாள் மான்சி
அவன் பின்னாலேயே வந்தவள் “ கைகழுவிட்டு வாங்க சாப்பிடலாம்” என்றாள்
சத்யன் அலமாரியை திறந்து தனது பேக்கில் இருந்து ஒரு கைலியை எடுத்து அணிந்துகொண்டு பேன்ட்டை கழட்டி கொடியில் போட்டுவிட்டு பாத்ரூமுக்கு போய் கைகழுவிவிட்டு வருவதற்குள் உணவை எடுத்து தயாராக வைத்திருந்தாள்,
சத்யன் அமர்ந்ததும் தட்டு வைத்து பரிமாறியவள் “ போன்ல பேசினது அருணா?” என்றாள் சாதத்தில் சாம்பாரை ஊற்றிக்கொண்டே...
“ ம்ம், பிரச்சனை நடந்தப்ப அவன் வீட்டுல இல்லை, அதான் என்ன நடந்ததுன்னு கேட்டான்” என்றவன் நிமிர்ந்து மான்சியின் முகத்தைப் பார்த்து “ எல்லாத்தையும் சொன்னேன் புரிஞ்சுகிட்டான், பாகியும் ஓரளவுக்கு புரிஞ்சுக்குவா, அம்மா அப்பாதான்..” என்று கூறி சங்கடமாக நிறுத்தினான் சத்யன்
“ சரி அப்புறமா பேசலாம், மொதல்ல சாப்பிடுங்க” என்றாள் மான்சி
“ இல்ல மான்சி இத்தனை வருஷம் என்கூட இருந்தும் என்னை யாரும் புரிஞ்சுக்கலை பாரு அதான் வருத்தமா இருக்கு,, என்று சத்யன் சாதத்தை பிசைந்துகொண்டே சொன்னான்
தலைகுனிந்த வாறு சாம்பாரை கலக்கிக்கொண்டிருந்த மான்சி “ நானே அந்த இடத்தில் இருந்தாலும் அதைத்தான் செய்வேன்” என்றாள் மெல்லிய குரலில்
அவள் என்ன சொல்ல வருகிறாள் என்று புரியாமல் “ எனக்கு புரியலை மான்சி ” என்றான் புருவம் சுருக்கி..
நிமிர்ந்து அவன் கண்களை நேராகப் பார்த்து “ உங்க அம்மா உங்களை அடிச்சதில் தப்பில்லை, அவங்க இடத்தில் நான் இருந்தாலும் அதைத்தான் செய்வேன்” என்றாள்
“ அதாவது.......... “ என்று சத்யன் முடிக்காமல் நிறுத்த
“ அதாவது உங்களை அடிக்கும்போது நான் அங்க இருந்திருந்தா அவங்க கூட சண்டைப் போட்டிருப்பேன், ஏன் என் புரு.....” என்று சொல்லவந்ததை விழுங்கி விட்டு அங்கிருந்து எழ முயன்றவளை கையைப் பிடித்து இழுத்து அமர வைத்த சத்யன்
“ ம் சொல்ல வந்ததை முழுசா சொல்லு” என்றான் குறும்பான குரலில்...
அவன் பற்றியிருந்த கையை கையை விடுவிக்க முயன்றபடி “ ம்ம் ஏன் அவரை அடிச்சீங்கன்னு கேட்டுருப்பேன், அவங்க புருஷனை அடிச்சதுக்கு அவங்க கேட்க இருந்த அதே உரிமை எனக்கும் இருக்குன்னு சொல்லிருப்பேன்” என்றவள் எழுந்து ஓடாமல் அவன் எதிரில் அமர்ந்து “ ஒவ்வொரு முறையும் நான் என்ன நினைக்கிறேன் என்ன சொல்லாம மறைக்கிறேன்...... எல்லாமே உங்களுக்குத் தெரியும், ஆனா அதை என் வாயால நானே ஒத்துக்கனும் அதுதானே உங்க ஆசை.... ம் சரி அதான் ஒத்துக்கிட்டேனே இப்போ சாப்பிடுங்க” என்று மான்சி அதட்டிக் கூறவும்....
ஒரு நமுட்டுச் சிரிப்பு சிரித்துவிட்டு சத்யன் அமைதியாக சாப்பிட்டான், அவன் சாப்பிட்டதும் மான்சியும் சாப்பிட்டாள், அவள் சாப்பிடும்போது குழந்தை அழ ஆரம்பிக்க, சத்யன் குழந்தையின் பக்கத்தில் படுத்து தட்டிக்கொடுத்தான், மான்சி சாப்பிட்டுமுடித்து, பாத்திரங்களை எடுத்துவைத்துவிட்டு சத்யனுக்கு ஒரு படுக்கையை தயார் செய்து அறையின் மற்றொரு மூளையில் வைத்துவிட்டு குழந்தையின் அருகே வந்தாள்
குழந்தையின் அருகே படுத்திருந்த சத்யன் உருண்டு நகர்ந்து அவளுக்கு இடம் விட, மான்சி அந்த இடைவெளியில் வந்து அமர்ந்து திரும்பி குழந்தையை எடுத்து மடியில் வைத்துக்கொண்டு ரவிக்கையின் ஊக்குகளை விடுவித்து ரவிக்கையை மேலே ஏற்றிவிட்டு குழந்தையை தன் மார்போட அணைத்து பாலை புகட்ட ஆரம்பித்தாள்
சத்யன் தலைக்கு கீழே கைகளை மடித்து வைத்துக்கொண்டு திரும்பியிருக்கும் அவள் முதுகை வெறித்தான், மான்சி இம்முறை முந்தானையால் முதுகை மூடவில்லை, சந்தன மரத்தை இழைத்த அதற்கு வார்னீஷ் அடித்தது போன்று பளபளவென்று மின்னியது மான்சியின் முதுகு, ரவிக்கைகும் இடுப்பில் பாவாடையோடு சுருண்டிருந்த புடவைக்கும் நடுவேயுள்ள நான்கு அங்குல இடைவெளியில் தனது கவனம் முழுவதையும் வைத்தான் சத்யன்
மான்சி வலதுபக்க மார்பில் குழந்தைக்கு பால் கொடுத்துக்கொண்டிருந்ததால், முன்புறம் செல்லும் ரவிக்கையின் விளிம்பு மேலேறி இருக்க மடித்துவைத்த அவள் கைக்கு இடையே லேசாக பிதுங்கி தெரிந்த சதை துணுக்கை முதலில் சாதரணமாக பார்த்தவன், பிறகு அது எதன் மிச்சம் என்று புரிய திருட்டுத்தனமாக அதையை வெறித்தான், மான்சி குழந்தையை இடது மார்புக்கு மாற்ற முதுகை மறைத்திருந்த கொஞ்சநஞ்ச புடவையும் விலகியது
சத்யனால் பார்வையை இப்படி அப்படி திருப்பவே முடியவில்ல, மல்லாந்திருந்தவன் அவள் பக்கமாக திரும்பி ஒருக்களித்துப் படுத்தான், அவன் முகத்துக்கும் மான்சியின் முதுகுக்கும் சில அங்குல இடைவெளியே இருந்தது, சத்யன் சத்தமில்லாமல் எக்கி மேலேறினான் மான்சியின் பக்கவாட்டில் குழைந்து நெளிந்த இடுப்பு தெரிந்தது, அவன் முகம் இருந்த நெருக்கத்தில் அவள்மீது வந்த பால் வாசனையும் வியர்வை வாசனையும் இவன் நாசியில் ஏறியது, அந்த வாசனை ஏறிய அடுத்த நெடி மிச்சமிருந்த கூச்சமும் அவனைவிட்டு பறந்துவிட தைரியமாக மான்சியை நெருங்கி அவள் வலதுபக்க இடையில் தனது மூக்கை உரசினான் சத்யன்
அவன் நாசி அவளைத் தொட்ட அடுத்த விநாடி மான்சியின் முதுகு விறைத்து நிமிர.. முந்தானையை இழுத்து முதுகை மூடினாள் மான்சி... பிடித்த பண்டத்தை பிடுங்கிக்கொண்டது போல் சத்யன் முகம் சுருங்கினாலும், சற்றுமுன் அவள் மார்பில் முகம் புதைத்திருந்த தைரியத்தில் ஆள்காட்டி விரலை நீட்டி புடவையை ஒதுக்கி அவள் இடுப்பை நெருங்கி இம்முறை தனது நாவால் தொட்டான். மான்சி மடியில் குழந்தையுடன் சற்று முன்னே நகர்ந்தாள்.
சத்யனும் முன்னால் நகர்ந்து தனது நாக்கை ஈரப்படுத்தி அந்த ஈரத்தை அவளில் இடை முழுவதும் ஆக்கினான், அவன் எச்சில் பட்டதும் மான்சியில் உடல் சிலிர்த்து நெளிய “ என்ன இது?” என்றாள், ஆனால் அவள் குரல் அவளுக்கே கேட்கவில்லை..
சத்யன் தன் நாவை இழுத்துக்கொண்டு உதட்டை குவித்து அவள் இடையில் தனது முதல் முத்தத்தை வெகு அழுத்தமாகப் பதிக்க... “ ம்ஹூம்” என்ற முனங்கலுடன் மான்சி தனது இடுப்பை அசைத்து அவன் உதட்டை உதறினாள்.
உதடுகள் உதறப்பட்டதும் பிடிவாதமாக அவள் இடையின் குழிவில் தனது முகத்தை புதைத்து அங்கிருந்த வெள்ளை இடுப்பு சதையை உதடுகளால் கவ்விய சத்யன், அப்படியே அதை விழுங்குவதுபோல வாய்க்குள் இழுத்து நாக்கால் நிரடி சப்பினான்
அதற்கு மேல் தாக்குப்பிடிக்க முடியாத மான்சி குழந்தையை எடுத்து படுக்கையில் கிடத்திவிட்டு, ரவிக்கையை இழுத்து மார்பை மூடிக்கொண்டு சத்யனின் பக்கம் வேகமாக திரும்பி அவன் நெஞ்சில் கைவைத்து தள்ளிவிட்டு “ உங்களுக்கு படுக்கை அங்க போட்டிருக்கு அங்கபோய் படுங்க” என்றாள் அவள் குரலில் கோபம் துளியும் இல்லை, சிலுமிஷம் செய்யும் பிள்ளையை கண்டிக்கும் தாயின் செல்ல கண்டிப்பாக இருந்தது அவள் சொன்னது
அவளால் தள்ளப்பட்ட சத்யன் புரண்டு மறுபடியும் அவளிடம் வந்து சுதந்திரமாக மடியில் தலைவைத்து இடுப்பை கைகளால் வளைத்துப் படுத்துக்கொண்டான், அவன் தலை தன் மடியில் இருக்க சங்கடமாக நெளிந்த மான்சி “ இதெல்லாம் வேண்டாம்... நான் உங்ககூட கொஞ்சம் பேசனும்” என்றாள்..
கவிழ்ந்துப் படுத்து புடைவைக்கு மேலாக அவள் தொடைகளுக்கு நடுவே முகத்தைப் புதைத்திருந்த சத்யன், லேசாக தலையை உயர்த்தி “ ம்ம் பேசு, எனக்கு கேட்குது ” என்றான்..
அவன் தலைமுடியை பற்றி உயர்த்தி “ ம்ஹூம் இப்படி படுத்திருந்தா என்னால பேசமுடியாது, மொதல்ல எழுந்திருங்க” என்றாள் கொஞ்சம் கோபமாக...
அவள் மடியில் புரண்டு மல்லாந்து படுத்த சத்யன் “ இப்ப ஓகேயா?” என்று கேட்க..
அவன் குறும்பு செய்தாலும் அதை ரசிக்கும் மனநிலையில் மான்சி இல்லை,, கண்களை மூடித்திறந்தாள் “ நம்மளைப் பத்தி பேசனும்,, பாக்யாவோட கல்யாணத்தை பத்தி பேசனும், அனுசுயா கூட உங்களுக்கு நடக்க இருக்கும் நிச்சயதார்த்தம் பத்தி பேசனும், அதுக்கு நீங்க எழுந்தாதான் முடியும்” என்று மான்சி முடிவாக கூற... அனுசுயா என்ற வார்த்தை சத்யனை வாறிச்சுருட்டிக் கொண்டு எழ வைத்தது...
திகைத்த முகத்துடன் “ உனக்கு எப்படி இதெல்லாம் தெரியும், யார் சொன்னது?” என்று சத்யன் கேட்க..
“ அரவிந்த் அண்ணன் மதியம் வந்தார்,, அவர்தான் எல்லாத்தையும் சொன்னார்,, எத்தனை நாளைக்கு மறைச்சு வைக்க முடியும், இன்னும் கல்யாணத்துக்கு இருபது நாள் தானே இருக்கு, அதுக்குள்ள என்ன செய்யப் போறீங்க?” என்றாள் மான்சி கூர்மையாக அவனைப் பார்த்தபடி
தனக்குத் தெரியாமல் அரவிந்தன் வந்து போனது சத்யனுக்கு கோபத்தை கிளப்பினாலும், பிரச்சனை ஓரளவுக்கு தீர்ந்தது கொஞ்சம் நிம்மதியாக இருந்தது “ பாகிக்கு பார்த்திருக்குற மாப்பிள்ளை ராமசந்திரனை போய் பார்த்து பேசலாம்னு இருக்கேன், ஆனா அவர் ஒத்துக்கனுமே?” என்றவன்... மான்சியை பார்த்து “ மான்சி இந்த பிரச்சனையெல்லாம் மனசுல போட்டு குழப்பிக்கிட்டு நீ வேற எதுவும் முடிவு பண்ணிடக் கூடாது....... இந்த பயத்துலதான் நான் இத்தனை நாளா உன்கிட்ட எதையும் சொல்லாம மறைச்சேன் மான்சி” என்று சத்யன் வருத்தமாக கூற..
நிமிர்ந்து அமர்ந்த மான்சி “ என்ன முடிவு? ,, அந்த அனுசுயாவுக்கு உங்களை விட்டுக்கொடுத்துட்டு நான் எங்கயாவது போயிடுவேன்னு நெனைச்சீங்களா?” என்று மான்சி கேட்க
“ ஆமாம் மான்சி, இதை நெனைச்சுதான் நான் பயந்தேன் ” என்றான்
“ ம்ஹூம்... யார் வந்தாலும் உங்களை விட்டுக் கொடுக்கும் நிலையில் நான் இல்லை,, எனக்கு கிடைக்காதான்னு ஏங்கின பொக்கிஷம் நீங்க, அப்படியிருக்க நான் உங்களை யாருக்கும் விட்டுத்தர முடியாது,, பாக்யா கல்யாணம் எனக்கும் முக்கியம்தான், அதுக்காக கண்ணை வித்து சித்திரம் வாங்கக்கூடிய முட்டாள் நான் இல்லை, ஒன்னு நீங்க போய் பாக்யாவுக்குப் பார்த்திருக்க மாப்பிள்ளை கிட்ட பேசுங்க, இல்ல நான் போய் பேசுறேன்” என்று மான்சி தன் மனதை மறையாது கூற...
சத்யன் அசந்து போனான் “ மான்சி நீ இவ்வளவு பேசுவியா?” என்று ஆவலோடு கேட்டான்..
“ ஏன் இந்த சந்தேகம் உங்களுக்கு, தன்னோட காதல் பரி போகுதுன்னா எந்த பொண்ணும் உரக்க குரல் கொடுப்பா,, எனக்கு இப்போத் தெரியவேண்டியது இரண்டு விஷயம் மட்டும்தான்” என்று மான்சி சொன்னதும் ...
“ என்ன விஷயம் மான்சி?” என்றான் சத்யன்
எதிரில் இருந்த அவன் கைகளை எடுத்து தன் கன்னத்தில் வைத்துக்கொண்டு “ உங்களோட இந்த அன்பும் பாசமும் என் மேலேயும் கதிர் மேலேயும் எப்பவுமே குறையக்கூடாது,, கதிர் முகுந்தனுடைய பிள்ளை என்பதை ஞாபகப்படுத்துற மாதிரி எந்த சந்தர்ப்பத்துலயும் நீங்க நடந்துக்க கூடாது,, இது ரெண்டுலயும் உங்க உறுதியை தெரிஞ்சுகிட்டா நான் எவ்வளவு நாள் வேனும்னாலும் உங்களுக்காக வெயிட் பண்றேன்” என்று மான்சி தீர்க்கமாக கூறினாள்
அவளிடமிருந்து தனது கையை பட்டென்று பிடுங்கிக்கொண்ட சத்யன் அவளை கோபமாக முறைத்து “ அப்போ நீ இன்னும் என்னை முழுசா நம்பலை? உன்னோட காதல் ரொம்ப உயர்ந்தது, என்னோட காதல் சந்தர்ப்பவாத காதல்.. அப்படித்தானே சொல்ல வர்ற? என்னாலயும் எத்தனை காலம் வேனும்னாலும் காத்திருக்க முடியும் மான்சி, ச்சே என்னை நீ புரிஞ்சுக்கிட்டது அவ்வளவு தானா?” என்று சத்யன் விரக்தியோடு பேசினான்
மீண்டும் அவன் கையைப் பற்றி “ ஏன் கோபப்படுறீங்க, என்னோட நிலைமை அந்த மாதிரி, ஏன் கல்யாணம் பண்ணோம்னு புரியாமலேயே நாலு வருஷம் வாழ்ந்து நொந்து போனவ நான், இப்போ கிடைச்சிருக்க சொர்க்கம் எதனாலும் பறிபோகக் கூடாதுன்னு நெனைக்கிறேன், இதுல தவறென்ன?’ என்று மான்சி அவனையே திருப்பி கேட்டாள்
எழுந்து நின்ற சத்யன் “ மான்சி நீ கேட்ட உறுதியை இப்போ உனக்கு கொடுத்து என்னை நிரூபிச்சா என் காதலை நானே நம்பாத மாதிரி ஆயிடும், அதனால அதை செய்ய நான் தயாராக இல்லை,, ஆனா இனிமேல் என்கூட நீ வாழப் போறியே ஒரு வாழ்க்கை அந்த வாழ்க்கை என்னை பத்தி உனக்குப் புரியவைக்கும்” என்று கோபமாக கூறிவிட்டு மான்சி கொடுத்த படுக்கையை எடுத்து அந்த அறையின் மற்றொரு மூலையில் விரித்துப் படுத்துக்கொண்டான்
அவன் முதுகையேப் பார்த்த மான்சி ‘ அவனை நம்பாமல் பேசியிருக்க கூடாதோ, எனக்காக இவ்வளவு செய்யும் இவனை நம்பாமல் வேற யாரை நம்புவது?’ என்று தானே கேள்வியும் பதிலுமாகி சிறிது நேரம் அமர்ந்திருந்தவள், பின்னர் எழுந்து கதவை சாத்தி தாளிட்டு டியூப்லைட்டை அனைத்து இரவு விளக்கை போட்டுவிட்டு குழந்தையின் அருகே படுத்துக்கொண்டாள்
சத்யனுக்கு உறக்கமே வரவில்லை, புரண்டு புரண்டு படுத்தான், தனக்கு பிடித்தவள் கைக்கு அருகே படுத்திருக்க இங்கே இவன் விரதம் காப்பது கடுமையாக இருந்தது, அதிலும் வந்ததில் இருந்து இருவரும் நிறைய தொட்டுக்கொண்டும் அணைத்துக்கொண்டும் இருந்துவிட்டு இப்போது தனித்தனியே படுப்பது என்பது சத்யனுக்கு கஷ்டமாக இருந்தது,
முதன்முதலாக ஒரு பெண்ணின் அணைப்பை உணர்ந்த அவன் உடல் அவனுக்கே எதிரியானது, அவள் இடையில் முத்தமிட்ட உதடுகள் ஒரு முத்தத்தோடு முடிந்துவிட்டதே என்று வருந்தியது, குழந்தைக்கு பால் கொடுக்கும் போது பக்கவாட்டில் பார்த்த அந்த சதை பிதுங்கல் இப்போது ஞாபகத்துக்கு வந்து இம்சித்தது
முதன்முறையாக ஒரு பெண்ணைத்தேடி அவன் ஆண்மை விழித்து எழுந்தது, கட்டுப்படுத்த முடியாமல் கவிழ்ந்து படுத்தான், தரையில் அவன் புடைப்பு அழுந்தியதும் வலியெடுக்க, ச்சே என்ன அவஸ்தை என்று மறுபடியும் மல்லாந்து படுத்தான், கைலியை உயர்த்திக்கொண்டு அவனது ஆண்மை குன்றுபோல் எழுந்து நிற்க, ஜட்டியை அவிழ்த்துவிட்டால் இதமாய் இருக்கும் என்று தோன்ற.. உறங்கும் மான்சியை திரும்பி பார்த்துவிட்டு கைலிக்குள் கைவிட்டு ஜட்டியை உருவி எடுத்து தலையணைக்கு கீழே மறைத்து வைத்தான்
இப்போது தனது கைலியை எக்கிப் பார்த்தான், இடுப்பில் இருந்து அரையடிக்கு எழும்பி கூடாரமாக இருந்தது, இதெல்லாம் சத்யனுக்கு புதுசு, ஒரு பெண்ணுக்காக தான் இவ்வளவு அவஸ்தை படுகிறோம் என்ற நினைப்பு அவனை சங்கடப்படுத்தினாலும், அதிலிருந்து மீளமுடியாமல் தவித்தான்
இன்று தூக்கம் வரப்போவதில்லை என்று நன்றாகப் புரிய, எழுந்து சட்டையை கழட்டி விட்டு கதவை திறந்துகொண்டு வெளியேப் போனான், சில்லென்ற காற்று முகத்தில் மோத மழை வருமோ என்று வானத்தைப் பார்த்தான், முகத்தில் விழுந்தது தூரல், சற்றுநேரம் நின்றுபார்த்தான் தூரல் அதிகமாக கதவை வேகமாக திறந்துகொண்டு உள்ளே வந்தான்
கதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்டு விழித்துப் பார்த்தாள் மான்சி , சத்யன்தான் கதவை திறந்து உள்ளே வந்துகொண்டிருந்தான் “ என்னாச்சு? தூங்கலையா?” என்று கேட்க...
வந்து படுக்கையில் விழுந்து ஒருக்களித்துப் படுத்த சத்யன் “ ம்ஹூம் தூக்கம் வரலை, சரி வெளியே போகலாம்னு போனேன், அங்க மழை வருது” என்று மெல்லிய குரலில் கூறிவிட்டு படுத்துக்கொண்டான்
மறுபடியும் அவஸ்தை ஆரம்பமானது, அவள் உறங்கும்போது இருந்ததை விட இப்போது அவள் விழித்து அவனிடம் பேசியதும் இன்னும் அதிகமானது,, அவளிடம் கேள் கேள் என்று மனசு தவியாய்த் தவிக்க, கட்டுப்படுத்தமுடியாத சத்யன் மெதுவாக உருண்டு அவளை நெருங்கி பின்புறமாக அவளை இறுக்கி அணைக்க... மான்சி சட்டென்று திமிறி விடுபட முயன்றாள் ..
முதுகு பக்கமாக அவளை அணைத்த சத்யன் அவளின் பின்னங்கழுத்தை உதட்டால் உரசி " மான்சி ப்ளீஸ் என்னால முடியலை ,, ரொம்ப நேரமா அவஸ்தைப் படுறேன், கட்டுப்படுத்தவே முடியலை, எனக்கு காய்ச்சலே வர்ற மாதிரி உடம்பு கொதிக்குதுடி" என்று கிசுகிசுப்பாக கூறி விறைத்த அவனது ஆண்மையை அவளின் பின்புறமாக வைத்து அழுத்தி அவளுக்கு தனது நிலையை உணர்த்தினான்,
தன்னை துளையிட அவன் எடுத்திருக்கும் அந்த ஆயுதத்தின் வீரியத்தை எண்ணி துணுக்குற்ற மான்சி அவன் ஆண்மையிடமிருந்து தன்னை பாதுகாக்க தனது பின்புறத்தை சுருக்கி முன்னால் நகர்த்த, சத்யன் அவள் அடிவயிற்றில் கைவிட்டு நகரமுடியாது தன்னோடு சேர்த்து அழுத்தினான்
அவனின் இறுகிய அணைப்பில் மான்சியின் விறைத்த உடல் மெல்ல இளகியது, " குழந்தை ரொம்ப சின்னதா இருக்கான், இன்னும் கொஞ்ச நாள் ஆகட்டுமே" என்று ரகசியம் போல மான்சி சொல்ல...
அந்த குரலே சத்யனின் உணர்வுகளை மேலும் தூண்டியது, அவள் காது மடலை இழுத்து வலிக்காமல் கடித்து " அதான் ரெண்டு மாசம் ஆயிடுச்சே, ஒன்னும் ஆகாது" என்று அவளுக்கு சமாதானம் சொன்னவாறே அவளைப் புரட்டி படுக்க வைத்து அவள் மேல் மென்மையாக படர்ந்து முரட்டுத்தனமாக அணைத்தான் சத்யன்
தனது கை எரிந்ததும் தான் அப்பாவை அடித்துவிட்டோம் என்பதே சத்யனுக்குப் புரிந்தது,, அய்யோ அவசரப்பட்டுட்டோமே என்று எண்ணியபடி மூர்த்தியை தூக்குவதற்காக சத்யன் நெருங்க நினைத்த அதே வேளையில் சத்யனின் கன்னத்தில் சாந்தியின் வலதுகை மின்னலைவிட வேகமாக இறங்கியது,
சத்யன் துடித்துப்போனான், ஒரு பெண்ணுக்கு இவ்வளவு வலுவா? தாடை திகுதிகுவென்று எரிய கண்களில் நீர்கோர்த்துக் கொண்டது, தாடையை கையில் ஏந்தியபடி சாந்தியைப் பார்த்து “ அம்மா........” என்று அதிர்ச்சியோடு அழைத்தான் சத்யன்
அவன் முன்பு நின்றிருந்தது சத்யனின் அம்மா இல்லை.. மூர்த்தியின் மனைவியாக ஆக்ரோஷத்துடன் நின்றிருந்தாள் “ யாருடா அம்மா? ச்சீ மூடு வாய?” என்று உரத்த குரலில் சாந்தி கத்த
இன்னும் அதிர்ச்சி நீங்காத சத்யன் “ அம்மா அவரு தப்பா புரிஞ்சுகிட்டு பேசுறாரு அதான்.......” என்று தாயை சமாதானம் செய்ய முயன்றான்
அவன் பேச்சால் ஆத்திரம் அடங்காத சாந்தி “ அதனால நீ அவரை அடிப்பயா?, அவ பெரிய உத்தமி பத்தினியா கூட இருக்கட்டுமே அதுக்காக இவரை அடிக்க உனக்கு என்னடா தகுதியிருக்கு?” என்று இன்னும் குரலை உயர்த்தினாள்
“ இல்லம்மா.” என்று சத்யன் மறுபடியும் தாயை சமாதானம் செய்ய முயல......
அவனை கையசைத்து தடுத்த சாந்தி “ நீ என்ன சொன்னாலும் ஏத்துக்க முடியாது.. அவரை அடிக்க உனக்கு என்ன தகுதியிருக்கு? அவர் குடிகாரர் தான்.. ஆனா ஒரு நைட்டு கூட எங்கயாவது தங்கிப் பார்த்திருக்கியா? இல்ல எவக் கூடயாவது பேசிப் பார்த்திருக்கியா?” என்ற சாந்தி சத்யனை அருவருப்பாக ஒரு பார்வைப் பார்த்து “ இன்னொருத்தன் பொண்டாட்டிய கூட்டிட்டு வந்து குடும்பம் நடத்துற உனக்கு எங்கடா தெரியும் புருஷன் பொண்டாட்டி உறவைப் பத்தி, உன்னை எவ்வளவு உயர்வா நெனைச்சேன் ஆனா நீ இவ்வளவு தரங்கெட்டவனா இருப்பேன்னு நெனைச்சுக் கூட பார்க்கலையே? எவளோ ஒரு நாடோடிக்காக பெத்த அப்பன் மேலயே கைவச்சு என் குடும்பத்தையே கேவலப்படுத்திட்டயேடா பாவி ” என்று முகத்தை மூடிக்கொண்டு சாந்தி கதற...பாக்யா ஓடிவந்து தன் அம்மாவை அணைத்துக்கொண்டு “ அம்மா அழாதம்மா” என்று கூறி அவளும் அழுதாள்
தனது அம்மா பேசியதை ஜீரணிக்க முடியாமல் சத்யன் அப்படியே சிலையாக நிற்க,,
அணைத்தபடி அழுத மகளை ஒருபுறம் தள்ளிவிட்டு கண்களை துடைத்துக்கொண்டு ஆவேசமாக நிமிர்ந்த சாந்தி “ நீ இந்த குடும்பத்தையே தாங்குறே என்ற இறுமாப்புல தானே அவரையே அடிச்ச,, இனிமே நீயும் வேண்டாம் உன் சம்பாதித்தியமும் வேண்டாம், நாலுவீடு பாத்திரம் கழுவியாவது என் புருஷன் பிள்ளைகளை காப்பாத்த என்னால முடியும், நீ இல்லாம என் மக கல்யாணத்தை என்னால நடத்த முடியும்டா, நீ மொதல்ல இந்த வீட்டைவிட்டு வெளிய போ” என்று வாசலை நோக்கி சாந்தி கைகாட்ட.....
சத்யனுக்கு நெஞ்சுக்குள் திக்கென்றது, கண்கள் விரிய “ அம்மா நான் எந்த தப்பு பண்ணலை, அந்தப் பொண்ணும் அப்படிப்பட்டவ இல்லை,, அப்படியிருக்க அவர் பேசினது எனக்கு ஆத்திரத்தை தூண்டுச்சு அதான் அடிச்சிட்டேன்” என்று தன் தரப்பு நியாயத்தை அம்மாவுக்கு விளக்க முயன்றான்
“ அவ உத்தமியா இருந்தா நீ உன் அப்பாவை அடிச்சிடுவியா? சரி இப்போ நான் சொல்றேன், அந்த தரங்கெட்டவளை கூட்டிவந்து குடும்பம் நடத்துற நீயும் ஒரு தரங்கெட்டவன் தான்,, எங்க என்னை அடிடா பார்க்கலாம்” என்று சாந்தி வீம்பாக பேசி சத்யனை நெருங்க
சத்யன் உள்ளுக்குள் கொதித்துப் போனாலும், தன் கோபத்தை அடக்கி “ வேனாம்மா அப்படி பேசாத” என்று அமர்ந்த குரலில் கூறிவிட்டு அங்கேயே நின்றான்
“ நீ ஆயிரம் சொன்னாலும் என் புருஷனை அடிக்க தகுதியோ தரமோ உனக்கு இல்லை, இந்த வீடு நானும் என் புருஷனும் கஷ்ட்டப்பட்டு கட்டுனது, இனிமேல் உனக்கு இங்க இடமில்லை, வெளிய போ... போய் அந்த பொண்ணு கூடயே நிரந்தரமா குடும்பம் நடத்து.. அதனால எங்களுக்கு ஒன்னும் இல்லை, மாப்பிள்ளை வீட்டுக்காரங்க கைகால்ல விழுந்தாவது என் மக கல்யாணத்தை நான் நடத்துவேன், நீ போயிடு ” என்று சாந்தி தீர்மானமாக கூறிவிட்டு சத்யன் அறைந்ததில் தரையில் விழுந்து எழுந்து அமர்ந்திருந்த மூர்த்தியின் அருகே போய் அவர் கைகளைப் பற்றிக்கொண்டு அழுதாள்
சத்யன் அறைக்குள் போகத் திரும்ப, மூர்த்தியின் கைகளை விட்டுவிட்டு எழுந்த சாந்தி “ நீ இங்கயே இருக்குறதுன்னா நானும் என் புருஷனும் இந்த நிமிஷமே வீட்டைவிட்டு வெளியேப் போறோம்” என்றவள் மூர்த்தியிடம் திரும்பி “ எழுந்திரிங்க நாம எங்கயாவது போகலாம்” என்று அழைத்தாள்,, மூர்த்தி மகனிடம் அடிவாங்கிய அவமானத்தில் அப்படியே அமர்ந்திருந்தார்
இவ்வளவு நேரம் சாந்திக்கு புரிய வைக்க முயன்ற சத்யன் , குடிகார புருஷனை விட்டுக்கொடுக்காமல் தன்னை விரட்டும் அம்மாவை நினைத்து ஆத்திரமடைந்து “ இப்போ நான் இந்த வீட்டைவிட்டு வெளியேப் போனா இந்த குடும்பத்துக்கு என்னால வந்த அவமானம் எல்லாம் போயிடும், அதான உங்க எண்ணம், சரி நான் போறேன்” என்றவன் அறைக்குள் நுழைந்து ஒரு பேக்கில் தனது உடைகளை எடுத்து அடுக்கிக்கொண்டு வெளியே வந்தான்
பாக்யா அழுதுகொண்டே சத்யனின் பின்னால் வந்து “ அண்ணா அம்மா ஏதோ கோபத்துல பேசுறாங்க, நீ போகாதண்ணா ப்ளீஸ் ” என்று கெஞ்ச...
தன் கையைப் பற்றியிருந்த அவள் கையை உதறிய சத்யன் “ இல்லம்மா எனக்கும் தன்மானம் இருக்கு, அப்பாவை அடிச்சது தப்புதான், அதுக்கு தண்டனை நான் இந்த வீட்டைவிட்டு போறதுதான்னா நான் போகத் தயார்,, ஆனா போறதுக்கு முன்னாடி எல்லாருக்கும் ஒரு விஷயத்தை சொல்லிட்டு போறேன்,
“ இன்னொருத்தன் பொண்டாட்டிக் கூட குடும்பம் நடத்தும் அளவுக்கு நான் தரங்கெட்டன் இல்லை, என் மான்சியும் நடத்தைக்கெட்டவ இல்லை, அவ ஒரு விதவை அவ்வளவுதான், அவளை என் உயிரா நேசிக்கிறேன், இதயெல்லாம் அம்மா ஒருநாளைக்கு புரிஞ்சுக்குவாங்க, அதுவரைக்கும் நான் வெளியவே இருக்கேன், அம்மா மனசு மாறி என்னிக்கு என்னையும் மான்சியையும் இந்த வீட்டுக்குள்ளே அனுமதிக்கிறாங்களோ அன்னிக்கு என் மான்சியோட தான் இந்த வீட்டுக்குள்ள வருவேன்,, ஆனா ஒரு அண்ணனா உன் கல்யாணத்துல என் கடமையை செய்வேன், அதை யாரும் தடுக்கமுடியாது, அருண் வந்தா நல்லா படிக்கச் சொன்னதா சொல்லிடு” என்று வேகமாக பேசிவிட்டு விடுவிடுவென்று வீட்டைவிட்டு வெளியேறினான் சத்யன்
வெளியே வந்த சத்யன் தனது பைக்கின் முன்பு பேக்கை வைத்துக்கொண்டு முதலில் எங்கு போவதென்று குழம்பினான், மான்சியின் அறையிலேயே தங்குவதை தவிர வேறு வழியில்லை, என் குடும்பமே என்னை நம்பலை உலகம் என்ன பேசினாலும் கவலை இல்லை, என்று எண்ணி தலையை சிலுப்பியபடி துரையின் வீட்டை நோக்கி பைக்கை பறக்கவிட்டான்
இருள் கவிழ்ந்து, மேகங்களின் மறைவில் நிலவு வானோடு சல்லாபிக்கும் இரவுப் பொழுது ,, பைக்கை நிறுத்தி இறங்கியவன், துரையின் வீட்டுக் கதவு சாத்தியிருக்க,, தனது பையை எடுத்துக்கொண்டு படிகளில் விடுவிடுவென ஏறினான் சத்யன்
மான்சி அறையின் கதவு பாதியளவு மூடியிருக்க தள்ளித் திறந்துகொண்டு உள்ளே நுழைந்த சத்யன், பேக்கை ஒரு மூளையில் வீசிவிட்டு, அங்கிருந்த சேரில் அமர்ந்தான்
குழந்தையை மடியில்ப் போட்டுத் தட்டிக்கொண்டு, அரவிந்தன் சொல்லிவிட்டுப் போன விஷயங்களைப் பற்றி யோசித்தபடி சுவற்றில் சாய்ந்து அமர்ந்திருந்த மான்சி, கதவு முரட்டுத்தனமாக திறக்கப்பட்டு உள்ளே வந்த சத்யனைப் பார்த்து திகைப்புடன் “ என்ன இந்த நேரத்துல?” என்று கேட்க..
தலைகவிழ்ந்து பதட்டத்தை தணிவிக்க தன் விரல்களை ஒன்றோடொன்று பின்னி நெறித்துக்கொண்டு இருந்த சத்யன் வெடுக்கென்று அவளை நிமிர்ந்துப் பார்த்து “ ஏன் வரக்கூடாதா?” என்று பதிலுக்கு கேட்டான்,
அவனின் கோபம் குரலில் தெரிய, தனது திகைத்த முகத்தை சாந்தமாக்கிக் கொண்டு “ இல்ல இப்போ நீங்க டியூட்டிக்குப் போற டைம் ஆச்சே...... அதனாலதான் கேட்டேன்” என்றவள் எழுந்து விரித்து வைத்திருந்த படுக்கையில் படுக்கவைத்து விட்டு, சத்யன் வீசி அடித்ததால் கவிழ்ந்து கிடந்த அவனுடைய துணி பேக்கை எடுத்து நிமிர்த்தி வைத்துவிட்டு, “ இதுல என்ன இருக்கு?” என்றாள் அவன் முகத்தைப் பார்க்காமலேயே .
சத்யனுக்கு எரிச்சலாக வந்தது, நொந்துபோய் வந்தவனை கேள்வி கேட்டுகிட்டு இருக்காளே என்று எரிச்சல், ஆனால் அவள்மேல் சத்யனால் கோபப்பட முடியாதே, “என்னோட டிரஸ் எல்லாம் எடுத்துட்டு வந்துட்டேன், இனிமே நான் இங்கதான் இருக்கப்போறேன்” என்று உறுதியான குரலில்
மான்சி எதுவும் சொல்லவில்லை, அந்த பேக்கை எடுத்துச்சென்று துணிகள் வைக்கும் அலமாரியை திறந்து பேக்கை அதன் அடியில் வைத்தாள், பிறகு சமையலறைக்கு சென்று ஒரு சொம்பில் தண்ணீர் எடுத்து அவனிடம் வந்தவள், அப்போதுதான் சத்யனின் வலது கன்னத்தை பார்த்தாள், சாந்தியின் விரல் தடங்கள் சத்யனின் செந்நிற கன்னத்தில் அழுத்தமாக பதிந்திருந்தது. பதட்டத்துடன் தன்னை மறந்து அவன் கன்னங்களை மென்மையாக வருடி “ என்னாச்சு? ரொம்ப சண்டை போட்டாங்களா?” என்றாள் கவலையுடன்
இந்தநேரத்தில் கையில் துணி பேக்குடன் சத்யன் வரும்போதே அவளுக்குத் தெரியும், இவர்களைப் பற்றி சத்யனின் வீட்டிற்குத் தெரிந்து ஏதாவது கலவரம் வெடித்திருக்கும் என்று, என்றாவது ஒருநாள்... என்று காத்திருந்த அந்த நாள் இன்றே வந்தது நல்லதுதான், ஆனால் சத்யனை அடிக்கும் அளவிற்கு பிரச்சனை கடுமையாக இருந்திருக்கும் என்று எதிர்பார்த்திராததால் மான்சியின் இதயத்தை யாரோ உளிகொண்டு பிளப்பது போல் வலித்தது,
அவள் விரல்கள் தனது கன்னத்தில் பட்டதுமே கண்களைமூடி பின்னால் சாய்ந்த சத்யன், அடுத்த நிமிடம் கழிவிரக்கம் நெஞ்சை தாக்க அவள் கையை தட்டிவிட்டான்,
மான்சிக்கு அவன் மனம் புரிந்தது, இரண்டு கையாலும் அவன் முகத்தை தன் பக்கம் திருப்பி, மீண்டும் அவன் கன்னங்களை வருடி “ யாரு இந்தமாதிரி பண்ணது?” என்றாள்,
அவள் குரலில் இருந்த கனிவு சத்யனின் கழிவிரக்கத்தை கொன்று அவளின் அன்பை தனக்கு ஆதாரமாக எடுத்துக்கொள்ள.. “ அம்மா” என்று ஒரே வார்த்தையில் பதில் சொன்ன சத்யனின் மூடிய விழிகளில் இருந்து இரண்டு துளிகள் நீர்மணிகள் வழிந்து அவன் கன்னத்தில் உருண்டு வருடிக்கொண்டிருந்த மான்சியின் விரல்களில் பட்டுத்தெறித்தது
அவ்வளவு நேரம் அவனுக்கு ஆறுதலாய் கன்னங்களை வருடிய மான்சிக்கு அவன் கண்ணீரைப் பார்த்ததும் தனது கட்டுப்பாட்டை இழந்து அவன் முகத்தை இழுத்து தன் வயிற்றோடு அணைத்து “ ம்ஹூம் கண்ணீர் விடாதீங்க, அம்மா தானே அடிச்சாங்க” என்று கூறுமுன் அவளது குரலும் உடைந்தது
அவள் வயிற்றில் முகம் புதைத்த சத்யனும் பட்டென்று உடைந்துபோனான், இரண்டு கைகளாலும் மான்சியின் இடையை சுற்றி வளைத்தான், முகத்தை பக்கவாட்டில் திருப்பி அடிவாங்கிய கன்னத்தை மான்சியின் வயிற்றில் அழுத்திக்கொண்டான், சேரில் அமர்ந்த நிலையில் அவள்மீது தன் உடலின் மேல்பாதியை சாய்த்து விம்மி வெடித்தான், தனது வீட்டில் பட்ட அவமானம் கண்ணீராய் கரைந்து மான்சியின் வயிற்றை நனைத்தது
அவன் கதறலை கண்ட மான்சியின் கைகள் அவனை தன் வயிற்றோடு சோர்த்து அணைத்து “ இவ்வளவு கண்ணீர் வேனாமே?, இதெல்லாம் நாம எதிர்பார்த்தது தானே? அம்மா தானங்க அடிச்சாங்க விடுங்க சரியாயிடுவாங்க?” என்று மான்சி அவனுக்கு ஆறுதலாய் கூறினாலும்
“ எல்லாம் என்னால் வந்தது தானே? நான் ஒரு தரித்திரம் பிடிச்சவ” என்று உள்ளுக்குள் கதறினாள். அவளின் இந்த கதறலை சத்யன் கண்டுகொண்டால் மேலும் வருந்துவான் என்று அவளுக்கு புரிந்ததால் மவுனமாக அவனை அணைத்து ஆறுதல் மட்டுமே சொன்னாள்
சத்யனின் குமுறல் நின்று மெல்ல மெல்ல அவளின் அணைப்பை உணர்ந்து விடாமல் அவள் இடையை மேலும் இறுக்கிக்கொண்டு “ இல்லை மான்சி நான் என் குடும்பத்துக்காக எவ்வளவு ஆசைகளை ஒதுக்கி எதையுமே அனுபவிக்காம கஷ்டப்பட்டிருக்கேன் தெரியுமா? நிமிஷத்துல தூக்கி எறிஞ்சிட்டாங்க மான்சி” என்றான்
இதை கேட்டதும் அவனை அடித்த அவன் அம்மா மீதே மான்சிக்கு கோபம் வந்தது “ ம்ம் புரியுதுங்க,, இந்தளவுக்கு கோபப்படவேண்டிய அவசியம் என்ன? அதுவும் வளர்ந்த பிள்ளையை கைநீட்டுற அளவுக்கு கோபம்.... நீங்க என்ன சொன்னீங்க?” என்று கேட்க...
சற்றுநேரம் மவுனமாக இருந்த சத்யன்,, அவள் வயிற்றில் அவளின் வியர்வையும் இவன் கண்ணீரும் கலந்து வழுக்க அதில் சுகமாக கன்னத்தை தடவியபடி “ அப்பாவுக்கு யாரோ சொல்லிருக்காங்க போலருக்கு, வீட்டுக்கு வந்து நம்மளை ரொம்ப கேவலமா பேசினார், நான் ரெண்டு முறை அவரை அதட்டி அடக்கிப் பார்த்தேன், அவர் மேலும் மேலும் உன்னை கேவலமாப் பேசினார், நான் கோபத்துல அவரை அறைஞ்சுட்டேன், அவரு போய் கீழ விழுந்துட்டாரு” என்று சத்யன் சொல்லிக்கொண்டு இருக்கும்போதே மான்சியின் உடலில் வில்லாய் ஒரு விறைப்பு..........
“ உங்கப்பாவை அடிச்சீங்களா?” என்று மட்டும் கேட்டாள்.
அவள் விறைப்பை உணர்ந்து. தன்னை தவறாக நினைக்கிறாளோ என்று எண்ணி கலங்கிய சத்யன் அதற்குமேல் வார்த்தைகள் வராமல் “ ம்ம்........ உன்னைப் பத்தி கேவலமா பேசினார் அதான்.........” என்றான் மன்னிப்பு கோரும் குரலில்
“ என்னை பத்திப் பேசினதால உங்கப்பாவை அடிச்சிட்டீங்களா?” என்றாள் மறுபடியும்
“ ஆமாம் மான்சி... என்னால அதை தாங்க முடியலை அதனாலதான்.....” என்றான் சத்யன்
அவ்வளவு நேரம் விறைத்திருந்த உடலில் இதமாய் ஒரு மென்மை வர, மான்சியின் உடல் குழைந்தது, அவன் முகத்தை கைகளில் தாங்கி சற்று மேலே இழுத்து மார்போடு அழுத்தி அணைத்துக்கொண்டாள்... ‘எனக்காக இறைவனால் படைக்கப்பட்டவன் இவன்தான்’ என்பது மாதிரியான அணைப்பு அது
சத்யனுக்கு அவளின் அணுகுமுறையில் வித்தியாசத்தை உணர்ந்து, இடையைப் பற்றியிருந்த கைகளால் அவள் உடலை முழுவதுமாக சுற்றிவளைத்து, மார்பில் வைத்த முகத்தை இன்னும் அழுத்தி அப்படியே சாய்ந்துகொண்டான்
இருவரும் எவ்வளவு நேரம் அப்படியே இருந்தார்களோ தெரியவில்லை, சத்யனின் சட்டை பாக்கெட்டில் இருந்த செல்போன் ஒலிக்க, சட்டென்று விலகினர் இருவரும், அய்யோ எவ்வளவு நேரம் இப்படி அணைத்துக் கிடந்தோமோ என்ற வெட்கத்துடன் மான்சி வேகமாக பாத்ரூம் கதவை திறந்து உள்ளே போய் மூடிக்கொள்ள.. சத்யன் மெல்லிய புன்னகையுடன் மொபைலை எடுத்துப் பார்த்தான்,
அருண்தான் அழைத்திருந்தான். உடனே வீட்டில் தனக்கு நேர்ந்த அவமானங்கள் ஞாபகத்துக்கு வர, செல்லை ஆன் செய்து “ சொல்லு அருண்” என்றான் வேதனையான குரலில்
“ அண்ணா நீ இப்போ எங்க இருக்க?” என்று அருண் கவலையாக கேட்டான்
“ துரை சார் வீட்டுல இருக்கேன் அருண் ”
சிறிதுநேர மவுனத்திற்குப் பிறகு “ அண்ணா என்னண்ணா இதெல்லாம்?, நீயா இப்படி?, இங்க வீடே சாவு வீடு மாதிரி இருக்குண்ணா?” என்ற அருண் மெதுவாக தேம்பும் சத்தம் கேட்க
சத்யனுக்கும் வயிறு கலங்கியது “ அருண் நீயும் என்னை தவறா நினைக்கிறயாடா?” என்று வருத்தமாக கேட்க
அருணிடமிருந்து எந்த பதிலும் இல்லை, .. அழுகிறானோ? “ அருண்?” என்று சத்யன் அழைக்க..
“ ம்ம்,, அண்ணா நீ எல்லா விதத்திலும் ரொம்ப கிரேட், என் அண்ணனுக்கு தகுதியான பொண்ணு எங்கேயும் இல்லேன்னு நான் என் ப்ரண்ட்ஸ் கிட்ட சொல்லுவேன்,, கடைசில நீ போய் இன்னொருத்தரோட ஒய்ப் கூட இருக்கியேண்ணா?” என்ற அருணின் குரலில் அளவுகடந்த கசப்பு..
சத்யன் சற்றுநேரம் அமைதியாக இருந்தான், அருண் உலக விவரம் புரிந்தவன், சொன்னால் புரிந்துகொள்வான், சத்யன் ஒரு முடிவுக்கு வந்தவனாக “ அருண் நான் சொல்றதை முழுசா கேட்டு அப்புறமா என்னைப் பத்தி உன் அபிப்ராயத்தை சொல்லு” என்றவன் மாடியின் கைப்பிடி சுவற்றில் சாய்ந்து நின்றுகொண்டு சொல்ல ஆரம்பித்தான்
மான்சியை சந்தித்த நாளில் இருந்து ஆரம்பித்து, முகுந்தன் இறந்தது, பிறகு அவளை காணாமல் தேடியலைந்து கண்டுபிடித்து , வேற வழியின்றி துரையின் வீட்டில் அவளை குடிவைத்தது, என எல்லாவற்றையும் சுருக்கமாக அருணுக்கு புரியும்படி சொன்ன சத்யன் “ அருண் நான் இதுவரைக்கும் எந்த பொண்ணுக்காகவும் ஏங்கியதில்லை, தவிச்சு துடிச்சு கண்ணீர் விட்டதில்லை, ஆனா இவ இல்லேன்னா நான் உயிரோடவே இருக்கமாட்டேன் அருண், மான்சி ஒரு விதவை என்பதற்காக நான் என் காதலை துறக்கமுடியாது அருண், இன்னும் சொல்லப் போனா அவ விதவை ஆனதும்தான் எனக்கு அவமேல காதலே அதிகமாச்சு, இன்னொருத்தனோட மனைவிங்கறதை நானும் மறந்துட்டேன், மான்சியும் மறந்துட்டா, இப்போ நான், அவ, எங்க குழந்தை கதிரவன், இது மட்டும் தான் எனக்கும் அவளுக்கும் வாழ்க்கைன்னு முடிவு பண்ணிட்டோம் அருண், அப்பா சொல்ற மாதிரி நான் இன்னொருத்தன் பொண்டாட்டிக்காக அலையும் தரங்கெட்டவன் இல்லை, தயவுசெஞ்சி நீயாவது புரிஞ்சுக்கடா? ” என்று சத்யன் உருக்கமாக பேசி கெஞ்சினான்,
கொஞ்சநேரம் எதிர்முனை சத்தமின்றி இருக்க, “ இதுக்கு மேல நான் எதுவும் சொல்றதுக்கில்லை அருண், என்னை நம்புவதும் நம்பாததும் உன் இஷ்டம், ஆனா இறுதியா ஒன்னு மட்டும் சொல்றேன் அருண், மான்சியும் கதிரவனும் இல்லாம நான் இல்லை” என்ற சத்யன் செல் ஆப் செய்ய நினைக்க..
எதிர்முனையில் “ அண்ணா” என்ற அருணின் குரல் கேட்டு மறுபடியும் காதில் வைத்தான் “ அண்ணா எனக்கு புரியுது,, நடந்ததுக்கு ஸாரிண்ணா” என்று அருண் மெதுவாக கூறினான்
அவனது வார்த்தைகள் ஒரளவுக்கு மனநிம்மதியை கொடுக்க “ தாங்க்ஸ் அருண்” என்றான் நெகிழ்ச்சியுடன்
“ எதுக்குண்ணா தாங்க்ஸ் எல்லாம்” என்ற அருண் நிமிடநேர தயக்கத்துக்குப் பின், “ அவங்களை ரொம்ப லவ் பண்றியா? இப்போ அவங்க கூடதான் இருக்கியாண்ணா?” என்றான்
சத்யனுக்கு தம்பியிடம் இப்படி பேசி பழக்கமில்லை என்பதால் லேசான கூச்சத்துடன் “ ஆமா அருண்” என்றான் இரண்டு கேள்விக்கும் ஒரே பதிலாக...
“ அப்போ குட்டிப்பையன் கூட தான் இருக்கீங்களா?” என்று அருண் கேட்க
தம்பி தன்னை புரிந்து கொண்டதில் சத்யனுக்கு மனதுக்குள் உற்சாகம் பிய்த்துக்கொண்டது “ இல்ல அருண், குழந்தை வீட்டுக்குள்ள தூங்குது, நான் மொட்டை மாடியில நின்னு பேசுறேன்” என்றான்,
“ அண்ணா இனிமே அந்த குட்டி குழந்தைக்கு நான் சித்தப்பாவா?” என்று அருண் உற்ச்சாகமாய் கேட்டான்
“ ஆமாம் அருண் நான் அப்பான்னா. நீ சித்தப்பா ” என்ற சத்யனின் குரலில் சந்தோஷம் டன் கணக்கில் வழிந்தது
“ சரிண்ணா, நான் ஒருநாளைக்கு குட்டிப்பையனை பார்க்க வர்றேன், இப்போ வீட்டுல மெதுவா சொல்லி புரியவைக்கனும், பாகி பிரச்சனை இல்லை.. புரிஞ்சுக்குவா,, ஆனா அம்மா அப்பாதான்...... ரொம்ப கஷ்டம்ண்ணா... அம்மாவுக்கு நீ தப்பு பண்ணீங்கன்றதை விட அப்பாவை அடிச்சிட்டதால தான் ரொம்ப கோபமா இருக்காங்க, சமாதானம் ஆக கொஞ்ச நாள் ஆகும், அதுவரைக்கும் பொருமையா இருங்க,, ஆனா பாகி கல்யாணம் என்னாகும்னு தெரியலையே?” என்று கவலையாக அருண் கூறியதும்
ஒரு நீண்ட பெருமூச்சை வெளியேற்றிய சத்யன் “ எல்லாம் நல்லதே நடக்கும், உனக்கு நாளையோட எக்ஸாம் முடியுதுல்ல,, இனிமே நீ வீட்டுலயே இரு,, எனக்கு என்ன நிலவரம்னு அடிக்கடி போன் பண்ணி தகவல் சொல்லு, நான் கல்யாண நெருக்கத்துல ராமச்சந்திரனை போய் பார்த்து நிலைமையை எடுத்துச் சொல்லலாம்னு இருக்கேன், படிச்சவர் புரிஞ்சுக்குவார்னு நம்பிக்கை இருக்கு அருண்” என்று சொன்ன சத்யன் செல்லில் சார்ஜ் காலியாகி பீப் ஒலி வர “ சரி அருண் செல்லுல சார்ஜ் காலி,, வீட்டுல எல்லாரையும் கவனமா பார்த்துக்க, அடிக்கடி கால் பண்ணு” என்று கூறிவிட்டு செல்லை ஆப் செய்துவிட்டு வீட்டுக்குள் போக திரும்பினான்
மான்சி அறையின் கதவில் சாய்ந்து அவனையேப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள், சத்யன் அப்படியே நின்றான் “ பேசியதை எல்லாம் கேட்டிருப்பாளோ?’ என்று மனதில் எழுந்த கேள்வியுடன் அறைக்குள் நுழைய.. அவனுக்கு ஒதுங்கி வழிவிட்டாள் மான்சி
அவன் பின்னாலேயே வந்தவள் “ கைகழுவிட்டு வாங்க சாப்பிடலாம்” என்றாள்
சத்யன் அலமாரியை திறந்து தனது பேக்கில் இருந்து ஒரு கைலியை எடுத்து அணிந்துகொண்டு பேன்ட்டை கழட்டி கொடியில் போட்டுவிட்டு பாத்ரூமுக்கு போய் கைகழுவிவிட்டு வருவதற்குள் உணவை எடுத்து தயாராக வைத்திருந்தாள்,
சத்யன் அமர்ந்ததும் தட்டு வைத்து பரிமாறியவள் “ போன்ல பேசினது அருணா?” என்றாள் சாதத்தில் சாம்பாரை ஊற்றிக்கொண்டே...
“ ம்ம், பிரச்சனை நடந்தப்ப அவன் வீட்டுல இல்லை, அதான் என்ன நடந்ததுன்னு கேட்டான்” என்றவன் நிமிர்ந்து மான்சியின் முகத்தைப் பார்த்து “ எல்லாத்தையும் சொன்னேன் புரிஞ்சுகிட்டான், பாகியும் ஓரளவுக்கு புரிஞ்சுக்குவா, அம்மா அப்பாதான்..” என்று கூறி சங்கடமாக நிறுத்தினான் சத்யன்
“ சரி அப்புறமா பேசலாம், மொதல்ல சாப்பிடுங்க” என்றாள் மான்சி
“ இல்ல மான்சி இத்தனை வருஷம் என்கூட இருந்தும் என்னை யாரும் புரிஞ்சுக்கலை பாரு அதான் வருத்தமா இருக்கு,, என்று சத்யன் சாதத்தை பிசைந்துகொண்டே சொன்னான்
தலைகுனிந்த வாறு சாம்பாரை கலக்கிக்கொண்டிருந்த மான்சி “ நானே அந்த இடத்தில் இருந்தாலும் அதைத்தான் செய்வேன்” என்றாள் மெல்லிய குரலில்
அவள் என்ன சொல்ல வருகிறாள் என்று புரியாமல் “ எனக்கு புரியலை மான்சி ” என்றான் புருவம் சுருக்கி..
நிமிர்ந்து அவன் கண்களை நேராகப் பார்த்து “ உங்க அம்மா உங்களை அடிச்சதில் தப்பில்லை, அவங்க இடத்தில் நான் இருந்தாலும் அதைத்தான் செய்வேன்” என்றாள்
“ அதாவது.......... “ என்று சத்யன் முடிக்காமல் நிறுத்த
“ அதாவது உங்களை அடிக்கும்போது நான் அங்க இருந்திருந்தா அவங்க கூட சண்டைப் போட்டிருப்பேன், ஏன் என் புரு.....” என்று சொல்லவந்ததை விழுங்கி விட்டு அங்கிருந்து எழ முயன்றவளை கையைப் பிடித்து இழுத்து அமர வைத்த சத்யன்
“ ம் சொல்ல வந்ததை முழுசா சொல்லு” என்றான் குறும்பான குரலில்...
அவன் பற்றியிருந்த கையை கையை விடுவிக்க முயன்றபடி “ ம்ம் ஏன் அவரை அடிச்சீங்கன்னு கேட்டுருப்பேன், அவங்க புருஷனை அடிச்சதுக்கு அவங்க கேட்க இருந்த அதே உரிமை எனக்கும் இருக்குன்னு சொல்லிருப்பேன்” என்றவள் எழுந்து ஓடாமல் அவன் எதிரில் அமர்ந்து “ ஒவ்வொரு முறையும் நான் என்ன நினைக்கிறேன் என்ன சொல்லாம மறைக்கிறேன்...... எல்லாமே உங்களுக்குத் தெரியும், ஆனா அதை என் வாயால நானே ஒத்துக்கனும் அதுதானே உங்க ஆசை.... ம் சரி அதான் ஒத்துக்கிட்டேனே இப்போ சாப்பிடுங்க” என்று மான்சி அதட்டிக் கூறவும்....
ஒரு நமுட்டுச் சிரிப்பு சிரித்துவிட்டு சத்யன் அமைதியாக சாப்பிட்டான், அவன் சாப்பிட்டதும் மான்சியும் சாப்பிட்டாள், அவள் சாப்பிடும்போது குழந்தை அழ ஆரம்பிக்க, சத்யன் குழந்தையின் பக்கத்தில் படுத்து தட்டிக்கொடுத்தான், மான்சி சாப்பிட்டுமுடித்து, பாத்திரங்களை எடுத்துவைத்துவிட்டு சத்யனுக்கு ஒரு படுக்கையை தயார் செய்து அறையின் மற்றொரு மூளையில் வைத்துவிட்டு குழந்தையின் அருகே வந்தாள்
குழந்தையின் அருகே படுத்திருந்த சத்யன் உருண்டு நகர்ந்து அவளுக்கு இடம் விட, மான்சி அந்த இடைவெளியில் வந்து அமர்ந்து திரும்பி குழந்தையை எடுத்து மடியில் வைத்துக்கொண்டு ரவிக்கையின் ஊக்குகளை விடுவித்து ரவிக்கையை மேலே ஏற்றிவிட்டு குழந்தையை தன் மார்போட அணைத்து பாலை புகட்ட ஆரம்பித்தாள்
சத்யன் தலைக்கு கீழே கைகளை மடித்து வைத்துக்கொண்டு திரும்பியிருக்கும் அவள் முதுகை வெறித்தான், மான்சி இம்முறை முந்தானையால் முதுகை மூடவில்லை, சந்தன மரத்தை இழைத்த அதற்கு வார்னீஷ் அடித்தது போன்று பளபளவென்று மின்னியது மான்சியின் முதுகு, ரவிக்கைகும் இடுப்பில் பாவாடையோடு சுருண்டிருந்த புடவைக்கும் நடுவேயுள்ள நான்கு அங்குல இடைவெளியில் தனது கவனம் முழுவதையும் வைத்தான் சத்யன்
மான்சி வலதுபக்க மார்பில் குழந்தைக்கு பால் கொடுத்துக்கொண்டிருந்ததால், முன்புறம் செல்லும் ரவிக்கையின் விளிம்பு மேலேறி இருக்க மடித்துவைத்த அவள் கைக்கு இடையே லேசாக பிதுங்கி தெரிந்த சதை துணுக்கை முதலில் சாதரணமாக பார்த்தவன், பிறகு அது எதன் மிச்சம் என்று புரிய திருட்டுத்தனமாக அதையை வெறித்தான், மான்சி குழந்தையை இடது மார்புக்கு மாற்ற முதுகை மறைத்திருந்த கொஞ்சநஞ்ச புடவையும் விலகியது
சத்யனால் பார்வையை இப்படி அப்படி திருப்பவே முடியவில்ல, மல்லாந்திருந்தவன் அவள் பக்கமாக திரும்பி ஒருக்களித்துப் படுத்தான், அவன் முகத்துக்கும் மான்சியின் முதுகுக்கும் சில அங்குல இடைவெளியே இருந்தது, சத்யன் சத்தமில்லாமல் எக்கி மேலேறினான் மான்சியின் பக்கவாட்டில் குழைந்து நெளிந்த இடுப்பு தெரிந்தது, அவன் முகம் இருந்த நெருக்கத்தில் அவள்மீது வந்த பால் வாசனையும் வியர்வை வாசனையும் இவன் நாசியில் ஏறியது, அந்த வாசனை ஏறிய அடுத்த நெடி மிச்சமிருந்த கூச்சமும் அவனைவிட்டு பறந்துவிட தைரியமாக மான்சியை நெருங்கி அவள் வலதுபக்க இடையில் தனது மூக்கை உரசினான் சத்யன்
அவன் நாசி அவளைத் தொட்ட அடுத்த விநாடி மான்சியின் முதுகு விறைத்து நிமிர.. முந்தானையை இழுத்து முதுகை மூடினாள் மான்சி... பிடித்த பண்டத்தை பிடுங்கிக்கொண்டது போல் சத்யன் முகம் சுருங்கினாலும், சற்றுமுன் அவள் மார்பில் முகம் புதைத்திருந்த தைரியத்தில் ஆள்காட்டி விரலை நீட்டி புடவையை ஒதுக்கி அவள் இடுப்பை நெருங்கி இம்முறை தனது நாவால் தொட்டான். மான்சி மடியில் குழந்தையுடன் சற்று முன்னே நகர்ந்தாள்.
சத்யனும் முன்னால் நகர்ந்து தனது நாக்கை ஈரப்படுத்தி அந்த ஈரத்தை அவளில் இடை முழுவதும் ஆக்கினான், அவன் எச்சில் பட்டதும் மான்சியில் உடல் சிலிர்த்து நெளிய “ என்ன இது?” என்றாள், ஆனால் அவள் குரல் அவளுக்கே கேட்கவில்லை..
சத்யன் தன் நாவை இழுத்துக்கொண்டு உதட்டை குவித்து அவள் இடையில் தனது முதல் முத்தத்தை வெகு அழுத்தமாகப் பதிக்க... “ ம்ஹூம்” என்ற முனங்கலுடன் மான்சி தனது இடுப்பை அசைத்து அவன் உதட்டை உதறினாள்.
உதடுகள் உதறப்பட்டதும் பிடிவாதமாக அவள் இடையின் குழிவில் தனது முகத்தை புதைத்து அங்கிருந்த வெள்ளை இடுப்பு சதையை உதடுகளால் கவ்விய சத்யன், அப்படியே அதை விழுங்குவதுபோல வாய்க்குள் இழுத்து நாக்கால் நிரடி சப்பினான்
அதற்கு மேல் தாக்குப்பிடிக்க முடியாத மான்சி குழந்தையை எடுத்து படுக்கையில் கிடத்திவிட்டு, ரவிக்கையை இழுத்து மார்பை மூடிக்கொண்டு சத்யனின் பக்கம் வேகமாக திரும்பி அவன் நெஞ்சில் கைவைத்து தள்ளிவிட்டு “ உங்களுக்கு படுக்கை அங்க போட்டிருக்கு அங்கபோய் படுங்க” என்றாள் அவள் குரலில் கோபம் துளியும் இல்லை, சிலுமிஷம் செய்யும் பிள்ளையை கண்டிக்கும் தாயின் செல்ல கண்டிப்பாக இருந்தது அவள் சொன்னது
அவளால் தள்ளப்பட்ட சத்யன் புரண்டு மறுபடியும் அவளிடம் வந்து சுதந்திரமாக மடியில் தலைவைத்து இடுப்பை கைகளால் வளைத்துப் படுத்துக்கொண்டான், அவன் தலை தன் மடியில் இருக்க சங்கடமாக நெளிந்த மான்சி “ இதெல்லாம் வேண்டாம்... நான் உங்ககூட கொஞ்சம் பேசனும்” என்றாள்..
கவிழ்ந்துப் படுத்து புடைவைக்கு மேலாக அவள் தொடைகளுக்கு நடுவே முகத்தைப் புதைத்திருந்த சத்யன், லேசாக தலையை உயர்த்தி “ ம்ம் பேசு, எனக்கு கேட்குது ” என்றான்..
அவன் தலைமுடியை பற்றி உயர்த்தி “ ம்ஹூம் இப்படி படுத்திருந்தா என்னால பேசமுடியாது, மொதல்ல எழுந்திருங்க” என்றாள் கொஞ்சம் கோபமாக...
அவள் மடியில் புரண்டு மல்லாந்து படுத்த சத்யன் “ இப்ப ஓகேயா?” என்று கேட்க..
அவன் குறும்பு செய்தாலும் அதை ரசிக்கும் மனநிலையில் மான்சி இல்லை,, கண்களை மூடித்திறந்தாள் “ நம்மளைப் பத்தி பேசனும்,, பாக்யாவோட கல்யாணத்தை பத்தி பேசனும், அனுசுயா கூட உங்களுக்கு நடக்க இருக்கும் நிச்சயதார்த்தம் பத்தி பேசனும், அதுக்கு நீங்க எழுந்தாதான் முடியும்” என்று மான்சி முடிவாக கூற... அனுசுயா என்ற வார்த்தை சத்யனை வாறிச்சுருட்டிக் கொண்டு எழ வைத்தது...
திகைத்த முகத்துடன் “ உனக்கு எப்படி இதெல்லாம் தெரியும், யார் சொன்னது?” என்று சத்யன் கேட்க..
“ அரவிந்த் அண்ணன் மதியம் வந்தார்,, அவர்தான் எல்லாத்தையும் சொன்னார்,, எத்தனை நாளைக்கு மறைச்சு வைக்க முடியும், இன்னும் கல்யாணத்துக்கு இருபது நாள் தானே இருக்கு, அதுக்குள்ள என்ன செய்யப் போறீங்க?” என்றாள் மான்சி கூர்மையாக அவனைப் பார்த்தபடி
தனக்குத் தெரியாமல் அரவிந்தன் வந்து போனது சத்யனுக்கு கோபத்தை கிளப்பினாலும், பிரச்சனை ஓரளவுக்கு தீர்ந்தது கொஞ்சம் நிம்மதியாக இருந்தது “ பாகிக்கு பார்த்திருக்குற மாப்பிள்ளை ராமசந்திரனை போய் பார்த்து பேசலாம்னு இருக்கேன், ஆனா அவர் ஒத்துக்கனுமே?” என்றவன்... மான்சியை பார்த்து “ மான்சி இந்த பிரச்சனையெல்லாம் மனசுல போட்டு குழப்பிக்கிட்டு நீ வேற எதுவும் முடிவு பண்ணிடக் கூடாது....... இந்த பயத்துலதான் நான் இத்தனை நாளா உன்கிட்ட எதையும் சொல்லாம மறைச்சேன் மான்சி” என்று சத்யன் வருத்தமாக கூற..
நிமிர்ந்து அமர்ந்த மான்சி “ என்ன முடிவு? ,, அந்த அனுசுயாவுக்கு உங்களை விட்டுக்கொடுத்துட்டு நான் எங்கயாவது போயிடுவேன்னு நெனைச்சீங்களா?” என்று மான்சி கேட்க
“ ஆமாம் மான்சி, இதை நெனைச்சுதான் நான் பயந்தேன் ” என்றான்
“ ம்ஹூம்... யார் வந்தாலும் உங்களை விட்டுக் கொடுக்கும் நிலையில் நான் இல்லை,, எனக்கு கிடைக்காதான்னு ஏங்கின பொக்கிஷம் நீங்க, அப்படியிருக்க நான் உங்களை யாருக்கும் விட்டுத்தர முடியாது,, பாக்யா கல்யாணம் எனக்கும் முக்கியம்தான், அதுக்காக கண்ணை வித்து சித்திரம் வாங்கக்கூடிய முட்டாள் நான் இல்லை, ஒன்னு நீங்க போய் பாக்யாவுக்குப் பார்த்திருக்க மாப்பிள்ளை கிட்ட பேசுங்க, இல்ல நான் போய் பேசுறேன்” என்று மான்சி தன் மனதை மறையாது கூற...
சத்யன் அசந்து போனான் “ மான்சி நீ இவ்வளவு பேசுவியா?” என்று ஆவலோடு கேட்டான்..
“ ஏன் இந்த சந்தேகம் உங்களுக்கு, தன்னோட காதல் பரி போகுதுன்னா எந்த பொண்ணும் உரக்க குரல் கொடுப்பா,, எனக்கு இப்போத் தெரியவேண்டியது இரண்டு விஷயம் மட்டும்தான்” என்று மான்சி சொன்னதும் ...
“ என்ன விஷயம் மான்சி?” என்றான் சத்யன்
எதிரில் இருந்த அவன் கைகளை எடுத்து தன் கன்னத்தில் வைத்துக்கொண்டு “ உங்களோட இந்த அன்பும் பாசமும் என் மேலேயும் கதிர் மேலேயும் எப்பவுமே குறையக்கூடாது,, கதிர் முகுந்தனுடைய பிள்ளை என்பதை ஞாபகப்படுத்துற மாதிரி எந்த சந்தர்ப்பத்துலயும் நீங்க நடந்துக்க கூடாது,, இது ரெண்டுலயும் உங்க உறுதியை தெரிஞ்சுகிட்டா நான் எவ்வளவு நாள் வேனும்னாலும் உங்களுக்காக வெயிட் பண்றேன்” என்று மான்சி தீர்க்கமாக கூறினாள்
அவளிடமிருந்து தனது கையை பட்டென்று பிடுங்கிக்கொண்ட சத்யன் அவளை கோபமாக முறைத்து “ அப்போ நீ இன்னும் என்னை முழுசா நம்பலை? உன்னோட காதல் ரொம்ப உயர்ந்தது, என்னோட காதல் சந்தர்ப்பவாத காதல்.. அப்படித்தானே சொல்ல வர்ற? என்னாலயும் எத்தனை காலம் வேனும்னாலும் காத்திருக்க முடியும் மான்சி, ச்சே என்னை நீ புரிஞ்சுக்கிட்டது அவ்வளவு தானா?” என்று சத்யன் விரக்தியோடு பேசினான்
மீண்டும் அவன் கையைப் பற்றி “ ஏன் கோபப்படுறீங்க, என்னோட நிலைமை அந்த மாதிரி, ஏன் கல்யாணம் பண்ணோம்னு புரியாமலேயே நாலு வருஷம் வாழ்ந்து நொந்து போனவ நான், இப்போ கிடைச்சிருக்க சொர்க்கம் எதனாலும் பறிபோகக் கூடாதுன்னு நெனைக்கிறேன், இதுல தவறென்ன?’ என்று மான்சி அவனையே திருப்பி கேட்டாள்
எழுந்து நின்ற சத்யன் “ மான்சி நீ கேட்ட உறுதியை இப்போ உனக்கு கொடுத்து என்னை நிரூபிச்சா என் காதலை நானே நம்பாத மாதிரி ஆயிடும், அதனால அதை செய்ய நான் தயாராக இல்லை,, ஆனா இனிமேல் என்கூட நீ வாழப் போறியே ஒரு வாழ்க்கை அந்த வாழ்க்கை என்னை பத்தி உனக்குப் புரியவைக்கும்” என்று கோபமாக கூறிவிட்டு மான்சி கொடுத்த படுக்கையை எடுத்து அந்த அறையின் மற்றொரு மூலையில் விரித்துப் படுத்துக்கொண்டான்
அவன் முதுகையேப் பார்த்த மான்சி ‘ அவனை நம்பாமல் பேசியிருக்க கூடாதோ, எனக்காக இவ்வளவு செய்யும் இவனை நம்பாமல் வேற யாரை நம்புவது?’ என்று தானே கேள்வியும் பதிலுமாகி சிறிது நேரம் அமர்ந்திருந்தவள், பின்னர் எழுந்து கதவை சாத்தி தாளிட்டு டியூப்லைட்டை அனைத்து இரவு விளக்கை போட்டுவிட்டு குழந்தையின் அருகே படுத்துக்கொண்டாள்
சத்யனுக்கு உறக்கமே வரவில்லை, புரண்டு புரண்டு படுத்தான், தனக்கு பிடித்தவள் கைக்கு அருகே படுத்திருக்க இங்கே இவன் விரதம் காப்பது கடுமையாக இருந்தது, அதிலும் வந்ததில் இருந்து இருவரும் நிறைய தொட்டுக்கொண்டும் அணைத்துக்கொண்டும் இருந்துவிட்டு இப்போது தனித்தனியே படுப்பது என்பது சத்யனுக்கு கஷ்டமாக இருந்தது,
முதன்முதலாக ஒரு பெண்ணின் அணைப்பை உணர்ந்த அவன் உடல் அவனுக்கே எதிரியானது, அவள் இடையில் முத்தமிட்ட உதடுகள் ஒரு முத்தத்தோடு முடிந்துவிட்டதே என்று வருந்தியது, குழந்தைக்கு பால் கொடுக்கும் போது பக்கவாட்டில் பார்த்த அந்த சதை பிதுங்கல் இப்போது ஞாபகத்துக்கு வந்து இம்சித்தது
முதன்முறையாக ஒரு பெண்ணைத்தேடி அவன் ஆண்மை விழித்து எழுந்தது, கட்டுப்படுத்த முடியாமல் கவிழ்ந்து படுத்தான், தரையில் அவன் புடைப்பு அழுந்தியதும் வலியெடுக்க, ச்சே என்ன அவஸ்தை என்று மறுபடியும் மல்லாந்து படுத்தான், கைலியை உயர்த்திக்கொண்டு அவனது ஆண்மை குன்றுபோல் எழுந்து நிற்க, ஜட்டியை அவிழ்த்துவிட்டால் இதமாய் இருக்கும் என்று தோன்ற.. உறங்கும் மான்சியை திரும்பி பார்த்துவிட்டு கைலிக்குள் கைவிட்டு ஜட்டியை உருவி எடுத்து தலையணைக்கு கீழே மறைத்து வைத்தான்
இப்போது தனது கைலியை எக்கிப் பார்த்தான், இடுப்பில் இருந்து அரையடிக்கு எழும்பி கூடாரமாக இருந்தது, இதெல்லாம் சத்யனுக்கு புதுசு, ஒரு பெண்ணுக்காக தான் இவ்வளவு அவஸ்தை படுகிறோம் என்ற நினைப்பு அவனை சங்கடப்படுத்தினாலும், அதிலிருந்து மீளமுடியாமல் தவித்தான்
இன்று தூக்கம் வரப்போவதில்லை என்று நன்றாகப் புரிய, எழுந்து சட்டையை கழட்டி விட்டு கதவை திறந்துகொண்டு வெளியேப் போனான், சில்லென்ற காற்று முகத்தில் மோத மழை வருமோ என்று வானத்தைப் பார்த்தான், முகத்தில் விழுந்தது தூரல், சற்றுநேரம் நின்றுபார்த்தான் தூரல் அதிகமாக கதவை வேகமாக திறந்துகொண்டு உள்ளே வந்தான்
கதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்டு விழித்துப் பார்த்தாள் மான்சி , சத்யன்தான் கதவை திறந்து உள்ளே வந்துகொண்டிருந்தான் “ என்னாச்சு? தூங்கலையா?” என்று கேட்க...
வந்து படுக்கையில் விழுந்து ஒருக்களித்துப் படுத்த சத்யன் “ ம்ஹூம் தூக்கம் வரலை, சரி வெளியே போகலாம்னு போனேன், அங்க மழை வருது” என்று மெல்லிய குரலில் கூறிவிட்டு படுத்துக்கொண்டான்
மறுபடியும் அவஸ்தை ஆரம்பமானது, அவள் உறங்கும்போது இருந்ததை விட இப்போது அவள் விழித்து அவனிடம் பேசியதும் இன்னும் அதிகமானது,, அவளிடம் கேள் கேள் என்று மனசு தவியாய்த் தவிக்க, கட்டுப்படுத்தமுடியாத சத்யன் மெதுவாக உருண்டு அவளை நெருங்கி பின்புறமாக அவளை இறுக்கி அணைக்க... மான்சி சட்டென்று திமிறி விடுபட முயன்றாள் ..
முதுகு பக்கமாக அவளை அணைத்த சத்யன் அவளின் பின்னங்கழுத்தை உதட்டால் உரசி " மான்சி ப்ளீஸ் என்னால முடியலை ,, ரொம்ப நேரமா அவஸ்தைப் படுறேன், கட்டுப்படுத்தவே முடியலை, எனக்கு காய்ச்சலே வர்ற மாதிரி உடம்பு கொதிக்குதுடி" என்று கிசுகிசுப்பாக கூறி விறைத்த அவனது ஆண்மையை அவளின் பின்புறமாக வைத்து அழுத்தி அவளுக்கு தனது நிலையை உணர்த்தினான்,
தன்னை துளையிட அவன் எடுத்திருக்கும் அந்த ஆயுதத்தின் வீரியத்தை எண்ணி துணுக்குற்ற மான்சி அவன் ஆண்மையிடமிருந்து தன்னை பாதுகாக்க தனது பின்புறத்தை சுருக்கி முன்னால் நகர்த்த, சத்யன் அவள் அடிவயிற்றில் கைவிட்டு நகரமுடியாது தன்னோடு சேர்த்து அழுத்தினான்
அவனின் இறுகிய அணைப்பில் மான்சியின் விறைத்த உடல் மெல்ல இளகியது, " குழந்தை ரொம்ப சின்னதா இருக்கான், இன்னும் கொஞ்ச நாள் ஆகட்டுமே" என்று ரகசியம் போல மான்சி சொல்ல...
அந்த குரலே சத்யனின் உணர்வுகளை மேலும் தூண்டியது, அவள் காது மடலை இழுத்து வலிக்காமல் கடித்து " அதான் ரெண்டு மாசம் ஆயிடுச்சே, ஒன்னும் ஆகாது" என்று அவளுக்கு சமாதானம் சொன்னவாறே அவளைப் புரட்டி படுக்க வைத்து அவள் மேல் மென்மையாக படர்ந்து முரட்டுத்தனமாக அணைத்தான் சத்யன்
No comments:
Post a Comment