சத்யன் இந்தியா வரும் நாளுக்காக அத்தனை பேரும் காத்திருக்க..... பரசு முதல் நாள் இரவே வந்துவிட்டான்... மான்சியின் முக வாட்டம் அவனுக்கு ஏதோ சேதி சொல்ல... அவனும் சத்யனின் கோபத்தை எதிர்கொள்ள தயாராகத்தான் இருந்தான்.....
பெங்களூர் விமானநிலையத்தில் இருந்து காரிலேயே மதுரைக்கு அழைத்து வரப்பட்டான் சத்யன்.... மாலை ஐந்து மணிக்கு சத்யன் வந்த கார் பங்களாவுக்குள் நுழைந்தது.... தாத்தா பரபரப்புடன் நின்றிருந்தார்.... மரகதம் ஆரத்தி தட்டுடன் தயாராக நிற்க.... அவளுக்குப் பின்னால் வீட்டின் வேலைக்காரர்கள் மொத்த பேரும் சத்யனை காண ஆர்வத்துடன் நின்றிருந்தனர்....
மான்சி கையில் மகனுடன் சத்யனின் பாதங்கள் பூமியில் பதியும் தருணத்திற்காக திறக்கப் போகும் காரின் கதவைப் பார்த்தபடியிருக்க..... கார் வந்து நின்றதும் பரசு வேகமாக சென்று காரில் சத்யன் அமர்ந்திருந்த பக்கம் சென்று கதவை திறந்துவிட்டான்.... மான்சி கார் கதவுக்கு கீழே சத்யன் காலடியை காண காத்திருக்க... சத்யன் காரிலிருந்து இறங்கினான்.....
அவன் கால்கள் இரண்டும் தரையில் பதிந்தவுடன் மான்சியின் விழிகளில் மடை திறந்தது.... அவள் கட்டுப்படுத்த முடியாத அளவுக்கு கண்ணீர் கரகரவென்று வழிய... கார் கதவை மூடிவிட்டு இரண்டடி எட்டு வைத்து சத்யனை மெல்ல மெல்ல நிமிர்ந்து பார்த்தாள்...
சத்யனும் விழியெடுக்காமல் அவளை தான் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.... அதே கம்பீரத்துடன் தலையை லேசாக சாய்த்து அவளையே பார்த்தவன்... மான்சியின் கண்ணீரையும் அதில் வழிந்த காதலையும் கண்டு அவன் மனமும் உருகியது... அவளை நோக்கி இரு கைகளையும் விரித்து .. ‘வா’ என்று அருகில் அழைத்தான்...
உடனடியாக மான்சியின் கால்களுக்கு இறக்கைகள் முளைத்தது.... ‘ ம்ம்ம்ம்’ என்று திணறியபடி அவனை நோக்கி ஓடி வந்தவளை பாதியில் சென்று மடக்கிப்பிடித்து இழுத்து அணைத்தான் சத்யன்.... மான்சியின் கையிலிருந்த மகனை ஒரு கையாலும்... மனைவியை மறு கையாலும் வளைத்தான்... அவன் நெஞ்சில் முகத்தைப் பதித்து கேவியவளிடம் “ அழதே மான்சி” என்றபடி அவள் உச்சந்தலையில் அழுத்தி முத்தமிட்டான்...
மான்சியின் காதுகளில் அவனது வார்த்தைகள் விழவில்லை... ஆனால் முத்தமிட்ட சத்தம் மட்டும் உரத்து கேட்டது... மான்சியின் அழுகை நின்றுபோக அவன் சட்டையிலேயே தனது கண்ணீர் வழிந்த கன்னங்களை துடைத்துக்கொண்டு உதடுகளை அழுத்தமாக அவன் நெஞ்சில் பதித்து பதில் முத்தமிட்டாள்....
காரின் மறுபக்கம் இறங்கி நின்றிருந்த ராஜாவும் ராஜியும் கலங்கிய கண்களுடன் இவர்களையேப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர்..... ராஜி மட்டும் சற்று சுதாரித்து “ சத்யா வீட்டுக்குள்ள போப்பா.......” என்று சொல்ல...
சத்யன் தாயை திரும்பிப் பார்த்து தலையசைத்து விட்டு... மான்சியை தோளோடு அணைத்துக்கொண்டு “ வா உள்ளே போகலாம்” என்று அழைத்துக்கொண்டு வாசலருகே வந்தான்....
மரகதம் ஆரத்தி சுற்றியதும் எல்லோரும் வீட்டுக்குள் நுழைந்தனர்.... சத்யன் சோபாவில் அமர்ந்து மகனை மடியிலும் மான்சியை அருகில் அமர்த்திக்கொண்டான்.... எதிரில் நின்ற பரசுவைப் பார்த்து சிறு புன்னகையுடன் “ நீ எப்ப வந்த பரசு?” என்று கேட்க..
வேகமாக அருகில் வந்து சத்யனின் கையைப்பிடித்து “ நேத்து நைட் வந்தேன் மச்சான்” என்றான்....
“ ம்ம்” என்றான் சத்யன்... பிறகு அனைவரின் நலம் விசாரிப்புக்கும் புன்னகையுடன் பதில் சொன்னான்... தாத்தாவின் கேள்விகளுக்கு பதில் சொன்னான்.... எல்லோரிடமும் சகஜமாக பேசினான்....
பிறகு இரவு உணவுக்குப்பிறகு ராஜாவின் பக்கம் திரும்பி “ அப்பா நான் என் ரூம்ல போய் ரெஸ்ட் எடுக்குறேன்...” என்று சத்யன் எழுந்து கொள்ள.. மான்சியும் அவன் கூடவே எழுந்தாள்...
சத்யன் முகம் பார்த்து சிரிக்கும் தன் மகனை ரசித்தபடி அறைக்குள் நுழைய... அவனை தொடர்ந்து சென்ற மான்சி சத்யனின் நடையில் சிறிது வித்தியாசம் இருப்பதை கண்டுகொண்டாள்... லேசாக நெஞ்சை நிமிர்த்திஇடுப்பை உள்வாங்கி நடப்பது போல் இருந்தது ... சத்யன் நடந்தாலே போதும் என்பதால்.. இதுவும் போகப்போக சரியாகிவிடும் என்று எண்ணிக்கொண்டாள்...
சத்யன் கட்டிலில் படுத்து மகனை நெஞ்சில் போட்டு முத்தமிட்டு கொஞ்ச... மான்சி அவன் அருகில் சென்று அமர்ந்தாள்.... மகனை முத்தமிடுவதை நிறுத்திவிட்டு மான்சியின் பக்கம் திரும்பியவன்.... “ பிறந்தப்ப இருந்ததைவிட இப்போ கொஞ்சம் கலர் கம்மியாகிட்டான்ல?” என்று கேட்க....
“ ம்ம்... இன்னும் வளர வளர உங்க கலர்க்கு வந்துடுவான்” என்று மான்சிக்கு மனசுக்குள் இன்னும் தன்னைப் பற்றி விசாரிக்கலையே? என்று துளியாக ஒரு வருத்தம் ஏற்பட்டது...
ஆசைத் தீர கொஞ்சிவிட்டு மகனை அவளிடம் கொடுத்து “ அம்மா கிட்ட குடுத்துட்டு வா மான்சி” என்றவன் .....
தலையசைத்துவிட்டு குழந்தையை எடுத்துக்கொண்டு வெளியே வந்த மான்சியை கண்டதும் ராஜி வேகமாக நெருங்கி “ நல்லாருக்கியா மான்சி?” என்றபடி பேரனை வாங்கிக்கொண்டு “ அப்படியே சத்யன் ஜாடை” என்று கொஞ்சியபடி “ அவனுக்கு குடிக்க ஜூஸ் தயார் பண்ண சொல்லிருக்கேன் வாங்கிட்டுப் போய் குடு மான்சி” என்றாள்..
“ சரி அத்தை” என்ற மான்சி கிச்சன் சென்று மரகதம் கொடுத்த ஜூஸை வாங்கிக்கொண்டு மீண்டும் தங்களின் அறைக்குள் சென்றாள்...
சத்யன் உடை மாற்றிக்கொண்டு தலைக்கு கீழே கைகளை மடக்கி வைத்து மல்லாந்து படுத்திருக்க.. மான்சி ஜூஸ் எடுத்துக்கொண்டு அவனை நெருங்கி கட்டில் அருகில் நின்று ஜீஸ நீட்டினாள்... சத்யன் வாங்கவில்லை... அவளையே வெறித்துப் பார்த்தான்.... அவன் பார்வை அவளை அங்கம் அங்கமாக வருடியது... சில இடங்களில் விழிகளில் வெறியுடன் தாமதித்து அழுத்தமாக வருடியது
மான்சிக்கு இத்தனை நாட்கள் இல்லாமல் உடல் முழுவதையும் சிவக்க சிவக்க வெட்கம் வந்து விளையாட... தயக்கமாக கட்டிலில் அமர்ந்து அவன் தலைக்கு அடியில் கைவிட்டு உயர்த்தி தூக்கி தன் மார்பில் சேர்த்துப் பிடித்து கையிலிருந்த ஜூஸை அன்று ஒருநாள் புகட்டியது போல் புகட்டி சத்யன் அவள் கண்களைப் பார்த்துக்கொண்டே மிடறு மிடறாக விழுங்கினான்..
ஆனால் அன்று மான்சியிடமிருந்த தாய்மை உணர்வு இன்றில்லை... வேறு ஏதோவொன்று அவளைப் படாய் படுத்தியது.... அவன் பார்வைக்கு இருக்கும் சக்தியை இன்றுதான் அவள் உணர்ந்தாள்... புகட்டியவளின் கை உணர்ச்சியால் லேசாக தடுமாற ஜூஸ் சத்யன் வாயிலிருந்து வழிந்து அவள் மார்புச் சேலையை நனைத்தது...
சத்யன் முகத்தை எடுத்துவிட்டு நனைந்த இடத்தை அழுத்தமாய் துடைத்தபடி “ நனைஞ்சு போச்சு வேற டிரஸ் மாத்திக்க மான்சி” என்று அவள் காதருகில் கிசுகிசுத்தான்..
மான்சிக்கு மொத்த உடலும் ஒருமுறை சிலிர்த்து அடங்கியது.... மீண்டும் ஒரு தலையசைப்புடன் அவனை விட்டு விலகிச் சென்று ஷெல்பில் இருந்து ஒரு நைட்டியை எடுத்துக்கொண்டு உடை மாற்றும் தடுப்புக்குப் பின்னால் சென்று புடவையை அவிழ்த்து விட்டு ரவிக்கையின் ஊக்குகளை விடுவித்து கழட்டிவிட்டு தடுப்பின் மீது இருந்த நைட்டியை எடுத்தவள் கைகளை கட்டிக்கொண்டு தடுப்பின் மீது சாய்ந்து நின்றிருந்த சத்யனை கண்டு திகைப்புடன் அப்படியே நின்று பிறகு அவசரமாய் தனது இரு கைகளாலும் திரண்ட மார்புகளை மறைக்க முயன்று ஓரளவுக்கு பாதியை மறைத்தாள்...
சத்யனின் கண்களை சந்திக்க முடியாமல் தலையை குனிந்தவளின் தாடையை ஒற்றை விரலால் உயர்த்திய சத்யன் அவள் விழியோட விழி கலந்து உறவாட விட்டு “ உன்னால பாதியை கூட மறைக்க முடியலைப் பாரு மான்சி” என்றவன் மேல் பக்கமாக பிதுங்கியிருந்த சதைக் குவியலை தொட்டுத் தடவ..... மான்சி மறைத்திருந்த கைகளை மேலேற்றினாள்.. சத்யனின் உதட்டில் வழிந்த சிரிப்புடன் “ இப்பவும் பாதி தான்” என்றபடி சட்டென்று தனது கையை அடி மார்புக்கு நகர்த்தினான்..
மான்சியால் நிற்க்கக் கூட முடியாதபடி கால்கள் துவள ஆரம்பிக்க... அவனுக்கு முதுகு காட்டி மரத் தடுப்பின் பக்கம் திரும்பி நின்று “ நான் டிரஸ் மாத்தனும்.. தயவுசெஞ்சு இங்கருந்து போங்களேன்” என்று ரகசியமாக கெஞ்சியவளின் குரலில் போகாதே என்ற அழைப்பு தான் இருந்தது போல் இருந்தது ...
“ போகனுமா?” என்றபடி சத்யன் அவளின் தங்கப்பாளம் போன்ற முதுகில் தனது உதட்டை பதித்து அப்படியே இழுத்துக்கொண்டு கழுத்துவரை சென்று காதோரம் தன் உதடுகளை அழுத்தமாக உரச.... மான்சி மெல்லிய முணங்களுடன் மார்புகளை மறைத்த கைகளை சட்டென்று விலக்கி தடுப்புடன் ஒட்டிக் கொண்டாள்...
சத்யன் அவள் இடையைப் பற்றி தன் பக்கமாக இழுத்து கிடைத்த இடைவெளியில் கைகளை நுழைத்து திரண்டு திண்ணென்று இருந்த மார்புகளை கைகொள்ளாமல் அள்ளினான்... “ம்ஹூம் வேனாமே” என்று முனங்கிய . மான்சி மீண்டும் தடுப்போடு ஒட்டிக்கொள்ள...
சத்யனின் கைகள் தடுப்புக்கும் அவள் தனங்களுக்கும் இடையே மாட்டிக்கொண்டது.... தனது மொத்த உடலையும் மான்சியின் முதுகில் சாய்த்த சத்யன் கையில் சிக்கிய மலர் பந்துகளை மென்மையாக உருட்டி கசக்க ஆரம்பித்தான்...
மான்சியின் கழுத்து தானாக பின்னால் வளைந்த அவனது வலது தோளில் பதிந்தது.... கைகள் உயர்ந்து தடுப்பை பற்றிக்கொண்டது.... சத்யன் அவள் இடது தோளின் சதைப் பற்றை பொய்க் கடித்தபடி “ மான்சி இப்போ நீ ரொம்ப அழகாருக்கடி” என்று முனங்கினான
சத்யனின் விரலிடுக்கில் மாட்டிய தடித்த காம்பை இழுத்து நீவியபடி மார்புகளை அழுத்திப் பிசைந்ததும் அவன் விரல்களும் உள்ளங்கையும் நனைந்தது.... கைகளில் ஈரத்தை உணர்ந்து சில கணங்கள் அசையாது நின்றவன்... ஈரத்தின் காரணத்தை உணர்ந்து “ மான்சி இது..... இது...... பால் தானே?.... சுமேதன்க்கு இன்னும் பீட் பண்றியா?” என்று கேட்க...
மான்சி பதில் சொல்லும் நிலையில் இல்லை.... அவளால் நிற்க்க முடியாமல் சத்யன் மீது மொத்தமாக சரிந்தாள்.... அவள் இடையை கையால்ப் பற்றி திருப்பியவன் அவள் முகத்தைப் பார்க்கும் முன் அவன் நெஞ்சில் முகத்தை புதைத்தாள் மான்சி...
சத்யன் முயற்சிசெய்து அவளைத் தள்ளி நிறுத்திவிட்டு அணுவணுவாக ரசிக்க ஆரம்பித்தான்.... வெட்கத்தில் உடல் சிவக்க.... கால் விரலை தரையில் நசுக்கியவாறு நெளிந்தாள் மான்சி முன்புபோல் மார்புகளை மறைக்காமல் அவன் பார்வைக்கு பந்தி வைத்தாள்....
பால் நிறைந்திருந்ததால் நன்றாக கொழுத்து திரண்ட கலசங்கள்... அவளின் முகத்தைவிடவும் வெண்மையாக இருந்தன... அவற்றின் நுனியில் வட்டமான பிரவுன் நிற பொட்டுக்கு நடுவே கருத்து நீண்ட காம்புகள்... சற்றுமுன் சத்யனின் கசக்களால் காம்பின் நுனியில் தேங்கிய சொட்டுப் பாலுடன் படு கவர்ச்சியாக இருந்தது....
சத்யன் எச்சில் விழுங்கினான்... குழந்தை பெற்றிருந்தாலும் தளர்ந்து போகாத தட்டையான வயிறு.... குழிந்த வயிற்றில் இருந்து இறங்கிய பார்வையில் பட்டது ஆழந்த தொப்புள்... அந்த இடத்தில் தான் பிரம்மன் வெகு ரசனையானவன் என்று சத்யனிடம் சான்றிதழ் வாங்கிக்கொண்டான்... எகிப்திய பாரம்பரிய உடைபோல் இடை குறுகி பின்புறம் சட்டென்று விரிந்து தெரிந்தது... அவள் அணிந்திருந்த வெள்ளை நிற பாவாடையையும் மீறி சத்யனின் பார்வை ஊடுருவியது
மான்சியால் அதற்குமேல் முடியவில்லை ... இரண்டே எட்டில் அவனை அடைந்து இறுக்கமாக அணைத்துக்கொள்ள... முதன்முறையாக சத்யனின் இடுப்புக்கு கீழேயிருந்த எழுச்சியை மான்சியின் அடிவயிறு உணர்ந்தது... தன் பெண்மையை முட்டுவது எதுவென்று அறிந்து அச்சத்துடன் விலக நினைத்தவளை ஆவேசத்துடன் அணைத்து அவள் பயம் போகும் வண்ணம் தன் இடுப்பை இன்னும் அழுத்தமாக உரசினான்..... சத்யனின் விரல்கள் அவள் இடையை வருடி பாவாடையின் முடிச்சை கண்டுகொண்டு பட்டென்று அதனை விடுவிக்க... தளர்ந்து விழுந்தது அவளது கீழாடை...
தான் முற்றிலும் நிர்வாணமாக்கப் பட்டுள்ளோம் என்று மான்சிக்கு புரியும் முன்பு சத்யனின் கை அவளது பெண்மையை வருடத் தொடங்கியிருந்தது .... மான்சி திணறிய வாறு அவனுடன் இழைந்து “ என்ன இது?” என்று கிசுகிசுக்க....
தன்னிடமிருந்து அவளை தளர்த்தி அவள் எதிரில் மண்டியிட்ட சத்யன்... கண்ணெதிரில் ஜொலித்த புதையல் பெட்டகத்தை கண்டு கண்கள் விரிய விரலால் வருடினான்.... அங்குலம் அளவுக்கு ரோமங்கள் மூடியிருக்க அவற்றை விலக்கி பார்க்க முடியாதபடி மான்சி தொடைகளை இடுக்கி வைத்திருந்தாள்....
சத்யன் பரிதாபமாக அவளை நிமிர்ந்துப் பார்த்து “ மான்சி காலை கொஞ்சம் நகர்த்தேன்” என்று கேட்க... முடியாது என்று தலையசைத்தாள் மான்சி ... பொய் கோபத்துடன் எழுந்தவன் அவள் கன்னங்கள் இரண்டையும் கைகளில் தாங்கி தன் பக்கமாக இழுத்தான்..
முதன்முறையாக உதடுகளும் உதடுகளும் தொட்டுக்கொள்ளப் போகின்றன.... மான்சி கண்களை அகலத் திறந்து சத்யனை பார்க்க.. அவனும் அவள் விழிகளுக்குள் மூழ்கியபடி இதழ்களில் தேனெடுக்க நெருங்கினான்.... சத்யன் உதடுகள் அவள் இதழ்களை பொத்தியதும் மான்சியின் விழிகள் தாமாக மூடிக்கொண்டது
சத்யன் மான்சியின் உதடுகளை தன் உதடுகளால் உரசிய அதே தருணம் ..... கதவு தட்டப்பட்டது ....தட்டியதை தொடர்ந்து " அப்பு " என்ற ராஜியின் குரலும் கேட்டது
ஒரு ஆழமான முத்தத்தை எதிர்பார்த்து இதழ்களை பிளந்து வைத்திருந்த மான்சி விழிகளைத் திறந்து சத்யனை நோக்க... அவனும் கோபமான விழிகளுடன் கதவைப் பார்த்து விட்டு பிறகு மான்சியைப் பார்த்தான் .....
மான்சியின் கண்களில் சத்யன் இதுவரை கண்டிராத ஏக்கம்.... சத்யனுக்கே புதியவள் இந்த மான்சி... இதுவரை இப்படி தாபம் நிறைந்த பார்வையை மான்சியிடம் கண்டதேயில்லை.... அவளின் நீண்டநாள் காத்திருப்பு புரிய ..
கைகளில் தாங்கிய அவள் முகத்தில் நெற்றியில் முத்தமிட்டு " குழந்தையை கொடுக்கத்தான் கதவை தட்டுறாங்கனு நினைக்கிறேன் நீ இங்கயே இரு ..... நான் போய் குழந்தையை வாங்கிட்டு வர்றேன் " என்றவன் அவளை அப்படியே விட்டுவிட்டு சென்று கதவை திறந்தான் .
ராஜிதான் நின்றிருந்தாள்.... சத்யனைப் பார்த்ததும் ... " ராஜி மாமா... மாமி... அனு .. எல்லாரும் வந்திருக்காங்க" என்று சொல்ல....
சத்யனின் பார்வை தன் தாயைத் தாண்டி ஹால் சோபாவில் அமர்ந்திருந்த தண்டபாணியிடம் சென்றது..... அவரைப் பார்த்தவுடன் திகைத்து கதவை விரிய திறந்து கொண்டு அவசரமாக வெளியே வந்த சத்யன் தண்டபானியின் தோற்றத்தில் உண்மையில் அதிர்ந்துதான் போனான்....
எப்போதும் பளிச்சிடும் வெள்ளை வேட்டி சட்டையில்லை.... விரல்களில் பளபளக்கும் வைர மோதிரங்கள் இல்லை... கழுத்தில் விரல் தடிமனுக்கு கிடக்கும் தங்கச் செயினும் அதில் கோர்த்திருக்கும் வைர பெண்டனும் இல்லை.... ரொம்பவும் எளிமையாக இருந்தார்... முகத்திலிருந்த அமைதியையும் மீறியதொரு சோகம் ....
" எப்படியிருக்க மாப்ள?" என்றவரின் விசாரிப்பில் நெகிழ்ந்து போய் அருகில் அமர்ந்த சத்யன் .... அவர் கைகளைப்பற்றிக்கொண்டு " நல்லாருக்கேன் மாமா" என்றான்....
அடுத்து என்ன பேசுவது என்று புரியாமல் தடுமாறி அமர்ந்திருந்தவரின் கையை அழுத்தி " அதான் நான் வந்துட்டேனே மாமா .... எல்லாத்தையும் பார்த்துக்கிறேன்... நீங்க கவலைப்படாதீங்க" என்றவனின் பார்வை அனுவைத் தேடி ஹாலை சுற்ற வந்தது ...
ஹாலின் ஒரு மூலையில் கிடந்த சோபாவில் சத்யனின் மகனை மடியில் வைத்துக்கொண்டு தலை கவிழ்ந்து அமர்ந்திருந்த அனுவின் தோற்றத்தைக் கண்டு சத்யன் அதிர்ச்சியுடன் எழுந்தேவிட்டான் ....
அனு ஒல்லியானவள் தான் .... ஆனால் பொலிவான முகத்துடன் இளமை துள்ளளுடன் பளிச்சென்று இருப்பாள்.... இப்போது அது எல்லாம் காணாமல் போயிருக்க.... புகை படிந்த ஓவியம் போல் இருந்தாள்....
சத்யனுக்கு உள்ளுக்குள் எதுவோ புரண்டது .... எழுந்து அவளருகே சென்று பக்கத்தில் அமர்ந்து கையை பிடிக்க.... அனு அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.... கண்களில் குளமாகி தேங்கியிருந்த நீர் சத்யனைப் பார்த்த மாத்திரம் சட்டென்று வழிந்து உருண்டது.... தன் கைகளை உருவிக்கொண்டு சத்யனை நோக்கி கையெடுத்துக் கும்பிட்டு " நான் செய்த தவறுக்கு நீங்க என்ன தண்டனை கொடுத்தாலும் ஏத்துக்கிறேன்... ஆனா அதுக்கு முன்னாடி என்னை மன்னிச்சிட்டேன்னு ஒரு வார்த்தை சொல்லுங்க மாமா" என்று அழ ஆரம்பித்தாள் அனு......
சத்யன் அவள் கண்ணீரைத் துடைத்து " ஸ்ஸ்ஸ் அழக்கூடாது அனு.....என் தங்கச்சி தப்பு செய்தா என்னால தண்டனை கொடுக்க முடியுமா அனு? நீ இந்த வீட்டு பொண்ணு.... அறியாமையாலயோ பொறாமையாலயோ நீ செய்ததை நான் பெரிசாவே நினைக்கலை அனு." என்றான்
சத்யன் சுலபமாக தன்னை மன்னித்ததும் அனுவின் குற்றவுணர்வு அதிகமாக அவளது அழுகை கதறலாக மாறியது .... " நான் செய்த பாவம் என்னையே பழிவாங்கிடுச்சு ..... ஒரு உத்தமியை பழி சொன்ன பாவம் இப்போ நானே கலங்கப்பட்டு நிக்கிறேன் .... இன்னும் நான் உயிரோட இருக்குறதே நீங்க வந்ததும் உங்ககிட்ட மன்னிப்பு கேட்கனும்னு தான்.... தயவுசெஞ்சு நீங்களும் மான்சியும் என்னை மன்னிக்கனும்" என்று கூறிவிட்டு முகத்தை மூடிக்கொண்டு கதறிவளை சத்யனால் பார்க்கமுடியவில்லை ...
பெங்களூர் விமானநிலையத்தில் இருந்து காரிலேயே மதுரைக்கு அழைத்து வரப்பட்டான் சத்யன்.... மாலை ஐந்து மணிக்கு சத்யன் வந்த கார் பங்களாவுக்குள் நுழைந்தது.... தாத்தா பரபரப்புடன் நின்றிருந்தார்.... மரகதம் ஆரத்தி தட்டுடன் தயாராக நிற்க.... அவளுக்குப் பின்னால் வீட்டின் வேலைக்காரர்கள் மொத்த பேரும் சத்யனை காண ஆர்வத்துடன் நின்றிருந்தனர்....
மான்சி கையில் மகனுடன் சத்யனின் பாதங்கள் பூமியில் பதியும் தருணத்திற்காக திறக்கப் போகும் காரின் கதவைப் பார்த்தபடியிருக்க..... கார் வந்து நின்றதும் பரசு வேகமாக சென்று காரில் சத்யன் அமர்ந்திருந்த பக்கம் சென்று கதவை திறந்துவிட்டான்.... மான்சி கார் கதவுக்கு கீழே சத்யன் காலடியை காண காத்திருக்க... சத்யன் காரிலிருந்து இறங்கினான்.....
அவன் கால்கள் இரண்டும் தரையில் பதிந்தவுடன் மான்சியின் விழிகளில் மடை திறந்தது.... அவள் கட்டுப்படுத்த முடியாத அளவுக்கு கண்ணீர் கரகரவென்று வழிய... கார் கதவை மூடிவிட்டு இரண்டடி எட்டு வைத்து சத்யனை மெல்ல மெல்ல நிமிர்ந்து பார்த்தாள்...
சத்யனும் விழியெடுக்காமல் அவளை தான் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.... அதே கம்பீரத்துடன் தலையை லேசாக சாய்த்து அவளையே பார்த்தவன்... மான்சியின் கண்ணீரையும் அதில் வழிந்த காதலையும் கண்டு அவன் மனமும் உருகியது... அவளை நோக்கி இரு கைகளையும் விரித்து .. ‘வா’ என்று அருகில் அழைத்தான்...
உடனடியாக மான்சியின் கால்களுக்கு இறக்கைகள் முளைத்தது.... ‘ ம்ம்ம்ம்’ என்று திணறியபடி அவனை நோக்கி ஓடி வந்தவளை பாதியில் சென்று மடக்கிப்பிடித்து இழுத்து அணைத்தான் சத்யன்.... மான்சியின் கையிலிருந்த மகனை ஒரு கையாலும்... மனைவியை மறு கையாலும் வளைத்தான்... அவன் நெஞ்சில் முகத்தைப் பதித்து கேவியவளிடம் “ அழதே மான்சி” என்றபடி அவள் உச்சந்தலையில் அழுத்தி முத்தமிட்டான்...
மான்சியின் காதுகளில் அவனது வார்த்தைகள் விழவில்லை... ஆனால் முத்தமிட்ட சத்தம் மட்டும் உரத்து கேட்டது... மான்சியின் அழுகை நின்றுபோக அவன் சட்டையிலேயே தனது கண்ணீர் வழிந்த கன்னங்களை துடைத்துக்கொண்டு உதடுகளை அழுத்தமாக அவன் நெஞ்சில் பதித்து பதில் முத்தமிட்டாள்....
காரின் மறுபக்கம் இறங்கி நின்றிருந்த ராஜாவும் ராஜியும் கலங்கிய கண்களுடன் இவர்களையேப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர்..... ராஜி மட்டும் சற்று சுதாரித்து “ சத்யா வீட்டுக்குள்ள போப்பா.......” என்று சொல்ல...
சத்யன் தாயை திரும்பிப் பார்த்து தலையசைத்து விட்டு... மான்சியை தோளோடு அணைத்துக்கொண்டு “ வா உள்ளே போகலாம்” என்று அழைத்துக்கொண்டு வாசலருகே வந்தான்....
மரகதம் ஆரத்தி சுற்றியதும் எல்லோரும் வீட்டுக்குள் நுழைந்தனர்.... சத்யன் சோபாவில் அமர்ந்து மகனை மடியிலும் மான்சியை அருகில் அமர்த்திக்கொண்டான்.... எதிரில் நின்ற பரசுவைப் பார்த்து சிறு புன்னகையுடன் “ நீ எப்ப வந்த பரசு?” என்று கேட்க..
வேகமாக அருகில் வந்து சத்யனின் கையைப்பிடித்து “ நேத்து நைட் வந்தேன் மச்சான்” என்றான்....
“ ம்ம்” என்றான் சத்யன்... பிறகு அனைவரின் நலம் விசாரிப்புக்கும் புன்னகையுடன் பதில் சொன்னான்... தாத்தாவின் கேள்விகளுக்கு பதில் சொன்னான்.... எல்லோரிடமும் சகஜமாக பேசினான்....
பிறகு இரவு உணவுக்குப்பிறகு ராஜாவின் பக்கம் திரும்பி “ அப்பா நான் என் ரூம்ல போய் ரெஸ்ட் எடுக்குறேன்...” என்று சத்யன் எழுந்து கொள்ள.. மான்சியும் அவன் கூடவே எழுந்தாள்...
சத்யன் முகம் பார்த்து சிரிக்கும் தன் மகனை ரசித்தபடி அறைக்குள் நுழைய... அவனை தொடர்ந்து சென்ற மான்சி சத்யனின் நடையில் சிறிது வித்தியாசம் இருப்பதை கண்டுகொண்டாள்... லேசாக நெஞ்சை நிமிர்த்திஇடுப்பை உள்வாங்கி நடப்பது போல் இருந்தது ... சத்யன் நடந்தாலே போதும் என்பதால்.. இதுவும் போகப்போக சரியாகிவிடும் என்று எண்ணிக்கொண்டாள்...
சத்யன் கட்டிலில் படுத்து மகனை நெஞ்சில் போட்டு முத்தமிட்டு கொஞ்ச... மான்சி அவன் அருகில் சென்று அமர்ந்தாள்.... மகனை முத்தமிடுவதை நிறுத்திவிட்டு மான்சியின் பக்கம் திரும்பியவன்.... “ பிறந்தப்ப இருந்ததைவிட இப்போ கொஞ்சம் கலர் கம்மியாகிட்டான்ல?” என்று கேட்க....
“ ம்ம்... இன்னும் வளர வளர உங்க கலர்க்கு வந்துடுவான்” என்று மான்சிக்கு மனசுக்குள் இன்னும் தன்னைப் பற்றி விசாரிக்கலையே? என்று துளியாக ஒரு வருத்தம் ஏற்பட்டது...
ஆசைத் தீர கொஞ்சிவிட்டு மகனை அவளிடம் கொடுத்து “ அம்மா கிட்ட குடுத்துட்டு வா மான்சி” என்றவன் .....
தலையசைத்துவிட்டு குழந்தையை எடுத்துக்கொண்டு வெளியே வந்த மான்சியை கண்டதும் ராஜி வேகமாக நெருங்கி “ நல்லாருக்கியா மான்சி?” என்றபடி பேரனை வாங்கிக்கொண்டு “ அப்படியே சத்யன் ஜாடை” என்று கொஞ்சியபடி “ அவனுக்கு குடிக்க ஜூஸ் தயார் பண்ண சொல்லிருக்கேன் வாங்கிட்டுப் போய் குடு மான்சி” என்றாள்..
“ சரி அத்தை” என்ற மான்சி கிச்சன் சென்று மரகதம் கொடுத்த ஜூஸை வாங்கிக்கொண்டு மீண்டும் தங்களின் அறைக்குள் சென்றாள்...
சத்யன் உடை மாற்றிக்கொண்டு தலைக்கு கீழே கைகளை மடக்கி வைத்து மல்லாந்து படுத்திருக்க.. மான்சி ஜூஸ் எடுத்துக்கொண்டு அவனை நெருங்கி கட்டில் அருகில் நின்று ஜீஸ நீட்டினாள்... சத்யன் வாங்கவில்லை... அவளையே வெறித்துப் பார்த்தான்.... அவன் பார்வை அவளை அங்கம் அங்கமாக வருடியது... சில இடங்களில் விழிகளில் வெறியுடன் தாமதித்து அழுத்தமாக வருடியது
மான்சிக்கு இத்தனை நாட்கள் இல்லாமல் உடல் முழுவதையும் சிவக்க சிவக்க வெட்கம் வந்து விளையாட... தயக்கமாக கட்டிலில் அமர்ந்து அவன் தலைக்கு அடியில் கைவிட்டு உயர்த்தி தூக்கி தன் மார்பில் சேர்த்துப் பிடித்து கையிலிருந்த ஜூஸை அன்று ஒருநாள் புகட்டியது போல் புகட்டி சத்யன் அவள் கண்களைப் பார்த்துக்கொண்டே மிடறு மிடறாக விழுங்கினான்..
ஆனால் அன்று மான்சியிடமிருந்த தாய்மை உணர்வு இன்றில்லை... வேறு ஏதோவொன்று அவளைப் படாய் படுத்தியது.... அவன் பார்வைக்கு இருக்கும் சக்தியை இன்றுதான் அவள் உணர்ந்தாள்... புகட்டியவளின் கை உணர்ச்சியால் லேசாக தடுமாற ஜூஸ் சத்யன் வாயிலிருந்து வழிந்து அவள் மார்புச் சேலையை நனைத்தது...
சத்யன் முகத்தை எடுத்துவிட்டு நனைந்த இடத்தை அழுத்தமாய் துடைத்தபடி “ நனைஞ்சு போச்சு வேற டிரஸ் மாத்திக்க மான்சி” என்று அவள் காதருகில் கிசுகிசுத்தான்..
மான்சிக்கு மொத்த உடலும் ஒருமுறை சிலிர்த்து அடங்கியது.... மீண்டும் ஒரு தலையசைப்புடன் அவனை விட்டு விலகிச் சென்று ஷெல்பில் இருந்து ஒரு நைட்டியை எடுத்துக்கொண்டு உடை மாற்றும் தடுப்புக்குப் பின்னால் சென்று புடவையை அவிழ்த்து விட்டு ரவிக்கையின் ஊக்குகளை விடுவித்து கழட்டிவிட்டு தடுப்பின் மீது இருந்த நைட்டியை எடுத்தவள் கைகளை கட்டிக்கொண்டு தடுப்பின் மீது சாய்ந்து நின்றிருந்த சத்யனை கண்டு திகைப்புடன் அப்படியே நின்று பிறகு அவசரமாய் தனது இரு கைகளாலும் திரண்ட மார்புகளை மறைக்க முயன்று ஓரளவுக்கு பாதியை மறைத்தாள்...
சத்யனின் கண்களை சந்திக்க முடியாமல் தலையை குனிந்தவளின் தாடையை ஒற்றை விரலால் உயர்த்திய சத்யன் அவள் விழியோட விழி கலந்து உறவாட விட்டு “ உன்னால பாதியை கூட மறைக்க முடியலைப் பாரு மான்சி” என்றவன் மேல் பக்கமாக பிதுங்கியிருந்த சதைக் குவியலை தொட்டுத் தடவ..... மான்சி மறைத்திருந்த கைகளை மேலேற்றினாள்.. சத்யனின் உதட்டில் வழிந்த சிரிப்புடன் “ இப்பவும் பாதி தான்” என்றபடி சட்டென்று தனது கையை அடி மார்புக்கு நகர்த்தினான்..
மான்சியால் நிற்க்கக் கூட முடியாதபடி கால்கள் துவள ஆரம்பிக்க... அவனுக்கு முதுகு காட்டி மரத் தடுப்பின் பக்கம் திரும்பி நின்று “ நான் டிரஸ் மாத்தனும்.. தயவுசெஞ்சு இங்கருந்து போங்களேன்” என்று ரகசியமாக கெஞ்சியவளின் குரலில் போகாதே என்ற அழைப்பு தான் இருந்தது போல் இருந்தது ...
“ போகனுமா?” என்றபடி சத்யன் அவளின் தங்கப்பாளம் போன்ற முதுகில் தனது உதட்டை பதித்து அப்படியே இழுத்துக்கொண்டு கழுத்துவரை சென்று காதோரம் தன் உதடுகளை அழுத்தமாக உரச.... மான்சி மெல்லிய முணங்களுடன் மார்புகளை மறைத்த கைகளை சட்டென்று விலக்கி தடுப்புடன் ஒட்டிக் கொண்டாள்...
சத்யன் அவள் இடையைப் பற்றி தன் பக்கமாக இழுத்து கிடைத்த இடைவெளியில் கைகளை நுழைத்து திரண்டு திண்ணென்று இருந்த மார்புகளை கைகொள்ளாமல் அள்ளினான்... “ம்ஹூம் வேனாமே” என்று முனங்கிய . மான்சி மீண்டும் தடுப்போடு ஒட்டிக்கொள்ள...
சத்யனின் கைகள் தடுப்புக்கும் அவள் தனங்களுக்கும் இடையே மாட்டிக்கொண்டது.... தனது மொத்த உடலையும் மான்சியின் முதுகில் சாய்த்த சத்யன் கையில் சிக்கிய மலர் பந்துகளை மென்மையாக உருட்டி கசக்க ஆரம்பித்தான்...
மான்சியின் கழுத்து தானாக பின்னால் வளைந்த அவனது வலது தோளில் பதிந்தது.... கைகள் உயர்ந்து தடுப்பை பற்றிக்கொண்டது.... சத்யன் அவள் இடது தோளின் சதைப் பற்றை பொய்க் கடித்தபடி “ மான்சி இப்போ நீ ரொம்ப அழகாருக்கடி” என்று முனங்கினான
சத்யனின் விரலிடுக்கில் மாட்டிய தடித்த காம்பை இழுத்து நீவியபடி மார்புகளை அழுத்திப் பிசைந்ததும் அவன் விரல்களும் உள்ளங்கையும் நனைந்தது.... கைகளில் ஈரத்தை உணர்ந்து சில கணங்கள் அசையாது நின்றவன்... ஈரத்தின் காரணத்தை உணர்ந்து “ மான்சி இது..... இது...... பால் தானே?.... சுமேதன்க்கு இன்னும் பீட் பண்றியா?” என்று கேட்க...
மான்சி பதில் சொல்லும் நிலையில் இல்லை.... அவளால் நிற்க்க முடியாமல் சத்யன் மீது மொத்தமாக சரிந்தாள்.... அவள் இடையை கையால்ப் பற்றி திருப்பியவன் அவள் முகத்தைப் பார்க்கும் முன் அவன் நெஞ்சில் முகத்தை புதைத்தாள் மான்சி...
சத்யன் முயற்சிசெய்து அவளைத் தள்ளி நிறுத்திவிட்டு அணுவணுவாக ரசிக்க ஆரம்பித்தான்.... வெட்கத்தில் உடல் சிவக்க.... கால் விரலை தரையில் நசுக்கியவாறு நெளிந்தாள் மான்சி முன்புபோல் மார்புகளை மறைக்காமல் அவன் பார்வைக்கு பந்தி வைத்தாள்....
பால் நிறைந்திருந்ததால் நன்றாக கொழுத்து திரண்ட கலசங்கள்... அவளின் முகத்தைவிடவும் வெண்மையாக இருந்தன... அவற்றின் நுனியில் வட்டமான பிரவுன் நிற பொட்டுக்கு நடுவே கருத்து நீண்ட காம்புகள்... சற்றுமுன் சத்யனின் கசக்களால் காம்பின் நுனியில் தேங்கிய சொட்டுப் பாலுடன் படு கவர்ச்சியாக இருந்தது....
சத்யன் எச்சில் விழுங்கினான்... குழந்தை பெற்றிருந்தாலும் தளர்ந்து போகாத தட்டையான வயிறு.... குழிந்த வயிற்றில் இருந்து இறங்கிய பார்வையில் பட்டது ஆழந்த தொப்புள்... அந்த இடத்தில் தான் பிரம்மன் வெகு ரசனையானவன் என்று சத்யனிடம் சான்றிதழ் வாங்கிக்கொண்டான்... எகிப்திய பாரம்பரிய உடைபோல் இடை குறுகி பின்புறம் சட்டென்று விரிந்து தெரிந்தது... அவள் அணிந்திருந்த வெள்ளை நிற பாவாடையையும் மீறி சத்யனின் பார்வை ஊடுருவியது
மான்சியால் அதற்குமேல் முடியவில்லை ... இரண்டே எட்டில் அவனை அடைந்து இறுக்கமாக அணைத்துக்கொள்ள... முதன்முறையாக சத்யனின் இடுப்புக்கு கீழேயிருந்த எழுச்சியை மான்சியின் அடிவயிறு உணர்ந்தது... தன் பெண்மையை முட்டுவது எதுவென்று அறிந்து அச்சத்துடன் விலக நினைத்தவளை ஆவேசத்துடன் அணைத்து அவள் பயம் போகும் வண்ணம் தன் இடுப்பை இன்னும் அழுத்தமாக உரசினான்..... சத்யனின் விரல்கள் அவள் இடையை வருடி பாவாடையின் முடிச்சை கண்டுகொண்டு பட்டென்று அதனை விடுவிக்க... தளர்ந்து விழுந்தது அவளது கீழாடை...
தான் முற்றிலும் நிர்வாணமாக்கப் பட்டுள்ளோம் என்று மான்சிக்கு புரியும் முன்பு சத்யனின் கை அவளது பெண்மையை வருடத் தொடங்கியிருந்தது .... மான்சி திணறிய வாறு அவனுடன் இழைந்து “ என்ன இது?” என்று கிசுகிசுக்க....
தன்னிடமிருந்து அவளை தளர்த்தி அவள் எதிரில் மண்டியிட்ட சத்யன்... கண்ணெதிரில் ஜொலித்த புதையல் பெட்டகத்தை கண்டு கண்கள் விரிய விரலால் வருடினான்.... அங்குலம் அளவுக்கு ரோமங்கள் மூடியிருக்க அவற்றை விலக்கி பார்க்க முடியாதபடி மான்சி தொடைகளை இடுக்கி வைத்திருந்தாள்....
சத்யன் பரிதாபமாக அவளை நிமிர்ந்துப் பார்த்து “ மான்சி காலை கொஞ்சம் நகர்த்தேன்” என்று கேட்க... முடியாது என்று தலையசைத்தாள் மான்சி ... பொய் கோபத்துடன் எழுந்தவன் அவள் கன்னங்கள் இரண்டையும் கைகளில் தாங்கி தன் பக்கமாக இழுத்தான்..
முதன்முறையாக உதடுகளும் உதடுகளும் தொட்டுக்கொள்ளப் போகின்றன.... மான்சி கண்களை அகலத் திறந்து சத்யனை பார்க்க.. அவனும் அவள் விழிகளுக்குள் மூழ்கியபடி இதழ்களில் தேனெடுக்க நெருங்கினான்.... சத்யன் உதடுகள் அவள் இதழ்களை பொத்தியதும் மான்சியின் விழிகள் தாமாக மூடிக்கொண்டது
" பூக்களை காலையில்......
" வெய்யிலை மாலையில்.....
" நிலவினை இரவினில்......
" வானவில்லை மழையில்...
" நீர்வீழ்ச்சியை கோடையில்...
" பறவைகளை வைகரையில்....
" என எல்லாவற்றையும் ரசிக்க...
“ ஏற்ற காலநேரம் உண்டு!
“ ஆனால் என்நேரமும்.... எக்காலமும்...
“ காலநேரமின்றி.... காலம் கடந்தும்....
“ ரசிக்கக்கூடிய ஒரே அழகு...
“ பெண்ணவள் உன் அழகுதான்!!!
" வெய்யிலை மாலையில்.....
" நிலவினை இரவினில்......
" வானவில்லை மழையில்...
" நீர்வீழ்ச்சியை கோடையில்...
" பறவைகளை வைகரையில்....
" என எல்லாவற்றையும் ரசிக்க...
“ ஏற்ற காலநேரம் உண்டு!
“ ஆனால் என்நேரமும்.... எக்காலமும்...
“ காலநேரமின்றி.... காலம் கடந்தும்....
“ ரசிக்கக்கூடிய ஒரே அழகு...
“ பெண்ணவள் உன் அழகுதான்!!!
சத்யன் மான்சியின் உதடுகளை தன் உதடுகளால் உரசிய அதே தருணம் ..... கதவு தட்டப்பட்டது ....தட்டியதை தொடர்ந்து " அப்பு " என்ற ராஜியின் குரலும் கேட்டது
ஒரு ஆழமான முத்தத்தை எதிர்பார்த்து இதழ்களை பிளந்து வைத்திருந்த மான்சி விழிகளைத் திறந்து சத்யனை நோக்க... அவனும் கோபமான விழிகளுடன் கதவைப் பார்த்து விட்டு பிறகு மான்சியைப் பார்த்தான் .....
மான்சியின் கண்களில் சத்யன் இதுவரை கண்டிராத ஏக்கம்.... சத்யனுக்கே புதியவள் இந்த மான்சி... இதுவரை இப்படி தாபம் நிறைந்த பார்வையை மான்சியிடம் கண்டதேயில்லை.... அவளின் நீண்டநாள் காத்திருப்பு புரிய ..
கைகளில் தாங்கிய அவள் முகத்தில் நெற்றியில் முத்தமிட்டு " குழந்தையை கொடுக்கத்தான் கதவை தட்டுறாங்கனு நினைக்கிறேன் நீ இங்கயே இரு ..... நான் போய் குழந்தையை வாங்கிட்டு வர்றேன் " என்றவன் அவளை அப்படியே விட்டுவிட்டு சென்று கதவை திறந்தான் .
ராஜிதான் நின்றிருந்தாள்.... சத்யனைப் பார்த்ததும் ... " ராஜி மாமா... மாமி... அனு .. எல்லாரும் வந்திருக்காங்க" என்று சொல்ல....
சத்யனின் பார்வை தன் தாயைத் தாண்டி ஹால் சோபாவில் அமர்ந்திருந்த தண்டபாணியிடம் சென்றது..... அவரைப் பார்த்தவுடன் திகைத்து கதவை விரிய திறந்து கொண்டு அவசரமாக வெளியே வந்த சத்யன் தண்டபானியின் தோற்றத்தில் உண்மையில் அதிர்ந்துதான் போனான்....
எப்போதும் பளிச்சிடும் வெள்ளை வேட்டி சட்டையில்லை.... விரல்களில் பளபளக்கும் வைர மோதிரங்கள் இல்லை... கழுத்தில் விரல் தடிமனுக்கு கிடக்கும் தங்கச் செயினும் அதில் கோர்த்திருக்கும் வைர பெண்டனும் இல்லை.... ரொம்பவும் எளிமையாக இருந்தார்... முகத்திலிருந்த அமைதியையும் மீறியதொரு சோகம் ....
" எப்படியிருக்க மாப்ள?" என்றவரின் விசாரிப்பில் நெகிழ்ந்து போய் அருகில் அமர்ந்த சத்யன் .... அவர் கைகளைப்பற்றிக்கொண்டு " நல்லாருக்கேன் மாமா" என்றான்....
அடுத்து என்ன பேசுவது என்று புரியாமல் தடுமாறி அமர்ந்திருந்தவரின் கையை அழுத்தி " அதான் நான் வந்துட்டேனே மாமா .... எல்லாத்தையும் பார்த்துக்கிறேன்... நீங்க கவலைப்படாதீங்க" என்றவனின் பார்வை அனுவைத் தேடி ஹாலை சுற்ற வந்தது ...
ஹாலின் ஒரு மூலையில் கிடந்த சோபாவில் சத்யனின் மகனை மடியில் வைத்துக்கொண்டு தலை கவிழ்ந்து அமர்ந்திருந்த அனுவின் தோற்றத்தைக் கண்டு சத்யன் அதிர்ச்சியுடன் எழுந்தேவிட்டான் ....
அனு ஒல்லியானவள் தான் .... ஆனால் பொலிவான முகத்துடன் இளமை துள்ளளுடன் பளிச்சென்று இருப்பாள்.... இப்போது அது எல்லாம் காணாமல் போயிருக்க.... புகை படிந்த ஓவியம் போல் இருந்தாள்....
சத்யனுக்கு உள்ளுக்குள் எதுவோ புரண்டது .... எழுந்து அவளருகே சென்று பக்கத்தில் அமர்ந்து கையை பிடிக்க.... அனு அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தாள்.... கண்களில் குளமாகி தேங்கியிருந்த நீர் சத்யனைப் பார்த்த மாத்திரம் சட்டென்று வழிந்து உருண்டது.... தன் கைகளை உருவிக்கொண்டு சத்யனை நோக்கி கையெடுத்துக் கும்பிட்டு " நான் செய்த தவறுக்கு நீங்க என்ன தண்டனை கொடுத்தாலும் ஏத்துக்கிறேன்... ஆனா அதுக்கு முன்னாடி என்னை மன்னிச்சிட்டேன்னு ஒரு வார்த்தை சொல்லுங்க மாமா" என்று அழ ஆரம்பித்தாள் அனு......
சத்யன் அவள் கண்ணீரைத் துடைத்து " ஸ்ஸ்ஸ் அழக்கூடாது அனு.....என் தங்கச்சி தப்பு செய்தா என்னால தண்டனை கொடுக்க முடியுமா அனு? நீ இந்த வீட்டு பொண்ணு.... அறியாமையாலயோ பொறாமையாலயோ நீ செய்ததை நான் பெரிசாவே நினைக்கலை அனு." என்றான்
சத்யன் சுலபமாக தன்னை மன்னித்ததும் அனுவின் குற்றவுணர்வு அதிகமாக அவளது அழுகை கதறலாக மாறியது .... " நான் செய்த பாவம் என்னையே பழிவாங்கிடுச்சு ..... ஒரு உத்தமியை பழி சொன்ன பாவம் இப்போ நானே கலங்கப்பட்டு நிக்கிறேன் .... இன்னும் நான் உயிரோட இருக்குறதே நீங்க வந்ததும் உங்ககிட்ட மன்னிப்பு கேட்கனும்னு தான்.... தயவுசெஞ்சு நீங்களும் மான்சியும் என்னை மன்னிக்கனும்" என்று கூறிவிட்டு முகத்தை மூடிக்கொண்டு கதறிவளை சத்யனால் பார்க்கமுடியவில்லை ...
No comments:
Post a Comment