மான்சி அமைதியாக அவனையே பார்த்துக்கொண்டு இருந்துவிட்டு “ சரி நான் ஒத்துக்கறேன், ஆனா நீங்க இதிலிருந்து தவறிட்டா என்ன பண்ணுவீங்க” என மான்சி அவனுக்கு கொக்கி போட
“ அப்பவும் நான்தான் வேலையைவிட்டுவிட்டு போயிருவேன்”, என்ற சத்யன் பட்டென எழுந்து “சரி பேச்சு முடிஞ்சுது கிளம்பலாம்” என்றுவிட்டு குளத்தின் படிகளை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தான்
மான்சிக்கு ஆத்திரமாய் வந்தது, ஆ ஊன்னா வேலையைவிட்டு போயிடுவேன்னு மிரட்டுறானே என்ன செய்யலாம், இவன் காதல் மேலேயே இவனுக்கே நம்பிக்கை இல்லையே ஆண்டவனே என்று தானாக புலம்பி நெற்றியில் அடித்துக்கொள்ள, மறுபடியும் அந்த ஜோடி இவளை வேடிக்கை பார்த்தது.. அவர்களுக்கு ஒரு அசட்டுச் சிரிப்பை உதிர்த்துவிட்டு எழுந்து சத்யன் பின்னே நடந்தாள்
சத்யன் காரில் ஏறி உட்கார, மான்சி மறுபக்கம் ஏறி உட்கார்ந்தவுடன் கார் எடுத்த எடுப்பில் வேகமெடுக்க , மான்சி அவனை திரும்பி திரும்பி பார்த்தாள். சத்யன் அவளை திரும்பி பார்க்காமல் காரை செலுத்தினான்
“ உங்க முடிவுல எந்த மாற்றமும் கிடையாதா, வேனும்னா ஒரு வாரம் கணக்கு வச்சுக்கலாம் சத்யன் " என்று மான்சி பரிதாபமாக கேட்க
அவளை திரும்பி பார்த்த சத்யன் முடியாது என்பது போல தலையசைக்க ...
ச்சே என்று தன் கைகளில் குத்தக்கொண்ட மான்சி " அவனவன் இந்தமாதிரி ஒரு பிகர் மாட்டாதான்னு தவங்கிடக்குறான் நீங்க என்னடான்னா கன்டிஷனெல்லாம் போடுறீங்க என்னை பார்த்தா பாவமா இல்லையா சத்யன்" என்று வருத்தமாக கேட்டாள்
அவளை திரும்பி பார்த்த சத்யன் " மான்சி நான் சொல்றது உங்களோட நன்மைக்குத்தான், இளமையோட வேகத்தில் இப்போ எல்லாமே நல்லாத்தான் இருக்கும், ஆனா கொஞ்ச காலம் கழிச்சு ச்சே ஏன்டா இந்தமாதிரி ஒரு வாழ்க்கையை செலக்ட் பண்ணோம்னு வருந்துற மாதிரி ஆயிடும், இவனைவிட வேற ஒரு அந்தஸ்தானவனை தேர்தெடுத்திருக்கலாம்னு தோணும்,.. அதாவது இக்கரைக்கு அக்கரை பச்சைன்னு சொல்லுவாங்களே அந்த மாதிரி ஆயிடும், பின்னாளில் வருத்த படுறதைவிட இப்பவே நிதானமா ஒரு முடிவெடுக்கறது தான் நல்லது" என்று சத்யன் தேர்ந்தெடுத்த வார்த்தைகளை நேர்த்தியாக போட்டு மான்சிக்கு விளக்கம் சொல்ல
அவன் இவன் தன் காதலை நம்பவில்லையே என்ற வேதனை மனதில் ஒரு வலியை ஏற்படுத்த, அவள் மனதில் சட்டென்று ஒரு வைராக்கியம் வந்தது, இவன் சொன்னதுபோலவே ஒரு மாதம் காத்திருந்து என் காதலை இவனுக்கு நிரூபிப்பேன் என்று வைராக்கியத்துடன் எண்ணினாள்
அவளிடமிருந்து பதில் இல்லாது போகவே சத்யன் திரும்பி பார்த்தான் .. மான்சி கார் கண்ணாடியை இறக்கிவிட்டு வெளியே வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தாள்
அதன் பிறகு வந்த நாட்களில் இருவரும் சொன்னதுபோலவே நடந்து கொண்டனர், மான்சி ஆயிரம்தான் மனதில் உறுதியுடன் இருந்தாலும் சத்யனை நேருக்குநேர் பார்த்ததும் அந்த உறுதி உருக ஆரம்பித்தது
சத்யன் முடிந்தளவுக்கு அவளின் ஏக்க பார்வைகளையும் அவளை பார்ப்பதையும் தவிர்த்தான், பழைய டிரைவர் மாணிக்கம் வேலைக்கு வந்துவிட்டதால் , சத்யன் ராஜாராம்க்கு கார் ஓட்ட விருப்பம் தெரிவிக்க , அவரும் ஒத்துக்கொண்டார் சத்யன் ராஜாராம்க்கு கார் ஓட்ட , மாணிக்கம் மான்சிக்கு டிரைவரானார்
மாலை ஏழு மணியானதும் சத்யன் தனது வீட்டுக்கு கிளம்புவதை வாடிக்கையாக கொண்டான், இதோ இவர்களின் கணக்கில் இன்னும் ஒரு வாரமே பாக்கியிருந்தது, சத்யன் மனதில் மான்சியை பற்றிய நினைவுகள் தனது ஆக்கிரமிப்பை செலுத்த அவனுக்கு எல்லாமே புதிதாய் ஆனது போல் இருந்தது
அன்றும் சத்யன் தனது வீட்டுக்கு கிளம்பி போக , நீலவேணி அவசரமாக வந்து அவனை தடுத்தாள் " சத்யா, மாணிக்கம் ஐயாகூட ஒரு கல்யாண ரிசப்ஷன் போயிருக்கார், மான்சி அவளோட பிரண்ட் யாருக்கோ பர்த்டே பார்ட்டின்னு ஹோட்டல் சங்கம் போயிருக்கா,.. நீங்க போய் மான்சியை கூட்டிட்டு வந்துருங்க, அப்படி லேட்டாச்சுனா இங்கயே தங்கிடுங்க சத்யன்" என்று சொல்ல
மறுக்க தோன்றாமல் சரியென்று சத்யன் காரை எடுத்துக்கொண்டு ஹோட்டல் சங்கம் நோக்கி புறப்பட்டான்
" அன்பே வர்றேன் என்றாய்....
" ஓ மனசுக்குள்ளா என்று கேட்டது...
" என் மனது..
" ஓ போய்வருகிறேன் என்பதற்குத்தான் ...
" அந்த சம்பிரதாய வார்த்தையா?
" ஏன் இந்த சம்பிரதாய வார்த்தை....
" நான் வேறு நீ வேறா அன்பே!
“ அப்பவும் நான்தான் வேலையைவிட்டுவிட்டு போயிருவேன்”, என்ற சத்யன் பட்டென எழுந்து “சரி பேச்சு முடிஞ்சுது கிளம்பலாம்” என்றுவிட்டு குளத்தின் படிகளை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தான்
மான்சிக்கு ஆத்திரமாய் வந்தது, ஆ ஊன்னா வேலையைவிட்டு போயிடுவேன்னு மிரட்டுறானே என்ன செய்யலாம், இவன் காதல் மேலேயே இவனுக்கே நம்பிக்கை இல்லையே ஆண்டவனே என்று தானாக புலம்பி நெற்றியில் அடித்துக்கொள்ள, மறுபடியும் அந்த ஜோடி இவளை வேடிக்கை பார்த்தது.. அவர்களுக்கு ஒரு அசட்டுச் சிரிப்பை உதிர்த்துவிட்டு எழுந்து சத்யன் பின்னே நடந்தாள்
சத்யன் காரில் ஏறி உட்கார, மான்சி மறுபக்கம் ஏறி உட்கார்ந்தவுடன் கார் எடுத்த எடுப்பில் வேகமெடுக்க , மான்சி அவனை திரும்பி திரும்பி பார்த்தாள். சத்யன் அவளை திரும்பி பார்க்காமல் காரை செலுத்தினான்
“ உங்க முடிவுல எந்த மாற்றமும் கிடையாதா, வேனும்னா ஒரு வாரம் கணக்கு வச்சுக்கலாம் சத்யன் " என்று மான்சி பரிதாபமாக கேட்க
அவளை திரும்பி பார்த்த சத்யன் முடியாது என்பது போல தலையசைக்க ...
ச்சே என்று தன் கைகளில் குத்தக்கொண்ட மான்சி " அவனவன் இந்தமாதிரி ஒரு பிகர் மாட்டாதான்னு தவங்கிடக்குறான் நீங்க என்னடான்னா கன்டிஷனெல்லாம் போடுறீங்க என்னை பார்த்தா பாவமா இல்லையா சத்யன்" என்று வருத்தமாக கேட்டாள்
அவளை திரும்பி பார்த்த சத்யன் " மான்சி நான் சொல்றது உங்களோட நன்மைக்குத்தான், இளமையோட வேகத்தில் இப்போ எல்லாமே நல்லாத்தான் இருக்கும், ஆனா கொஞ்ச காலம் கழிச்சு ச்சே ஏன்டா இந்தமாதிரி ஒரு வாழ்க்கையை செலக்ட் பண்ணோம்னு வருந்துற மாதிரி ஆயிடும், இவனைவிட வேற ஒரு அந்தஸ்தானவனை தேர்தெடுத்திருக்கலாம்னு தோணும்,.. அதாவது இக்கரைக்கு அக்கரை பச்சைன்னு சொல்லுவாங்களே அந்த மாதிரி ஆயிடும், பின்னாளில் வருத்த படுறதைவிட இப்பவே நிதானமா ஒரு முடிவெடுக்கறது தான் நல்லது" என்று சத்யன் தேர்ந்தெடுத்த வார்த்தைகளை நேர்த்தியாக போட்டு மான்சிக்கு விளக்கம் சொல்ல
அவன் இவன் தன் காதலை நம்பவில்லையே என்ற வேதனை மனதில் ஒரு வலியை ஏற்படுத்த, அவள் மனதில் சட்டென்று ஒரு வைராக்கியம் வந்தது, இவன் சொன்னதுபோலவே ஒரு மாதம் காத்திருந்து என் காதலை இவனுக்கு நிரூபிப்பேன் என்று வைராக்கியத்துடன் எண்ணினாள்
அவளிடமிருந்து பதில் இல்லாது போகவே சத்யன் திரும்பி பார்த்தான் .. மான்சி கார் கண்ணாடியை இறக்கிவிட்டு வெளியே வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டு இருந்தாள்
அதன் பிறகு வந்த நாட்களில் இருவரும் சொன்னதுபோலவே நடந்து கொண்டனர், மான்சி ஆயிரம்தான் மனதில் உறுதியுடன் இருந்தாலும் சத்யனை நேருக்குநேர் பார்த்ததும் அந்த உறுதி உருக ஆரம்பித்தது
சத்யன் முடிந்தளவுக்கு அவளின் ஏக்க பார்வைகளையும் அவளை பார்ப்பதையும் தவிர்த்தான், பழைய டிரைவர் மாணிக்கம் வேலைக்கு வந்துவிட்டதால் , சத்யன் ராஜாராம்க்கு கார் ஓட்ட விருப்பம் தெரிவிக்க , அவரும் ஒத்துக்கொண்டார் சத்யன் ராஜாராம்க்கு கார் ஓட்ட , மாணிக்கம் மான்சிக்கு டிரைவரானார்
மாலை ஏழு மணியானதும் சத்யன் தனது வீட்டுக்கு கிளம்புவதை வாடிக்கையாக கொண்டான், இதோ இவர்களின் கணக்கில் இன்னும் ஒரு வாரமே பாக்கியிருந்தது, சத்யன் மனதில் மான்சியை பற்றிய நினைவுகள் தனது ஆக்கிரமிப்பை செலுத்த அவனுக்கு எல்லாமே புதிதாய் ஆனது போல் இருந்தது
அன்றும் சத்யன் தனது வீட்டுக்கு கிளம்பி போக , நீலவேணி அவசரமாக வந்து அவனை தடுத்தாள் " சத்யா, மாணிக்கம் ஐயாகூட ஒரு கல்யாண ரிசப்ஷன் போயிருக்கார், மான்சி அவளோட பிரண்ட் யாருக்கோ பர்த்டே பார்ட்டின்னு ஹோட்டல் சங்கம் போயிருக்கா,.. நீங்க போய் மான்சியை கூட்டிட்டு வந்துருங்க, அப்படி லேட்டாச்சுனா இங்கயே தங்கிடுங்க சத்யன்" என்று சொல்ல
மறுக்க தோன்றாமல் சரியென்று சத்யன் காரை எடுத்துக்கொண்டு ஹோட்டல் சங்கம் நோக்கி புறப்பட்டான்
" அன்பே வர்றேன் என்றாய்....
" ஓ மனசுக்குள்ளா என்று கேட்டது...
" என் மனது..
" ஓ போய்வருகிறேன் என்பதற்குத்தான் ...
" அந்த சம்பிரதாய வார்த்தையா?
" ஏன் இந்த சம்பிரதாய வார்த்தை....
" நான் வேறு நீ வேறா அன்பே!
சத்யன் கைகள் மட்டும்தான் காரை செலுத்தியது மனமோ சில நாட்களுக்கு பிறகு மான்சியை நேருக்குநேர் சந்திக்கப்போகும் அந்த நிமிஷத்தை எண்ணி சந்தோஷத்தில் உழன்றது
அவன் ஹோட்டலை சென்று அடையும்போது இரவு எட்டு மணியாகிவிட்டது, எங்கும் இருள் தனது ஆதிக்கத்தை செலுத்தியிருக்க,. அதன் ஆதிக்கத்தை அலட்சியப்படுதும் விதமா அந்த ஹோட்டலின் நியான் விளக்குகள் இருளை விரட்டியடிக்க முயன்றன..
சத்யன் காரை பார்க் செய்துவிட்டு ஹோட்டல் உள்ளே போய் ரிசப்ஷனில் இருந்த ஒருவனிடம் பர்த்டே பார்ட்டி எங்கே நடக்கிறது என்று கேட்டான் .. அவன் கைகாட்டிய திசையில் இருந்த வழியில் சத்யன் போய் பார்த்தான்
அங்கே ஒரு பெரிய ஹால் இருக்க, இளம் ஆண்களும் பெண்களுமாக ஒரே கூட்டமாக இருந்தது, அந்த கூட்டத்தில் சத்யனின் கண்கள் மான்சியை தேடியது, மான்சியை எங்கேயும் காணவில்லை
எங்கே போனாள் என்று நினைத்துக்கொண்டே சுற்றிலும் தேடினான், எங்கும் இல்லை மான்சி, சத்யன் மனதிலும் உடலிலும் ஒரு பதட்டம் வந்து ஒட்டிக்கொள்ள அவசரமா அங்கிருந்தவர்களை கடந்து அந்த ஹாலின் பின்புறம் போனான்
அங்கே இருந்து ஒரு நீண்ட வராண்டா போக, யாருமே இல்லாமல் வெறிச்சோடிக் கிடந்தது, சத்யனுக்கு ஏதோ தோன்ற அந்த வராண்டாவில் ஓடினான், வராண்டாவின் முடிவில் வட்டமாக ஒரு அறை போல இருக்க அங்கே நிறைய சோபாக்கள் போடப்பட்டிருந்தது
சத்யன் அங்கே சுற்றிலும் தேட, அங்கே அவன் கண்ட காட்சி அவனுடைய இதயத்துடிப்பையே சில கணங்கள் நிறுத்தியது, உடலின் மொத்த ரத்தமும் அவனுடைய சிவந்த முகத்தில் சுறுசுறுவென ஏற, முகம் செந்நிறக் குழம்பில் முக்கியது போல சிவந்து போனது
அந்த அறையின் ஒதுக்குப்புறமாக இருந்த சோபாவில் மான்சி மல்லாந்து படுத்திருக்க, அவள் கண்கள் போதையில் சொருகி, வாய் லேசாக பிளந்து கிடந்தாள், பார்ட்டிக்காக அவள் ஜீன்ஸ், டீசர்ட், டீசர்ட்க்கு மேலே போட்டிருந்த ஜீன்ஸ் கோட் அணிந்து வந்ததை சத்யன் பார்த்தான் ,
இவற்றில் அந்த கோட் அவிழ்க்கப் பட்டு கீழே கிடக்க, டீசர்ட்டில் அவள் மார்புகள் திமிறிக்கொண்டு இருக்க, ஜீன்ஸ் பேன்ட்டின் கொக்கி அவிழ்க்கப்பட்டு பாதி ஜிப் இறக்கப்பட்டிருந்தது, இறக்கிய ஜிப்பன் இடைவெளியில் அவள் போட்டிருந்த ரோஸ்நிற உள்ளாடை லேசாக தெரிந்தது
அவளருகில் ஒருவன் மேல் சட்டை இல்லாமல், பேன்ட்டை முழங்கால் வரை இறக்கிவிட்டு, அவன் உள்ளாடைக்குள் திமிறிய ஆண்மையுடன், சோபாவில் ஒருகாலை மடக்கி ஊன்றி மான்சியின் மீது படர தயாராக இருந்தான்,
சத்யனுக்கு எங்கிருந்துதான் அவ்வளவு ஆவேசம் வந்ததோ தெரியவில்லை, ஒரே பாய்ச்சலில் அவர்களை அடைந்தவன் மான்சியின் மேல் படர்ந்தவனை இழுத்து கீழே தள்ளி அவன் இடுப்பில் தன் காலால் ஒரு உதைவிட, அவன் வலியால் துடித்து உருண்டான்
அவன் ஹோட்டலை சென்று அடையும்போது இரவு எட்டு மணியாகிவிட்டது, எங்கும் இருள் தனது ஆதிக்கத்தை செலுத்தியிருக்க,. அதன் ஆதிக்கத்தை அலட்சியப்படுதும் விதமா அந்த ஹோட்டலின் நியான் விளக்குகள் இருளை விரட்டியடிக்க முயன்றன..
சத்யன் காரை பார்க் செய்துவிட்டு ஹோட்டல் உள்ளே போய் ரிசப்ஷனில் இருந்த ஒருவனிடம் பர்த்டே பார்ட்டி எங்கே நடக்கிறது என்று கேட்டான் .. அவன் கைகாட்டிய திசையில் இருந்த வழியில் சத்யன் போய் பார்த்தான்
அங்கே ஒரு பெரிய ஹால் இருக்க, இளம் ஆண்களும் பெண்களுமாக ஒரே கூட்டமாக இருந்தது, அந்த கூட்டத்தில் சத்யனின் கண்கள் மான்சியை தேடியது, மான்சியை எங்கேயும் காணவில்லை
எங்கே போனாள் என்று நினைத்துக்கொண்டே சுற்றிலும் தேடினான், எங்கும் இல்லை மான்சி, சத்யன் மனதிலும் உடலிலும் ஒரு பதட்டம் வந்து ஒட்டிக்கொள்ள அவசரமா அங்கிருந்தவர்களை கடந்து அந்த ஹாலின் பின்புறம் போனான்
அங்கே இருந்து ஒரு நீண்ட வராண்டா போக, யாருமே இல்லாமல் வெறிச்சோடிக் கிடந்தது, சத்யனுக்கு ஏதோ தோன்ற அந்த வராண்டாவில் ஓடினான், வராண்டாவின் முடிவில் வட்டமாக ஒரு அறை போல இருக்க அங்கே நிறைய சோபாக்கள் போடப்பட்டிருந்தது
சத்யன் அங்கே சுற்றிலும் தேட, அங்கே அவன் கண்ட காட்சி அவனுடைய இதயத்துடிப்பையே சில கணங்கள் நிறுத்தியது, உடலின் மொத்த ரத்தமும் அவனுடைய சிவந்த முகத்தில் சுறுசுறுவென ஏற, முகம் செந்நிறக் குழம்பில் முக்கியது போல சிவந்து போனது
அந்த அறையின் ஒதுக்குப்புறமாக இருந்த சோபாவில் மான்சி மல்லாந்து படுத்திருக்க, அவள் கண்கள் போதையில் சொருகி, வாய் லேசாக பிளந்து கிடந்தாள், பார்ட்டிக்காக அவள் ஜீன்ஸ், டீசர்ட், டீசர்ட்க்கு மேலே போட்டிருந்த ஜீன்ஸ் கோட் அணிந்து வந்ததை சத்யன் பார்த்தான் ,
இவற்றில் அந்த கோட் அவிழ்க்கப் பட்டு கீழே கிடக்க, டீசர்ட்டில் அவள் மார்புகள் திமிறிக்கொண்டு இருக்க, ஜீன்ஸ் பேன்ட்டின் கொக்கி அவிழ்க்கப்பட்டு பாதி ஜிப் இறக்கப்பட்டிருந்தது, இறக்கிய ஜிப்பன் இடைவெளியில் அவள் போட்டிருந்த ரோஸ்நிற உள்ளாடை லேசாக தெரிந்தது
அவளருகில் ஒருவன் மேல் சட்டை இல்லாமல், பேன்ட்டை முழங்கால் வரை இறக்கிவிட்டு, அவன் உள்ளாடைக்குள் திமிறிய ஆண்மையுடன், சோபாவில் ஒருகாலை மடக்கி ஊன்றி மான்சியின் மீது படர தயாராக இருந்தான்,
சத்யனுக்கு எங்கிருந்துதான் அவ்வளவு ஆவேசம் வந்ததோ தெரியவில்லை, ஒரே பாய்ச்சலில் அவர்களை அடைந்தவன் மான்சியின் மேல் படர்ந்தவனை இழுத்து கீழே தள்ளி அவன் இடுப்பில் தன் காலால் ஒரு உதைவிட, அவன் வலியால் துடித்து உருண்டான்
சத்யன் விடவில்லை அவன் தலை முடியை கொத்தாக பற்றி தூக்கி தாடையில் ஓங்கி ஒரு குத்துவிட, கடைவாய்ப் பல் உடைந்திருக்க வேண்டும், அவன் வாயிலிருந்து ரத்தம் வழிய ஆரம்பித்தது, அவன் சத்யனைப் பார்த்து வேனாம் விட்டுருங்க என்று கையெடுத்துக் கும்பிட,
சத்யனின் ஆத்திரம் அடங்கவில்லை அவனுடைய தொடையிடுக்கில் ஒரு உதைவிட, அவசரமாக செய்யப்பட்ட பேமிலி ப்ளானிங்கால் துடித்து சரிந்தான் அந்த இளைஞன்,
இதற்க்குமேல் அவன் தாங்கமாட்டான் என்பதை உணர்ந்த சத்யன் சற்று நிதானமாகி மான்சியை திரும்பி பார்த்தான், மறுகணமே மறுபடியும் முகம் ரௌத்திரமாக அவளை நெருங்கி அவள் முகத்துக்கு நேராக குனிந்தான்
போதையில் மிதக்கும் கண்களோடு அவனைப்பார்த்து சிரித்த மான்சி தனது இரண்டு கைகளையும் நீட்டி, “ வந்துட்டீங்களா இந்த ரோகித் சரியில்லை சத்யா” என்று உளறலாக கூற
சத்யன் கண்கள் தெரித்துவவிடுவது போல் அவளை விழித்து பார்த்து, தனது இடதுகையை அவளின் பின்ங்கழுத்தில் விட்டு தூக்கி வலதுகையால் அவள் கன்னத்தில் ரப்பென்று ஒரு அறைவிட,
மான்சியின் போதை சற்று தெளிந்து, அறை வாங்கி சிவந்த தன் கன்னத்தை கையால் தாங்கி கண்களில் வழிந்த கண்ணீருடன் “என்ன சத்யா” என்று கலங்க
“ சரிதான் மூடுடி வாயை” என்றவன் கீழே கிடந்த அவள் கோட்டை எடுத்து தன் தோளில் போட்டுக்கொண்டவன், சோபாவில் இருந்து மான்சியை தூக்கி தன் தோள்மேல் போட்டுக்கொண்டு வந்த வழியே வெளியே போக, அதற்க்குள் அங்கிருந்த அனைவருக்கும் அவர்கள் காட்சிப் பொருளானார்கள்
காருக்கு வந்த சத்யன் பின்கதவை திறந்து அவளை தொப்பென்று சீட்டில் வீசிவிட்டு கதவை மூடினான், பிறகு முன்புறமாக வந்து தன் இருக்கையில் அமர்ந்து காரை கிளப்பினான், அவனுடைய கோபத்தில் கார் பறந்தது
சிறிதுதூரம் கடந்ததும் பின்சீட்டில் இருந்த மான்சி “ ஏன் என்னை அடிச்சீங்க சத்யா ரொம்ப வலிக்குது” என்று போதையில் குரல் தடுமாறியபடி கேட்க
மதுரையின் புறநகர்ப் பகுதியில் பயணமான காரை ஆள் அரவமற்ற பகுதியில் ஓரமாக நிறுத்திய சத்யன், அவனது கோபம் அவன் கட்டுப்பாட்டை மீறியிருந்தது, மான்சியின் இந்த நடத்தை அவனுடைய சுயகௌரவத்திற்கு விழுந்த பலத்த அடியாக நினைத்தான்,.. இவ்வளவு நாட்களாக கட்டிக்காத்த ஒழுக்கத்தை அவனுடைய கோபம் விழுங்கியிருந்தது
சத்யனின் ஆத்திரம் அடங்கவில்லை அவனுடைய தொடையிடுக்கில் ஒரு உதைவிட, அவசரமாக செய்யப்பட்ட பேமிலி ப்ளானிங்கால் துடித்து சரிந்தான் அந்த இளைஞன்,
இதற்க்குமேல் அவன் தாங்கமாட்டான் என்பதை உணர்ந்த சத்யன் சற்று நிதானமாகி மான்சியை திரும்பி பார்த்தான், மறுகணமே மறுபடியும் முகம் ரௌத்திரமாக அவளை நெருங்கி அவள் முகத்துக்கு நேராக குனிந்தான்
போதையில் மிதக்கும் கண்களோடு அவனைப்பார்த்து சிரித்த மான்சி தனது இரண்டு கைகளையும் நீட்டி, “ வந்துட்டீங்களா இந்த ரோகித் சரியில்லை சத்யா” என்று உளறலாக கூற
சத்யன் கண்கள் தெரித்துவவிடுவது போல் அவளை விழித்து பார்த்து, தனது இடதுகையை அவளின் பின்ங்கழுத்தில் விட்டு தூக்கி வலதுகையால் அவள் கன்னத்தில் ரப்பென்று ஒரு அறைவிட,
மான்சியின் போதை சற்று தெளிந்து, அறை வாங்கி சிவந்த தன் கன்னத்தை கையால் தாங்கி கண்களில் வழிந்த கண்ணீருடன் “என்ன சத்யா” என்று கலங்க
“ சரிதான் மூடுடி வாயை” என்றவன் கீழே கிடந்த அவள் கோட்டை எடுத்து தன் தோளில் போட்டுக்கொண்டவன், சோபாவில் இருந்து மான்சியை தூக்கி தன் தோள்மேல் போட்டுக்கொண்டு வந்த வழியே வெளியே போக, அதற்க்குள் அங்கிருந்த அனைவருக்கும் அவர்கள் காட்சிப் பொருளானார்கள்
காருக்கு வந்த சத்யன் பின்கதவை திறந்து அவளை தொப்பென்று சீட்டில் வீசிவிட்டு கதவை மூடினான், பிறகு முன்புறமாக வந்து தன் இருக்கையில் அமர்ந்து காரை கிளப்பினான், அவனுடைய கோபத்தில் கார் பறந்தது
சிறிதுதூரம் கடந்ததும் பின்சீட்டில் இருந்த மான்சி “ ஏன் என்னை அடிச்சீங்க சத்யா ரொம்ப வலிக்குது” என்று போதையில் குரல் தடுமாறியபடி கேட்க
மதுரையின் புறநகர்ப் பகுதியில் பயணமான காரை ஆள் அரவமற்ற பகுதியில் ஓரமாக நிறுத்திய சத்யன், அவனது கோபம் அவன் கட்டுப்பாட்டை மீறியிருந்தது, மான்சியின் இந்த நடத்தை அவனுடைய சுயகௌரவத்திற்கு விழுந்த பலத்த அடியாக நினைத்தான்,.. இவ்வளவு நாட்களாக கட்டிக்காத்த ஒழுக்கத்தை அவனுடைய கோபம் விழுங்கியிருந்தது
காரின் கதவை திறந்து இறங்கி வந்த சத்யன் காரின் பின்கதவை திறந்து மான்சியை பார்த்தான், அவன் கிடத்திய அதேநிலையில் மேல் டாப்ஸ் இல்லாமல் கிடந்தாள், அவளை பார்க்கப் பார்க்க சத்யனின் கோபம் வெறியாக மாறியது
குனிந்து காருக்குள் நுழைந்தவன் காரின் கதவை மூடினான், அவளின் காலருகே இருந்த சிறு இடத்தில் அமர்ந்தவன், அவளை சிவந்த கண்களுடன் பார்த்து “கடைசில உன் பணக்காராப் புத்தியை காட்டிட்டேயேடி, உன்னை எவ்வளவு நம்புனேன்டி துரோகி கடைசியா எல்லாம் இந்த உடம்பு சுகத்துக்குத்தான்னு நிரூபிச்சுட்டயே ச்சீ நீ எல்லாம் ஒரு பொண்ணாடி, மொதல்லயே எனக்கு இதுதான் வேனும்னு சொல்லியிருந்தா நான் யாருன்னு காட்டியிருப்பேனே,
“ இதுக்குப்போய் காதல்ங்கற புனிதமான வார்த்தையை பயண்படுத்தி கேவலப்படுத்திட்டியேடி, உனக்கு என்ன தேவைன்னு எனக்கு தெரிஞ்சுபோச்சுடி, உன்னையெல்லாம் ” என்று ஆக்ரோஷமாக பேசிய சத்யன் ஆவேசமாக அவள்மேல் படர்ந்து முரட்டுத்தனமாக அவளை அணைக்க
அவனின் முரட்டு அணைப்பில் திமிறி திணறிய மான்சியின் மிச்சமிருந்த போதையும் பட்டென்று தெளிய சுதாரிப்புடன் “ அய்யோ சத்யன் நீங்க நினைக்கிற மாதிரியில்லை, என்ன நடந்ததுன்னு தெரியாது சத்யா என்னை நம்புங்க, ப்ளீஸ் வேண்டாம் சத்யா” என்று கெஞ்ச ஆரம்பித்தாள்
“ ஏய் மூடுடி என் கண்ணால பார்த்ததை எப்படிடி நம்பாம இருக்கிறது, அதான் அவனுக்கு நல்லா கமிச்சுகிட்டு படுத்திருந்தியே, இவ்வளவு நாளா நீ ஏன் என்கிட்ட இப்படி நடந்துக்குற. உன்னோட தேவையென்ன எதுவுமே புரியாம குழம்பிப்போயிருந்தேன், ஆனா இப்போ உனக்கு என்ன தேவையின்னு தெளிவா புரிஞ்சுபோச்சு, இனிமேலும் அதை உனக்கு குடுக்காம இருந்தா நான் ஆம்பளையே இல்லடி,” என ஆக்ரோஷமா பேசிய சத்யன் பட்டென அவளுடைய கீழுதட்டை கடித்து இழுக்க
மான்சி வலியால் துடித்தபடி அவன் பிடரிமுடியை பிடித்து இழுத்தாள், அசரவில்லை சத்யன் கடித்த இதழ்களை சப்பி சுவைத்து தனது கூரான நாக்கால் அவள் இதழ்களை பிளந்து உள்ளே நுழைத்தான், அவள் வாயிலிருந்து வந்த மதுவாடை அவனை மேலும் வெறியனாக்க மிகமோசமான ஒரு முரட்டு முத்தத்தை அவள் மூச்சுத்திணற திணற கொடுத்தான்
வெகுநேரம் கழித்து அவள் இதழ்களை விடுவித்த சத்யன் ஒரு நிமிடம் கூட தாமதிக்காமல் கீழே சரிந்து அவளின் மார்புகளை தன் முகத்தால் மோதியவன் அவள் முதுகை இறுக்கியிருந்த கைகளை முன்னே கொண்டுவந்து அவளின் கனியாத மார்பை தனது கைகளால் அழுத்தி கசக்கி கனியவைக்கும் முயற்சியில் இறங்கினான்
அவனுடைய முரட்டுத்தனத்தால் துடிதத மான்சி “ ஒரு நிமிஷம் நிதானமா யோசிங்க சத்யன், நான் போய் அப்படி செய்வேனா” என்று அவனுடன் போராடியபடியே கெஞ்சினாள்
அவள் கெஞ்சல் அவனிடம் எடுபடவில்லை, அவளுக்கு தனது ஆண்மையின் வீரியத்தை புரியவைக்க வேண்டும் என்ற வெறி அவனை நிதானம் இழக்க செய்ய, அவள் மார்பில் இருந்து கைகளை எடுத்துவிட்டு டீசர்ட்க்கு மேலாகவே அவளின் வலதுமார்பை தனது பற்களால் கடிக்க, மான்சியின் துடிப்பும் கெஞ்சலும் அதிகமானது
குனிந்து காருக்குள் நுழைந்தவன் காரின் கதவை மூடினான், அவளின் காலருகே இருந்த சிறு இடத்தில் அமர்ந்தவன், அவளை சிவந்த கண்களுடன் பார்த்து “கடைசில உன் பணக்காராப் புத்தியை காட்டிட்டேயேடி, உன்னை எவ்வளவு நம்புனேன்டி துரோகி கடைசியா எல்லாம் இந்த உடம்பு சுகத்துக்குத்தான்னு நிரூபிச்சுட்டயே ச்சீ நீ எல்லாம் ஒரு பொண்ணாடி, மொதல்லயே எனக்கு இதுதான் வேனும்னு சொல்லியிருந்தா நான் யாருன்னு காட்டியிருப்பேனே,
“ இதுக்குப்போய் காதல்ங்கற புனிதமான வார்த்தையை பயண்படுத்தி கேவலப்படுத்திட்டியேடி, உனக்கு என்ன தேவைன்னு எனக்கு தெரிஞ்சுபோச்சுடி, உன்னையெல்லாம் ” என்று ஆக்ரோஷமாக பேசிய சத்யன் ஆவேசமாக அவள்மேல் படர்ந்து முரட்டுத்தனமாக அவளை அணைக்க
அவனின் முரட்டு அணைப்பில் திமிறி திணறிய மான்சியின் மிச்சமிருந்த போதையும் பட்டென்று தெளிய சுதாரிப்புடன் “ அய்யோ சத்யன் நீங்க நினைக்கிற மாதிரியில்லை, என்ன நடந்ததுன்னு தெரியாது சத்யா என்னை நம்புங்க, ப்ளீஸ் வேண்டாம் சத்யா” என்று கெஞ்ச ஆரம்பித்தாள்
“ ஏய் மூடுடி என் கண்ணால பார்த்ததை எப்படிடி நம்பாம இருக்கிறது, அதான் அவனுக்கு நல்லா கமிச்சுகிட்டு படுத்திருந்தியே, இவ்வளவு நாளா நீ ஏன் என்கிட்ட இப்படி நடந்துக்குற. உன்னோட தேவையென்ன எதுவுமே புரியாம குழம்பிப்போயிருந்தேன், ஆனா இப்போ உனக்கு என்ன தேவையின்னு தெளிவா புரிஞ்சுபோச்சு, இனிமேலும் அதை உனக்கு குடுக்காம இருந்தா நான் ஆம்பளையே இல்லடி,” என ஆக்ரோஷமா பேசிய சத்யன் பட்டென அவளுடைய கீழுதட்டை கடித்து இழுக்க
மான்சி வலியால் துடித்தபடி அவன் பிடரிமுடியை பிடித்து இழுத்தாள், அசரவில்லை சத்யன் கடித்த இதழ்களை சப்பி சுவைத்து தனது கூரான நாக்கால் அவள் இதழ்களை பிளந்து உள்ளே நுழைத்தான், அவள் வாயிலிருந்து வந்த மதுவாடை அவனை மேலும் வெறியனாக்க மிகமோசமான ஒரு முரட்டு முத்தத்தை அவள் மூச்சுத்திணற திணற கொடுத்தான்
வெகுநேரம் கழித்து அவள் இதழ்களை விடுவித்த சத்யன் ஒரு நிமிடம் கூட தாமதிக்காமல் கீழே சரிந்து அவளின் மார்புகளை தன் முகத்தால் மோதியவன் அவள் முதுகை இறுக்கியிருந்த கைகளை முன்னே கொண்டுவந்து அவளின் கனியாத மார்பை தனது கைகளால் அழுத்தி கசக்கி கனியவைக்கும் முயற்சியில் இறங்கினான்
அவனுடைய முரட்டுத்தனத்தால் துடிதத மான்சி “ ஒரு நிமிஷம் நிதானமா யோசிங்க சத்யன், நான் போய் அப்படி செய்வேனா” என்று அவனுடன் போராடியபடியே கெஞ்சினாள்
அவள் கெஞ்சல் அவனிடம் எடுபடவில்லை, அவளுக்கு தனது ஆண்மையின் வீரியத்தை புரியவைக்க வேண்டும் என்ற வெறி அவனை நிதானம் இழக்க செய்ய, அவள் மார்பில் இருந்து கைகளை எடுத்துவிட்டு டீசர்ட்க்கு மேலாகவே அவளின் வலதுமார்பை தனது பற்களால் கடிக்க, மான்சியின் துடிப்பும் கெஞ்சலும் அதிகமானது
சத்யன் அவள் மார்பை தன் பற்களால் பற்றிக்கொண்டு தனது கையை கீழே விட்டு ஏற்கனேவே கொக்கி அவிழ்க்கப்பட்டிருந்த மான்சியின் ஜீன்ஸை உள்ளாடையுடன் கீழே தள்ள, அது மான்சியின் இடுப்பிலிருந்து நகர்ந்து கீழே இறங்கியது
சத்யன் மான்சியின் பெண்மையை தனது கையால் கொத்தாக பற்றி அழுத்தியவாறு லேசாக தனது இடுப்பை உயர்த்தி தனது பேன்ட்டின் கொக்கியை நீக்கி ஜிப்பை இறக்கி உள்ளாடையுடன் முழங்கால் வரை இறக்கினான்,
ஆடைகளின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்து வெளியே வந்த அவனது ஆண்மை விரைத்து முறுக்கேறி தன்னை இழிவுபடுத்திய மான்சியின் பெண்மையை தாக்க தயாராக இருந்தது
மான்சியின் முனங்கல் அழுகையாக மாறியிருந்தது, அவள் நினைத்திருந்தால் கத்தி கதறி கூச்சலிட்டு அவனை எதிர்த்து போராடியிருக்கலாம், ஆனால் அவனை கெஞ்சியே ஒரு நிலைக்கு கொண்டு வர முயற்ச்சித்தாள்
சத்யன் அவள் கெஞ்சலுக்கு பணியாமல் தனது கைகளால் தடவிப்பார்த்து அவள் பெண்மையின் மையப்பகுதியை கண்டுபிடித்து தனது விரைத்த குறியை உள்ளே நுழைக்க முயன்றான்
அவனுக்கும் இது அனுபவமில்லாத ஒன்று என்பதால் எது எங்கே எப்படி என்று புரியாமல் தடுமாறினான், தனது உடலை உயர்த்தினால் மட்டுமே தனது உறுப்பை உள்ளே செலுத்த முடியும் என்பதை உணர்ந்த சத்யன் ஒரு கையை சீட்டில் ஊன்றி உடலை உயர்த்தி நிமிர்ந்தான்
பிறகு தனது உறுப்பை கையில் பிடித்து அவளின் கர்ப வாசலில் வைத்துவிட்டு அழுத்துவதற்கு முன் நிமிர்ந்து மான்சியின் முகத்தை பார்த்தான்
அவள் முகம் கடுமையான வேதனையை சுமந்திருக்க, விழிகளில் கண்ணீர் மடைதிறந்த வெள்ளமாய் பொங்கி வழிய அவனை நோக்கி கையெடுத்துக் கும்பிட்டு "இந்த மாதிரி வேனாம் சத்யன் , நம்ம தாம்பத்தியம் எப்படியெல்லாம் நடக்கனும்னு நிறைய கற்பனை பண்ணிவச்சுருக்கேன், அதை நாசம் பண்ணிறாதீங்க, வேண்டாம் சத்யா ப்ளீஸ் " என்று கதறி கண்ணீர் விட
அவளுடைய கதறலும் கண்ணீரும் சத்யனின் முகத்தில் சுடுநீரை கொட்டியது போல் இருக்க துடித்துப்போனான், பட்டென்று அவள் மீதிருந்து சரிந்து இறங்கி சீட்டின் ஓரத்தில் அமர்ந்து மான்சியை பார்க்க, அவள் இன்னும் கைகூப்பியபடி கண்ணீர் விட்டுக்கொண்டு இருந்தாள்
அய்யோ கடவுளே ஆத்திரத்தில் என்ன காரியம் செய்ய இருந்தோம் என்று மனதுக்குள் கதறிய சத்யன் காரின் கதவை திறந்து கீழே இறங்கி தனது உடைகளை சரிசெய்து கொண்டு தனத இருக்கையில் அமர்ந்து காரை அதிகபட்ச வேகத்தில் கிளப்பினான்
வழியில் எங்கேயும் மான்சியை திரும்பி பார்க்காமல் வீட்டில் கொண்டு போய் காரை நிறுத்தியவன், வேகமாக இறங்கி மான்சிக்கு கதவை திறந்துவிட .. அவள் தலைகுனிந்த வாறு அவனை ஏறெடுத்தும் பார்க்காமல் வீட்டுக்குள் போனாள்
சத்யன் மான்சியின் பெண்மையை தனது கையால் கொத்தாக பற்றி அழுத்தியவாறு லேசாக தனது இடுப்பை உயர்த்தி தனது பேன்ட்டின் கொக்கியை நீக்கி ஜிப்பை இறக்கி உள்ளாடையுடன் முழங்கால் வரை இறக்கினான்,
ஆடைகளின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்து வெளியே வந்த அவனது ஆண்மை விரைத்து முறுக்கேறி தன்னை இழிவுபடுத்திய மான்சியின் பெண்மையை தாக்க தயாராக இருந்தது
மான்சியின் முனங்கல் அழுகையாக மாறியிருந்தது, அவள் நினைத்திருந்தால் கத்தி கதறி கூச்சலிட்டு அவனை எதிர்த்து போராடியிருக்கலாம், ஆனால் அவனை கெஞ்சியே ஒரு நிலைக்கு கொண்டு வர முயற்ச்சித்தாள்
சத்யன் அவள் கெஞ்சலுக்கு பணியாமல் தனது கைகளால் தடவிப்பார்த்து அவள் பெண்மையின் மையப்பகுதியை கண்டுபிடித்து தனது விரைத்த குறியை உள்ளே நுழைக்க முயன்றான்
அவனுக்கும் இது அனுபவமில்லாத ஒன்று என்பதால் எது எங்கே எப்படி என்று புரியாமல் தடுமாறினான், தனது உடலை உயர்த்தினால் மட்டுமே தனது உறுப்பை உள்ளே செலுத்த முடியும் என்பதை உணர்ந்த சத்யன் ஒரு கையை சீட்டில் ஊன்றி உடலை உயர்த்தி நிமிர்ந்தான்
பிறகு தனது உறுப்பை கையில் பிடித்து அவளின் கர்ப வாசலில் வைத்துவிட்டு அழுத்துவதற்கு முன் நிமிர்ந்து மான்சியின் முகத்தை பார்த்தான்
அவள் முகம் கடுமையான வேதனையை சுமந்திருக்க, விழிகளில் கண்ணீர் மடைதிறந்த வெள்ளமாய் பொங்கி வழிய அவனை நோக்கி கையெடுத்துக் கும்பிட்டு "இந்த மாதிரி வேனாம் சத்யன் , நம்ம தாம்பத்தியம் எப்படியெல்லாம் நடக்கனும்னு நிறைய கற்பனை பண்ணிவச்சுருக்கேன், அதை நாசம் பண்ணிறாதீங்க, வேண்டாம் சத்யா ப்ளீஸ் " என்று கதறி கண்ணீர் விட
அவளுடைய கதறலும் கண்ணீரும் சத்யனின் முகத்தில் சுடுநீரை கொட்டியது போல் இருக்க துடித்துப்போனான், பட்டென்று அவள் மீதிருந்து சரிந்து இறங்கி சீட்டின் ஓரத்தில் அமர்ந்து மான்சியை பார்க்க, அவள் இன்னும் கைகூப்பியபடி கண்ணீர் விட்டுக்கொண்டு இருந்தாள்
அய்யோ கடவுளே ஆத்திரத்தில் என்ன காரியம் செய்ய இருந்தோம் என்று மனதுக்குள் கதறிய சத்யன் காரின் கதவை திறந்து கீழே இறங்கி தனது உடைகளை சரிசெய்து கொண்டு தனத இருக்கையில் அமர்ந்து காரை அதிகபட்ச வேகத்தில் கிளப்பினான்
வழியில் எங்கேயும் மான்சியை திரும்பி பார்க்காமல் வீட்டில் கொண்டு போய் காரை நிறுத்தியவன், வேகமாக இறங்கி மான்சிக்கு கதவை திறந்துவிட .. அவள் தலைகுனிந்த வாறு அவனை ஏறெடுத்தும் பார்க்காமல் வீட்டுக்குள் போனாள்
சத்யன் காரை செட்டுக்குள் விட்டுவிட்டு வாட்ச்மேன் அறைக்கு வந்து அதே உடையுடன் படுத்துக் கொண்டான், அவனின் நடத்தையை அவனே வெறுத்தான் .. இனிமேல் மான்சியின் முகத்தில் விழிக்க கூடாது என்று முடிவு செய்தவன் விடியவிடிய உறங்காமல் விழித்துக்கிடந்தான்
அதிகாலையில் எழுந்து தோட்டத்து குழாயில் முகம் கழுவி தனது கைக்குட்டையால் முகத்தை துடைத்துக்கொண்டு மான்சியின் வீட்டுக்குள் போனான்
ஹாலில் இருந்த சோபாவில் அமர்ந்து பேப்பர் படித்துக்கொண்டு இருந்த ராஜாராம்ன் சத்யனை பார்த்ததும் புன்னகையுடன் ' என்ன சத்யன் அதுக்குள்ள வந்துட்டிங்க நான் இன்னும் கிளம்பவே இல்லை" என்று கூற
சத்யன் ஒரு நிமிடம் தலைகுனிந்து நின்றவன் பிறகு நிமிர்ந்து அவரை பார்த்து " சார் நான் இந்த வேலையைவிட்டு போறேன், ஊர்ல என் அப்பாவால தனியா விவசாயத்தை கவனிச்சுக்க முடியலை, அதனால நான் போறேன் சார்" என்று சொல்ல
அவனையே சிலநிமிடங்கள் கூர்ந்த ராஜாராம் எழுந்து உள்ளே போய் உடனே திரும்பி வந்து சத்யனிடம் ஒரு நூறுரூபாய் கட்டை நீட்டி " நீங்க தாராளமா போகலாம் சத்யன் , எனக்கு உங்களை நினைச்சா ரொம்ப பெருமையா இருக்கு, உங்களுக்கு எந்த சமயத்தில் என்ன உதவி வேனும்னாலும் செய்ய தயாரா இருக்கேன், இதுல பத்தாயிரம் இருக்கு , உங்களுக்கு பேசிய சம்பளம் ஆறாயிரம்தான் ஆனா பரவாயில்லை இதை வாங்கிக்கங்க" என்று அன்பான குரலில் பேசி பணத்தை அவனிடம் கொடுத்தார்
சத்யனுக்கு அழுகை வரும் போல இருந்தது, தனது கீழுதட்டை பற்களால் அழுத்தி கடித்துக்கொண்டு , அந்த பணத்தை வாங்கி பிரித்து எண்ணிப்பார்த்து அதிலிருந்து ஆறாயிரம் மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு மீதியை அங்கிருந்த டீப்பாயில் வைத்துவிட்டு " நான் போறேன் சார்' என்று மட்டும் சொல்லிவிட்டு விடுவிடுவென வெளியேறினான்
பாலமேடு செல்லும் பஸ்ஸில் ஏறி அமர்ந்தவன் கண்களை மூடிக்கொண்டு சீட்டில் சாய்ந்தான், மூடிய கண்களுக்குள் மான்சி அழகாக தனது மயக்கும் புன்னகையுடன் வந்தாள்
" உயிர்மூச்சு விடக்கூட மறக்கலாம்....
" ஆனால் உன்னை மறக்க முடியுமா!
" உன்னைவிட இந்த சிறிய உயிர் பெரியதா?
" ஆனால் உன்னுடன் வாழ அது தேவைப்படுகிறதே!
" உனக்காக உலகத்தில் இல்லாத ஒன்றை....
" உருவாக்க வேண்டும்..
" அதை உன் கைகளில் தரவேண்டும்!
" அது என் இதயமாகத்தான் இருக்கும்!
அதிகாலையில் எழுந்து தோட்டத்து குழாயில் முகம் கழுவி தனது கைக்குட்டையால் முகத்தை துடைத்துக்கொண்டு மான்சியின் வீட்டுக்குள் போனான்
ஹாலில் இருந்த சோபாவில் அமர்ந்து பேப்பர் படித்துக்கொண்டு இருந்த ராஜாராம்ன் சத்யனை பார்த்ததும் புன்னகையுடன் ' என்ன சத்யன் அதுக்குள்ள வந்துட்டிங்க நான் இன்னும் கிளம்பவே இல்லை" என்று கூற
சத்யன் ஒரு நிமிடம் தலைகுனிந்து நின்றவன் பிறகு நிமிர்ந்து அவரை பார்த்து " சார் நான் இந்த வேலையைவிட்டு போறேன், ஊர்ல என் அப்பாவால தனியா விவசாயத்தை கவனிச்சுக்க முடியலை, அதனால நான் போறேன் சார்" என்று சொல்ல
அவனையே சிலநிமிடங்கள் கூர்ந்த ராஜாராம் எழுந்து உள்ளே போய் உடனே திரும்பி வந்து சத்யனிடம் ஒரு நூறுரூபாய் கட்டை நீட்டி " நீங்க தாராளமா போகலாம் சத்யன் , எனக்கு உங்களை நினைச்சா ரொம்ப பெருமையா இருக்கு, உங்களுக்கு எந்த சமயத்தில் என்ன உதவி வேனும்னாலும் செய்ய தயாரா இருக்கேன், இதுல பத்தாயிரம் இருக்கு , உங்களுக்கு பேசிய சம்பளம் ஆறாயிரம்தான் ஆனா பரவாயில்லை இதை வாங்கிக்கங்க" என்று அன்பான குரலில் பேசி பணத்தை அவனிடம் கொடுத்தார்
சத்யனுக்கு அழுகை வரும் போல இருந்தது, தனது கீழுதட்டை பற்களால் அழுத்தி கடித்துக்கொண்டு , அந்த பணத்தை வாங்கி பிரித்து எண்ணிப்பார்த்து அதிலிருந்து ஆறாயிரம் மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு மீதியை அங்கிருந்த டீப்பாயில் வைத்துவிட்டு " நான் போறேன் சார்' என்று மட்டும் சொல்லிவிட்டு விடுவிடுவென வெளியேறினான்
பாலமேடு செல்லும் பஸ்ஸில் ஏறி அமர்ந்தவன் கண்களை மூடிக்கொண்டு சீட்டில் சாய்ந்தான், மூடிய கண்களுக்குள் மான்சி அழகாக தனது மயக்கும் புன்னகையுடன் வந்தாள்
" உயிர்மூச்சு விடக்கூட மறக்கலாம்....
" ஆனால் உன்னை மறக்க முடியுமா!
" உன்னைவிட இந்த சிறிய உயிர் பெரியதா?
" ஆனால் உன்னுடன் வாழ அது தேவைப்படுகிறதே!
" உனக்காக உலகத்தில் இல்லாத ஒன்றை....
" உருவாக்க வேண்டும்..
" அதை உன் கைகளில் தரவேண்டும்!
" அது என் இதயமாகத்தான் இருக்கும்!
No comments:
Post a Comment