மான்சியின் காதலன் - அத்தியாயம் - 20

அவன் வார்த்தை தனது காதில் விழாதது போல மான்சி, தன்னை முழுவதுமாக அவன் மார்பில் சாய்த்துக்கொண்டு தனது கையை எடுக்காமல் " இது இப்படி இருந்தா எப்புடி வீட்டுக்குள்ள போவீங்க, இது சரியாகாதா'" என மெல்லிய வெட்க குரலில் கேட்க

சத்யன் அவளுக்கு பதில் சொல்லும் நிலைமையில் இல்லை, இன்னும் கொஞ்சநேரம் அவள் கைகளில் இருந்தால் அவன் குறி வெடித்துவிடும் போல் இருந்தது, வாயை திறந்து கொண்டு பெரிது பெரிதாக மூச்சுவிட்டு அந்த குளிர் இரவையே உஷ்ணமாக்கிக் கொண்டிருந்தான்

மான்சி தன் விரல்களன் வேகத்தை அதிகப்படுத்தியவாறு, அவன் மார்பில் முத்தமிட்டு, ரோமங்களை பற்களால் பற்றி இழுத்தாள்,, சத்யனுக்கு அதைபற்றிய நினைவே இல்லை அவன் ஞாபகம் எல்லாம் மான்சியின் கையில் இருந்த தனது ஆண்மையின் துடிப்பிலேயே இருந்தது

இருவரும் உணர்ச்சியின் உச்சத்தில் இருக்க அப்போது தோட்டத்தில் இருந்த தென்னை மரத்தில் இருந்து காய்ந்து போன ஒரு மட்டை பலத்த சத்தத்துடன் விழ இருவரும் அலைய குலைய விலகி நிற்க்க , மான்சி பயத்துடன் சத்யனை பார்த்தாள், பயத்தில் அவள் கண்கள் கூட கலங்கியிருந்தது

அவள் முகத்தில் இருந்த பயத்தை பார்த்ததும் எட்டி அவள் கைகளை பற்றி " பயப்படாதே மான்சி தென்ன மட்டைதான் விழுந்தது. நீ வீட்டுக்கு போ நான் கொஞ்சநேரம் கழிச்சு வர்றேன்" என்றவன் அவளை கைபிடித்து தோளணைத்து அழைத்துப்போய் வாசலில் விட்டுவிட்டு "ம் போ மான்சி நான் இதோ வர்றேன்" என்றான்


மான்சி வீட்டுக்குள் போக தனலட்சுமியும் துரையும் கூடத்தில் உட்கார்ந்து சாப்பிட்டு கொண்டிருந்தனர் , பூங்கொடி அவர்களுக்கு உணவு பரிமாறிக்கொண்டு இருந்தாள்

மான்சியை பார்த்ததும் " பசிச்சுது அதான் உட்காந்துட்டோம், நீயும் உன் ஊட்டுக்காரனும் ஒன்னா சாப்புடுங்க" என்று முன்னாடியே சாப்பிட அமர்ந்ததற்க்கு தனலட்சுமி விளக்கம் சொல்ல

மான்சி தலையை குனிந்தவாறு " பரவாயில்லை அத்தை அவரு குளிச்சிட்டாரு வந்ததும் நாங்க சாப்பிடுறோம் நீங்க சாப்பிடுங்க" என்றவள் அவர்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட அறைக்குள் போய் கால்களை கட்டிக்கொண்டு தரையில் அமர்ந்துகொண்டாள்

அவள் மனம் படபடவென்று அடித்துக்கொண்டது. தன்நிலை மறந்து அவன் ஆண்மையை தன் கைகளில் பற்றியதை நினைத்து அவளுக்கு கூச்சமாக இருந்தாலும் உள்ளுக்குள் மனம் சிலிர்த்து மலர்ந்தது

சிறிதுநேரத்தில் பூங்கொடி அழைக்கும் குரல் கேட்டு வெளியே வந்ததாள், சத்யன் கட்டில் உட்கார்ந்து எப்எம் ரேடியோவை நோண்டிக்கொண்டு இருக்க பூங்கொடி இருவருக்கும் தட்டுவைத்து சோற்றை போட்டுவிட்டு " அண்ணே அதை அப்பறமா நோண்டு இப்ப வந்து சாப்பிடு அண்ணியும் இன்னும் சாப்பிடலை, நான் சாப்பிட்டேன்" என்று சொல்ல

" நீ போய் படு பூங்கொடி நாங்க சாப்பிட்டுக்கிறோம் " என்று சத்யன் சொன்னதும் "சரண்ணே என்று பூங்கொடி எழுந்து போய் தலையனையும் பாயும் எடுத்துக்கொண்டு வெளியே போக ,

" ஏன்மா எங்க போய் படுக்கப்போற" என சத்யன் அவசரமாக கேட்க.... "அம்மாகூட திண்ணையில படுக்கப்போறேன் அண்ணே, காத்து நல்லா ஜில்லுன்னு வருது அதனால அம்மாதான் அங்க வரச்சொன்னாங்க" என்று கூறிவிட்டு வெளியே போய்விட்டாள்



அதன்பிறகு சத்யனும் மான்சியும் சாப்பிட்டுவிட்டு எழ, சத்யன் உடனே அறைக்குள் போய்விட்டான். மான்சி பாத்திரங்களை சமையலறையில் வைத்துவிட்டு தங்களின் அறைக்குள் நுழைந்தபோது சத்யன் பாயை விரித்து அதில் இரண்டு தலையனையை போட்டுவிட்டு அங்கிருந்த ஜன்னலை மூடிவிட்டு வந்து பாயில் உட்கார்ந்தான்

மான்சி பாயருகே வந்து அப்படியே நின்றாள், சத்யன் அவள் கையை பற்றி இழுத்து தன்மீது சாய்த்து அணைத்து அவள் முகத்தை நிமிர்த்தி " என்னாச்சு அப்புடியே நின்னுட்ட ம்" என்று குழைவாக கேட்க

சிறிதுநேர தயக்கத்துக்குப் பிறகு " நான் அங்க தொட்டதால என்னை பத்தி தப்பா நெனைக்கிறீங்களா." என மான்சி சங்கடமாக கேட்க
சத்யனுக்கு அவள் மன உளைச்சல் புரிந்தது. அதை போக்கும் எண்ணத்தில் " மான்சி நீ தொடமாட்டியான்னு நான் இந்த ஒரு வாரமா ஏங்கியிருந்தேன் , நீ என்னடான்னா இப்படி பேசுற" என்று வருந்துவது போல் கூறி அவளை பாயில் சரித்தவன் , மெதுவாக அவள் உடைகளை களைந்தான்

மான்சி அவன் தன் ஆடைகளை களைந்ததை ரசித்தவாறு படுத்திருக்க, மாலையில் இருந்து உணர்ச்சியால் தூண்டப்பட்ட சத்யன் , தனது லுங்கியின் இடுப்பு முடிச்சை அவிழ்த்து கீழே இறக்கிவிட்டு அவசரமாக அவள்மீது படர்ந்து. தனது துடித்துக்கொண்டிருந்த ஆண்மையால் அவளுக்குள் ஊடுருவி அவளை அணைத்து படுத்தவாறு தனது இடுப்பை மட்டும் உயர்த்தி இயங்க ஆரம்பித்தான்

எடுத்த எடுப்பிலேயே அவன் ஆண்மையின் தாக்குதலை ஆரம்பிக்க, அவனுக்கு கீழே மான்சி தவித்து துடித்தாள். மாலையிலிருந்து போராடிய இருவரது உணர்ச்சிகளும் நேர்க்கோட்டில் சங்கமிக்க, ஒருவரையொருவர் அணைத்தவாறே உச்சம் எய்தினர்

அந்த இரவு முழுவதும் சத்யனின் ஆண்மைக்கு அவர்களின் தாபமும் காதலும் ஏக்கமும் தவிப்பும் வேலை கொடுத்துக்கொண்டே இருக்க. இருவரும் ஒவ்வொருமுறையும் புதிதாக ஒரு பாடத்தை பயின்று தேறினார்கள். அவர்களின் ஒவ்வொரு செயலும் காமம் வழிந்தது.

எங்கோ சேவல் கூவும் ஒலிகேட்ட பிறகுதான் இருவரும் கண்மூடினர், ஆனால் சத்யன் அன்று ராஜாராம்னை மதுரையில் சந்தித்ததை பற்றி மான்சியிடம் சொல்லவேயில்லை, காரணம் அவளை பற்றி அவளுடைய அப்பா கூறிய வார்த்தைகள் அவள் மனதை புண்படுத்தி விடும் என்று நினைத்து மறைத்தான்



மறுநாள் தனலட்சுமி நெல் விற்ற பணத்தில் முதலில் மான்சிக்கு தங்கத்தில் தாலி வாங்கவேண்டும் என்று கௌசல்யாவை அழைத்து கொண்டு மதுரைக்கு போய் வாங்கி வந்தனர் .. சாமி படத்தின் முன்பு மான்சியின் கழுத்தில் சத்யன் மறுபடியும் அம்மையப்பன் கோர்த்த தாலியை கட்டினான்

அடுத்துவந்த நாட்களில் சத்யனும் மான்சியும் ஒரு நல்ல காதல் தம்பதிகளுக்கு இலக்கணமாக வாழ்ந்தனர், அந்த வீட்டில் யார் யாருக்கு என்ன பிடிக்கும் என்ன பிடிக்காது என்பதை விரல் நுனியில் வைத்திருந்தாள் மான்சி

பகலில் ஒரு நல்ல மருமகளாக இருந்தவள் இரவில் சத்யனுக்கு சரிக்கு சரியாக காமத்தில் போட்டியிட்டாள், சத்யன் திணறிப் போகும் அளவுக்கு இன்பத்தை வாரி வழங்கும் மான்சிக்கு பதிலுக்கு சத்யன் தனது திறமையை காட்டி அசர வைப்பான் . ஒவ்வொரு இரவிலும் இருவரும் சொர்கத்தை பார்த்தனர்

மான்சியை பகலில் ஒரு பூப்போல் பார்த்துக்கொண்டாலும், இரவில் தனது முரட்டுத்தனமான உறவால் அவளை துவள வைத்துவிட்டு பிறகு அய்யோ எங்கே கண்ணம்மா வலிக்குது என்று விடியும்வரை தனது உதட்டால் ஒத்தடம் கொடுப்பான், அவளும் அதுதான் சாக்கென்று தனது உடலில் வலிக்காத இடங்களையும் காட்டி" ம்ஹூம் இதோ இங்கே வலிக்குது " என்று பொய் கூறி அவன் முத்தத்தை வாங்கி கொள்வாள்

அவர்களுக்குள் இரவில் மட்டும் சண்டை வந்தது , சண்டையின் காரணம் யார் முதலில் சந்தோஷத்தை தொடுவது என்ற சண்டைதான், ஆனால் சத்யன் ஒவ்வொரு முறையும் மனைவிக்கு விட்டுக்கொடுத்து அவளை முதலில் சந்தோஷத்தின் உச்சத்திற்கு கொண்டு சென்ற பிறகுதான் தனது இயக்கத்தை ஆரம்பிப்பான்

சத்யன் வயக்காட்டுக்கு கிளம்பினான் என்றால், துணி துவைக்கப் போகிறேன் என்று மொத்த துணிகளையும் அள்ளிக்கொண்டு அவனோடு கூடவே கிளம்பிவிடுவாள், இப்போதெல்லாம் வயக்காட்டில் இருக்கும் மரம் செடிக்கொடி எல்லாவற்றுக்கும் இவர்களின் காதல் களியாட்டம் தெரியும். மறைவான இடம் எங்கெல்லாம் இருக்கிறதோ அங்கெல்லாம் காதல் செய்தார்கள்

நாளொரு மேனியும் பொழுதொரு வண்ணமுமாக அவர்களின் காதல் வாழ்க்கை அழகாக நடந்தது ,,, இதோ இன்றோடு எழுபத்தி ஐந்து நாள் முடிய போகிறது இருவருக்கும் திருமணம் நடந்து

அன்று வெள்ளிக்கிழமை என்பதால் தனலட்சுமி சத்யன் மான்சி இருவரையும் கோவிலுக்கு போய் வரச்சொல்ல, மான்சி அரக்குநிற காட்டன் சேலையில் அம்சமாக வர சத்யன் வெள்ளைநிற வேட்டி சட்டையில் அழகனாக வந்தான் , இருவரும் தெருவில் இறங்கி நடந்து போக அவர்களின் ஜோடிப்பொருத்தத்தை பார்த்து ஊரே வியந்தது

இருவரும் சாமி கும்பிட்டுவிட்டு முன்னால் இருந்த சிறு மண்டபத்தில் இருவரும் அமர்ந்து, ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டு இந்த எழுபத்திஐந்து நாள் தாம்பத்தியத்தை மனதில் அசைபோட்டபடி இருக்க, சத்யனுக்கு மான்சி இப்போதெல்லாம் ரொம்ப அழகாக இருப்பதுபோல் மனதில் பட்டது,

ஒரு நிறைவான தாம்பத்தியமும் கூட பெண்களுக்கு அதிக அழகை கொடுக்கும் என்று சத்யனுக்கு இப்போது புரிந்தது, மான்சியும் அப்போது சத்யனின் அழகைத்தான் ரசித்துக்கொண்டிருந்தாள், அந்த வெள்ளை வேட்டி சட்டையும் அடர்த்தியான கிராப்பும் ,கத்தையான மீசையும் , சிவந்த நிறமும் அவனை ஆணழகனாக அவளுக்கு காட்டியது

இருவரும் சாமி கும்பிட்டுவிட்டு முன்னால் இருந்த சிறு மண்டபத்தில் இருவரும் அமர்ந்து, ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டு இந்த எழுபத்திஐந்து நாள் தாம்பத்தியத்தை மனதில் அசைபோட்டபடி இருக்க, சத்யனுக்கு மான்சி இப்போதெல்லாம் ரொம்ப அழகாக இருப்பதுபோல் மனதில் பட்டது,

ஒரு நிறைவான தாம்பத்தியமும் கூட பெண்களுக்கு அதிக அழகை கொடுக்கும் என்று சத்யனுக்கு இப்போது புரிந்தது, மான்சியும் அப்போது சத்யனின் அழகைத்தான் ரசித்துக்கொண்டிருந்தாள், அந்த வெள்ளை வேட்டி சட்டையும் அடர்த்தியான கிராப்பும் ,கத்தையான மீசையும் , சிவந்த நிறமும் அவனை ஆணழகனாக அவளுக்கு காட்டியது

இருவரும் ஒருவர் அழகை மற்றவர் ரசித்துக்கொண்டிருக்க . அப்போது சரவணன் வேகமாக அவர்களை நோக்கி வருவதை பார்த்து இருவருமே பதறி அவனை நோக்கி போக "ஏலேய் தம்பி உன் மாமனார் வீட்டுல இருந்து வந்துருக்காங்கடா, சித்தப்பாரு உங்க ரெண்டு பேத்தையும் கூட்டியார சொன்னாரு, சீக்கிரமா வாங்க" என்று கூறிவிட்டு வேகமாக திரும்பி போக சத்யனும் மான்சியும் அவன் பின்னால் போனார்கள் 

அவர்கள் தெருவுக்குள் நுழைந்ததுமே ராஜாராமனின் கார் அவர்கள் வீட்டு வாசலில் நிற்க்க, சரவணன் வீட்டுக்குள் முன்னே நுழைய சத்யனும் மான்சியும் அவன் பின்னாலேயே நுழைந்தார்கள் ,,

கூடத்தில் கிடக்கும் கட்டிலில் ராஜாராம் அமர்ந்திருக்க , தரையில் போடப்பட்டிருந்த புது பாயில் நீலவேணி அமர்ந்திருந்தாள், துரை தனலட்சுமி பூங்கொடி மூவரும் தாழ்வாரத்தில் நின்றுகொண்டு இருந்தனர்,

உள்ளே வந்ததுமே சத்யன் ராஜாராமனை நெருங்கி " வாங்க சார் எப்ப வந்தீங்க" என்று விசாரிக்க, " இப்பத்தான் வந்து கொஞ்ச நேரமாச்சு" என்று ராஜாராம் பதில் சொல்ல

சத்யன் நீலவேணி பக்கம் திரும்பி " நல்லாருக்கீங்களா " என்று கேட்க ... நீலவேணியிடம் இருந்து எந்த பதிலும் இல்லை அவள் வியப்பில் விழிவிரித்து தன் மகள் மருமகனின் ஜோடிப்பொருத்தத்தை ரசித்துக்கொண்டிருந்தாள், வெள்ளை வேட்டி சட்டையில் ராஜகுமாரன் போல இருந்த தங்களது மருமகனை பார்த்து இருவருக்கும் மனம் நிறைவானது

அதன்பிறகு அங்கே தேவையில்லாத ஒரு அமைதி நிலவியது .. மான்சி தனலட்சுமி அருகில் நின்றிருந்தாள் அவள் விழிகளில் ஒருவித கலக்கும் இருந்தது , அவளையே பார்த்த ராஜாராமன் தன் கையை நீட்டி " மான்சி" என்று மட்டும் ஒரே ஒரு வார்த்தையில் அழைக்க

அடுத்த நிமிடம் "டாடி" என்ற கூச்சலுடன் அவர் கைகளுக்குள் தஞ்சமடைந்தாள் மான்சி, உடனே நீலவேணியும் எழுந்து அவர்களிடம் வர, மான்சி இருவரையும் இரண்டு கைகளாலும் சேர்த்து பிடித்துக்கொண்டு " ஸாரி டாடி ஸாரி மம்மி" என்ற வார்த்தைகளையே மறுபடியும் மறுபடியும் சொல்லி குலுங்கி கண்ணீர் விட, அவளை பெற்றவர்களும் அவளுடன் சேர்ந்து கண்ணீர் விட்டனர் 

சத்யன் அவர்களை நெருங்கி மான்சியின் தோளை தொட்டு " ப்ளீஸ் அழாதே மான்சி" என்று வருத்தமாக கூறியதும் மான்சி பெற்றவர்களிடமிருந்து விலகி சத்யனின் கையைப்பிடித்து

" அப்பா இவர் ரொம்ப நல்லவர் என்னை ரொம்ப அன்பா பார்த்துகிறார், நடந்ததுக்கு இவர் காரணமில்லை நான்தான் பிடிவாதமா இவரை மேரேஜ் பண்ணிகிட்டேன்" என்று மான்சி கூறியதும்

" எங்களுக்கு எல்லா விஷயமும் தெரியும் மான்சி ரெண்டு மாசத்துக்கு முன்னாடி நான் இவரை மதுரையில பார்த்து நடந்ததுக்கு மன்னிப்பு கேட்டுட்டேன் உனக்கு தெரியாத" என்று ராஜாராம் சொன்னதும் .. மான்சி திரும்பி சத்யனை பார்க்க

சத்யன் ஆமாம் என்று தலையசைத்து அன்று நடந்ததையும் அதை அவளிடம் தான் சொல்லாமல் மறைத்த காரணத்தையும் விளக்கி சொன்னான், அதை கேட்டதும் மான்சி இன்னும் நெருக்கமாக நின்று அவன் கைகளை பற்றிக்கொண்டாள்

அப்போது மாணிக்கம் கையில்,......... பூ பழம் வெத்திலை பாக்கு அடங்கிய ஒரு பெரிய தாம்பாளத் தட்டோடு வர. நீலவேணி அதை வாங்கி தனலட்சுமியிடம் போய் " கல்யாணம் தான் எப்படியோ அவசரமா நடந்துருச்சு, இனிமேல் நடக்கிறதாவது முறையோடு நடக்கட்டும், எங்க மகளையும் எங்க மருமகனையும் மூனாம் மாசத்துக்கு அழைக்க வந்திருக்கோம், நீங்க இதை வாங்கிக்கனும்" என்று தாம்பாளத்தை நீட்ட

தனலட்சுமி துரையை திரும்பி பார்க்க, அவர் "ம் வாங்கிக்கோ" என்று சொல்ல தனலட்சுமி உடனே சந்தோஷத்துடன் வாங்கிக்கொண்டாள்

"இன்னிக்கு வெள்ளிக்கிழமையா இருக்கு அதனால நாளைக்கு ரெண்டு பேத்தையும் அனுப்பி வைக்கிறோம்" என்று தனலட்சுமி சொன்னதும் " சரிங்க சம்மந்தி அப்படியே செய்ங்க ஆனா நாளைக்கு நாங்க கார் அனுப்புறோம் அதுல ரெண்டு பேரையும் அனுப்புங்க " என்று நீலவேணி சொன்னாள்

அதன்பின் அங்கே சிறிதுநேரம் சிரிப்பும் சந்தோஷமும் ஆட்சி செய்ய. வெகுநேரம் தன் மகள் மருமகனிடம் பேசிக்கொண்டு இருந்துவிட்டு ராஜாராமனும் நீலவேணியும் கிளம்பினார்கள் 

சத்யனும் மான்சியும் அவர்களை வாசல் வரை வந்து வழியனுப்ப, ராஜாராமன் சிறிது தயங்கி நின்று திரும்பி சத்யனின் கைகளை பற்றி “அன்னிக்கு நடந்தது எதையுமே மனசுல வச்சுக்காதீங்க சத்யன், நாங்க எப்பவுமே பணத்தை பெரிசா மதிக்கிறவங்க கிடையாது, அது நீங்க என்கிட்ட இருந்த அந்த ஒருமாசத்துல பார்த்திருப்பீங்க, திடீர்னு உங்க ரெண்டுபேருக்கும் கல்யாணம்னு சொன்னதை ஜீரணிக்க முடியாமல்தான் அந்த மாதிரி பேசிட்டோம்,..........

" ஆனா இப்போ பார்க்கப் போனா நாங்களே தேடியிருந்தா கூட இப்படியோரு நல்லவரை என் மகளுக்கு கொண்டு வந்திருப்போமான்னு தெரியலை, நீங்களும் உங்க குடும்பமும் எவ்வளவு நல்லமுறையில் என் மகளை பார்த்துகிறீங்க அப்படிங்கறது என் மகளோட முகத்தில் இருக்கும் சந்தோஷத்தை பார்த்தாலே புரியுது. ஆனா நீங்க இன்னும் எங்க ரெண்டுபேரையும் உறவுமுறை சொல்லி கூப்பிடலை, எதையும் மனசுல வச்சுக்காம அன்னிக்கு நடந்ததையெல்லாம் மறந்து நீங்க நாளைக்கு வீட்டுக்கு வரனும்” என்று மருமகனிடம் வேண்டினார்

“ஆமா மாப்பிள்ளை என்னையும் மன்னிச்சிடுங்க உங்களோட குணம் ஏற்கனவே தெரிஞ்சிருந்தும் மகள் மேல இருந்த பாசத்தால அப்படி பேசிட்டேன்” என்று நீலவேணியும் வருத்தப்பட

அவர்களை பார்க்கவே சத்யனுக்கு சங்கடமாக இருந்தது, “ அய்யோ அத்தை மாமா ரெண்டு ஒரு விஷயத்தை தெரிஞ்சுக்கங்க அன்னிக்கு உங்க இடத்தில் வேற யாராவது இருந்திருந்தா என்னையும் மான்சியையும் என்ன பண்ணிருப்பாங்களோ, ஆனா நீங்க பெருந்தன்மையோட விட்டுட்டு போனீங்க, அதனால நான் அன்னிக்கே எல்லாத்தையும் மறந்துட்டேன், உங்களை புதுசா உறவுமுறை வச்சு கூப்பிட தயக்கமா இருந்தது அவ்வளவுதான், நான் கண்டிப்பா வர்றோம், ஆனா கார் அனுப்ப வேண்டாம்.. நான் முதன்முறையா மருமகனா உங்க வீட்டுக்கு வர்றேன் இயல்பா நான் எப்படி வருவேனோ அதேபோல வர்றேன், கார் அப்புறமா பார்க்கலாம் மாமா” என்று சத்யன் சொன்னதும்

அவன் அத்தை மாமா என்று கூப்பிட்டதிலேயே சந்தோஷத்தில் முகம் மலர்ந்துவிட “சரி மாப்பிள்ளை உங்க இஷ்டப்படி வாங்க, அப்போ நாங்க கிளம்புறோம்” என்று கூறிவிட்டு அவர்கள் காரில் ஏறியதும் கார் கிளம்பியது

சத்யன் கார் வேண்டாம் என்று கூறியது மான்சிக்கு ரொம்பவே பிடித்து போனது, வீண் பகட்டு இல்லாத இயல்பான அவனது வார்த்தைகள் அவன் மனதின் கம்பீரத்தையும் எடுத்துக்காட்டியது, கணவனின் கையை பற்றியவாறு வீட்டுக்குள் போனாள் மான்சி,

அன்று இரவு தன் மனதின் சந்தோஷத்தை அவனிடம் இரட்டிப்பாக காட்டி அவனுக்கு திகட்ட திகட்ட இன்பத்தை வாறி வழங்கினாள், “ஸ் மெதுவா மான்சி பொறுமையா பண்ணுடி ப்ளீஸ் ” என்று சத்யனை ஆனந்தத்தில் கெஞ்ச வைத்தாள்

மறுநாள் விடிந்து இருவரும் பஸ்ஸில் கிளம்பி மதுரையில் இறங்கி அங்கிருந்து ஆட்டோவில் ஏறி ராஜாராமன் வீட்டில் இறங்கி உள்ளே நுழைய, வாசலில் சில பெண்கள் ஆரத்தி சுற்றி அவர்களை வரவேற்று உள்ளே அழைத்துச்சென்றனர், அந்த வீட்டுக்குள் நுழைந்ததுமே சத்யனுக்கு மனதில் ஒரு இணம் புரியாத இறுக்கம் வந்தது,

ஆனால் அனைவருமே ரொம்ப இயல்பாக இருந்தனர், அந்த வீட்டின் மருமகன் என்ற மரியாதை அவனுக்கு சற்று அதிகமாகவே கிடைத்தது. அதற்க்கு காரணம் அவனுடைய நேர்மையும் பணத்தை கண்டு மயங்காத நடத்தையும் தான் காரணம், அன்று ராஜாராமன் கடைக்கு கூட போகாமல் மருமகனின் தேவைகளை கவணிக்க சத்யனுக்கு மேலும் சங்கடமாக இருந்தது

மதிய உணவு முடிந்து எல்லோரும் ஹாலில் அமர்ந்த போது, ராஜாராமன் மெதுவாக பேச்சை ஆரம்பித்தார் “ மாப்பிள்ளை நாம எல்லாரும் ஒன்னா இருக்கும் இந்த நேரத்தில், நான் சில ஏற்பாடுகள் செய்திருக்கேன் அதையெல்லாம் சொல்றேன் உங்களுக்கு பிடிச்சிருந்தா நீங்க அதை ஏத்துக்கங்க” என்று ஒரு பீடிகையுடன் சொல்ல

“ பரவாயில்லை எதுவாக இருந்தாலும் சொல்லுங்க மாமா” என்று சத்யன் தனது வசீகரமான புன்னகையுடன் சொன்னான்

அவன் புன்னகையை ரசித்த ராஜாராம் “ நீங்க என்கூட இருந்தப்பவே உங்களுடைய தன்மானம் தன்நம்பிக்கை இதெல்லாம் எனக்கு தெரியும், இருந்தாலும் இப்போ நீங்க வெறும் சத்யன் இல்லை என்னோட சொத்துக்கு எல்லாம் வாரிசு, ஆனா நீங்க அதை விரும்ப மாட்டீங்க, அதனால நாங்க எங்களோட சொத்துக்களை பின்நாளில் வர்ற எங்க பேரப்பிள்ளைகளுக்கு குடுத்துர்றோம் நீங்க எங்ககூட இருக்கனும்னு வற்புறுத்த மாட்டோம்,

" ஆனா உங்க படிப்புக்கு ஏத்த வேலையை நீங்க வெளியில தேடுறதைவிட நம்ம கடையில் மேற்பார்வை பார்த்து மெயின்டைன் பண்ணிட்டு அதுக்கான சம்பளத்தை வாங்கிக்கலாம்ன்னு எனக்கு தோனுது, எனக்கும் கொஞ்சம் ஓய்வு குடுத்த மாதிரி இருக்கும் மாப்பிள்ளை நீங்க யோசிச்சு ஒரு முடிவு சொல்லுங்க” என ராஜாராம் சொல்லி முடித்தார்

சத்யனுக்கு அவருடைய தெளிவான விவாதம் சரியாக புரிந்தது, இதில் எதுவும் தவறோ மரியாதை குறைவோ இருப்பதாக அவனுக்கு தெரியவில்லை, வேலை செய்து அதற்கான சம்பளத்தை வாங்கப்போறோம் இதில் என்ன இருக்கு என நினைத்துக்கொண்டே மான்சியை பார்க்க, அவள் பரிச்சை ரிசல்ட்க்காக காத்திருக்கும் மாணவியை போல அவன் முகத்தையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள், அவளுக்கு ஒரு புன்னகையில் தனது சம்மதத்தை சொல்லியவன் மாமனாரிடம்

“ எனக்கு ஓகேதான் மாமா எதுக்கும் அப்பாவையும் அம்மாவையும் ஒரு வார்த்தை கேட்டுட்டு பிறகு என் முழு சம்மதத்தை சொல்றேன்” என்று சத்யன் பணிவுடன் சொல்ல,,

“சரி மாப்பிள்ளை பெரியவங்களை கேட்டுட்டே முடிவு சொல்லுங்க” என்றார் ராஜாராம் மனம் நிறைந்த சந்தோஷத்துடன்

அன்று மாலை காபிக்கு பிறகு வீட்டுக்கு கிளம்புறோம் என்ற சத்யனை, நீலவேணி தயக்கமாக பார்த்து “முதன்முதலா வந்தா மூணுநாள் தங்கனும் அதுதான் சம்பிரதாயம், நீங்க வேனா உங்க அம்மாகிட்ட கேட்டு பாருங்க மாப்பிள்ளை” என்று சொல்ல, ராஜாராமனும் அதையே சொல்லிவிட்டு “ நான் வேனா உங்கவீட்டுல சொல்றேன் மாப்பிள்ளை நீங்க தங்கிதான் போகனும்” என்று அவரும் சத்யனை வற்புறுத்தி கேட்க

ஒரு நிமிடம் யோசித்த சத்யன் “ சரி வீட்டுக்கு போன் பண்ணி தகவல் சொல்லிட்டு இங்க தங்கறோம்.மாமா, ஆனா நான் டிரஸ் எதுவும் கொண்டு வரலை, மான்சிக்கு அவளோட டிரஸ் எல்லாம் இருக்கு, எனக்குத்தான்” என்று தயக்கத்துடன் நிறுத்தினான்

“அய்யோ மாப்பிள்ளை என்ன இப்படி சொல்லிட்டீங்க, இவ்வளவு பெரிய ஜவுளிக்கடைகாரர் மருமகன் இப்படி சொல்லலாமா, இப்பவே கடைக்கு போன் பண்ணா உங்களுக்கு தேவையான துணியெல்லாம் எடுத்துட்டு வந்துருவாங்க” என்ற நீலவேணி உற்சாகத்துடன் கடைக்கு போன் ஒடினாள்

அன்று இரவு உணவுக்கு பிறகு சத்யனும் மான்சியும் அவளுடைய அறைக்கு போக, அங்கே அறை அழகாக சுத்தம் செய்யப்பட்டு கட்டிலில் புதிதாக மெத்தையிட்டு அதில் அழகான விரிப்பு விரிக்கப்பட்டு புதிய பட்டு தலையனை போடப்பட்டு, லேசாக மலர் தூவி, பக்கத்தில் இருந்த டீபாயில் ஒரு வெள்ளித்தட்டில் பழங்களும் இனிப்புகளும் வைக்கப்பட்டிருந்தது, அறை முழுவதும் செயற்கை திரவியத்தின் இயற்க்கையான் வாசனையும், ஏஸியின் மிதமான குளிரும் சொர்கத்தை ஞாபகப்படுத்தியது

சத்யன் தயக்கத்துடன் காலெடுத்து வைக்க, அவன் மனதை நன்றாக புரிந்து வைத்திருந்த மான்சி “ எனக்கு இதெல்லாம் தெரியாதுங்க அம்மாவோட ஏற்பாடு போலருக்கு, உங்களுக்கு பிடிக்கலைன்னா வேற ரூம்ல போய் படுத்துக்கலாமா” என்று தயக்கமும் பயமுமாக மான்சி கேட்க

சத்யனுக்கு தன் மனைவியை நினைக்கவே பெருமையாக இருந்தது, ‘ ஒவ்வொரு விஷயத்திலும் தன் முகபாவனையை வைத்து கண்டுகொள்ளும் இவளுக்கு இதுவரை நான் என்னதான் செய்திருக்கிறேன், இந்த சின்ன சின்ன விஷயங்களில் அவளுடன் ஒத்துப்போனால் அவளுக்கும் சந்தோஷம் எனக்கும் மனநிம்மதி, என நினைத்தவன்

அவளை இழுத்து தன் கையில் சாய்த்து “ அதெல்லாம் ஒன்னும் வேண்டாம், ஆமா இதென்ன இரண்டாவது முதல் இரவா” என்று குறும்பாக கேட்க
அவனது மாற்றம் அவளை மலரச்செய்ய “ அதெப்படிங்க நீங்க சொல்றது சரியில்லை, நமக்குத்தான் முதல் பகல் தானே நடந்தது, இது உங்க மாமியார் வீட்டுல நடக்குற முதலிரவு” என்றவளை சத்யன் அலேக்காக தூக்கி கட்டில் படுக்க வைத்துவிட்டு,

தனது சட்டையை கழட்டி சோபாவில் போட்டுவிட்டு கட்டியிருந்த புது வேட்டி சரசரக்க இவனும் அவள் பக்கத்தில் படுத்துக்கொன்டான், இந்த புதிய சுகந்தமும் சுகமும், அவனது ஆண்மையை எழுச்சியடைய செய்திருக்க, தன் விரல்களால் அவள் உடை தொடாத பாகங்களை தடவிக்கொண்டே , தன் உதடுகளால் அவள் காதோரம் தடவி உணர்ச்சியை தூண்டினான்

ஸ்............ என்று சிலிர்த்த மான்சி அவன் பக்கமாக திரும்பி இறுக்கமாக அவனை அணைத்துக்கொண்டு அவன் முகத்தில் தன் இதழ்களால் முத்த கவிதை எழுதி அதை அவனுக்கே சமர்பித்தாள், பிறகு தன் அணைப்பை தளர்த்தி அவனை புரட்டி படுக்க வைத்து அவன் கட்டியிருந்த வேட்டியை அவன் அவிழ்த்து கீழே போட்டுவிட்டு அவனுடைய உள்ளாடையை கால்வழியாக கழட்டி வீசினாள். சீறிக்கொண்டு நிமிர்ந்த அவனது ஆண்மையை ஓரக்கண்ணால் ரசித்தபடி அவன் வயிற்றின் மீது ஏறியமர்ந்து தனது நைட்டியை தலைவழியாக உருவி கீழே போட்டாள்

தன் வயிற்றின் மீது அமர்ந்திருந்த மான்சியை பார்த்த சத்யனுக்கு இன்று வித்யாசமாக இருந்தது, அவளது அழகு மார்புகள் உள்ளாடைக்குள் திமிறிக்கொண்டு இருக்க, சத்யன் தன் கையை பின்னால் எடுத்துச்சென்று அதன் ஊக்குகளை விடுவித்து அதை கழட்டி கீழே போட்டுவிட்டு இரண்டு கையிலும் அந்த அழகு கலசங்களை பற்றிக்கொண்டு “ம் மேடம் ரொம்ப மூடுல இருக்கீங்க போலருக்கு, ஆரம்பிங்க” என்று குறும்பாய் சொல்லி தனது இடுப்பை உயர்த்தி அவளது புட்டத்தில் இடித்துக் காட்டினான்

இத்தனை நாள் தாம்பத்தியத்தில் இந்த காம விளையாட்டு இருவருக்கும் மிகவும் பிடித்தது, மான்சி மெதுவாக தன் பின் புறத்தை உயர்த்தி செங்குத்தாக நின்ற அவன் உறுப்பை தனது பெண்மை வாசலில் வைத்துவிட்டு ஒரே அழுத்தாக அழுத்தி தன் புட்டத்தை இறக்க, அவளின் பக்கச் சுவர்களை உரசிக்கொண்டு இறுக்கமாக ஆனால் சரக்கென்று உள்ளே போனது சத்யனின் பருத்து தடித்த ஆண்மை

மான்சி சட்டென முன்புறம் கவிழ்ந்து அவன் உதட்டை சிறிதுநேரம் கவ்வி கடித்து சப்பியவள் பிறகு அவன் தோளில் கையூன்றி தனது இயக்கத்தை ஆரம்பித்தவள் இரண்டு அசைவுகளுக்கு பின் எதையோ நினைத்தவள் சட்டென உருவிக்கொண்டு எழுந்து அவன் பக்கத்தில் படுத்துக்கொண்டாள்

சத்யனுக்கு பலத்த ஏமாற்றமாக இருந்தது, அவளுக்கு என்ன ஆச்சு ஏன் இறங்கிவிட்டாள் என்ற குழப்பத்துடன் அவள் பக்கமாக புரண்டு படுத்து “ என்னாச்சு மான்சி பிடிக்கலையா, ஏன் இறங்கிட்ட” என்று வருத்தமாக கேட்க
அவன் கழுத்தை வளைத்து முகத்தை தன் மார்பில் அழுத்திக்கொண்டு “ அய்யோ இதுபோய் எனக்கு பிடிக்காம போகுமா. ஆனா என்னால முடியலை அதனாலதான் இறங்கிட்டேன். நீங்க வந்து பண்ணுங்க சீக்கிரம்” என்று அவன் காதில் கிசுகிசுக்க..

“ ஏன் மான்சி ஏன் முடியலை உடம்புக்கு ஏதாவது பண்ணுதா” என்று கலவரமாய் கேட்டவனை... இன்னும் இருக்கமாக அணைத்து “ அதெல்லாம் உடம்பு நல்லாருக்கு, ஆனா நான் இனிமே அந்த மாதிரியெல்லாம் பண்ணமாட்டேன், சும்மா கொஞ்ச நாளைக்குத்தான், அதனால் நீங்களே பண்ணுங்க, ம் வாங்க” என்று தனது கால்களை விரித்து அதன் நடுவே அவனை கொண்டுவந்தாள்

அவள் பேச்சு புரியாவிட்டாலும் அதைப்பற்றி பிறகு பேசலாம் முதலில் நிமிர்ந்து நின்று இம்சிக்கும் தனது உறுப்புக்கு புகலிடத்தை தேடிக்கொடுக்க வேண்டும் என்ற எண்ணமே மேலோங்கி நிற்க்க, அவள் ஏறி படர்ந்த சத்யன், தனது உறுப்பை அவளுக்குள் செலுத்தி அழுத்தி இயங்க ஆரம்பித்தான்
நடுநடுவே நிறுத்தி அவளின் வலதுமார்பில் படுத்து இடது மார்பின் காம்பை சுவைப்பான், பிறகு இடது மார்பில் படுத்து வலது காம்பை கவ்வி சுவைத்தான், அவளுடைய பெண்மையின் அடியாளத்தில் தனது ஆண்மையால் அவன் முகவரியை எழுதிக்கொண்டே, அவளின் மார்பில் தனது உதட்டால் கவிதை எழுதினான்

அவனுடைய வெகுநேர கடின உழைப்பின் பலனாக அவனின் உறுப்பு தனது வெள்ளை வியர்வையை அவளின் பெண்மை நிலத்தில் சிந்தினான், அந்த ஏசியின் குளிரிலும் அவன் நெற்றியில் சில துளி வியர்வை பூத்திருக்க, மான்சி அதை தன் விரல்களால் வழித்தெடுத்து சுண்டிவிட்டு அவனை இழுத்து தன்மீது படுக்க வைத்தாள்

தன் மார்பில் இருந்த அவன் தலையின் முடிகளை தன் விரல்களால் கோதியபடி, அவனை நிதானத்துக்கு கொண்டு வந்த மான்சி " என்ன இன்னிக்கு ரொம்ப நேரம் ஆச்சு," என்று ஆறுதல் குரலில் கேட்க

அவள் மார்பில் இருந்து தலையை நிமிர்த்திய சத்யன் " ஆமா மான்சி ரொம்ப நேரம் ஆச்சு நீ சொன்னது என் மனசை குழப்பிருச்சு அதனாலதான், ஏன் மான்சி அப்படி சொன்ன" என்று வருத்தமாக கேட்டுவிட்டு புரண்டு அவள் பக்கத்தில் படுத்தான்

" ம்ம்ம் அது அப்படித்தான் இனிமேல் இந்தமாதிரி வேகம், முரட்டுத்தனம் எல்லாத்தையும் குறைச்சுக்கங்க, இல்லேன்னா சுத்தமா எதுவுமே கிடைக்காது ஆமா சொல்லிட்டேன்" என்று மான்சி குரலில் குறும்பு வழிய சொல்ல

சத்யனுக்கு குழப்பம் இன்னும் அதிகரிக்க " அப்போ உனக்கு எதுவுமே பிடிக்கலைன்னு சொல்லு அப்படித்தானே மான்சி" என்று வேதனை குரலில் கேட்க

இதற்க்கு மேலும் விளையாடுவது நல்லதில்லை என நினைத்த மான்சி அவன் பக்கமாக திரும்பி " எனக்கு எவ்வளவு வேனும்னாலும் தாங்குவேன் ஆனா உங்க முரட்டுத்தனத்தை இவரு தாங்கமாட்டாரே, அதனால்தான் அப்படி சொன்னேன்" என்று அவன் கையை எடுத்து தன் அடி வயிற்றில் வைத்து அழுத்தியபடி மான்சி சொல்ல

அடுத்த சில நிமிடங்களில் சத்யனுக்கு எல்லாமே புரிந்துபோக " மான்சி" என்று உற்ச்சாகமாக கூச்சலிட்டபடி எழுந்து உட்கார்ந்து அவளையும் தூக்கி தன் மடியில் போட்டுக்கொண்டு அவள் வயிற்றை தடவி " ஏன் மான்சி என்கிட்ட சொல்லவே இல்லை எப்போதிருந்து இது மாதிரி இருக்கு " என்று சத்யன் குரலில் சந்தோஷம் கொப்பளிக்க கேட்டான்

" ம்ம் நேத்தே கோயில்ல வச்சு சொல்லனும்னு நெனைச்சேன் அதுக்குள்ள, உங்க அண்ணன் வந்துட்டாரு அப்புறமா சொல்ல சந்தர்ப்பம் கிடைக்கலை, இப்பத்தான் ஒரு வாரம் லேட்டாயிடுச்சு, இன்னும் நான் அம்மாகிட்ட கூட சொல்லலை, நாளைக்குத்தான் சொல்லனும்" என்று மான்சி சொன்னதும்.. சத்யன் அவளை வாரியெடுத்து தன் நெஞ்சில் சாய்த்து அணைத்துக்கொண்டான்

அவனுக்கு சந்தோஷத்தில் பேச்சே வரவில்லை, தனது சந்தோஷத்தை அணைப்பில் காட்டி, தனது மகிழ்ச்சியை முத்தத்தில் காட்டினான், அவர்களின் நிறைவான தாம்பத்தியத்திற்கு கிடைத்த அந்த பரிசை பற்றிய எதிர்கால கனவில் மூழ்கினர் இருவரும் ......

ஆணினத்திற்கே கிடைக்காத பாக்கியம்
பெண்னினம் மட்டுமே பெற்று வந்த பரிசு!

ஒரு கவளம் சோற்றைக் கூட - அதிகமாய்
உட்கொள்ளாத வயிறு..!

ஒரு உயிரையே உள்ளே வளரச் செய்யும்
உலக அதிசயம்..!

எவ்வளவுதான் விஞ்ஞான வசதிகள் வந்தாலும்
கருவறையை விடப் பாதுகாப்பான அறையை
குழந்தைக்கு தர யாருக்கு முடியும்..?

இறைவனின் வல்லமைக்கு இதனை விட
சான்று வேண்டுமா..?

பத்து நிமிடம் சுமந்தால் தோள் கனத்துப் போகிறது
பத்து மாதம் சுமந்தாலும் கருவறை கனப்பதில்லை..!

வலி என்றாலே உயிர் போகிறது என்பார்கள் - ஆனால்
இந்த வலியில் மட்டுமே உயிர் வரும்..!

முற்றும்