வாழ்ந்தால் உன்னோடுதான் மான்சி - அத்தியாயம் - 24

அந்த இரவு முழுவதும் ராமு பாக்யா இருவரும் தங்களை தங்களுக்குள் தொலைப்பதும், பிறகு தேடி கண்டுபிடிப்பதும், மறுபடியும் தொலைப்பது என விளையாடி களைத்தனர், ராமு அவள் மேல் வைத்திருந்த காதலை எல்லாம், அவளிடம் உறவுகொள்வதில் காட்டினான், பாக்யா தன் காதலனின் அன்பில் உருகி கரைந்து போனாள்,, அதிகாலை கீழைச் சூரியனின் கங்குல்களைப் பார்த்துவிட்டே இருவரும் உறங்கினார்கள்,

மறுநாள் காலை சாந்தி எழுந்து மான்சியை எழுப்பிவிட, அந்த விநாடியில் இருந்து ஆரம்பமானது, அந்த குடும்பத்தின் மூத்த மருமகளுக்கான பொறுப்புகள், யார் யாருக்கு எப்படி என்று சொன்னதும் நிமிடத்தில் புரிந்துகொண்டு பம்பரமாய்ச் சுழன்றாள் மான்சி..



தோட்டத்தில் வென்னீர் போட்டுவிட்டு வந்து, பாக்யாப் படுத்திருந்த அறையின் கதவைத் தட்டி, அவள் சங்கடமாய் நெளிந்தபடி வெளியே தலையை நீட்டியதும் “ உங்க டிரஸை பாத்ரூம்ல போட்டுருக்கேன், ஆம்பளைங்க எழுந்து வர்றதுக்குள்ள குளிச்சிடுங்க அண்ணி, பெட்சீட், உங்க புடவை எல்லாத்தையும் தண்ணில நனைச்சு வச்சிற சொன்னாங்க அத்தை, மதியமா துவைச்சுக்கலாமாம்” என்று தகவல் சொல்லிவிட்டுப் போக...

பாக்யா களைத்துப் போய் தூங்கும் ராமைப் பார்த்து வெட்கமாய் சிரித்துவிட்டு, பெட்சீட்டை எடுத்துக்கொண்டு பாத்ரூம் போய் குளித்துவிட்டு வந்தாள்
மாடியில் உறங்கியவர்கள் எழுந்து வந்ததும் , அனைவருக்கும் சாந்தி காபிப் போட்டு கொடுக்க, மான்சி எல்லோருக்கும் எடுத்துவந்து கொடுத்துவிட்டு, பாக்யாவிடம் இரண்டு டம்ளரை கொடுத்து “ அண்ணாவுக்கு கொண்டு போய் குடுங்க” என்று சிரித்துவிட்டுப் போனாள்,

குழந்தைக்கு பால் கொடுத்து தரையில் விட்டவளிடம் இருந்து மூர்த்தி பேரனை வாங்கிக்கொண்டு வெளியே வராண்டாவில் போய் அமர்ந்துகொண்டார், அடுத்து டிபன் தயாரிக்கும் வேலையில் சாந்திக்கு உதவினான், அவளின் சுறுசுறுப்பைப் பார்த்து சாந்தி அசந்து போனாள் .

எல்லோருக்கும் தேவையானவற்றை கவனமாக குடும்பப் பொறுப்புடன் செய்த மான்சி, அவர்கள் கூறிய பாராட்டில் சத்யனை மறந்து போனாள், தினமும் கிடைக்கும் முத்தங்கள் கூட மறுக்கப்பட்டது சத்யனுக்கு, மறுக்கப்பட்டது என்பதைவிட மறந்துவிட்டாள் எனலாம்... புதிதாய் வந்த மருமகள் பதிவிக்கு ஏற்றவாறு தன்னை தயார்ப்படுத்திக் கொண்டவள், காதலி என்ற பதிவியை தற்காலிகமாக தள்ளி வைத்தாள் ..

மான்சியை தனிமையில் சந்திக்கும் வாய்ப்புக் கூட கிடைக்காமல் சத்யன் துடித்துப்போனான், காலையிலேயே குளித்து முடித்து அழகான வெள்ளை முகத்தில் மஞ்சள் பூசி, நெற்றியில் பொட்டும் விபூதி கீற்றுமாக வளையவரும் மான்சியை மான்சிப் பார்த்து ஏறிய போதையை ஒரு முத்தத்தால் கூட அடக்க வழியின்றி சத்யன் வெந்தான், அதுவும் வேலை செய்யும் போது வியர்வையில் நனைந்த அவள் ரவிக்கையையும், அது காட்டிக்கொடுக்கும் வனப்புகளையும் பார்த்துப் பார்த்து வெம்பினான் சத்யன்,

ராமு பாக்யாவிற்கு மறுவீடு நடந்த அந்த ஐந்து நாட்களும் சத்யனால் மான்சியை விரலால் கூட தீண்ட முடியவில்லை, யாரும் கவனிக்காத போது கண்ணசைத்த தோட்டத்துப் பக்கம் வரச்சொன்னால் கூட, ம்ஹூம் எல்லோரும் இருக்காங்க என்று ஜாடையில் மறுத்தாள்..

இதோ இன்னும் மூன்று நாள் என்று நாட்களை எண்ணியபடி காத்திருந்த சத்யனுக்கு, அவளை தீண்டக்கூட முடியாத நிலையை தாங்கிக்கொள்ளவே முடியவில்லை,, அவனுடைய எதிர்பார்ப்பும் ஏக்கமும், வெறியாக மாறிவிடுமோ என்று அவனே பயந்தான்

ஆனால் மான்சியோ அவளை உயர்ந்த அந்தஸ்த்தில் வைத்ததும்... அந்த அந்தஸ்துக்கு ஏற்றார்போல் இருக்கவேண்டும் என்று ரொம்பவே ஆசைப்பட்டாள்,
அன்று மறுவீடு முடிந்த ராமு பாக்யாவை அழைத்துக்கொண்டு ராமுவின் வீட்டில் விட்டுவிட்டு வரவேண்டும் என்று அனைவரும் கிளம்பினார்கள், மான்சி கட்டாயம் வரவேண்டும் என்று சாந்தி அழைக்க,

“ இல்ல அத்தை கதிருக்கு உடம்பு கொஞ்சம் சூடா இருக்கு, வெளியவேற மழை வர்ற மாதிரி இருக்கு, அதனால நான் வீட்டுலேயே இருக்கேன் அத்தை” என்று மறுத்ததும்... “ அவ சொல்றதும் சரிதான், இன்னோரு நாளைக்கு சத்யன் கூட போய் ரெண்டு நாள் தங்கிட்டு வரட்டும், இப்போ நாம மட்டும் போகலாம்” என்று மூர்த்தியும் மான்சிக்காக சொன்னதும் அனைவரும் கிளம்பினார்கள்...

சத்யன் “ என் பிரண்ட் ஒருத்தனைப் பார்த்துட்டு வரனும்ப்பா, நீங்க மட்டும் போய்ட்டு வாங்க” என்று நழுவி பைக்கை எடுத்துக்கொண்டு வெளியே கிளம்பி விட்டான்

அருண் , மூர்த்தி, சாந்தி மூவரும் ராம் தம்பதிகளுடன் கிளம்பினார்கள்,
மான்சி கதைவை மூடிவிட்டு தரையில் அமர்ந்து டிவியை ஆன் செய்தாள், டிவி நிகழ்ச்சியில் மனம் ஒன்றவில்லை, இந்த ஒரு வாரமாக தனது வாழ்க்கையில் ஏற்ப்பட்ட மாற்றங்களை எண்ணினாள் ,

நேற்று மாலை பேசிக்கொண்டு இருக்கும்போது ராமு “ எப்ப மாமா இவங்க ரெண்டு பேருக்கும் கல்யாணத்துக்கு ஏற்பாடு பண்ணப்போறீங்க?” என்று மூர்த்தியிடம் கேட்க..

“ அடுத்த மாசம் முதல் தேதில நல்ல முகூர்த்தமா பார்த்து ஏற்பாடு பண்ணனும் மாப்ளே” என்று மூர்த்தி சொன்னதும் மான்சிக்கு ஞாபகம் வந்தது,,
அந்த நினைப்பிலேயே மனம் பூவாய் மலர்ந்தது,, என்னதான் இந்த வீட்டில் சகல மரியாதையோடும் வளம் வந்தாலும், கழுத்தில் தாலி இல்லாமல் இருப்தைவிட , தாலியோடு இன்னும் உரிமையுடன் நடமாடினால் எப்படியிருக்கும்? என்ற அவளை எங்கோ கொண்டு சென்றது

அப்போது கதவை தட்டும் சப்தம் கேட்டு எழுந்து போய் திறந்தாள், சத்யன் தான் “ எல்லாரும் போயாச்சா?” உள்ளே நுழைந்தவன் வீட்டில் யாருமில்லை என்று அதன் அமைதியிலேயே புரிந்து உடனே கதவை சாத்தி தாழிட்டுவிட்டு அதே வேகத்தில் திரும்பி மான்சி அலேக்காக தூக்கினான்..

“ அய்ய என்ன இது? இறக்கி விடுங்க,” என்று மான்சி புதுசாய் கொலுசு அணிந்திருந்த கால்களை உதற...

அதை துளியும் காதில் வாங்காத சத்யன், அவனுக்குப் பிடித்த அவளின் வயிற்றில் தன் முகத்தைப் புதைத்துக்கொண்டு “ இதுக்காக எத்தனை நாளா வெயிட் பண்ணேன்? என்னை தவிக்கவிட்டு கொன்னுட்டயேடி?” என்று முனுமுனுத்தபடி அவள் வயிற்றில் உதட்டால் கோலமிட...

அவன் தோளிரண்டிலும் கையூன்றிய படி கூச்சத்துடன் சிலிர்த்த மான்சி “ அடடா என்ன அவசரம்?, எனக்கும் தான் தவிப்பா இருந்துச்சு?, அதுக்காக இப்படியா? மொதல்ல இறக்கி விடுங்க ப்ளீஸ்?” என்று கெஞ்சினாள்..

இம்முறை அவள் பேச்சை கேட்ட சத்யன், அவளை இறக்கி விட்டான், ஆனால் இறக்கி விட்ட மறாவது நிமிடமே அவளை அணைத்து தூக்கிக்கொண்டு, படுக்கையறைக்குள் நுழைந்து கட்டிலில் கிடத்தினான், அவள் திமிறிக்கொண்டு எழ முயன்றாள், இவன் கிடத்திய வேகத்தில் உடனேயே அவள் மீது படர்ந்தான்

அவன் நெஞ்சில் கைவைத்து தள்ளியவாறு “ ம்ஹூம் என்னை விடுங்க, இதெல்லாம் என்ன பட்டப்பகலிலேயே இப்படி பண்றீங்க” என்று அவனை தள்ளுவதிலேயே குறியாக இருந்தாள் மான்சி..

தன்னை ஏற்றுக்கொண்டு தனக்கு இவ்வளவு முக்கியத்துவம் கொடுத்தவர்களுக்கு மரியாதை செய்யும் விதமாக .. கழுத்தில் தாலி ஏறியதும் தான் சத்யனை தொடவிடுவது என்ற விஷயத்தில் உறுதியாக இருந்தாள் மான்சி, அதுதான் தனக்கும் கௌரவம் என்று எண்ணினாள்,,

அதிலும் பாக்யாவிற்கு நடந்த நிகழ்ச்சிகள் அத்தனையும் அவளை பெரிதும் ஏங்க வைத்திருந்தது, அதேபோல் தனக்கும் சத்யனுக்கும் முறையாக எல்லாம் நடக்கவேண்டும் என்று காத்திருந்தவள், இன்று சத்யன் நடந்துகொள்ளும் விதத்தில் பெரிதும் கலக்கமுற்றாள், அவளால் எவ்வளவு முயன்றும் அவனைதள்ளமுடியவில்லை

தன்னை உதறும் அவளின் மனநிலை புரியாமலேயே, அனாயாசமாக அவளைத் தடுத்து முந்தானையை விலக்கி முகத்தை அந்த பொற்கலசங்களின் மீது புதைத்தான் சத்யன் ,

அவன் தலைமுடியை பிடித்து விலக்க முயன்றபடி “ என்னங்க இந்த மாதிரி வேனாம், இன்னும் கொஞ்ச நாள்... கல்யாணம் வரைக்கும் வெயிட் பண்ணுங்க ப்ளீஸ்” என்று கடைசி முயற்ச்சியாக அவனிடம் கெஞ்சினாள்..

அவள் மார்பில் வந்த பால் வாசனையை நுகர்ந்து நுகர்ந்து தன் இச்சையை அதிகப்படுத்திக் கொண்டிருந்த சத்யன் பட்டென்று நிமிர்ந்து “ கல்யாணம் வரைக்கும் தான் வெயிட் பண்ணியாச்சே?............ பாக்யா கல்யாணம் வரைக்கும்? இன்னும் என்ன? எனக்கு இந்த நிமிஷம் வேனும் மான்சி” என்றவன் அவளுக்கும் தனக்கும் நடுவே கையைவிட்டு அவள் புடவை கொசுவத்தை இழுத்து எடுத்துவிட்டு சற்று நகர்ந்து புடவையை சுருட்டினான்

அவன் நகர்ந்தது தான் தாமதம் மான்சி அவிழ்ந்த புடவையுடன் கட்டிலை விட்டு இறங்கி.. திரௌபதியைப் போல் முந்தானையை அவனிடம் பறிகொடுத்து விட்டு “ ப்ளீஸ் கொஞ்சம் பொறுமையா இருங்க,, நமக்காக இவ்வளவு பண்ணின பெரியவங்களுக்கு மரியாதை கொடுங்க?” என்று சத்யனிடம் மன்றாடினாள்

“ ஏய் நீ மொதல்ல என்ன சொன்ன? பாக்யா கல்யாணம் நடக்கட்டும்னு தானே? அதுதான் முடிஞ்சு ஆறுநாள் ஆச்சே? இனிமே என்னால யாருக்காகவும் எதுக்காகவும் காத்திருக்க முடியாது மான்சி, இத்தனை நாளா உன்னைப் பக்கத்தில் வச்சுகிட்டு ஒவ்வொரு நாளும் நான் தவிச்சதெல்லாம் போதும், இனிமேல் முடியாது? எனக்கு வேணும்” என்றவன் கையில் இருந்த புடவையை கொத்தாக பற்றி இழுத்த வேகத்தில் மறுபடியும் அவன் நெஞ்சில் வந்து விழுந்தாள் மான்சி

அவளோடு அப்படியே கட்டிலில் விழுந்தான் சத்யன், விழுவதற்கு முன் கவனமாக அவள் புடவையை உருவி எறிந்தான், அவன் இடுப்பில் இருந்த கைலியும் நழுவியது,, அவள்மேல் படுத்து அவசர அவசரமாக ரவிக்கையின் கொக்கிகளை விடுவித்து உள்ளாடை அணியாத அவளின் பால் ஊறிய தனங்களைப் பார்த்து பிரமிப்புடன் பார்த்தவன் சில நிமிடங்கள் இமைக்க மறந்தான்,

ஒவ்வொரு முறையும் ஆடைக்குள் இருந்துகொண்டு அவனை அலைக்கழித்த எதிரிகள் அவை, நெருங்கும் போதெல்லாம் ஆடையைக்குள் தங்களை மறைத்துக்கொண்டு அவனை சோதித்த அவைகளிடம் நிறைய கோபம்கொண்டிருந்தான் சத்யன், அவன் கைகள் அவற்றைப் பற்றிய விதத்தில் அவனது கோபம் தெரிந்தது 

அவன் பற்றியதுமே ‘ எங்கே தங்களை களவாடி விடுவானோ என்ற பயத்தில் அதிர்ந்து குலுக்கின அவையிரண்டும்,, அந்த மென்மையை அவன் கைகள் உணர்ந்ததுமே அவன் உணர்ச்சிகள் துள்ளியெழுந்து விட, அதன் தாக்கம் அவன் உறுப்பின் விறைப்பில் தெரிந்தது, மெதுவாக இடுப்பை அசைத்து அவள் தொடையில் தனது உறுப்பை வைத்து அழுத்திக்கொண்டு பற்றியிருந்த மார்பில் ஒன்றை மட்டும் தன் வாய்க்குள் அடைத்தான்,

அவன் அழுத்தி பிடித்து மார்பை கவ்விய வேகத்தில் சர்ரென்று அவன் வாய்க்குள் பீய்ச்சியது அவளின் அமுதம், சத்யன் பித்தனானான், இன்னும் அழுத்தமாக கைக்கு வேலை கொடுக்க, இரண்டு மார்பிலுமே ஒரே சமயத்தில் பால் சுரக்க எதில் முதலில் அருந்துவது என்று தடுமாறி, பின்னர் இரண்டையும் மாறி மாறி சப்பி உறிஞ்சினான்..

தன்னுடைய எதிர்ப்புகள் அவனிடம் தோற்றுப்போக, கண்களை மூடி உதடுகளை கடித்துக்கொண்டு தன் கொதிப்பை அடக்கினாள், இத்தனை நாட்களாக காத்திருந்து கடைசியில் இப்பணியா முடியவேண்டும் என்று குமுறியது அவள் உள்ளம் ... கழிவிரக்கத்தில் கண்களில் நீர் கசிந்தது

சத்யன் நிமிரவில்லை, அவள் முகத்தைப் பார்க்கவில்லை, அவன் உறுப்பு போக வழித் தெரியாது அவள் பாவாடையில் மடங்கி தவிக்க, சத்யன் தன் வாயால் அவள் மார்பை கவ்வி உறிஞ்சியபடி, கையால் தனது ஜட்டியை இறக்கிவிட்டு, அவள் இடுப்பைத் தடவி பாவாடையின் முடிச்சை தேடினான், கிடைத்ததும் பட்டென்று அதன் சுருக்கை இழுக்க, உடனே அவிழ்ந்து தளர்ந்தது மான்சியின் பாவாடை.. சத்யனின் கை தளர்ந்திருந்த பாவாடைக்குள் நுழைந்து, அந்த ரதி மேட்டில் இருந்த மெல்லிய ரோமங்களை வருடியது, அவன் கை அங்கே பட்டதும் சத்யனின் உடலில் மெல்லிய நடுக்கம் பரவி அடங்கியது...

எல்லாம் கையை மீறிப் போய்விட்டது, கழுத்தில் தாலி இல்லாத இந்த உறவு மான்சிக்கு அருவருப்பாக இருக்க, தனது பெண்மையை வருடிய அவன் கையை அசைய விடாமல் பற்றிக்கொண்டு “ என் கழுத்தில் உங்க தாலியில்லாம இது எனக்கு பிடிக்கலைங்க?” என்று மெல்லிய குரலில் கூறினாள்

இப்பவும் அவளைப் பார்க்காமல், அவனுக்கு கிடைத்த மதுக் குடங்கள் மீது முகத்தைப் புரட்டியவாறு “ அதான் எல்லாரும் நாம புருஷன் பொண்டாட்டின்னு ஏத்துக்கிட்டாங்களே, இனிமே என்ன?” என்றபடி தனது ஜட்டியை முற்றிலுமாக கழட்ட எண்ணி இடுப்பை உயர்த்தினான்

இனிமேல் என்னவா? மான்சிக்கு நெஞ்சு எறிந்தது, என் கழுத்துக்கு தாலி தேவையில்லையா? அனுசுயாவுக்கும் பாக்யாவுக்கும் நடந்த முறையான முதலிரவு ஞாபகம் வந்து அவள் நெஞ்சு கொதிப்பை அதிகமாக்கியது
அவனை தடுக்க முடியத ஆத்திரம் அவளை வாயை திறந்து இந்த வார்த்தையை கேட்க வைத்தது “ கழுத்தில் தாலியில்லாம உங்ககூட படுக்குறது நான் வேசித்தனம் பண்ற மாதிரி இருக்கு” என்று கேட்டே விட்டாள் மான்சி 



அவள் சொல்லி முடித்த சில விநாடிகள் சத்யனிடம் எந்த அசைவும் இல்லை, அடுத்த சில நிமிடத்தில் அவள் மீதிருந்து தாவி கீழே இறங்கினான்,,

இறக்கிவிடப்பட்ட ஜட்டிக்கு வெளியே அவன் ஆண்மை இன்னும் விறைப்புடன் ஆடிக்கொண்டிருக்க, அதை மறைக்க முயன்று தோற்றது அவன் சட்டை ..

கட்டிலில் கிடந்த மான்சியின் மார்புகள் இவனுடைய எச்சில்கள் காயாமல் திறந்துகிடந்தது, பாவாடை இவன் தளர்த்தி விட்டபடி அவளின் பெண்மை மேட்டை மட்டும் காட்டிக்கொண்டிருந்தது, முகத்தை பக்கவாட்டில் திருப்பிக்கொண்டு உதட்டைக் கடித்து கண்ணீரை அடக்கிக்கொண்டு இருந்தாள், அதையும் மீறி வழிந்த கண்ணீர் அவளின் கன்னங்களில் வழிந்தது

அவளை உறுத்து விழித்த சத்யன் “ என்னடி சொன்ன, எங்க மறுபடியும் சொல்லு?” என்றான், அவன் குரல் அவனுக்கே வித்தியாசமாக இருந்தது ..

‘ ம் பின்ன சொல்வேன் தான்’ என்று எண்ணிய மான்சி “ கழுத்துல உங்க தாலி இல்லாம உங்ககூட படுக்குறது வேசித்தனம் பண்ற மாதிரி இருக்குன்னு சொன்னேன்” என்றாள் வீம்பாக...

“ அப்போ என் காதல், ஏக்கம், தவிப்பு, இது எல்லாத்தையும் விட தாலிதான் முக்கியம்னு சொல்ற?” என்றான் கூர்மையாக...

தனது பாவாடையை மார்பு வரை மேலேற்றி மறைத்தபடி எழுந்தவள் “ ஆமாம், நான் சொன்னதுல என்ன தப்பு? இந்த மாதிரி உங்ககூட பண்ற எனக்கும் வேசிக்கும் என்ன வித்தியாசம் இருக்கு? ஒரு தாலியை கட்டினப் பிறகு முறையா நடக்கவேண்டியதை, இந்த மாதிரி பண்ணா அந்த அர்த்தம் தான் சொல்லுவாங்க” என்று உள்ளக் கொதிப்பில் வார்த்தைகளை தவறவிட்டாள் மான்சி ...

சத்யனின் உடலும் மனமும் துடித்தது, காதலோடு அவளை நெருங்கியவனுக்கு அவள் கொடுத்த சான்றிதழ் அவனை வெறியனாக்கியது, அவள் கூந்தலை கொத்தாகப் பற்றி தன்னருகே இழுத்தவன், அவள் கன்னத்தில் விட்ட அறையில் அவன் கையிலிருந்து நழுவி மறுபடியும் கட்டிலில் போய் விழுந்தாள் மான்சி,

மான்சிக்கு சில நிமிடங்கள் எல்லாம் மறந்தது, போலீஸ்காரன் கையால் வாங்கிய அறையால் அவள் கண்கள் கூட சிவந்து போனது, உடலின் மொத்த சக்தியும் வற்றிவிட்டது போல் துவண்டு போனாள், அவனின் கோப குணம் தெரிந்தும் தகாத வார்த்தைகளால் அவனை தூண்டிவிட்டுவிட்டோம் என்று அவளுக்கு அப்போதுதான் புரிந்தது, மிரட்சியுடன் அவனைத் திரும்பி பார்த்தாள்,

கீழே கிடந்த கைலியை எடுத்து இடுப்பில் கட்டிக்கொண்டு கதவை நெருங்கியவன், மறுபடியும் திரும்பி அவளை அருவருப்பாக ஒரு பார்வைப் பார்த்து “ ச்சீ எவ்வளவு கேவலமா என்னை எடைபோட்டுட்டியேடி, என்னோடு என் காதலையும் கேவலப்படுத்திட்ட ... இனிமேல் நீ ... ” என்று எதையோ சொல்ல வந்தவன் “ச்சீ ” என்ற வார்த்தையை மட்டும் வீசியெறிந்துவிட்டு அறையிலிருந்து வேகமாக வெளியேறினான்..

மான்சி விதிர்த்துப் போய் எழுந்து அமர்ந்தாள், அவன் அறைந்ததால் எரிந்த கன்னத்தை விட, அவன் எதையே சொல்ல வந்து ச்சீ என்று சொல்லிவிட்டுப் போனது இன்னும் எரிந்தது, அதைவிட அருவருப்பான அந்த பார்வை...

அய்யோவென்று அலறியது மான்சியின் இதயம், மார்பு வரை இருந்த பாவாடையை கையில்ப் பற்றியபடி அறையிலிருந்து வெளியே ஓடி வந்தாள் ..
அவள் வருவதற்குள் சத்யன் வெளியேறியிருந்தான், கதவுகள் திறந்து கிடக்க அவன் பைக் உறுமலும் அதன் பின் அது சீறிப்பாயும் ஒலியும் மட்டுமே கேட்டது...

மான்சி கதவைப் பற்றியபடி அதிர்ச்சியுடன் அப்படியே சரிந்து அமர்ந்தாள், கண்ணீருடன் அவன் பைக் போன வழியை வெறித்தவள், தெருவில் ஆள் நடமாட்டம் கண்டு, தான் இருக்கும் நிலை உணர்ந்து எழுந்து உள்ளே வந்து அவன் ஆசையோடு கழட்டியெறிந்த உடைகளை இயந்திரமாய் அணிந்துகொண்டு வந்து மறுபடியும் கதவருகே அமர்ந்தாள்

அவள் கண்கள் மடை திறந்தன, கண்ணீர் தனது கட்டுப்பாட்டு எல்லையை கடந்து அவள் மார்புச் சேலையை நனைத்தது, நான் அந்த வார்த்தையை சொல்லியிருக்க கூடாதோ, அய்யோ எல்லாம் போச்சே’ என்று தலையில் அடித்துக்கொண்டு அழுதாள், அவன் காதல் பார்வைகளை மட்டுமே சந்தித்து பழகியவளுக்கு அருவருப்பாக அவன் பார்த்தது உயிரையே உலுக்கியது...

‘ என்னோட ஆத்திரத்தால எல்லாத்தையும் கொட்டி கவிழ்த்துட்டேனே,, இனிமே அவர் என்னை மன்னிப்பாரா என்று ஏங்கி ஏங்கி அழுதவள், கேவியபடி அப்படியே சரிந்து படுத்துக்கொண்டாள்...

ராமுவின் வீட்டில் மதிய உணவை முடித்துக்கொண்டு “ மருமக வீட்டுல தனியா இருக்கா, அதனால கிளம்புறோம்” என்று சாந்தி கூற, எல்லோரும் புறப்பட்டார்கள்

வீட்டுக்குள் நுழையும்போதே வாசலில் சுருண்டு கிடந்த மான்சியைப் பார்த்து அதிர்ந்துபோன சாந்தி “ அய்யோ என்னம்மா ஆச்சு, இங்க ஏன் படுத்திருக்க?” என்றபடி அவளை தூக்க,, அவள் பின்னால் வந்த மூர்த்தியும் அருணனும் பதட்டமானார்கள்,,

மான்சியை தூக்கி தன் தோளில் சாய்த்த சாந்தி வீங்கிப் போயிருந்த அவளது வலது கன்னத்தைப் பார்த்து மேலும் அதிர்ந்து, “ என்ன இது மான்சி? என்ன நடந்துச்சுன்னு சொல்லும்மா?” என்று மான்சியின் தோள்ப் பற்றி உலுக்க..
மான்சியால் எதையுமே சொல்லமுடியாமல் “ எல்லாம் என் விதி அத்தை ” என்று தலையிலடித்துக் கொண்டு கதறினாள்...

மூர்த்தி குழப்பத்துடன் மனைவியை நெருங்கி “ சத்யன் தான் ஏதோ பிரச்சனை பண்ணிருக்கான்னு நெனைக்கிறேன், நீ உள்ள கூட்டிட்டுப் போய் விசாரி சாந்தி” என்று சொல்ல.. சரியென்று தலையசைத்த சாந்தி மான்சியை அழைத்துக்கொண்டு படுக்கையறைக்குள் நுழைந்தாள்...

படுக்கை விரிப்பு கலைந்துபோய் கிடக்க அதை ஒரு பார்வைப் பார்த்தபடி “ என்னாச்சு மான்சி?” என்று அன்பாக கேட்டாள்

சில நாட்களாக தோழிகள் போல் பழகினாலும் உறவில் மாமியார் எனும்போது எப்படி அவளிடம் நடந்தவற்றைக் கூறுவாள் மான்சி,, எதையும் சொல்லமுடியாமல் கேவியபடியே இருந்தாள்

“ இதோபார் மான்சி சத்யன் தானே இப்படி அடிச்சது?” என்றாள் சாந்தி..
ஆமாம் என்று தலையசைத்த மான்சி அவன் அடிக்க காரணமாயிருந்த தனது தீ வார்த்தைகளை எண்ணி மீண்டும் குமுறி கண்ணீர் விட்டாள்,

பிரச்சனை பெரியது என்று மான்சியின் கண்ணீர் சொன்னது,, சாந்தி உள்ளூர எழும்பிய பயத்துடன் “ மான்சி தயவுசெஞ்சு என்ன நடந்துச்சுன்னு சொல்லம்மா,, நீ இப்படி அழுவுறது என் வயிறெல்லாம் கலங்குதே” என்று சாந்தியும் கண்கலங்க..

அவளின் கையைப்பிடித்த மான்சி “ அத்தை நான் தப்பு பண்ணிட்டேன்,, அவர் மனசு நோகும்படி ரொம்ப மோசமான வார்தை பேசிட்டேன்” என்று தன் கதறலுக்கிடையே மான்சி கூறியதும்...

உள்ளுக்குள் திக்கென்றாலும் “ கொஞ்சம் விபரமா சொல்லு மான்சி?” என்றாள் சாந்தி

சொல்லாமல் தீராது பிரச்சனை என்பதால் கண்ணீரை கட்டுப்படுத்திக்கொண்டு மெல்லிய குரலில் ஆரம்பித்தாள் “ அத்தை நாங்க எல்லாமே பாக்யாவோட கல்யாணம் முடிஞ்சதும் தான்னு முடிவு பண்ணி அதே மாதிரி தான் கட்டுப்பாடோடு இருந்தோம், அவரும் அதை ஏத்துகிட்டாரு,, ஆனா இன்னிக்கு நீங்க போனதும் உடனே வந்துட்டாரு, ரொம்ப ஆசையோட வந்து தொந்தரவு பண்ணாரு, நானும் எவ்வளவோ தடுத்துப் பார்த்தேன், அவர் அதுலயே குறியா இருந்தாரு, எனக்கு கழுத்துல தாலி இல்லாம அவருக் கூட இருக்க சம்மதமில்லை, ஆனா அவரு எல்லாரும் தான் நம்மளை ஏத்துக்கிட்டாங்களேன்னு ரொம்ப வற்புறுத்தினார், நான் எவ்வளவு தடுத்தும் முடியாம கடைசில அந்த வார்த்தை சொல்லிட்டேன் அத்தை" என்றவள் மறுபடியும் தலையிலடித்துக் கொண்டு கதறயழ...

சாந்தி திகைப்புடன் அவள் கைகளைப் பற்றி தடுத்து " அதுக்கு நீ என்ன சொன்ன மான்சி?" என்றாள் கலவரத்துடன்

" ஆமாம் சொன்னேன் எங்க காதலுக்கே கொல்லி வைக்கிற மாதிரி நான்தான் சொன்னேன்" என்று துடித்து கதறியபடி " இந்த மாதிரி உங்ககூட படுக்கிறது வேசித்தனம் பண்ற மாதிரி இருக்குன்னு சொன்னேன்... கழுத்தில தாலி இல்லாம உங்களோட படுக்குறது வேசித்தனம்னு சொன்னேன், அதுக்கு அவர் 'என் காதலை கேவலப்படுத்திட்டியேன்னு சொல்லிட்டு என்னை அறைஞ்சிட்டு வெளிய போயிட்டாரு அத்தை " என்றவள் அப்படியே தரையில் மடிந்து அமர்ந்தாள்

சாந்தி திக்பிரமைப் பிடித்தார்ப்போல் நின்றாள், அவள் மட்டும் அல்ல அறைக்கு வெளியே நின்று மூர்த்தியும் திகைப்புடன் அப்படியே நின்றுவிட்டார்,,

இவர்கள் இருவரும் சத்யன் மான்சியின் தற்போதைய பிரச்சனையை நினைத்து திகைக்கவில்லை,, மான்சி கூறிய சில விஷயங்கள் அவர்களை திகைக்க வைத்தது,.... ' அப்படியானால் இருவரும் இந்த மூன்று மாதமும் சேர்ந்து வாழவில்லையா? ஒரே அறைக்குள் தனித்து வாழ்ந்தார்களா? எப்படி வந்தது இந்த கட்டுப்பாடு? யாரால் முடியும் இப்படி வாழ? அழகும் ரூபமும் பொருந்திய இருவர் மூன்று மாதமாக ஒரே அறையில் தனித்து வாழ்ந்திருக்கிறார்கள்? இதை நினைத்து சந்தோஷப்படுவதா? அல்லது இப்போது நடந்துள்ள இந்த துயரத்துக்காக வருத்தப்படுவதா? பெற்றவர்கள் விதிர்த்துப் போய் நின்றிருந்தார்கள்

" உணவினைத் தேடி ஊர்ந்து வரும்...

" எறும்புக் கூட்டம் போல்...

" என்றும் என் காதல் உன்னைத்தேடி...

" தவழ்ந்து கொண்டேதான் இருக்கும்!

" நம் காதலின் வண்ணங்கள்...

" கண்ணீரோடு கலந்தாலும்...

" என் எண்ணங்கள் என்றும்...

" உன்னோடுதான் கலந்திருக்கும்!