கச்சிதமான கின்னென்று இருந்து அனுவின் மார்புகளால் தான் அன்று வரதன் முற்றிலும் குலைந்து போனதே... இன்று அதே மார்புகளில் அவன் முகத்தைப் புதைத்தால் என்ன செய்வான்? அவசரமாக அள்ளிக்கொண்டான் இரு கைகளிலும்...
ஆனாலும் அவன் உதடுகள் அவனுக்கு எதிரியாகி “ இப்போ வேனாம் அனு” என்றது...
ஆடைக்கு மேலாக தடவிய அவன் கைகளுக்கு வழிகாட்டும் நோக்கில் தனது நைட்டியின் ஜிப்பை திறந்து வைத்தாள்... வரதனின் கைகள் சுலபமாக நுழைந்து தடவியது பிறகு அமுக்கி பிசைந்தது... வரதனின் உணர்ச்சிகள் உச்சத்தில் ஏற கைகளில் அழுத்தம் கூடியது ...
அன்று தன்னை மயக்கிய அவளின் தேன் இதழ்களை கவ்வினான்..... அனு அன்றுபோல் அல்லாமல் அழகாக முத்தத்துக்கு ஒத்துழைக்க சொர்கமே அவள் வாய்க்குள் தான் என்பதுபோல் நாக்கால் தடவித் தடவி இதழ்களை உறிஞ்சினான்.... வரதனின் முத்தமே அனுவை உச்சத்துக்கு அழைத்துச் சென்றது... இருவரும் சற்றுநேரம் வரை இதழ்களை பிரிக்காமல் இணைந்து கிடந்தனர்
அனுவின் தனங்கள் வரதனின் கைகளில் கசங்கியது... அவளின் இன்பமான முனங்கல் வரதனை மேலும் வெறியேற்ற ... வாயை அகலத் திறந்து கவ்விக்கொண்டு உதடுகளை குவித்து கருவட்டத்தோடு சேர்த்து காம்பை உறிஞ்சினான் ...
அனு அவன் முகத்தை தன் மார்புகளோடு வைத்து அழுத்திக்கொண்டு ஒரு காலைத்தூக்கி வரதினின் இடுப்பின் மீது போட .... வரதன் தன் கால்களை அகட்டி அவளை வளைத்தான் ... விரைத்த அவன் ஆண்மை அனுவின் முழங்காலில் உரசியது ... அனு உணர்ந்து கொண்டாள் அவனது எழுச்சியை .... வரதனின் உணர்ச்சி ஏறஏற அவன் உறிஞ்சுதலின் வேகமும் ஏறியது...
மார்பில் உதடுகளால் விளையாடியபடியே கையை கீழே எடுத்துச் சென்று நைட்டியை உயர்த்தினான் ... இடுப்பில் வந்து சுருண்டு நின்றது நைட்டி.... வரதன் அனுவின் முழங்காலில் இருந்து வருடி வருடி முன்னேறி தொடைகளின் சங்கமத்தை நெருங்கியது ....
அனு வெட்கத்துடன் தன் கால்களை சேர்த்து வைத்துக்கொள்ள ..... வரதன் சிறு சிரிப்புடன் தனது கைலியின் முடிச்சை தளர்த்தி உள்ளாடையின் இருக்கத்திலிருந்து தனது ஆண்மையை விடுவித்தான் .... அனுவின் இடுப்பில் மெல்ல மோதி தனது உறுப்பின் விறைப்பை அவளுக்கு உணர்த்தி தனது முழங்காலை அவளின் தொடைக்கு நடுவே விட்டு விரித்து மெல்ல அவள் மீது ஏறிப் படர்ந்தான் .....
அவ்வளவு நேரமாக ஒருக்களித்து படுத்திருந்த அனு மல்லாந்து படுத்து கால்களை விரித்து தனக்குள் நுழைய வரதனை முழுமனதோடு வரவேற்றாள்..... மாதக்கணக்கில் அனு தனக்கு கிடைப்பாளா என்று அவள் மீது ஏக்கத்தை வளர்த்து தவித்து கிடந்த உணர்வுகள் எல்லாம் இன்று கரையை உடைக்க அவள்மீது காதலோட படர்ந்து ஈரமான பெண்மையை வருடி தனது ஆண்மையை உள்ளே நுழைத்தான்
அனு கால்களால் இடுப்பை வளைத்து கைகளால் அவன் முதுகை வளைத்தாள்..... அவளின் இன்பமான முனங்கல் சந்தோஷத்தை சொல்ல... வரதன் மெல்ல தனது இயக்கத்தை ஆரம்பித்தான்.... அனு கர்பிணி என்பதை நினைவில் கொண்டு தனது ஆவேசத்தை அடக்கி காதலோட இயங்கினான்...
வரதனால் இன்னும் கூட நடப்பை நம்பமுடியவில்லை... அடிக்கடி அனுவின் முகத்தில் முத்தமிட்டு நினைவுபடுத்தி கொண்டான்... அனுவின் ஒத்துழைப்பு அபாரமாக இருக்க.... நிதானமாக புணர ஆரம்பித்து... உச்சம் நெருங்குகையில் அவனால் கட்டுப்படுத்த முடியாமல் வேகமாக இயங்கி தனது நீரை அவளுக்குள் கொட்டித் தீர்த்தான்.....
மெல்ல பக்கத்தில் சரிந்தான் வரதன்.... வேகமான இயக்கத்தால் மூச்சு வாங்கியவனை அணைத்து ஆறுதல் படுத்திய அனு அப்படியே தூங்கிப்போனாள்....
ஆனாலும் அவன் உதடுகள் அவனுக்கு எதிரியாகி “ இப்போ வேனாம் அனு” என்றது...
ஆடைக்கு மேலாக தடவிய அவன் கைகளுக்கு வழிகாட்டும் நோக்கில் தனது நைட்டியின் ஜிப்பை திறந்து வைத்தாள்... வரதனின் கைகள் சுலபமாக நுழைந்து தடவியது பிறகு அமுக்கி பிசைந்தது... வரதனின் உணர்ச்சிகள் உச்சத்தில் ஏற கைகளில் அழுத்தம் கூடியது ...
அன்று தன்னை மயக்கிய அவளின் தேன் இதழ்களை கவ்வினான்..... அனு அன்றுபோல் அல்லாமல் அழகாக முத்தத்துக்கு ஒத்துழைக்க சொர்கமே அவள் வாய்க்குள் தான் என்பதுபோல் நாக்கால் தடவித் தடவி இதழ்களை உறிஞ்சினான்.... வரதனின் முத்தமே அனுவை உச்சத்துக்கு அழைத்துச் சென்றது... இருவரும் சற்றுநேரம் வரை இதழ்களை பிரிக்காமல் இணைந்து கிடந்தனர்
அனுவின் தனங்கள் வரதனின் கைகளில் கசங்கியது... அவளின் இன்பமான முனங்கல் வரதனை மேலும் வெறியேற்ற ... வாயை அகலத் திறந்து கவ்விக்கொண்டு உதடுகளை குவித்து கருவட்டத்தோடு சேர்த்து காம்பை உறிஞ்சினான் ...
அனு அவன் முகத்தை தன் மார்புகளோடு வைத்து அழுத்திக்கொண்டு ஒரு காலைத்தூக்கி வரதினின் இடுப்பின் மீது போட .... வரதன் தன் கால்களை அகட்டி அவளை வளைத்தான் ... விரைத்த அவன் ஆண்மை அனுவின் முழங்காலில் உரசியது ... அனு உணர்ந்து கொண்டாள் அவனது எழுச்சியை .... வரதனின் உணர்ச்சி ஏறஏற அவன் உறிஞ்சுதலின் வேகமும் ஏறியது...
மார்பில் உதடுகளால் விளையாடியபடியே கையை கீழே எடுத்துச் சென்று நைட்டியை உயர்த்தினான் ... இடுப்பில் வந்து சுருண்டு நின்றது நைட்டி.... வரதன் அனுவின் முழங்காலில் இருந்து வருடி வருடி முன்னேறி தொடைகளின் சங்கமத்தை நெருங்கியது ....
அனு வெட்கத்துடன் தன் கால்களை சேர்த்து வைத்துக்கொள்ள ..... வரதன் சிறு சிரிப்புடன் தனது கைலியின் முடிச்சை தளர்த்தி உள்ளாடையின் இருக்கத்திலிருந்து தனது ஆண்மையை விடுவித்தான் .... அனுவின் இடுப்பில் மெல்ல மோதி தனது உறுப்பின் விறைப்பை அவளுக்கு உணர்த்தி தனது முழங்காலை அவளின் தொடைக்கு நடுவே விட்டு விரித்து மெல்ல அவள் மீது ஏறிப் படர்ந்தான் .....
அவ்வளவு நேரமாக ஒருக்களித்து படுத்திருந்த அனு மல்லாந்து படுத்து கால்களை விரித்து தனக்குள் நுழைய வரதனை முழுமனதோடு வரவேற்றாள்..... மாதக்கணக்கில் அனு தனக்கு கிடைப்பாளா என்று அவள் மீது ஏக்கத்தை வளர்த்து தவித்து கிடந்த உணர்வுகள் எல்லாம் இன்று கரையை உடைக்க அவள்மீது காதலோட படர்ந்து ஈரமான பெண்மையை வருடி தனது ஆண்மையை உள்ளே நுழைத்தான்
அனு கால்களால் இடுப்பை வளைத்து கைகளால் அவன் முதுகை வளைத்தாள்..... அவளின் இன்பமான முனங்கல் சந்தோஷத்தை சொல்ல... வரதன் மெல்ல தனது இயக்கத்தை ஆரம்பித்தான்.... அனு கர்பிணி என்பதை நினைவில் கொண்டு தனது ஆவேசத்தை அடக்கி காதலோட இயங்கினான்...
வரதனால் இன்னும் கூட நடப்பை நம்பமுடியவில்லை... அடிக்கடி அனுவின் முகத்தில் முத்தமிட்டு நினைவுபடுத்தி கொண்டான்... அனுவின் ஒத்துழைப்பு அபாரமாக இருக்க.... நிதானமாக புணர ஆரம்பித்து... உச்சம் நெருங்குகையில் அவனால் கட்டுப்படுத்த முடியாமல் வேகமாக இயங்கி தனது நீரை அவளுக்குள் கொட்டித் தீர்த்தான்.....
மெல்ல பக்கத்தில் சரிந்தான் வரதன்.... வேகமான இயக்கத்தால் மூச்சு வாங்கியவனை அணைத்து ஆறுதல் படுத்திய அனு அப்படியே தூங்கிப்போனாள்....
உன்னை தானே...
தஞ்சம் என்று நம்பி வந்தேன் நானே
உயிர் பூவெடுது, ஒரு மாலை இட்டேன்,
விழி நீர் தெளித்து ஒரு கோலம் இட்டேன்
உன்னை தானே...
தஞ்சம் என்று நம்பி வந்தேன் நானே
மலரின் கதவோன்று திறக்கின்றதா
மௌனம் வெளியேர தவிக்கின்றதா
பெண்மை புதிதாக துடிக்கின்றதா
உயிரில் அமுதங்கள் சுரக்கின்றதா
முத்தம் கொடுதானே,
இதழ் முத்துக்குளிதானே
இரவுகள் இதமானதா..
கட்டி பிடித்தால் தொட்டு எடுத்தால்
வெட்கம் என்ன சத்தம் போடுதா
உன்னை தானே....
தஞ்சம் என்று நம்பி வந்தேன் நானே
என்னை தானே....
தஞ்சம் என்று நம்பி வந்தாய் மானே
உயிர் பூவெடுது, ஒரு மாலை இடு
விழி நீர் தெளித்து ஒரு கோலம் இடு
என்னை தானே....
தஞ்சம் என்று நம்பி வந்தாய் மானே
உலகம் எனக்கென்றும் விளங்காதது
உறவே எனக்கின்று விலங்கானது
அடடா முந்தானை சிறையானது
இதுவே என் வாழ்வில் முறையானது
பாறை ஒன்றின் மேலே ஒரு பூவை முளைத்தாயே
உறவுக்கு உயிர் தந்தாயே...
நானே எனக்கு நண்பன் இல்லையே
உன்னால் ஒரு சொந்தம் வந்ததே
என்னை தானே....
தஞ்சம் என்று நம்பி வந்தாய் மானே
தஞ்சம் என்று நம்பி வந்தேன் நானே
உயிர் பூவெடுது, ஒரு மாலை இட்டேன்,
விழி நீர் தெளித்து ஒரு கோலம் இட்டேன்
உன்னை தானே...
தஞ்சம் என்று நம்பி வந்தேன் நானே
மலரின் கதவோன்று திறக்கின்றதா
மௌனம் வெளியேர தவிக்கின்றதா
பெண்மை புதிதாக துடிக்கின்றதா
உயிரில் அமுதங்கள் சுரக்கின்றதா
முத்தம் கொடுதானே,
இதழ் முத்துக்குளிதானே
இரவுகள் இதமானதா..
கட்டி பிடித்தால் தொட்டு எடுத்தால்
வெட்கம் என்ன சத்தம் போடுதா
உன்னை தானே....
தஞ்சம் என்று நம்பி வந்தேன் நானே
என்னை தானே....
தஞ்சம் என்று நம்பி வந்தாய் மானே
உயிர் பூவெடுது, ஒரு மாலை இடு
விழி நீர் தெளித்து ஒரு கோலம் இடு
என்னை தானே....
தஞ்சம் என்று நம்பி வந்தாய் மானே
உலகம் எனக்கென்றும் விளங்காதது
உறவே எனக்கின்று விலங்கானது
அடடா முந்தானை சிறையானது
இதுவே என் வாழ்வில் முறையானது
பாறை ஒன்றின் மேலே ஒரு பூவை முளைத்தாயே
உறவுக்கு உயிர் தந்தாயே...
நானே எனக்கு நண்பன் இல்லையே
உன்னால் ஒரு சொந்தம் வந்ததே
என்னை தானே....
தஞ்சம் என்று நம்பி வந்தாய் மானே
அப்படியே தூங்கிவிட்டவளை விலக்கி பக்கத்தில் படுக்க வைத்து சற்றுநேரம் வரை அவள் முகத்தைப் பார்த்து ரசித்தான் ..... பிறகு எழுந்து அனுவை சரியாகப் படுக்க வைத்துவிட்டு உள்ளே போய் ஒரு தலையணையும் பெட்சீட்டும் எடுத்து வந்தான் ...
அனுவின் அருகே மண்டியிட்டு தலையைத் தூக்கி தலையணையை வைத்துவிட்டு பெட்சீட்டால் கழுத்து வரை மூடியவன் நைட்டியின் ஜிப் அப்படியே திறந்து கிடக்க சிரிப்புடன் ஜிப்பை இழுத்து மூடிவிட்டு நெற்றியில் குனிந்து முத்தமிட்டான்....
தன்னை சந்தோஷப்படுத்த அவள் எடுத்துக்கொண்ட முயற்சியை எண்ணி அவனுக்கு நெகிழ்ச்சியாக இருந்தது .... இவளை எந்த குறையும் இல்லாமல் பாதுகாக்க வேண்டும் என்ற உறுதி மனதில் வந்தது ....
அவளை விட்டு எழுந்து வீட்டுக்குள் சென்று தனது வாட்சில் நேரம் பார்த்தான் ... மணி நான்கு ஆகியிருந்து ... இனி தூங்க முடியாது என்று எண்ணியபடி மருந்து மூட்டைகளை ஒவ்வொன்றாக தூக்கி வந்து வெளியே மற்றொரு திண்ணையில் அடுக்கினான்.... தோட்டத்தில் வேலை செய்ய பயன்படுத்தும் பொருட்களை யெல்லாம் அள்ளி வந்து வெளியே ஓரமாகப் போட்டான் ... அறையை ஒட்டடை அடித்தான் .. தொட்டியிலிருந்து பக்கெட்டில் தண்ணீர் எடுத்து வந்து அறையை சுத்தமாக கழுவினான் ... கட்டிலில் இருந்த விரிப்பை மாற்றி சரி செய்தான் ... பிறகு மருந்து வாசனை போக ஊதுபத்திகளை ஏற்றி வைத்தான் .... அறையை சுத்தி நோட்டம் விட்டவன் திருப்தியாக தலையசைத்து விட்டு வெளியே வந்தான் .....
திண்ணையில் உறங்கியவளை தனது கைகளில் அள்ளினான் ..... தூக்கக்கலக்கத்தில் " என்ன?" என்று முனங்கியவளின் காதோரம் குனிந்து " ஒன்னுமில்லடா நீ தூங்கு " என்று கூறிவிட்டு கட்டிலில் மெல்ல இறக்கி படுக்க வைத்து பெட்சீட்டால் மூடினான் .... விலகியவனை அனுவின் கைகள் வளைத்து தன்னருகே இழுக்க அவனும் அவளருகே சரிந்துப்படுத்து அணைத்துக் கொண்டான் ....
அனு மீண்டும் உறங்க ஆரம்பித்தாள் .... வரதன் அவள் முகத்தைப் பார்த்தபடி அப்படியே கிடந்தான் .... மணி ஆறானது ... வெளியே " அண்ணா" என்ற மான்சியின் குரல் கேட்டது ... உடனே எழுந்த வரதன் தன் கைலியை சரிசெய்து கொண்டு " இதோ வர்றேன்மா" என்றான் ......
கதவை திறந்து வெளியே வந்தவனிடம் காபி இருந்த பிளாஸ்க்கை நீட்டிய மான்சி முகத்தை கோபமாக வைத்துகொண்டது போல் தெரிய " என்னம்மா கோபமா இருக்குற மாதிரி தெரியுது?" என்று வரதன் கேட்க..
" ஆமா ஆமா ரொம் ரொம்ப கோபமா இருக்கேன் .... நீங்க அப்பா ஆகிட்டீங்கனு உங்களுக்கு நைட்டே தெரியும் தான? .... ஏன் என்கிட்ட உடனே வந்து சொல்லலை ?" என்று பொய் கோபத்துடன் கேட்டாள்
அனுவின் அருகே மண்டியிட்டு தலையைத் தூக்கி தலையணையை வைத்துவிட்டு பெட்சீட்டால் கழுத்து வரை மூடியவன் நைட்டியின் ஜிப் அப்படியே திறந்து கிடக்க சிரிப்புடன் ஜிப்பை இழுத்து மூடிவிட்டு நெற்றியில் குனிந்து முத்தமிட்டான்....
தன்னை சந்தோஷப்படுத்த அவள் எடுத்துக்கொண்ட முயற்சியை எண்ணி அவனுக்கு நெகிழ்ச்சியாக இருந்தது .... இவளை எந்த குறையும் இல்லாமல் பாதுகாக்க வேண்டும் என்ற உறுதி மனதில் வந்தது ....
அவளை விட்டு எழுந்து வீட்டுக்குள் சென்று தனது வாட்சில் நேரம் பார்த்தான் ... மணி நான்கு ஆகியிருந்து ... இனி தூங்க முடியாது என்று எண்ணியபடி மருந்து மூட்டைகளை ஒவ்வொன்றாக தூக்கி வந்து வெளியே மற்றொரு திண்ணையில் அடுக்கினான்.... தோட்டத்தில் வேலை செய்ய பயன்படுத்தும் பொருட்களை யெல்லாம் அள்ளி வந்து வெளியே ஓரமாகப் போட்டான் ... அறையை ஒட்டடை அடித்தான் .. தொட்டியிலிருந்து பக்கெட்டில் தண்ணீர் எடுத்து வந்து அறையை சுத்தமாக கழுவினான் ... கட்டிலில் இருந்த விரிப்பை மாற்றி சரி செய்தான் ... பிறகு மருந்து வாசனை போக ஊதுபத்திகளை ஏற்றி வைத்தான் .... அறையை சுத்தி நோட்டம் விட்டவன் திருப்தியாக தலையசைத்து விட்டு வெளியே வந்தான் .....
திண்ணையில் உறங்கியவளை தனது கைகளில் அள்ளினான் ..... தூக்கக்கலக்கத்தில் " என்ன?" என்று முனங்கியவளின் காதோரம் குனிந்து " ஒன்னுமில்லடா நீ தூங்கு " என்று கூறிவிட்டு கட்டிலில் மெல்ல இறக்கி படுக்க வைத்து பெட்சீட்டால் மூடினான் .... விலகியவனை அனுவின் கைகள் வளைத்து தன்னருகே இழுக்க அவனும் அவளருகே சரிந்துப்படுத்து அணைத்துக் கொண்டான் ....
அனு மீண்டும் உறங்க ஆரம்பித்தாள் .... வரதன் அவள் முகத்தைப் பார்த்தபடி அப்படியே கிடந்தான் .... மணி ஆறானது ... வெளியே " அண்ணா" என்ற மான்சியின் குரல் கேட்டது ... உடனே எழுந்த வரதன் தன் கைலியை சரிசெய்து கொண்டு " இதோ வர்றேன்மா" என்றான் ......
கதவை திறந்து வெளியே வந்தவனிடம் காபி இருந்த பிளாஸ்க்கை நீட்டிய மான்சி முகத்தை கோபமாக வைத்துகொண்டது போல் தெரிய " என்னம்மா கோபமா இருக்குற மாதிரி தெரியுது?" என்று வரதன் கேட்க..
" ஆமா ஆமா ரொம் ரொம்ப கோபமா இருக்கேன் .... நீங்க அப்பா ஆகிட்டீங்கனு உங்களுக்கு நைட்டே தெரியும் தான? .... ஏன் என்கிட்ட உடனே வந்து சொல்லலை ?" என்று பொய் கோபத்துடன் கேட்டாள்
சட்டென்று பூத்த புன்னகையுடன் .... " ஓ அது தானா??.... நான் வரலாம்னு தான் நெனைச்சேன் .... ஆனா அனுவை தனியா விட்டுட்டு வரமுடியலை.... சரி காலையில சொல்லலாம்னு இருந்துட்டேன் ... ஆமா உனக்கு எப்புடி தெரியும்மா?" என்று கேட்டான் ...
" நீங்க ரெண்டு பேரும் நைட் இங்க வந்ததுமே அவர் பரசுவுக்கு போன் பண்ணாருண்ணா.... அவர் சொல்லித்தான்த் தெரியும்..... எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம் அண்ணா.... அனு சரியான சமயத்துல சரியான முடிவு பண்ணி வந்துட்டா " என்று குதூகலத்துடன் மான்சி கூற....
வரதன் சந்தோஷத்துடன் தலையசைத்து " ஆமாம்மா .... அவளுக்கு எந்த வருத்தமும் இல்லை... என்னை முழு மனசோட ஏத்துகிட்டா... நிறைய பேசினா மான்சி ... " என்றவன் சட்டென்று ஏதோ தோன்ற " மான்சி சின்னய்யா வேற எதுவும் சொல்லலையாம்மா?.... என்மேல எதுவும் கோவத்துல இருக்குறாரா?" என்று சங்கடமாக கேட்க ....
" கோவமா எதுவும் பேசலை அண்ணா... அனு நல்லபடியா வந்துட்டாளானு கேட்டார் போலருக்கு .... அப்புறம் இன்னைக்கு நைட் கிளம்பி வர்றதா சொல்லிட்டு வச்சுட்டாராம் அண்ணா... என்கிட்ட பேசலை... பரசு கிட்டதான் பேசினார்" என்று மான்சி சொன்னதும் வரதன் யோசனையுடன் தலையசைத்தான் ....
" சரிம்மா அவர் வந்தா கூட என்னை எதுனா பேசினாலும் திட்டினாலும் நீ அதுல தலையிடாத .... பக்குவமா நடந்துக்கம்மா " என்று புத்தி சொன்னான் ...
" சரிண்ணா அனுவை எழுப்பி காபி குடுத்துட்டுப் போறேன் " என்று மான்சியிடமிருந்து பிளாஸ்க்கை வாங்கிய வரதன் .. " இல்லம்மா நாலு மணிக்கு மேலதான் தூங்கினா.... இன்னும் கொஞ்சநேரம் தூங்கட்டும் ... அப்புறமா நானே எழுப்பி காபி குடுக்குறேன் " என்று கூற.....
" நாலு மணி வரைக்கும் தூங்காம என்ன செய்தா? " என்று குழப்பத்துடன் கேட்டவள் வரதன் முகத்திலிருந்த வெட்கத்தையும் சங்கடமான சிரிப்பையும் பார்த்து ஏதோ புரிய " ஓஓஓஓஓஓஓ.......
..... ம்ம்ம் புரிரயுது புரியுது.... நடத்துங்க நடத்துங்க.... " என்று சந்தோஷமாக சிரித்தவள் சத்யனின் நினைவில் அங்கிருந்து சிட்டாகப் பறந்தாள் ..
தனக்கு நல்லதொரு வாழ்வு அமைய காரணமாயிருந்த மான்சியை நன்றியோடு பார்த்துவிட்டு பிளாஸ்க்குடன் தனது வீட்டுக்குள் நுழைந்தான் வரதன்
" நீங்க ரெண்டு பேரும் நைட் இங்க வந்ததுமே அவர் பரசுவுக்கு போன் பண்ணாருண்ணா.... அவர் சொல்லித்தான்த் தெரியும்..... எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம் அண்ணா.... அனு சரியான சமயத்துல சரியான முடிவு பண்ணி வந்துட்டா " என்று குதூகலத்துடன் மான்சி கூற....
வரதன் சந்தோஷத்துடன் தலையசைத்து " ஆமாம்மா .... அவளுக்கு எந்த வருத்தமும் இல்லை... என்னை முழு மனசோட ஏத்துகிட்டா... நிறைய பேசினா மான்சி ... " என்றவன் சட்டென்று ஏதோ தோன்ற " மான்சி சின்னய்யா வேற எதுவும் சொல்லலையாம்மா?.... என்மேல எதுவும் கோவத்துல இருக்குறாரா?" என்று சங்கடமாக கேட்க ....
" கோவமா எதுவும் பேசலை அண்ணா... அனு நல்லபடியா வந்துட்டாளானு கேட்டார் போலருக்கு .... அப்புறம் இன்னைக்கு நைட் கிளம்பி வர்றதா சொல்லிட்டு வச்சுட்டாராம் அண்ணா... என்கிட்ட பேசலை... பரசு கிட்டதான் பேசினார்" என்று மான்சி சொன்னதும் வரதன் யோசனையுடன் தலையசைத்தான் ....
" சரிம்மா அவர் வந்தா கூட என்னை எதுனா பேசினாலும் திட்டினாலும் நீ அதுல தலையிடாத .... பக்குவமா நடந்துக்கம்மா " என்று புத்தி சொன்னான் ...
" சரிண்ணா அனுவை எழுப்பி காபி குடுத்துட்டுப் போறேன் " என்று மான்சியிடமிருந்து பிளாஸ்க்கை வாங்கிய வரதன் .. " இல்லம்மா நாலு மணிக்கு மேலதான் தூங்கினா.... இன்னும் கொஞ்சநேரம் தூங்கட்டும் ... அப்புறமா நானே எழுப்பி காபி குடுக்குறேன் " என்று கூற.....
" நாலு மணி வரைக்கும் தூங்காம என்ன செய்தா? " என்று குழப்பத்துடன் கேட்டவள் வரதன் முகத்திலிருந்த வெட்கத்தையும் சங்கடமான சிரிப்பையும் பார்த்து ஏதோ புரிய " ஓஓஓஓஓஓஓ.......
..... ம்ம்ம் புரிரயுது புரியுது.... நடத்துங்க நடத்துங்க.... " என்று சந்தோஷமாக சிரித்தவள் சத்யனின் நினைவில் அங்கிருந்து சிட்டாகப் பறந்தாள் ..
தனக்கு நல்லதொரு வாழ்வு அமைய காரணமாயிருந்த மான்சியை நன்றியோடு பார்த்துவிட்டு பிளாஸ்க்குடன் தனது வீட்டுக்குள் நுழைந்தான் வரதன்
" வார்த்தைகளை தேடி எடுத்து ...
" பொறுக்கிக் கோர்த்துப்...
" பொருள் கொடுத்தால்தான் ...
" கவிதை தோன்றும்!
" அந்த கவிதைக்கு உயிர் கொடுத்தால் ...
" அது தான் காதல்!!!!
" காதல் முதலில் கவிதையாய் ஆரம்பிக்கும்....
" பிறகு ராட்ஸச வடிவம் கொண்டு ....
" சுற்றி சுழன்று சூறாவளியாகக் கிளம்பி...
" ஒருவர் இதயத்தில் மற்றவரை புதைத்து...
" உலகமே என் காலடியில் என்று ...
" கர்வம் கொள்ள வைக்கும் இந்த காதல்!!!!!
வரதனிடம் காபியை கொடுத்துவிட்டு வீட்டுக்கு வந்த மான்சி உள்ளே சென்று தனது பெட்டியை எடுத்து திறந்து அதிலிருந்த சத்யனின் படத்தை எடுத்து அவசர அவரசமாய் முத்தமிட்டாள்..... அனு வரதன் இருவரும் இணைந்ததும் மான்சியின் எதிர்பார்ப்புகள் அதிகமாகிவிட்டது.... அதுவும் சத்யன் லண்டனில் இருந்து வந்தவுடன் நடத்திய லீலைகள் நெஞ்சைவிட்டு அகலவில்லை......
நெஞ்சில் சத்யனின் படத்தை வைத்துக்கொண்டு சுவற்றில் சாய்ந்து அமர்ந்திருந்தவளை அவள் மகன் பசியாற்ற அழைத்தான்..... சிறு சிரிப்புடன் எழுந்து தொட்டிலில் இருந்தவனை தூக்கிக்கொண்டு தரையில் அமர்ந்து ரவிக்கையின் கொக்கிகளை நீக்கி மகனை மார்போடு அணைத்து பால் கொடுக்க ஆரம்பித்தாள்....
இன்று இரவு கிளம்பினால் நாளை அதிகாலையில் தான் சத்யன் வருவான் என்று தெரியும்... ஏனோ மான்சிக்கு ஏக்கமாக இருந்தது.... மனமும் உடலும் சத்யனை நினைத்து வாடியது... பால் குடித்தபடி உறங்கிப்போன மகனை தூக்கி மறுபடியும் தொட்டிலில் கிடத்திவிட்டு பாட்டியுடன் சேர்ந்து காலை உணவை தயார் செய்தாள்....
சுமேதனை எழுப்பி குளிக்க வைத்து உடை மாற்றி இவளும் குளித்துவிட்டு தயார் செய்த டிபனை அனுவுக்கும் வரதனுக்கும் ஒரு பாத்திரத்தில் எடுத்துக்கொண்டு மகனை தூக்கிக்கொண்டு வரதனின் வீட்டுக்கு சென்றாள்.....
அறை கதவு சாத்தியிருக்க கதவை தட்டலாமா வேண்டாமா என்ற சங்கடத்துடன் நின்றிருந்தவளின் பின்னாலிருந்து “ என்னம்மா? நீ ஏன் எடுத்துட்டு வந்த நாங்களே வந்திருப்பம்ல?” என்ற வரதனின் குரல் கேட்டு திரும்பினாள்...
வரதன் தான் தோட்டத்து வேலைகளை முடித்து குளித்துவிட்டு “பளிச்சென்று இருந்தான்.... “ பரவாயில்லண்ணா.... மதியம் சாப்பாட்டுக்கு வாங்க.....” என்றவள் “ என்னண்ணா இன்னும் அனு எழுந்திருக்கலையா?” என்று கேட்க...
மான்சியிடமிருந்து சுமேதனை வாங்கிக்கொண்டு “ கொஞ்சம் முன்னாடிதான் எழுந்து காபி குடிச்சிட்டு குளிச்சா டிரஸ் மாத்துறா போலருக்கு” என்று வரதன் சொல்லும்போதே அனு கதவை திறந்துகொண்டு வெளியே வந்தாள்....
குளித்து முடித்து வெளிர் பச்சை நிற சுடிதாரில் இருந்தாள்.... ஈரக்கூந்தலில் வரதனின் டவல் சுற்றப்பட்டிருந்தது ..... மான்சியைப் பார்த்து சிரித்தபடி வரதனின் கையிலிருந்த சுமேதனை வாங்கிக்கொண்டாள்....
அனுவின் அழகை ஜாடையாக ரசித்தபடி “ உள்ள வாம்மா” என்று மான்சியை அழைத்துவிட்டு உள்ளே சென்றான் வரதன்...
நெஞ்சில் சத்யனின் படத்தை வைத்துக்கொண்டு சுவற்றில் சாய்ந்து அமர்ந்திருந்தவளை அவள் மகன் பசியாற்ற அழைத்தான்..... சிறு சிரிப்புடன் எழுந்து தொட்டிலில் இருந்தவனை தூக்கிக்கொண்டு தரையில் அமர்ந்து ரவிக்கையின் கொக்கிகளை நீக்கி மகனை மார்போடு அணைத்து பால் கொடுக்க ஆரம்பித்தாள்....
இன்று இரவு கிளம்பினால் நாளை அதிகாலையில் தான் சத்யன் வருவான் என்று தெரியும்... ஏனோ மான்சிக்கு ஏக்கமாக இருந்தது.... மனமும் உடலும் சத்யனை நினைத்து வாடியது... பால் குடித்தபடி உறங்கிப்போன மகனை தூக்கி மறுபடியும் தொட்டிலில் கிடத்திவிட்டு பாட்டியுடன் சேர்ந்து காலை உணவை தயார் செய்தாள்....
சுமேதனை எழுப்பி குளிக்க வைத்து உடை மாற்றி இவளும் குளித்துவிட்டு தயார் செய்த டிபனை அனுவுக்கும் வரதனுக்கும் ஒரு பாத்திரத்தில் எடுத்துக்கொண்டு மகனை தூக்கிக்கொண்டு வரதனின் வீட்டுக்கு சென்றாள்.....
அறை கதவு சாத்தியிருக்க கதவை தட்டலாமா வேண்டாமா என்ற சங்கடத்துடன் நின்றிருந்தவளின் பின்னாலிருந்து “ என்னம்மா? நீ ஏன் எடுத்துட்டு வந்த நாங்களே வந்திருப்பம்ல?” என்ற வரதனின் குரல் கேட்டு திரும்பினாள்...
வரதன் தான் தோட்டத்து வேலைகளை முடித்து குளித்துவிட்டு “பளிச்சென்று இருந்தான்.... “ பரவாயில்லண்ணா.... மதியம் சாப்பாட்டுக்கு வாங்க.....” என்றவள் “ என்னண்ணா இன்னும் அனு எழுந்திருக்கலையா?” என்று கேட்க...
மான்சியிடமிருந்து சுமேதனை வாங்கிக்கொண்டு “ கொஞ்சம் முன்னாடிதான் எழுந்து காபி குடிச்சிட்டு குளிச்சா டிரஸ் மாத்துறா போலருக்கு” என்று வரதன் சொல்லும்போதே அனு கதவை திறந்துகொண்டு வெளியே வந்தாள்....
குளித்து முடித்து வெளிர் பச்சை நிற சுடிதாரில் இருந்தாள்.... ஈரக்கூந்தலில் வரதனின் டவல் சுற்றப்பட்டிருந்தது ..... மான்சியைப் பார்த்து சிரித்தபடி வரதனின் கையிலிருந்த சுமேதனை வாங்கிக்கொண்டாள்....
அனுவின் அழகை ஜாடையாக ரசித்தபடி “ உள்ள வாம்மா” என்று மான்சியை அழைத்துவிட்டு உள்ளே சென்றான் வரதன்...
மான்சி எடுத்து வந்த உணவை கீழே வைத்துவிட்டு அனுவின் கைகளைப் பற்றிக்கொண்டு “ இப்போ ரொம்ப அழகா இருக்க அனு.... பெண்களுக்கு தாய்மையும் அமைதியும் தான் அழகுன்னு இதுக்குத்தான் சொன்னாங்க போலருக்கு” என்று அனுவை அணைத்துக்கொண்ட மான்சி “ ஏன் என்கிட்டயாவது ஒரு வார்த்தை சொல்லிருக்கலாம்ல?.... இவ்வளவு நாள் வரைக்கும் தனியா மனசுல போட்டு புழுங்கிக்கிட்டு இருந்திருக்கியே அனு?” என்று வருத்தமாக கேட்க ...
அனுவிடமிருந்து எந்த பதிலும் இல்லை என்றதும் தன் தோளில் இருந்து அவள் முகத்தை விலக்கிப் பார்த்தாள்... அனுவின் கண்களில் கண்ணீர்... பதறிப்போனாள் மான்சி “ என்ன அனு இது? இப்போ ஏன் அழற? அதான் எல்லாம் சரியா போச்சே..... இந்த சமயத்துல நீ அழக்கூடாது அனு... சந்தோஷமா இருந்தாத்தான் குழந்தையோட வளர்ச்சி நல்லாருக்கும்” என்று அன்புடன் அணைத்து ஆறுதல் சொன்னாள்
“ இல்ல மான்சி நான் உனக்கு செய்த துரோகத்தை மறந்து எனக்காக நீ இவ்வளவு பேசுறயே? அதுவே என்னை கொல்லுது” அனு மீண்டும் விசும்ப ஆரம்பிக்க....
“ ஏய் அனு மொதல்ல அழறதை நிறுத்து?” என்று அதட்டிய மான்சி “ அனு நடந்தது எல்லாம் நன்மைக்கேன்னு நினைக்கலாம்.... அதெல்லாம் நடக்கலைனா உனக்கு இப்படியொரு நல்லவர் புருஷனா கிடைச்சிருக்க மாட்டார்... அவருக்கும் நீ கிடைச்சிருக்க மாட்ட .... எல்லாம் ஆண்டவன் கணக்கு.. நாம அதுக்கு ஆடுறோம் அவ்வளவு தான்.... இனிமே அழறதை நிறுத்திட்டு பொறக்கப் போற குழந்தைக்கு என்ன பேர் வைக்கலாம்னு யோசி” என்றவள் வரதனின் பக்கம் திரும்பி “ இதோ பாருங்க அண்ணா... அனு இனிமே அழாம பார்த்துக்க வேண்டியது உங்கப் பொருப்பு” என்று கூற...
வரதன் அனுவைப் பார்த்துக்கொண்டே தலையசைத்தான்....
மான்சி சற்றுநேரம் இருந்து அவர்களுக்கு உணவு பறிமாறி விட்டு அனுவின் உடல்நிலைப் பற்றி விசாரித்து விட்டு இனி அவள் எப்படியிருக்க வேண்டும் என்று எடுத்து கூறினாள்... அன்று மாலை அனுவை அருகில் உள்ள தாய்சேய் நல மருத்துவமனைக்கு அழைத்து செல்லலாம் என்று வரதனிடம் சொல்லிவிட்டு கிளம்பினாள்..
வாசல் வரை வந்தவளின் பின்னால் வந்த வரதன் “ மான்சி......” என்று தயக்கத்துடன் அழைக்க... மான்சி நின்று திரும்பி பார்த்தாள்... “ அது வந்தும்மா..... இன்னைக்கு கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம்னு அனு சொன்னா.... எனக்கு எதுவும் புரியலை.... நீ என்னம்மா சொல்ற?” என்று கேட்டான்...
அவன் பின்னால் வந்து நின்ற அனு.... “ அம்மாவை நினைச்சா பயமாயிருக்கு மான்சி... ஏதாவது செய்து என்னையும் இவரையும் பிரிச்சிடுவாங்களோன்னு பயமாயிருக்கு” என்று தன் மனதில் உள்ளதை கண்கள் கலங்க சொல்ல...
அனுவிடமிருந்து எந்த பதிலும் இல்லை என்றதும் தன் தோளில் இருந்து அவள் முகத்தை விலக்கிப் பார்த்தாள்... அனுவின் கண்களில் கண்ணீர்... பதறிப்போனாள் மான்சி “ என்ன அனு இது? இப்போ ஏன் அழற? அதான் எல்லாம் சரியா போச்சே..... இந்த சமயத்துல நீ அழக்கூடாது அனு... சந்தோஷமா இருந்தாத்தான் குழந்தையோட வளர்ச்சி நல்லாருக்கும்” என்று அன்புடன் அணைத்து ஆறுதல் சொன்னாள்
“ இல்ல மான்சி நான் உனக்கு செய்த துரோகத்தை மறந்து எனக்காக நீ இவ்வளவு பேசுறயே? அதுவே என்னை கொல்லுது” அனு மீண்டும் விசும்ப ஆரம்பிக்க....
“ ஏய் அனு மொதல்ல அழறதை நிறுத்து?” என்று அதட்டிய மான்சி “ அனு நடந்தது எல்லாம் நன்மைக்கேன்னு நினைக்கலாம்.... அதெல்லாம் நடக்கலைனா உனக்கு இப்படியொரு நல்லவர் புருஷனா கிடைச்சிருக்க மாட்டார்... அவருக்கும் நீ கிடைச்சிருக்க மாட்ட .... எல்லாம் ஆண்டவன் கணக்கு.. நாம அதுக்கு ஆடுறோம் அவ்வளவு தான்.... இனிமே அழறதை நிறுத்திட்டு பொறக்கப் போற குழந்தைக்கு என்ன பேர் வைக்கலாம்னு யோசி” என்றவள் வரதனின் பக்கம் திரும்பி “ இதோ பாருங்க அண்ணா... அனு இனிமே அழாம பார்த்துக்க வேண்டியது உங்கப் பொருப்பு” என்று கூற...
வரதன் அனுவைப் பார்த்துக்கொண்டே தலையசைத்தான்....
மான்சி சற்றுநேரம் இருந்து அவர்களுக்கு உணவு பறிமாறி விட்டு அனுவின் உடல்நிலைப் பற்றி விசாரித்து விட்டு இனி அவள் எப்படியிருக்க வேண்டும் என்று எடுத்து கூறினாள்... அன்று மாலை அனுவை அருகில் உள்ள தாய்சேய் நல மருத்துவமனைக்கு அழைத்து செல்லலாம் என்று வரதனிடம் சொல்லிவிட்டு கிளம்பினாள்..
வாசல் வரை வந்தவளின் பின்னால் வந்த வரதன் “ மான்சி......” என்று தயக்கத்துடன் அழைக்க... மான்சி நின்று திரும்பி பார்த்தாள்... “ அது வந்தும்மா..... இன்னைக்கு கல்யாணம் பண்ணிக்கலாம்னு அனு சொன்னா.... எனக்கு எதுவும் புரியலை.... நீ என்னம்மா சொல்ற?” என்று கேட்டான்...
அவன் பின்னால் வந்து நின்ற அனு.... “ அம்மாவை நினைச்சா பயமாயிருக்கு மான்சி... ஏதாவது செய்து என்னையும் இவரையும் பிரிச்சிடுவாங்களோன்னு பயமாயிருக்கு” என்று தன் மனதில் உள்ளதை கண்கள் கலங்க சொல்ல...
வரதன் சட்டென்று அவளை இழுத்து தோளோடு அணைத்து “ நீ பயப்படவேண்டிய அவசியமே இல்லை அனு.... இனி யார் வந்தாலும்... எது நடந்தாலும் உன்னை விட்டுத்தர மாட்டேன்.... என்கிட்ட இருந்து யாராலும் உன்னை கூட்டிட்டுப் போகமுடியாது” என்று அவளை ஆறுதல் படுத்தினான்..
மான்சியும் அருகில் வந்து அனுவின் தோள்தொட்டு “ அண்ணன் சொல்றது கரெக்ட் அனு... இனி யாருக்காகவும் நீ பயப்படவேண்டியதில்லை... ஆனா சீக்கிரமா கல்யாணம் செய்துதான் ஆகனும்... நாளைக்கு அவர் வர்றாருல்ல... அவர் கிட்டயே கேட்டு முடிவு செய்யலாம்” என்று கூறி அவர்களை தனிமையில் விட்டுவிட்டு மகனுடன் அங்கிருந்து கிளம்பினாள்....
மதிய உணவுக்கு வரதனும் அனுவும் அங்கேயே வந்தனர்.... சாப்பிட்டுவிட்டு சற்றுநேரம் சுமேதனை கொஞ்சி விட்டு.... இரண்டு செட் உடைகள் மட்டுமே எடுத்து வந்திருந்ததால் அனுவுக்கு சில உடைகள் வாங்க வேண்டும் என்று மான்சியை அழைத்தான் வரதன்...
“ இல்லண்ணா பாட்டி ஊர் உள்ள ஒரு விசேஷத்துக்கு போயிருக்காங்க... எல்லாம் போட்டது போட்டபடி கிடக்கு.... இவனை வேற தூங்க வைக்கனும்..... நீங்களும் அனுவும் போய்ட்டு வாங்க...” என்று கூறி அவர்கள் இருவரையும் அனுப்பி வைத்தாள்
பரசு சாப்பிட்டு கடைக்கு போய்விட.... வீட்டை ஒழுங்குப் படுத்தி சாப்பிட்ட பாத்திரங்களை கழுவிவிட்டு வந்தவள் மணி இரண்டு ஆனதும் மகனை தூக்கி பால் கொடுத்து தூங்க வைத்து தொட்டிலில் கிடத்தினாள்.... காலையிலிருந்து சமையல் வேலையாக இருந்ததால் உடல் கசகசவென்று இருக்க குளித்தால் தேவலாம் என்று எண்ணி மாற்றுடை எடுத்துக்கொண்டு தோட்டத்தில் இருந்த பாத்ரூமுக்கு சென்று குளித்துவிட்டு வந்தாள்...
துவைத்த துணிகளை எடுத்துப்போட்டு மடிக்க ஆரம்பித்தவளின் நெஞ்சுக்குள் மீண்டும் சத்யனைப் பற்றிய ஏக்கங்கள்.... வரதன் அனு இருவரின் நெருக்கத்தையும் அன்யோன்யத்தையும் கண்டதால் இவ்வளவு நாட்களாக இல்லாமல் இன்று சத்யனின் ஞாபகம் அவளை வாட்டியது... அன்று அவன் செய்த லீலைகள் மனக்கண் முன் படமாக விரிந்தது...
கொஞ்சநேரத்தில் என்னனென்ன செய்தான்? ம்ஹூம் .... கணவனின் ஞாபகம் அவளை வதைக்க ஆற்றாமையில் அழுகையே வரும் போலிருந்தது.... உடலும் மனமும் அனலாய் கொதிக்க .... மடிக்க வேண்டிய துணிகளை அள்ளி ஓரமாக போட்டுவிட்டு அப்படியே சுருண்டு படுத்துக்கொண்டாள்....ஒன்றுமில்லாவிட்டாலும் சத்யன் அருகில் இருப்பதே சொர்க்கம் அல்லவா???????
பரசுவின் பைக்கில் அமர்ந்து வரதனும் அனுவும் கடைவீதிக்கு போய்விட பரசு வியாபாரத்தை பார்த்துக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தான்.... அப்போது கடை வாசலில் ஒரு கார் வந்து நிற்க்க.... “ இது அக்கா வீட்டு கார் ஆச்சே?” என்று யோசனயுடன் எழுந்து காரை நெருங்கும் முன் வேலு டிரைவர் இருக்கையிலிருந்து இறங்கி மறுபக்கம் வந்து கார் கதவை திறந்து விட சத்யன் இறங்கினான்....
மான்சியும் அருகில் வந்து அனுவின் தோள்தொட்டு “ அண்ணன் சொல்றது கரெக்ட் அனு... இனி யாருக்காகவும் நீ பயப்படவேண்டியதில்லை... ஆனா சீக்கிரமா கல்யாணம் செய்துதான் ஆகனும்... நாளைக்கு அவர் வர்றாருல்ல... அவர் கிட்டயே கேட்டு முடிவு செய்யலாம்” என்று கூறி அவர்களை தனிமையில் விட்டுவிட்டு மகனுடன் அங்கிருந்து கிளம்பினாள்....
மதிய உணவுக்கு வரதனும் அனுவும் அங்கேயே வந்தனர்.... சாப்பிட்டுவிட்டு சற்றுநேரம் சுமேதனை கொஞ்சி விட்டு.... இரண்டு செட் உடைகள் மட்டுமே எடுத்து வந்திருந்ததால் அனுவுக்கு சில உடைகள் வாங்க வேண்டும் என்று மான்சியை அழைத்தான் வரதன்...
“ இல்லண்ணா பாட்டி ஊர் உள்ள ஒரு விசேஷத்துக்கு போயிருக்காங்க... எல்லாம் போட்டது போட்டபடி கிடக்கு.... இவனை வேற தூங்க வைக்கனும்..... நீங்களும் அனுவும் போய்ட்டு வாங்க...” என்று கூறி அவர்கள் இருவரையும் அனுப்பி வைத்தாள்
பரசு சாப்பிட்டு கடைக்கு போய்விட.... வீட்டை ஒழுங்குப் படுத்தி சாப்பிட்ட பாத்திரங்களை கழுவிவிட்டு வந்தவள் மணி இரண்டு ஆனதும் மகனை தூக்கி பால் கொடுத்து தூங்க வைத்து தொட்டிலில் கிடத்தினாள்.... காலையிலிருந்து சமையல் வேலையாக இருந்ததால் உடல் கசகசவென்று இருக்க குளித்தால் தேவலாம் என்று எண்ணி மாற்றுடை எடுத்துக்கொண்டு தோட்டத்தில் இருந்த பாத்ரூமுக்கு சென்று குளித்துவிட்டு வந்தாள்...
துவைத்த துணிகளை எடுத்துப்போட்டு மடிக்க ஆரம்பித்தவளின் நெஞ்சுக்குள் மீண்டும் சத்யனைப் பற்றிய ஏக்கங்கள்.... வரதன் அனு இருவரின் நெருக்கத்தையும் அன்யோன்யத்தையும் கண்டதால் இவ்வளவு நாட்களாக இல்லாமல் இன்று சத்யனின் ஞாபகம் அவளை வாட்டியது... அன்று அவன் செய்த லீலைகள் மனக்கண் முன் படமாக விரிந்தது...
கொஞ்சநேரத்தில் என்னனென்ன செய்தான்? ம்ஹூம் .... கணவனின் ஞாபகம் அவளை வதைக்க ஆற்றாமையில் அழுகையே வரும் போலிருந்தது.... உடலும் மனமும் அனலாய் கொதிக்க .... மடிக்க வேண்டிய துணிகளை அள்ளி ஓரமாக போட்டுவிட்டு அப்படியே சுருண்டு படுத்துக்கொண்டாள்....ஒன்றுமில்லாவிட்டாலும் சத்யன் அருகில் இருப்பதே சொர்க்கம் அல்லவா???????
பரசுவின் பைக்கில் அமர்ந்து வரதனும் அனுவும் கடைவீதிக்கு போய்விட பரசு வியாபாரத்தை பார்த்துக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தான்.... அப்போது கடை வாசலில் ஒரு கார் வந்து நிற்க்க.... “ இது அக்கா வீட்டு கார் ஆச்சே?” என்று யோசனயுடன் எழுந்து காரை நெருங்கும் முன் வேலு டிரைவர் இருக்கையிலிருந்து இறங்கி மறுபக்கம் வந்து கார் கதவை திறந்து விட சத்யன் இறங்கினான்....
No comments:
Post a Comment