அவனின் வேகமான அசைவுகளை கண்டு பயந்த மான்சி தன் கால்களால் அவன் இடுப்பை வளைத்து வேகத்தை அடக்க .... " ம்ம் எடுடி காலை" என்று உணர்ச்சி வேகத்தில் உறுமினான் சத்யன் ....
" இல்ல இவ்வளவு வேகம் வேணாம்.... முதுகு வலிக்கப் போகுதுங்க ப்ளீஸ் கண்ட்ரோல் பண்ணுங்க" என்று மான்சி மெல்லிய குரலில் கெஞ்ச...
" ஒன்னும் ஆகாது மான்சி ... காலை லூஸ் பண்ணுமா " என்று மூச்சிரைக்க சொன்னதும் மான்சி தனது கால்களின் பிடியைத் தளர்த்த... சத்யன் இயக்கம் அதிகமானது.... இறுதியாக ஆழமாக வேகமாக அவள் பெண்மைக்குள் குத்தியவன் " மான்சி .... மான்சி..... மான்.... மா.....ன்.....சி.......மை .......லவ்....... " என்று கத்தியபடி தனது வெண் குழம்பை கொட்ட... அவன் தன் பெயரை உச்சரித்த உற்ச்சாகத்தில் மான்சி அவனை இழுத்து அணைத்துக்கொண்டாள்.....
மூச்சு முட்ட முட்ட .... வியர்வை சொட்ட சொட்ட இவர்களின் முதல் உறவு பட்டப்பகலில் அற்புதமாய் அரங்கேறி..... ஆர்பாட்டமாய் முடிந்தது ......
சத்யனின் பாரத்தை சுமக்க முடியாமல் அணைத்த பிடியை தளர்த்தினாள் மான்சி பக்கத்தில் சரிந்து விழுந்தான் சத்யன்.... மான்சியின் உடலில் ஒவ்வொரு செல்லும் சுகம் சுகம் என்று சத்தமிட... உடல் களைத்து மெல்ல எழுந்து அமர்ந்து சத்யனை திரும்பிப் பார்த்தாள்..
மல்லாந்து விழுந்து கிடந்தவனின் உறுப்பு விறைப்பை இழந்து துவண்டு போய் அவனின் வலது தொடை மீது கிடக்க.... இதுவா இவ்வளவு நேரமா அவ்வளவு அசுரத்தனமா ஆர்பாட்டம் பண்ணுச்சு? என்று எண்ணி சிரித்தவளை பார்த்த சத்யன் “ என்ன இப்படி தொங்கிப் போச்சேன்னு பாக்குறியா மான்சி?... சும்மா உன் கையால லேசா தடவிக் குடுத்துப்பாரு அப்புறம் எப்புடி சீறுதுன்னு” என்று கூறிவிட்டு சிரிக்க...
மான்சிக்கு அவன் சொன்னதை செய்ய ஆசைதான்... ஆனால் குழந்தை எழுந்துவிடுவானே? அதோடு பட்டப்பகலில் எவ்வளவு நேரத்துக்கு கதவை அடைத்து வைக்க முடியும்? என நினைத்துவள் “ ம்ஹூம்” என்று தலையசைத்து விட்டு எழுந்து தனது பாவாடையை எடுத்து தலைவழியாக மாட்டி மார்பில் முடிந்துகொண்டாள்...
அவள் உடை மாற்றுவதை பார்த்தே சத்யனுக்கு மீண்டும் விறைக்க ஆரம்பித்தது.... குறும்பு கொப்பளிக்கும் விழிகளுடன் “ ஓய் மானுகுட்டி இப்ப பாருடி?” என்று மனைவியை அழைத்து தனது விறைப்பை காட்ட...
மான்சி வியப்புடன் பார்த்து விட்டு “ உங்களைவிட அவன்தான் ரொம்ப கெட்டப் பையன் போல....?” என்று கூறிவிட்டு சத்யன் எதிர்பார்க்காத தருனத்தில் சட்டென்று அமர்ந்து தனது பாவாடையை இழுத்து அவன் உறுப்பை துடைத்துவிட்டு கையில் பிடித்து அதன் மொட்டை உற்றுப் பார்த்து அதன் நுனியில் அழுத்தமாய் ஒரு முத்தம் பதித்து பாதி மொட்டை வாயில் வைத்து மீண்டும் ஒரு முத்தத்தை கொடுத்தவள் சத்யன் கையை நீட்டி அவள் தலையை தன் ஆண்மையில் வைத்து அழுத்துவதற்கு முன்பு சட்டென்று எழுந்து தோட்டத்து கதவை திறந்துகொண்டு பாத்ரூம் நோக்கி ஓடினாள்....
சத்யனுக்கு நடந்ததை ரசித்து அனுபவிக்கும் அவகாசம் கூட இல்லாமல் ஒரு அழகான முத்தம் அவனது ஆண்மைக்கு.... “ அடிப்பாவி ஏமாத்திட்டயே?” என்று வாய்விட்டு புலம்பியவன் பக்கத்தில் கிடந்த மான்சியின் புடவையை எடுத்து தன்மேல் போட்டுக்கொண்டு அப்படியே படுத்திருந்தான்...
சொர்க்க சுகத்தின் அடையாளமாக இன்னும் மிச்சமிருந்த சுகங்கள் அவனை வேறு எதுவும் சிந்திக்க விடாமல் நடந்தவற்றையே மறுபடியும் மறுபடியும் நினைத்து இன்புற வைத்தது... மான்சியின் புடவையில் அவள் வாசத்தை நுகர்ந்தபடி கிடந்தவனை தொட்டிலில் தூங்கிய மகனின் குரல் இவ்வுலக்கு அழைத்து வந்தது....
அவரசமாய் எழுந்தவன் தனது ஜீன்ஸை மாட்ட நேரமின்றி.... குவிந்து கிடந்த துணிகளில் பரசுவின் கைலியைத் தேடியெடுத்து கட்டிக்கொண்டு மகனை தொட்டிலிலிருந்து தூக்கினான்.... துணியை நனைத்துவிட்டு அழுத மகனின் இடுப்பில் இருந்த ஈரத் துணியை எடுத்துவிட்டு “ அம்மா பாத்ரூம் போயிருக்காடா செல்லம்” என்றபடி மகனை தூக்கி சமாதானம் செய்தவன் குழந்தையின் அழுகை அடங்கவில்லை என்றதும் தோட்டத்து கதவை நெருங்கி “ மான்சி சுமேதன் அழறான்” என்று குரல் கொடுக்க...
தென்னங்கீற்றால் ஆனா பாத்ரூமுக்குள் இருந்து “ நான் குளிக்கிறேன்... நீங்க குட்டிப்பையன தூக்கிகிட்டு கடைக்குப்போய் பரசுகிட்ட பிஸ்கட் வாங்கி ஊட்டுங்க... நான் இதோ வந்துடுறேன்” என்று மான்சி பதில் சொல்ல....
“ சரி மான்சி ” என்றவன் மகனை தரையில் படுக்க வைத்துவிட்டு தனது டீசர்ட்டை எடுத்து மாட்டிக்கொண்டு அவசரத்தில் கழட்டி எறிந்த ஜட்டியை தேடி மாட்டி லுங்கியை சரிசெய்தபடி மகனை தூக்கிக்கொண்டு வெளியே வந்தான்...
வெளியே வந்ததுமே குழந்தையின் அழுகை சற்றே குறைய “ சரியான ஊர்சுத்தி பயபுள்ளையா இருப்பான் போலருக்கு” என்று மகனை கொஞ்சியபடி கடைக்கு வந்தான்...
தனது லுங்கியை கட்டிக்கொண்டு கையில் மகனுடன் வரும் சத்யனைப் பார்த்து பரசுக்கு வெட்கமாக இருந்தது... மச்சானைப் பார்த்து வழிசலாக சிரித்தவனை கண்டு வேலு வாயை பொத்திக்கொண்டு சிரித்தான்.... பரசுவின் அசட்டு சிரிப்புக்கு அர்த்தம் புரிந்த சத்யன் தனது தலையில் அடித்துக்கொண்டு.... “ நீயே போய் ஊரெல்லாம் சொல்லிட்டு வாடா ” என்று பொய் கோபத்துடன் கூற... “ ஹிஹிஹிஹி அதெல்லாம் இல்ல மச்சான... உங்களை இப்புடிப் பார்த்ததும் சிரிப்பு வந்துருச்சு” என்று பரசு இன்னும் அதிகமாக வழிந்தான்....
அவனை முறைத்த சத்யன் “ சிரிப்பு வரும்டா வரும்...... உனக்கு கல்யாணம் ஆகி பொண்டாட்டியை ரெண்டு வருஷத்துக்கு தள்ளி வச்சுப் பாரு அப்ப புரியும் என் தவிப்பு ” என்றபடி கடைக்குள் வந்து பிஸ்கட் பாக்கெட் ஒன்றை எடுத்து மகனுக்கு ஊட்டியபடி “ எப்படியிருக்காங்க அனுவும் வரதனும்?” என்று கேட்க...
“ ரெண்டு பேரும் அனு அக்காவுக்கு டிரஸ் எடுக்க கடைக்கு போயிருக்காங்க” என்ற பரசு வரதன் ஜாமீனை வாபஸ் செய்துவிட்டு கோர்டில் ஆஜராக சென்றதையும்... அவன் போன நேரத்தில் அனு வந்ததையும் சொன்னவன் அதன் பின் நடந்தவற்றை தனக்கு தெரிந்தவரை கூறினான்...
சத்யன் யோசனையுடன் கேட்டுக்கொண்டிருக்கும் போதே அனுவும் வரதனும் பைக்கில் வந்து இறங்கினார்கள் ... முகமெல்லாம் சந்தோஷம் கொப்புளிக்க அனு வரதனின் இடுப்பில் கைபோட்டபடி வந்து இறங்கியதை பார்க்கும் போதே அவளின் மனம் தெளிவாக புரிந்தது சத்யனுக்கு...
கடைக்குள் வந்தவர்கள் சத்யனைப் பார்த்துவிட்டு அனு அவனருகில் வர ... வரதன் தயங்கி வெளியவே நின்றபடி தலை குனிந்து “ நல்லாருக்கீங்களா சின்னய்யா?” என்று கேட்க...
சத்யன் அவனை ஏற இறங்க பார்த்துவிட்டு “ ம்ம் நல்லாருக்கேன் வரதா.... ஆமா அதென்ன சின்னய்யா? அதான் எங்க வீட்டு பொண்ணை கல்யாணம் செய்து எங்களுக்கு சம்மந்தி ஆகப்போறயே... இன்னும் என்ன சின்னய்யா?.... சத்யான்னே கூப்பிடு வரதா” என்று உரிமையுடன் அதட்டியதும்....
வரதன் உடைந்து போனான்.... கையிலிருந்த பைகளை போட்டுவிட்டு வேகமாக வந்தவன் பட்டென்று சத்யனின் கால்களில் விழுந்து “ நான் செய்ததை மன்னிச்சி என்னை ஏத்துகிட்ட நீங்க எப்பவுமே எனக்கு சின்னய்யா தானுங்க” என்று கூற... சத்யனின் அருகில் நின்றிருந்த அனுவும் சத்யன் காலில் விழுந்து “ என்னையும் கூட மன்னிச்சுடுங்க மாமா” என்றாள்...
உண்மையில் சத்யன் பதறிப்போனான் குழந்தையை பரசுவின் கையில் கொடுத்துவிட்டு குனிந்து அவர்கள் இருவரையும் தூக்கி தன்னோடு அணைத்து “ எல்லாரும் தப்பு செய்றவங்க தான்... ஆனா சந்தர்ப்பம் கிடைக்கும் போது திருந்தி வாழ நினைக்கிறவன் தான் மனுஷன்.... அதுக்கு என் வாழ்க்கையே கூட உதாரணம் சொல்லலாம்.... தயவுசெய்து எந்த குற்றவுணர்வும் இல்லாம ரெண்டுபேரும் ஒத்துமையா வாழ்ந்தாலே போதும்” என்றான் சத்யன்..
அதன்பின் இரவு வரை ஒரே அரட்டையும் கச்சேரியுமாய் இருந்தது.... இரண்டு ஜோடிகளின் ரொமான்ஸை கண்டு வெந்து நொந்து போனது பரசு தான்.... சுமேதனைத் தூக்கிக்கொண்டு “ இங்க எல்லாம் எப்படின்னா கூத்தடிக்கட்டும்.... வாடா மாப்ள நாம ரெண்டு பேரும் சாமியாரா போகலாம்” என்றான் போலியான விரக்த்தியுடன்
அன்று இரவும் தூங்கா இரவானது சத்யன் மான்சிக்கும் ... அனு வரதனுக்கும்.... விடியவிடிய உழைத்த களைப்பில் விடிந்தது கூட தெரியாமல் தூங்கிய சத்யனின் மீது ஏறிய சுமேதன் சர்ரென்று உச்சா அடித்து எழுப்பினான்.... மகனின் அபிஷேகத்தோட எழுந்த சத்யனை கண்டு மான்சியும் பரசுவும் வயிற்றைப் பிடித்துக்கொண்டு சிரித்தனர்...
காலை எட்டு மணிக்கு தாத்தா ராஜா ராஜி தண்டபாணி கோமதி மரகதம்சாமிக்கண்ணு என ஒரு கூட்டமே வந்து இறங்க பரசுவின் வீடு பத்தாமல் தோப்பில் பாய்விரித்து அணைவரையும் அமர வைத்தான் பரசு ....
மான்சி எல்லோருக்கும் காபி எடுத்து வந்து கொடுக்க சத்யன் சென்று வரதனையும் அனுவையும் அழைத்து வந்தான்.... அனு எல்லோரின் முன்பு வந்து நிற்க வரதன் சற்று தள்ளி ஒதுங்கி நின்றான் .... அனு என்ன நினைத்தாளோ ... வேகமாக வரதனின் அருகில் போய் நின்று கொண்டு அவன் கையை இறுக்கமாகப் பற்றிக்கொண்டாள்....
தன் மகள் தன்னைக் கண்டு தான் பயப்படுகிறாள் என்று புரிய கோமதி முகத்தை மூடிக்கொண்டு அழுதாள்... அனைவரும் கோமதியை பரிதாபத்துடன் பார்க்க .... பெரியவர் எழுந்து சென்று வரதனின் தோளில் கைப் போட்டு " எதையும் நினைக்காம வா வரதா" .. என்றவர் இன்னோரு கையால் அனுவையும் பிடித்துக்கொண்டு இருவரையும் அமர்ந்திருந்தவர்களின் அருகில் அழைத்து வந்தார் ....
கோமதியால் அதற்கு மேல் பொறுக்க முடியாமல் வேகமாக எழுந்து மகளின் அருகே வந்து கட்டிப்பிடித்துக்கொண்டு " இந்தப் பாவிய மன்னிச்சிடுடி மகளே?.... என் மகளே என்னை வெறுக்கும்படி நடந்துகிட்டேனே?" என்று கதறியழ.. தாயைக் கட்டிக்கொண்டு அனுவும் அழுதாள் ராஜி அவசரமாக வந்து கோமதியையும் அனுவையும் சமாதானம் செய்தாள் .....
மரகதத்தின் உதவியுடன் எல்லோருக்கும் காலை உணவு தயார் செய்து பறிமாறப்பட்டது... சாப்பிட்டுவிட்டு சவகாசமாய் அமர்ந்தவர்களிடம் சத்யன் வரதன் அனு திருமணத்தைப் பற்றிப் பேச.... எல்லோரும் ஆளுக்கொரு நல்லநாள் சொல்லி அடுத்த மாதம் வரை தள்ளிக்கொண்டு போக... மான்சி வேகமாக முன்னால் வந்து " எல்லாரும் கொஞ்சம் அமைதியா இருங்க.... நீங்க நினைக்கிறது இருக்கட்டும்... மொதல்ல அனுவோட நினைப்பை கேளுங்க? அவளுக்கு இன்னைக்கே கல்யாணம் செய்துக்கனுமாம்" என்று அறிவித்தாள்.....
" என்னது இன்னைக்கேவா??????" என்று எல்லோரும் ஒட்டுமொத்தமாக கேட்டபடி அனுவைப் பார்க்க....
அனு வெட்கத்தால் சிவந்துபோய் வேகமாக திரும்பி பக்கத்தில் இருந்த வரதனின் நெஞ்சில் தன் முகத்தைப் புதைத்து மறைத்தாள் ..... தன்மீது விழுந்த அனுவை அணைத்தபடி " ஆமாங்க .... இன்னைக்கு அல்லது நாளைக்குள்ள கல்யாணத்தை வைக்கிற மாதிரி பார்த்து சொல்லுங்க" என்று எல்லோரையும் பார்த்து சொன்னான்....
இறுதியாக பெரியவர் பஞ்சாங்கத்தைப் பார்த்து அடுத்த ஆறாவது நாள் நல்லநாள் என்று சொல்லி அன்றே ஏதாவது கோயிலில் வைத்து திருமணத்தை நடத்திவிடலாம் என்று சொன்னதும் அவர் வார்த்தையே இறுதியானது....
" சரி அதுவரைக்கும் புள்ளைத்தாச்சி பொண்ணு கூட யாராவது துணைக்கு இருங்க" என்றவர் " நம்ம மரகதத்தையே விட்டுட்டு போகலாம்" என்று கூறினார்...
" என்னது தம்முவ இங்க விடுறதா??? அப்ப சுமேதனை யாரு பாத்துக்குவா ?? தம்மு எங்ககூட வரட்டும்"வேற யாராவது இருங்க என்று சத்யன் கூற...
" ஏன்டா புள்ளைய பெத்தவங்க நீங்க ரெண்டு பேரும் உங்க மகனைப் பார்த்துக்க கூடாதா?" என தண்டபாணி கேட்டார்...
அருகில் நின்ற மனைவியை வளைத்து தோளோடு அணைத்த சத்யன்.... " அது எங்களுக்கு ஏகப்பட்ட வேலையிருக்கு மாமா" என்றான் குறும்புடன்.....
எல்லோரும் சிரிக்க ... மான்சி குறும்பு பேசிய கணவனின் நெஞ்சில் கைகளால் செல்லமாக குத்தினாள்...
பெரியவர் தன் மருமகள் பக்கம் திரும்பி " அப்போ ராஜி நீ இங்க இருக்கியாம்மா?" என்று கேட்டதும் ... ராஜா அவசரமாக மனைவியின் கைகளைப் பற்றிக்கொண்டு " எங்களுக்கும் ஏகப்பட்ட வேலையிருக்கு ... ரெண்டு வருஷ பெண்டிங் ஒர்க் பாக்கி" என்று அசடு வழிய சொல்லிவிட்டு ராஜியின் வெட்கத்தை ரசிக்க ....
சத்யன் வேகமாக ஓடிவந்து ராஜாவின் கையைப் பற்றிக்கொண்டு " டாடி எனக்கு தங்கச்சி பாப்பா டாடி ப்ளீஸ்" என்று கெஞ்ச... ராஜி மகனின் தலையில் தட்டி " போடா போக்கிரி ... அப்பாக்கும் பிள்ளைக்கும் பேச்சைப் பாரு ... நல்ல குடும்பம் " என்று வெட்கத்துடன் கூறிவிட்டு எழுந்து பரசுவின் வீட்டுக்கு சென்றுவிட .....
" யாரும் வேனாம் ... நானே இருக்கேன் என் மக கூட" என்றாள் கோமதி
அவளை ஆச்சரியமாகப் பார்த்த பெரியவர் " ஏன்மா கோமதி . இங்க பாத்ரூம் வசதி கூட இல்லை ... நீ எப்படிம்மா இருப்ப?" என்று கேட்க.....
அவரை கண்ணீருடன் நிமிர்ந்துப் பார்த்த கோமதி " தங்க தட்டுல சாப்பிட்ட என் மகளே இங்கே சந்தோஷமா இருக்கும்போது நான் இருக்க மாட்டேனா" என்றவள் வரதனை தயக்கத்துடன் ஏறிட்டுப் பார்த்து " நானே இங்க இருக்கேன்பா " என்றாள்
வரதனுக்கு என்னவோ போல் இருந்தது... " அவங்களே இருக்கட்டும் பெரியய்யா" என்று அனுமதித்தான்....
இறுதியாக கோமதி தண்டபாணி இருவரையும் பரசுவின் வீட்டில் தங்க வைத்துவிட்டு எல்லோரும் மதுரை கிளம்பினார்கள் ... மான்சியை அழைத்துக்கொண்டு .....
மதுரை சென்ற அன்று இரவு ... அறையில் உறங்கிய சுமேதனை தூக்கிச்சென்று ராஜியிடம் கொடுத்துவிட்டு ... " அம்மா இவனை பார்த்துக்கங்க" என்று கூறிவிட்டு ராஜி பதில் கூறும்முன் வேகமாக தனது அறைக்கு வந்து கதவை சாத்திவிட்டு கட்டிலில் தாவினான் சத்யன் ....
நைட்டிக்கு மாறி வந்த மான்சி மகனை காணாமல் “ எங்கங்க குழந்தை?” என்று கேட்க... “ அம்மாகிட்ட விட்டுட்டு வந்துட்டேன்” என்று உற்சாகமாய் கூறியபடி அவளை இழுத்து அணைத்துக்கொண்டு கட்டிலில் விழுந்தான் சத்யன்...
மான்சி ஏதோ சொல்ல வருவதற்குள் அவளின் உதட்டை கவ்வினான் சத்யன்.... மிக ஆழமான ஒரு முத்தத்தை மனைவிக்கு கொடுக்கும் போதே கதவு தட்டப் பட.... “ ச்சே யாரது இந்த நேரத்துல?” என்றபடி எழுந்து வந்து கதவை திறந்தான்...
வெளியே ராஜாதான் கையில் பேரனுடன் நின்றிருந்தார்... “ சுமேதன் அழுவுறான்டா” என்று அசடு வழிந்தவரை கண்டு கோபமாக முறைத்த சத்யன் “ அவன் அழுதானா ? இல்ல நீங்க அழவச்சு தூக்கிட்டு வர்றீங்களா?” என்று கேட்க...
“ அடப்பாவி நம்புடா மகனே... அவனாதான் எழுந்துட்டான் “ என்றவரைப் பார்த்து “ டாடி இதெல்லாம் அநியாயம் டாடி” என்று கோபத்துடன் கைகால்களை உதறியவனிடம் குழந்தையை கொடுத்துவிட்டு ஏதோ சொல்ல வந்தவரை “ ஏங்க என்னா பண்றீங்க?” என்ற ராஜியின் குரல் அழைக்க... “ இதோ வந்துட்டேன் ராஜி” என்று அவசரமாக தனது அறைக்கு ஓடினார் ராஜா...
சத்யன் மகனை தூக்கிகொண்டு கதவை காலால் உதைத்து சாத்திவிட்டு வர... மான்சி அவன் முகத்தைப் பார்த்து உருண்டு புரண்டு சிரித்தாள்... “ சிரிக்காதடி” என்று கோபமா கத்தியவனிடம் இருந்து மகனை வாங்கி தன் மடியில் கிடத்தி “ பத்து நிமிஷம் டைம் குடுங்க குழந்தையை தூங்க வச்சிட்டு வர்றேன்” என்று கூறிவிட்டு குழந்தைக்கு பால் கொடுக்க ஆரம்பித்தாள்...
சற்றுநேரத்தில் குழந்தை உறங்கிவிட குழந்தையை தொட்டிலில் கிடத்திவிட்டு வந்தவள் பெட்டில் கவிழ்ந்து படுத்து தலையணையை கையால் குத்திக்கொண்டிருந்தவன் மீது மெல்ல தவழ்ந்து ஏறி முதுகுப்புறத்தில் அணைத்து படுத்து காதோரம் தனது இதழ்களால் உரசி “ என்னடா குட்டிப் பையா கோவமா?” என்று கேட்க...
அவனிடத்தில் பதில் இல்லாமல் போகவே “ ஹலோ புருஷா இப்போ உன் பொண்டாட்டி ரெடி... வேணுமா? வேணாமா?” என குறும்புடன் கேட்டதும் “ புருஷனும் ரெடி தான்டி என் செல்லப் பொண்டாட்டி” சட்டென்று புரண்டு அணைத்தான் சத்யன்
அங்கே மீண்டும் ஒரு காதல் அத்தியாயம் காமத்தின் மை தொட்டு நேர்த்தியாக எழுதப்பட்டது
" இல்ல இவ்வளவு வேகம் வேணாம்.... முதுகு வலிக்கப் போகுதுங்க ப்ளீஸ் கண்ட்ரோல் பண்ணுங்க" என்று மான்சி மெல்லிய குரலில் கெஞ்ச...
" ஒன்னும் ஆகாது மான்சி ... காலை லூஸ் பண்ணுமா " என்று மூச்சிரைக்க சொன்னதும் மான்சி தனது கால்களின் பிடியைத் தளர்த்த... சத்யன் இயக்கம் அதிகமானது.... இறுதியாக ஆழமாக வேகமாக அவள் பெண்மைக்குள் குத்தியவன் " மான்சி .... மான்சி..... மான்.... மா.....ன்.....சி.......மை .......லவ்....... " என்று கத்தியபடி தனது வெண் குழம்பை கொட்ட... அவன் தன் பெயரை உச்சரித்த உற்ச்சாகத்தில் மான்சி அவனை இழுத்து அணைத்துக்கொண்டாள்.....
மூச்சு முட்ட முட்ட .... வியர்வை சொட்ட சொட்ட இவர்களின் முதல் உறவு பட்டப்பகலில் அற்புதமாய் அரங்கேறி..... ஆர்பாட்டமாய் முடிந்தது ......
சத்யனின் பாரத்தை சுமக்க முடியாமல் அணைத்த பிடியை தளர்த்தினாள் மான்சி பக்கத்தில் சரிந்து விழுந்தான் சத்யன்.... மான்சியின் உடலில் ஒவ்வொரு செல்லும் சுகம் சுகம் என்று சத்தமிட... உடல் களைத்து மெல்ல எழுந்து அமர்ந்து சத்யனை திரும்பிப் பார்த்தாள்..
மல்லாந்து விழுந்து கிடந்தவனின் உறுப்பு விறைப்பை இழந்து துவண்டு போய் அவனின் வலது தொடை மீது கிடக்க.... இதுவா இவ்வளவு நேரமா அவ்வளவு அசுரத்தனமா ஆர்பாட்டம் பண்ணுச்சு? என்று எண்ணி சிரித்தவளை பார்த்த சத்யன் “ என்ன இப்படி தொங்கிப் போச்சேன்னு பாக்குறியா மான்சி?... சும்மா உன் கையால லேசா தடவிக் குடுத்துப்பாரு அப்புறம் எப்புடி சீறுதுன்னு” என்று கூறிவிட்டு சிரிக்க...
மான்சிக்கு அவன் சொன்னதை செய்ய ஆசைதான்... ஆனால் குழந்தை எழுந்துவிடுவானே? அதோடு பட்டப்பகலில் எவ்வளவு நேரத்துக்கு கதவை அடைத்து வைக்க முடியும்? என நினைத்துவள் “ ம்ஹூம்” என்று தலையசைத்து விட்டு எழுந்து தனது பாவாடையை எடுத்து தலைவழியாக மாட்டி மார்பில் முடிந்துகொண்டாள்...
அவள் உடை மாற்றுவதை பார்த்தே சத்யனுக்கு மீண்டும் விறைக்க ஆரம்பித்தது.... குறும்பு கொப்பளிக்கும் விழிகளுடன் “ ஓய் மானுகுட்டி இப்ப பாருடி?” என்று மனைவியை அழைத்து தனது விறைப்பை காட்ட...
மான்சி வியப்புடன் பார்த்து விட்டு “ உங்களைவிட அவன்தான் ரொம்ப கெட்டப் பையன் போல....?” என்று கூறிவிட்டு சத்யன் எதிர்பார்க்காத தருனத்தில் சட்டென்று அமர்ந்து தனது பாவாடையை இழுத்து அவன் உறுப்பை துடைத்துவிட்டு கையில் பிடித்து அதன் மொட்டை உற்றுப் பார்த்து அதன் நுனியில் அழுத்தமாய் ஒரு முத்தம் பதித்து பாதி மொட்டை வாயில் வைத்து மீண்டும் ஒரு முத்தத்தை கொடுத்தவள் சத்யன் கையை நீட்டி அவள் தலையை தன் ஆண்மையில் வைத்து அழுத்துவதற்கு முன்பு சட்டென்று எழுந்து தோட்டத்து கதவை திறந்துகொண்டு பாத்ரூம் நோக்கி ஓடினாள்....
சத்யனுக்கு நடந்ததை ரசித்து அனுபவிக்கும் அவகாசம் கூட இல்லாமல் ஒரு அழகான முத்தம் அவனது ஆண்மைக்கு.... “ அடிப்பாவி ஏமாத்திட்டயே?” என்று வாய்விட்டு புலம்பியவன் பக்கத்தில் கிடந்த மான்சியின் புடவையை எடுத்து தன்மேல் போட்டுக்கொண்டு அப்படியே படுத்திருந்தான்...
சொர்க்க சுகத்தின் அடையாளமாக இன்னும் மிச்சமிருந்த சுகங்கள் அவனை வேறு எதுவும் சிந்திக்க விடாமல் நடந்தவற்றையே மறுபடியும் மறுபடியும் நினைத்து இன்புற வைத்தது... மான்சியின் புடவையில் அவள் வாசத்தை நுகர்ந்தபடி கிடந்தவனை தொட்டிலில் தூங்கிய மகனின் குரல் இவ்வுலக்கு அழைத்து வந்தது....
அவரசமாய் எழுந்தவன் தனது ஜீன்ஸை மாட்ட நேரமின்றி.... குவிந்து கிடந்த துணிகளில் பரசுவின் கைலியைத் தேடியெடுத்து கட்டிக்கொண்டு மகனை தொட்டிலிலிருந்து தூக்கினான்.... துணியை நனைத்துவிட்டு அழுத மகனின் இடுப்பில் இருந்த ஈரத் துணியை எடுத்துவிட்டு “ அம்மா பாத்ரூம் போயிருக்காடா செல்லம்” என்றபடி மகனை தூக்கி சமாதானம் செய்தவன் குழந்தையின் அழுகை அடங்கவில்லை என்றதும் தோட்டத்து கதவை நெருங்கி “ மான்சி சுமேதன் அழறான்” என்று குரல் கொடுக்க...
தென்னங்கீற்றால் ஆனா பாத்ரூமுக்குள் இருந்து “ நான் குளிக்கிறேன்... நீங்க குட்டிப்பையன தூக்கிகிட்டு கடைக்குப்போய் பரசுகிட்ட பிஸ்கட் வாங்கி ஊட்டுங்க... நான் இதோ வந்துடுறேன்” என்று மான்சி பதில் சொல்ல....
“ சரி மான்சி ” என்றவன் மகனை தரையில் படுக்க வைத்துவிட்டு தனது டீசர்ட்டை எடுத்து மாட்டிக்கொண்டு அவசரத்தில் கழட்டி எறிந்த ஜட்டியை தேடி மாட்டி லுங்கியை சரிசெய்தபடி மகனை தூக்கிக்கொண்டு வெளியே வந்தான்...
வெளியே வந்ததுமே குழந்தையின் அழுகை சற்றே குறைய “ சரியான ஊர்சுத்தி பயபுள்ளையா இருப்பான் போலருக்கு” என்று மகனை கொஞ்சியபடி கடைக்கு வந்தான்...
தனது லுங்கியை கட்டிக்கொண்டு கையில் மகனுடன் வரும் சத்யனைப் பார்த்து பரசுக்கு வெட்கமாக இருந்தது... மச்சானைப் பார்த்து வழிசலாக சிரித்தவனை கண்டு வேலு வாயை பொத்திக்கொண்டு சிரித்தான்.... பரசுவின் அசட்டு சிரிப்புக்கு அர்த்தம் புரிந்த சத்யன் தனது தலையில் அடித்துக்கொண்டு.... “ நீயே போய் ஊரெல்லாம் சொல்லிட்டு வாடா ” என்று பொய் கோபத்துடன் கூற... “ ஹிஹிஹிஹி அதெல்லாம் இல்ல மச்சான... உங்களை இப்புடிப் பார்த்ததும் சிரிப்பு வந்துருச்சு” என்று பரசு இன்னும் அதிகமாக வழிந்தான்....
அவனை முறைத்த சத்யன் “ சிரிப்பு வரும்டா வரும்...... உனக்கு கல்யாணம் ஆகி பொண்டாட்டியை ரெண்டு வருஷத்துக்கு தள்ளி வச்சுப் பாரு அப்ப புரியும் என் தவிப்பு ” என்றபடி கடைக்குள் வந்து பிஸ்கட் பாக்கெட் ஒன்றை எடுத்து மகனுக்கு ஊட்டியபடி “ எப்படியிருக்காங்க அனுவும் வரதனும்?” என்று கேட்க...
“ ரெண்டு பேரும் அனு அக்காவுக்கு டிரஸ் எடுக்க கடைக்கு போயிருக்காங்க” என்ற பரசு வரதன் ஜாமீனை வாபஸ் செய்துவிட்டு கோர்டில் ஆஜராக சென்றதையும்... அவன் போன நேரத்தில் அனு வந்ததையும் சொன்னவன் அதன் பின் நடந்தவற்றை தனக்கு தெரிந்தவரை கூறினான்...
சத்யன் யோசனையுடன் கேட்டுக்கொண்டிருக்கும் போதே அனுவும் வரதனும் பைக்கில் வந்து இறங்கினார்கள் ... முகமெல்லாம் சந்தோஷம் கொப்புளிக்க அனு வரதனின் இடுப்பில் கைபோட்டபடி வந்து இறங்கியதை பார்க்கும் போதே அவளின் மனம் தெளிவாக புரிந்தது சத்யனுக்கு...
கடைக்குள் வந்தவர்கள் சத்யனைப் பார்த்துவிட்டு அனு அவனருகில் வர ... வரதன் தயங்கி வெளியவே நின்றபடி தலை குனிந்து “ நல்லாருக்கீங்களா சின்னய்யா?” என்று கேட்க...
சத்யன் அவனை ஏற இறங்க பார்த்துவிட்டு “ ம்ம் நல்லாருக்கேன் வரதா.... ஆமா அதென்ன சின்னய்யா? அதான் எங்க வீட்டு பொண்ணை கல்யாணம் செய்து எங்களுக்கு சம்மந்தி ஆகப்போறயே... இன்னும் என்ன சின்னய்யா?.... சத்யான்னே கூப்பிடு வரதா” என்று உரிமையுடன் அதட்டியதும்....
வரதன் உடைந்து போனான்.... கையிலிருந்த பைகளை போட்டுவிட்டு வேகமாக வந்தவன் பட்டென்று சத்யனின் கால்களில் விழுந்து “ நான் செய்ததை மன்னிச்சி என்னை ஏத்துகிட்ட நீங்க எப்பவுமே எனக்கு சின்னய்யா தானுங்க” என்று கூற... சத்யனின் அருகில் நின்றிருந்த அனுவும் சத்யன் காலில் விழுந்து “ என்னையும் கூட மன்னிச்சுடுங்க மாமா” என்றாள்...
உண்மையில் சத்யன் பதறிப்போனான் குழந்தையை பரசுவின் கையில் கொடுத்துவிட்டு குனிந்து அவர்கள் இருவரையும் தூக்கி தன்னோடு அணைத்து “ எல்லாரும் தப்பு செய்றவங்க தான்... ஆனா சந்தர்ப்பம் கிடைக்கும் போது திருந்தி வாழ நினைக்கிறவன் தான் மனுஷன்.... அதுக்கு என் வாழ்க்கையே கூட உதாரணம் சொல்லலாம்.... தயவுசெய்து எந்த குற்றவுணர்வும் இல்லாம ரெண்டுபேரும் ஒத்துமையா வாழ்ந்தாலே போதும்” என்றான் சத்யன்..
அதன்பின் இரவு வரை ஒரே அரட்டையும் கச்சேரியுமாய் இருந்தது.... இரண்டு ஜோடிகளின் ரொமான்ஸை கண்டு வெந்து நொந்து போனது பரசு தான்.... சுமேதனைத் தூக்கிக்கொண்டு “ இங்க எல்லாம் எப்படின்னா கூத்தடிக்கட்டும்.... வாடா மாப்ள நாம ரெண்டு பேரும் சாமியாரா போகலாம்” என்றான் போலியான விரக்த்தியுடன்
அன்று இரவும் தூங்கா இரவானது சத்யன் மான்சிக்கும் ... அனு வரதனுக்கும்.... விடியவிடிய உழைத்த களைப்பில் விடிந்தது கூட தெரியாமல் தூங்கிய சத்யனின் மீது ஏறிய சுமேதன் சர்ரென்று உச்சா அடித்து எழுப்பினான்.... மகனின் அபிஷேகத்தோட எழுந்த சத்யனை கண்டு மான்சியும் பரசுவும் வயிற்றைப் பிடித்துக்கொண்டு சிரித்தனர்...
காலை எட்டு மணிக்கு தாத்தா ராஜா ராஜி தண்டபாணி கோமதி மரகதம்சாமிக்கண்ணு என ஒரு கூட்டமே வந்து இறங்க பரசுவின் வீடு பத்தாமல் தோப்பில் பாய்விரித்து அணைவரையும் அமர வைத்தான் பரசு ....
மான்சி எல்லோருக்கும் காபி எடுத்து வந்து கொடுக்க சத்யன் சென்று வரதனையும் அனுவையும் அழைத்து வந்தான்.... அனு எல்லோரின் முன்பு வந்து நிற்க வரதன் சற்று தள்ளி ஒதுங்கி நின்றான் .... அனு என்ன நினைத்தாளோ ... வேகமாக வரதனின் அருகில் போய் நின்று கொண்டு அவன் கையை இறுக்கமாகப் பற்றிக்கொண்டாள்....
தன் மகள் தன்னைக் கண்டு தான் பயப்படுகிறாள் என்று புரிய கோமதி முகத்தை மூடிக்கொண்டு அழுதாள்... அனைவரும் கோமதியை பரிதாபத்துடன் பார்க்க .... பெரியவர் எழுந்து சென்று வரதனின் தோளில் கைப் போட்டு " எதையும் நினைக்காம வா வரதா" .. என்றவர் இன்னோரு கையால் அனுவையும் பிடித்துக்கொண்டு இருவரையும் அமர்ந்திருந்தவர்களின் அருகில் அழைத்து வந்தார் ....
கோமதியால் அதற்கு மேல் பொறுக்க முடியாமல் வேகமாக எழுந்து மகளின் அருகே வந்து கட்டிப்பிடித்துக்கொண்டு " இந்தப் பாவிய மன்னிச்சிடுடி மகளே?.... என் மகளே என்னை வெறுக்கும்படி நடந்துகிட்டேனே?" என்று கதறியழ.. தாயைக் கட்டிக்கொண்டு அனுவும் அழுதாள் ராஜி அவசரமாக வந்து கோமதியையும் அனுவையும் சமாதானம் செய்தாள் .....
மரகதத்தின் உதவியுடன் எல்லோருக்கும் காலை உணவு தயார் செய்து பறிமாறப்பட்டது... சாப்பிட்டுவிட்டு சவகாசமாய் அமர்ந்தவர்களிடம் சத்யன் வரதன் அனு திருமணத்தைப் பற்றிப் பேச.... எல்லோரும் ஆளுக்கொரு நல்லநாள் சொல்லி அடுத்த மாதம் வரை தள்ளிக்கொண்டு போக... மான்சி வேகமாக முன்னால் வந்து " எல்லாரும் கொஞ்சம் அமைதியா இருங்க.... நீங்க நினைக்கிறது இருக்கட்டும்... மொதல்ல அனுவோட நினைப்பை கேளுங்க? அவளுக்கு இன்னைக்கே கல்யாணம் செய்துக்கனுமாம்" என்று அறிவித்தாள்.....
" என்னது இன்னைக்கேவா??????" என்று எல்லோரும் ஒட்டுமொத்தமாக கேட்டபடி அனுவைப் பார்க்க....
அனு வெட்கத்தால் சிவந்துபோய் வேகமாக திரும்பி பக்கத்தில் இருந்த வரதனின் நெஞ்சில் தன் முகத்தைப் புதைத்து மறைத்தாள் ..... தன்மீது விழுந்த அனுவை அணைத்தபடி " ஆமாங்க .... இன்னைக்கு அல்லது நாளைக்குள்ள கல்யாணத்தை வைக்கிற மாதிரி பார்த்து சொல்லுங்க" என்று எல்லோரையும் பார்த்து சொன்னான்....
இறுதியாக பெரியவர் பஞ்சாங்கத்தைப் பார்த்து அடுத்த ஆறாவது நாள் நல்லநாள் என்று சொல்லி அன்றே ஏதாவது கோயிலில் வைத்து திருமணத்தை நடத்திவிடலாம் என்று சொன்னதும் அவர் வார்த்தையே இறுதியானது....
" சரி அதுவரைக்கும் புள்ளைத்தாச்சி பொண்ணு கூட யாராவது துணைக்கு இருங்க" என்றவர் " நம்ம மரகதத்தையே விட்டுட்டு போகலாம்" என்று கூறினார்...
" என்னது தம்முவ இங்க விடுறதா??? அப்ப சுமேதனை யாரு பாத்துக்குவா ?? தம்மு எங்ககூட வரட்டும்"வேற யாராவது இருங்க என்று சத்யன் கூற...
" ஏன்டா புள்ளைய பெத்தவங்க நீங்க ரெண்டு பேரும் உங்க மகனைப் பார்த்துக்க கூடாதா?" என தண்டபாணி கேட்டார்...
அருகில் நின்ற மனைவியை வளைத்து தோளோடு அணைத்த சத்யன்.... " அது எங்களுக்கு ஏகப்பட்ட வேலையிருக்கு மாமா" என்றான் குறும்புடன்.....
எல்லோரும் சிரிக்க ... மான்சி குறும்பு பேசிய கணவனின் நெஞ்சில் கைகளால் செல்லமாக குத்தினாள்...
பெரியவர் தன் மருமகள் பக்கம் திரும்பி " அப்போ ராஜி நீ இங்க இருக்கியாம்மா?" என்று கேட்டதும் ... ராஜா அவசரமாக மனைவியின் கைகளைப் பற்றிக்கொண்டு " எங்களுக்கும் ஏகப்பட்ட வேலையிருக்கு ... ரெண்டு வருஷ பெண்டிங் ஒர்க் பாக்கி" என்று அசடு வழிய சொல்லிவிட்டு ராஜியின் வெட்கத்தை ரசிக்க ....
சத்யன் வேகமாக ஓடிவந்து ராஜாவின் கையைப் பற்றிக்கொண்டு " டாடி எனக்கு தங்கச்சி பாப்பா டாடி ப்ளீஸ்" என்று கெஞ்ச... ராஜி மகனின் தலையில் தட்டி " போடா போக்கிரி ... அப்பாக்கும் பிள்ளைக்கும் பேச்சைப் பாரு ... நல்ல குடும்பம் " என்று வெட்கத்துடன் கூறிவிட்டு எழுந்து பரசுவின் வீட்டுக்கு சென்றுவிட .....
" யாரும் வேனாம் ... நானே இருக்கேன் என் மக கூட" என்றாள் கோமதி
அவளை ஆச்சரியமாகப் பார்த்த பெரியவர் " ஏன்மா கோமதி . இங்க பாத்ரூம் வசதி கூட இல்லை ... நீ எப்படிம்மா இருப்ப?" என்று கேட்க.....
அவரை கண்ணீருடன் நிமிர்ந்துப் பார்த்த கோமதி " தங்க தட்டுல சாப்பிட்ட என் மகளே இங்கே சந்தோஷமா இருக்கும்போது நான் இருக்க மாட்டேனா" என்றவள் வரதனை தயக்கத்துடன் ஏறிட்டுப் பார்த்து " நானே இங்க இருக்கேன்பா " என்றாள்
வரதனுக்கு என்னவோ போல் இருந்தது... " அவங்களே இருக்கட்டும் பெரியய்யா" என்று அனுமதித்தான்....
இறுதியாக கோமதி தண்டபாணி இருவரையும் பரசுவின் வீட்டில் தங்க வைத்துவிட்டு எல்லோரும் மதுரை கிளம்பினார்கள் ... மான்சியை அழைத்துக்கொண்டு .....
மதுரை சென்ற அன்று இரவு ... அறையில் உறங்கிய சுமேதனை தூக்கிச்சென்று ராஜியிடம் கொடுத்துவிட்டு ... " அம்மா இவனை பார்த்துக்கங்க" என்று கூறிவிட்டு ராஜி பதில் கூறும்முன் வேகமாக தனது அறைக்கு வந்து கதவை சாத்திவிட்டு கட்டிலில் தாவினான் சத்யன் ....
நைட்டிக்கு மாறி வந்த மான்சி மகனை காணாமல் “ எங்கங்க குழந்தை?” என்று கேட்க... “ அம்மாகிட்ட விட்டுட்டு வந்துட்டேன்” என்று உற்சாகமாய் கூறியபடி அவளை இழுத்து அணைத்துக்கொண்டு கட்டிலில் விழுந்தான் சத்யன்...
மான்சி ஏதோ சொல்ல வருவதற்குள் அவளின் உதட்டை கவ்வினான் சத்யன்.... மிக ஆழமான ஒரு முத்தத்தை மனைவிக்கு கொடுக்கும் போதே கதவு தட்டப் பட.... “ ச்சே யாரது இந்த நேரத்துல?” என்றபடி எழுந்து வந்து கதவை திறந்தான்...
வெளியே ராஜாதான் கையில் பேரனுடன் நின்றிருந்தார்... “ சுமேதன் அழுவுறான்டா” என்று அசடு வழிந்தவரை கண்டு கோபமாக முறைத்த சத்யன் “ அவன் அழுதானா ? இல்ல நீங்க அழவச்சு தூக்கிட்டு வர்றீங்களா?” என்று கேட்க...
“ அடப்பாவி நம்புடா மகனே... அவனாதான் எழுந்துட்டான் “ என்றவரைப் பார்த்து “ டாடி இதெல்லாம் அநியாயம் டாடி” என்று கோபத்துடன் கைகால்களை உதறியவனிடம் குழந்தையை கொடுத்துவிட்டு ஏதோ சொல்ல வந்தவரை “ ஏங்க என்னா பண்றீங்க?” என்ற ராஜியின் குரல் அழைக்க... “ இதோ வந்துட்டேன் ராஜி” என்று அவசரமாக தனது அறைக்கு ஓடினார் ராஜா...
சத்யன் மகனை தூக்கிகொண்டு கதவை காலால் உதைத்து சாத்திவிட்டு வர... மான்சி அவன் முகத்தைப் பார்த்து உருண்டு புரண்டு சிரித்தாள்... “ சிரிக்காதடி” என்று கோபமா கத்தியவனிடம் இருந்து மகனை வாங்கி தன் மடியில் கிடத்தி “ பத்து நிமிஷம் டைம் குடுங்க குழந்தையை தூங்க வச்சிட்டு வர்றேன்” என்று கூறிவிட்டு குழந்தைக்கு பால் கொடுக்க ஆரம்பித்தாள்...
சற்றுநேரத்தில் குழந்தை உறங்கிவிட குழந்தையை தொட்டிலில் கிடத்திவிட்டு வந்தவள் பெட்டில் கவிழ்ந்து படுத்து தலையணையை கையால் குத்திக்கொண்டிருந்தவன் மீது மெல்ல தவழ்ந்து ஏறி முதுகுப்புறத்தில் அணைத்து படுத்து காதோரம் தனது இதழ்களால் உரசி “ என்னடா குட்டிப் பையா கோவமா?” என்று கேட்க...
அவனிடத்தில் பதில் இல்லாமல் போகவே “ ஹலோ புருஷா இப்போ உன் பொண்டாட்டி ரெடி... வேணுமா? வேணாமா?” என குறும்புடன் கேட்டதும் “ புருஷனும் ரெடி தான்டி என் செல்லப் பொண்டாட்டி” சட்டென்று புரண்டு அணைத்தான் சத்யன்
அங்கே மீண்டும் ஒரு காதல் அத்தியாயம் காமத்தின் மை தொட்டு நேர்த்தியாக எழுதப்பட்டது
“ காதல்
“ விருந்தென்று வந்தால் ....
“ இலையோடு தான் உண்ண நினைக்கும் ......
“ காதல்...
“ கைகளில் விழுந்த நட்சத்திரங்களை விட...
“ கைக்கு கிடைக்காத கூழாங்கலே பெரிதாக தெரியும்!
“ காதல்...
“ அடையப் போகிறவனை விட...
“ அடைந்தவனுக்கே ஆர்வம் அதிகமிருக்கும்!
“ காதல்......
“ உனக்கே உனக்கு என்று ஊர்ஜிதம் ஆனாலும்..
“ பார்வைகள் உளவறிந்து கொண்டே இருக்கும்!!
“ காதலில்......
“ குறும் பயணம் அல்ல...
“ முடிவற்று ஓடும் நெடும் பயணம்!!
“ காதல்......
“ வெறும் கூடல் அல்ல.....
“ தொலைதூரம் சென்று தேடும் தேடல் அது!!
“ காதல்...
“ ஒட்டு மொத்த மனித சக்கரத்தைய...
“ சுற்ற வைக்கும் ஒற்றைப் புள்ளி!!!!
“ விருந்தென்று வந்தால் ....
“ இலையோடு தான் உண்ண நினைக்கும் ......
“ காதல்...
“ கைகளில் விழுந்த நட்சத்திரங்களை விட...
“ கைக்கு கிடைக்காத கூழாங்கலே பெரிதாக தெரியும்!
“ காதல்...
“ அடையப் போகிறவனை விட...
“ அடைந்தவனுக்கே ஆர்வம் அதிகமிருக்கும்!
“ காதல்......
“ உனக்கே உனக்கு என்று ஊர்ஜிதம் ஆனாலும்..
“ பார்வைகள் உளவறிந்து கொண்டே இருக்கும்!!
“ காதலில்......
“ குறும் பயணம் அல்ல...
“ முடிவற்று ஓடும் நெடும் பயணம்!!
“ காதல்......
“ வெறும் கூடல் அல்ல.....
“ தொலைதூரம் சென்று தேடும் தேடல் அது!!
“ காதல்...
“ ஒட்டு மொத்த மனித சக்கரத்தைய...
“ சுற்ற வைக்கும் ஒற்றைப் புள்ளி!!!!
முற்றும்
No comments:
Post a Comment