மான்சியைத் தேடி - அத்தியாயம் - 23

எழுந்து அமர்ந்த சத்யன் மதுவை தூக்கி மடியில் வைத்துக்கொண்டு... அந்த அதிகாலையில் மந்திரம் போல் குழந்தையின் காதுகளில் சொன்னான் “ மதுக்குட்டி இதோ இந்த பவி ஆன்ட்டிதான் உன் அம்மா.... இனிமேல் ஆன்ட்டி சொல்லக்கூடாது அம்மான்னு தான் கூப்பிடனும்” என்று அழுத்தம் திருத்தமாக கூறினான் சத்யன்.....

அப்போது பூஜையறையில் பூஜைக்காக அம்மா மணியடிக்கும் சத்தம் எல்லோர் காதிலும் நிறைக்க .... “ இப்போ வேண்டாம் மாமா” என்றாள் ஈனஸ்வரத்தில் பவித்ரா...

அவளை கூர்மையுடன் பார்த்த சத்யன் “ ஏன் இப்ப வேண்டாம்?.... ரெண்டு பேரும் இவ்வளவு நாளா பெரியவங்களை ஏமாத்துன மாதிரி குழந்தையையும் ஏமாத்தாதீங்க” என்றவன் மதுவை கீழே இறக்கிவிட்டு “ தங்கம் நீங்க போய் அம்மாவை அம்மான்னு கூப்பிடுங்க பார்க்கலாம் ” என்றான்..

மதுமிதா பவித்ராவை நெருங்கி கால்களை கட்டிக்கொண்டு “ ஆன்ட்டி நான் உங்களை அம்மான்னு கூப்பிடவா?

ஸ்கூல் பஸ்ல... அப்புறம் ஸ்கூல்ல... அப்புறம் என் க்ளாஸ் மிஸ்.. அப்புறம் என் ப்ரண்ட்ஸ் எல்லார்கிட்டயும் எனக்கும் அம்மா இருக்காங்கன்னு சொல்லவா?” என்று ஏக்கமாக கேட்க...

தன் மகளின் அந்த யாசிப்பில் முத்து உடைந்துபோனான்.... பவித்ராவின் கால்களை கட்டிக்கொண்டிருந்த மகளை வாரியெடுத்து நெஞ்சோடு சேர்த்து அணைத்து கதறிவிட்டான்..

பவித்ராவால் அவனுடைய கதறலைப் பார்க்க முடியவில்லை... மகளை அணைத்தவனை இவள் அணைத்தாள்.... ஒரு கையால் மதுவை வளைத்தாள்.... மறுகையால் முத்துவை வளைத்தாள்.... இறுக்கி அணைத்தாள் ... “ வேணாங்க நீங்க அழக்கூடாது.... எப்பவுமே அழக்கூடாது ” என்றபடி இவளும் கதற.....

சத்யன் கலங்கிய விழிகளுடன் அமைதியாக கைகட்டி நின்று அந்த உணர்வுபூர்வமான சங்கமத்தை வேடிக்கைப் பார்த்தான்.... அவர்கள் இருவருக்கும் நடுவே இனி குழந்தை வேண்டாம் என்று தோன்ற... இருவர் கைகளையும் விலக்கிவிட்டு குழந்தையை வாங்கிக்கொண்டு அந்த அறையை விட்டு வெளியேறி ஹாலுக்கு வந்தான்...

பவித்ரா முத்து இருவரின் கண்ணீரைப் பார்த்து குழந்தையும் கேவியது... அவளைத் தோளில் போட்டு தட்டி சமாதானம் செய்தபடி சமையலறைக்குப் போனான்

அங்கிருந்த முத்துவின் அம்மாவிடம் போய் “ பாப்பாவுக்கு பூஸ்ட் ரெடியாம்மா?” என்று கேட்க....

அவனைத் திரும்பி பார்த்தவரின் கண்கள் கலங்கிப் போயிருந்தது... அறைக்குள் நடந்த உணர்ச்சி போராட்டத்தின் தாக்கம் அவரையும் விடவில்லை.... சத்யனை பார்த்து கையெடுத்துக் கும்பிட்டு “ இதுக்கெல்லாம் ஒரு முடிவு எப்ப வரும்னு நெனைச்சு கும்பிடாத தெய்வமில்லை ... இன்னிக்கு உன்னால எல்லாத்துக்கும் ஒரு முடிவு வந்துருச்சு ....” என்று கூற

சத்யன் பதட்டத்துடன் அவர் கைகளைப் பற்றி “ அம்மா என்னம்மா இது? நானும் உங்க மகன் தானே..... என் வாழ்க்கை நல்லாருக்கனும்னு பாடுபட்ட அந்த ரெண்டு உள்ளங்களோட வாழ்க்கை நல்லாருக்கனும்னு நான் நெனைச்சேன்... இதுக்குப்போய் கையெடுத்துக்கும்பிடுறீங்களேம்மா? முத்து என் சகோதரன்மா ” என்று வருத்தமாக கூறினான்....

அவனது வார்த்தையில் அந்த தாயின் கண்ணீர் மேலும் பெருகியது.... 
மதுவை சத்யன் பிரித்து எடுத்துச்சென்றதும் இருவரின் நெருக்கமும் அதிகமாக... பவித்ராதான் அவனை வன்மையாக இறுக்கினாள்... இத்தனை நாள் மனதிற்குள் பூட்டி வைத்த காதலை முத்துவின் கண்ணீர் வெள்ளம் பூட்டை உடைத்து வெளியே இழுத்து வந்துவிட்டது

முத்துவின் கண்ணீர் நின்று மனம் ஒரு நிதானத்துக்கு வந்து பவித்ராவின் இறுகிய அணைப்பில் இருக்கிறோம் என்று அவன் உணரும்போது பவித்ரா அவன் முகத்தை ஏந்தி முத்தமிட ஆரம்பித்திருந்தாள்... கண்மண் தெரியாமல் கண்ட இடத்தில் முத்தமிட்டாள்... எச்சில் தெறிக்க தெறிக்க முத்தமிட்டாள்... அவள் எச்சில் பட்ட அவன் முகத்தில் தன் கன்னத்தை வைத்து தேய்த்தாள்... பற்களால் மூக்கின் நுனியை கடித்தாள்... அவனது கத்தையான போலீஸ் மீசை அவளிடம் படாதபாடு பட்டு பல ரோமங்களை இழந்தது... இறுதியாக அவன் உதடுகளுக்கு வந்தாள்...

நேற்று இரவு அவளை தன் வருடலாலேயே மயக்கிய உதடுகள்.... முத்து சுகமாக கண்களை மூடிக்கொண்டு உதடுகளை திறந்துகொண்டான்... கவ்விப் பிடித்தாள் பவித்ரா... தன் மென் இதழ்களால் அந்த முரட்டு உதடுகளை... நழுவிச்சென்ற உதடுகளை பற்களால் பதம்பார்க்க முத்துவின் கைகள் அவள் இடுப்பை இறுக்கிப் பிடித்து தன்னோடு மோதியது....

அவள் இவன் உதடுகளை சுவைக்க சுவைக்க இவனுக்கு சொர்க்க போகமாக இருந்தது.... பவித்ரா அவன் உதடுகளை மென்றாள்... இரு கையாலும் அவன் தாடையை கெட்டியாகப் பிடித்துக்கொண்டு நாக்கை உள்ளே விட்டு உதடுகளை பிளந்து தனது இதழ்களை குவித்து அவனது உமிழ்நீரை உறிஞ்சினாள்.... அவள் விடுவிக்க வெகு நேரமானது கிறங்கிப் போனான் முத்து....

அவனை முத்தமிட்ட அவளும் களைத்துப் போக.... அவளிடம் முத்தங்களைப் பெற்ற முத்துவும் களைத்துப்போய் அவள் தோளில் முகத்தை சரித்துக்கொண்டு “ ராட்சசி இவ்வளவு ஆசையும் காதலையும் எங்கடி ஒழிச்சு வச்சிருந்த?” என்று காதலாய் கேட்டான்...

பவித்ரா பதில் சொல்லவில்லை அவன் தோள் வளைவில் தாடையை ஊன்றி இளைப்பாரினாள்.... முத்து வசதியாக சுவற்றில் சாய்ந்து நின்று.. அவளை வாகாக தன்மீது சாய்த்துக் கொண்டான்... இப்போது இருவரையும் சுவர் தாங்கியது

சற்றுநேரம் கழித்து “ பவி மதுவை ஸ்கூலுக்கு அனுப்பனும்” என்று தன் உதடுகளால் அவள் காதை உரசியபடி கூறினான் முத்து...

“ ம்ம்ம்”

“ நான் ஸ்டேஷன் போகனும்” முத்துவின் உதடுகள் பிடரியில் விளையாடியது....

“ ம்ம்ம்”

“ சத்யன் ஆபிஸ்க்கு போகனும்” முத்து தனது உதடுகளை கழுத்தடியில் இறக்கினான்

“ ம்ம்ம்”

“ அம்மா கோயிலுக்குப் போகனும்” முத்து கழுத்துக்கு கீழே தெரிந்த வெண்ணை குவியலின் பிதுங்களில் தனது உதடுகளை வைத்து உரசியபடி கொத்தாக கவ்விப்பிடித்து அந்த வென் சதையை சப்பி இழுக்க... அவனது வாயிலிருந்து வழிந்த உமிழ்நீர் அவள் தனங்களின் பிளவுக்குள் வழிந்தோடியது...
இவ்வளவு நேரமாக அவன் வார்த்தைகள் உணர்த்தாத நிகழ்காலத்தை அவனது ஆண்மை அவளுக்கு உணர்த்தியது... ஆம் வீறுகொண்டு எழுந்து அவள் தொடைகளின் சங்கமத்தை முட்டியது அவன் ஆண்மை....

பவித்ரா திகைப்புடன் விலகினாள்.. குனிந்து கைலிக்கு மேல் தெரிந்த கூடாரத்தைப் பார்த்தாள் “ ச்சீ” என்று வெட்கமாய் முனங்கிவிட்டு வெளியே ஓட முயன்றவளை தடுத்தவன் ஈரமாயிருந்த ரவிக்கையின் விழிம்பை காட்டி “ வேற மாத்திட்டு வா ... நான் வெளியேப் போறேன்” என்று கூற ... அவன் நெஞ்சில் செல்லமாக குத்திவிட்டு அவனை கதவை நோக்கி தள்ளினாள்....

கதவை திறந்து வெளியே வந்தவன் சங்கடமாக சத்யனைப் பார்த்து சிரிக்க... மதுமிதாவுக்கு யூனிபார்ம் மாட்டிக்கொண்டிருந்த சத்யன் “ ஏன்டா கொஞ்சநேரம் கொஞ்சிட்டு வெளியே வரமாட்டீங்களா? மதுவுக்கு ஸ்கூலுக்கு நேரமாச்சுப் பாரு” என்று நக்கல் செய்தான்...

முத்து அதற்கும் அசடு வழிந்தபடி மகளின் ஷூவுக்கு பாலீஷ் போட்டான்...

சற்றுநேரத்தில் வந்த பவித்ரா இயல்பாய் மதுமிதாவை தூக்கிக்கொண்டு “ அடடா குட்டிம்மாவை யாரு குளிக்க வச்சாங்க?” என்று கேட்க...

“ சித்தப்பாவும் நானும் குளிச்சோம்” என்று சொன்ன குழந்தையை முத்தமிட்டு “ இன்னிக்கு மதுக்குட்டி ஸ்கூல்ல இருந்து வந்ததும் நாம எல்லாம் பீச்சுக்கு போகலாம்” என்று குழந்தைக்கு ஆசை வார்த்தை சொன்னபடி இட்லியை ஊட்டினாள்...

அதைப்பார்த்த சத்யன் முத்து. அம்மா மூவரின் மனமும் நிறைந்தது...

அவசரமாய் மகளை கிளப்பி இருவரும் பேக்கை தூக்கிக்கொண்டு ஓடுவதை சிரிப்புடன் பார்த்தான் சத்யன்

பஸ் ஏறுவதற்கு முன்பு எப்பவுமே தனது கன்னத்தை காட்டி “ ஆன்ட்டிக்கு முத்தம்” என்று கேட்கும் பவித்ரா.... அன்று “ அம்மாவுக்கு ஒரு உம்மா குடுங்க செல்லம்” என்றதும் மதுமிதா அவள் கழுத்தைக் கட்டிக்கொண்டு முத்தமழை பொழிந்தாள்...

குழந்தையை அனுப்பிவிட்டு வழக்கம் போல சூப்பர் மார்கெட் உள்ளே நுழைந்து வீட்டுக்கு தேவையானவற்றை வாங்கிக்கொண்டிருந்தவளை உரிமையோடு உரசிக்கொண்டும் தொட்டுக்கொண்டும் வந்தான் முத்து...

பவித்ரா செல்லமாய் முறைத்த முறைப்பை எல்லாம் அலட்சியமான சிரிப்புடன் ஒதுக்கிவிட்டு அவளை உரசியபடியே வீட்டுக்கு வந்தான் 

" உனக்கு மட்டும்தான் தெரியும்...

" என் பாலைவண பூமியின்....

" கொடூரமான வெப்பத்தைக்....

" குறைக்கும் சக்தி....

" உன் புன்னகைக்கு மட்டுமே உண்டென!

" என்று வரும்? உன் குளிரில்...

" நான் உறையும் காலம்!

மறுநாள் காலை அத்தையின் வீட்டிலிருந்து வந்த கீதா அதிகப்படியாக முருக்கிவிடப்பட்ட மீசையுடன் தனது அப்பாவைப் பார்த்து “ என்னாப்பா பட்டுவேட்டில இருக்கீங்க?” என்று ஆச்சர்யமாக கேட்க....

மீசையிலிருந்த நரைமுடியை தேடித்தேடி கத்தரித்துக் கொண்டிருந்த செல்வம்..... மகளைத் திரும்பிப் பார்த்து “ ம்ம் நான் என் மாமியார் வீட்டுக்கு விருந்துக்கு போறேன்” என்றார் சிரிப்புடன்...

ஆஆஆஆஆ வென்று வாயைப் பிளந்த கீதா அவசரமாய் வீட்டுக்குள் ஓடியவள் பட்டுப்புடவையின் முந்தானை மடிப்பை சரி செய்தபடி வந்த ஆதியின் மேல் மோதி நின்றாள்...

அம்மாவின் அலங்காரத்தைப் பார்த்து மறுபடியும் வாயை பிளந்து “ என்னாச்சு உங்க ரெண்டு பேருக்கும்?” என்று மகள் கேட்க...

“ ம்ம் எங்கம்மா வீட்டுக்கு போறோம்..... ” வெட்கமாய் முகத்தை திருப்பினாலும் மகளுக்கு கர்வமாய் பதில் சொன்னாள் ஆதி ..கீதாவுக்கு தலை சுற்றுவது போல் பாசாங்கு செய்து சோபாவில் விழுந்தாள்....

வீட்டுக்குள் வந்த செல்வம் மகளின் நடிப்பைக் கண்டு சிரித்து “ ஏய் வாலு இன்னிக்கும் நீ அத்தை வீடுதான்.... நானும் அம்மாவும் உன் பாட்டி வீட்டுக்குப் போய் உன் அண்ணியை கூட்டிகிட்டு அப்படியே உன் கல்யாணத்துக்கும் சொல்லிட்டு வந்துடுறோம்” என்று செல்வம் இலகுவாக கூற...

“ அப்பா ப்ளீஸ்பா இப்படி திடீர்னு திருந்திட்டா நான் என்ன பண்றது? எனக்கு ஒன்னுமே புரியலையே?” என்று தலையில் கைவைத்துக்கொண்டு உட்கார

மனைவியின் பக்கம் திரும்பிய செல்வம் “ ஆதி இவ இப்படியே புலம்பிகிட்டு இருக்கட்டும்..... நாம போய்ட்டு வரலாம் வா” என்றுவிட்டு தனது மாருதி 800 காரின் சாவியை எடுத்துக்கொண்டு வெளியேப் போக.... ஆதி அவரை பின் தொடர்ந்தாள் ...

கீதா அவசரமாக ஓடிவந்து அம்மாவை அணைத்து “ அம்மா சும்மா கிண்டல் பண்ணேன்மா....எனக்கு ரொம்ப ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கும்மா.... நீ இன்னிக்கு ரொம்ப அழகா இருக்க... அப்பாவும் தான்” என்றவள் தாயின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டு அனுப்பி வைத்தாள்...

கார் நன்னிலம் எல்லையை கடந்து கும்பகோணம் சாலையில் பயணமாக மனைவியை தன்னருகில் இழுத்துக்கொண்டார்.... ரொம்பவும் இளைமையாக உணர்ந்தார் செல்வம்.... முதன்முதலில் மனைவிக்காக ஒன்றை செய்யப்போகும் சந்தோஷம் அவரை இளமையாக மாற்றியிருந்தது....

ஆதி நடப்பவைகளை நம்ப முடியாத ஒரு மயக்கத்தில் திளைத்தாள்.... முதன்முதலாக தாய்வீடு செல்லும் புதுமணப்பெண்ணின் மனநிலையில் இருந்தாள்.... என்றுமில்லாத சலுகையுடன் கண்வனின் தோளில் சாய்ந்து தாடையை வருடினாள்... கத்தையாக முறுக்கிவிடப்பட்ட மீசையை தடவிப்பார்த்தாள்.... செல்வம் மனைவியின் செயலை ரசித்து அனுபவித்தார்...

கார் வழியில் எங்கும் நிற்காமல் நேராக தாராசுரம் சென்று கமலகண்ணனின் வீட்டில் நின்றது... வேகமாக காரைவிட்டு இறங்கிய ஆதி செல்வம் தயக்கத்துடன் அமர்ந்திருப்பதைக் கண்டு மறுபுறம் வந்து கார் கதவை திறந்து உரிமையுடன் கையைப் பிடித்து இழுத்தாள்...



தயக்கமாக இறங்கியவரைப் பார்த்து “ ஏங்க வந்தது பிடிக்கலையா?” என்று கேட்க....

அவசரமாக தலையசைத்து மறுத்த செல்வம் “ இல்ல புள்ள இவங்களை அவ்வளவு பாடுபடுத்திட்டு இன்னைக்கு எந்த முகத்தோட அவங்ககிட்ட பேசுறதுன்னு சங்கடமா இருக்கு” என்று சிறு பையன் போல...

“ அய்யோ இவ்வளவு தானா? நீங்க என்ன அதுவேனும் இது வேனும்னு என்னை கொடுமை பண்ணி அம்மா வீட்டுக்கா அனுப்பினீங்க? இப்போ சங்கடப்பட? அதெல்லாம் நான் பார்த்துக்கிறேன் வாங்க” என்று அவர் கையை அழுத்தமாக பற்றிக்கொண்டு வீட்டு வாசலை நோக்கி நடந்தாள்....

வீரம்மாள் வீட்டின் பின்புறம் இருந்த பெரிய களத்தில் நெல் காயவைத்துக் கொண்டிருக்க.... கமலக்கண்ணன் மேல்சட்டை இல்லாமல் தலையில் கட்டிய தலைப்பாகையுடன் நெல் மூட்டைகளை பிரித்துக் கொட்டிக்கொண்டு இருந்தார்....

ஓடிவந்த வேலைக்காரப்பெண் மூச்சிரைக்க “ அய்யா..... நம்ம.... சின்ன...ம்மா.... போட்டாவுல இருக்குற.... சின்னம்மா வந்திருக்காக” திக்கித்திணறி சொல்லிமுடிக்க...

வீரம்மாளும் கமலாவும் குழப்பத்தோடு ஒருவரையொருவர் பார்த்துக்கொண்டனர் “ நாளைக்குத்தானே பரிச்சை முடிஞ்சு வர்றதா மான்சி சொன்னா? இன்னைக்கே வந்துட்டாளா?” என்றபடி வீரம்மாள் எழுந்து வீட்டுக்குள் போக .. அவள் பின்னாலேயே கமலாவும் தலைப்பாகையை அவிழ்த்தபடி வீட்டுக்குள் நுழைந்தார்....

கூடம் வந்த வீரம்மாள் திகைப்பில் உறைந்துபோய் அப்படியே நிற்க்க... பின்னால் வந்த கமலாவின் கண்களில் தனது தங்கை மட்டுமே தெரிந்தாள்.... செல்வம் தெரியவில்லை..... உடலில் தவழ்ந்த அரக்குப் பட்டும்... லேசாக நரையோடிய கூந்தலில் இருந்த மல்லிகையும்.... முகத்தில் பூசிய மஞ்சளும்... நெற்றியில் இருந்த காலணா அளவு குங்குமமும்.. அதன் மேலிருந்த விபூதி கீற்றும்.... தனது தங்கையை விழியகல பார்த்தவரின் பார்வையை நீர் திரையிட்டு மறைக்க... இடுப்பில் இருந்த துண்டை எடுத்து கண்ணீரைத் துடைத்துக்கொண்டு மீண்டும் தங்கையைப் பார்த்தார்...

ஆதிலட்சுமிக்கும் அதே நிலைமை அங்கே தனது அண்ணனைத் தவிர வேறு எதுவும் தெரியவில்லை.... கைகூப்பி “ அண்ணே நான் வந்துட்டேன்ண்ணே” என்றபடி வேகமாக சென்று அவர் கால்களில் விழுந்தாள்...

காலடியில் கிடந்த தனது தங்கையை தூக்கவேண்டுமே என்றுகூட தோன்றாமல் துண்டை வாயிலடைத்து கேவிக்கொண்டிருந்த கமலாவைக் கண்டு செல்வமும் கலங்கிப்போனார்....

தன் தங்கையின் மீது தான் கொண்ட பாசம் தான் பெரிது என்று எண்ணி இப்படியொரு அண்ணன் தங்கையைப் பிரித்த பாவத்தை நல்லவேளை இந்த ஜென்மத்திலேயே தன்னால் தீர்க்க முடிந்ததே என்று கண்கலங்கியபடி இரண்டு எட்டு முன்னால் வைத்து வந்து வீட்டுக்குள் வந்தார்....

கணவனையும் நாத்தனாரையும் கண்டு கண்ணீரில் கரைந்த வீரம்மாளுக்கு சட்டென்று உயிர் வர... வேகமாக முன்வந்து கணவரின் தோள் தட்டி “ அய்யோ அவுக எம்புட்டு நேரமா கால்ல விழுந்து கிடப்பாக... தூங்குங்க” என்று கூறிவிட்டு அவருக்கு முன் அவள் குனிந்து “ எழுந்திரிங்க மதினி” என்றபடி நாத்தனாரை தூக்கினாள்... கமலாவுக்கு இன்னும் தன்னை நிலைப்படுத்திக்கொள்ள முடியவில்லை...

எழுந்து நின்ற ஆதி அண்ணனின் தோளில் சாய்ந்துகொண்டு அழ... ரொம்பவே உடைந்து போனார்.... “ பாப்பா....” என்று உணர்ச்சிப் பெருக்கோடு அழைத்து தோளில் சாய்ந்த தங்கையை வருடியவர் “ இப்பத்தான் இந்த பாவியோட ஞாபகம் வந்துச்சா தாயி” என்று கேட்க...

அந்த வார்த்தை செல்வத்தின் நெஞ்சில் ஈட்டிபோல் பாய்ந்தது... கமலகண்ணனை நெருங்கி கையைப் பற்றிக்கொண்டு “ என்னை மன்னிச்சிடுங்க மச்சான்... எல்லாத்துக்கும் காரணம் நான்தான்” என்று ஒப்புதல் கூறி மன்னிப்பு கேட்டார்...

அதுவரை தங்கையை மட்டுமே கவனத்தில் கொண்டிருந்த கமலா... அப்போதுதான் மாப்பிள்ளையை கண்டவர் போல்... பதறிப்போய் தங்கையை விலக்கிவிட்டு “ அய்யோ மாப்ள இதென்ன நீங்கபோய் என்கிட்ட மன்னிப்பு கேட்டுகிட்டு... எல்லாம் கெட்டகாலம் மாப்ள.... நீங்க வந்ததே போதும்....” என்று பெரியமனிதராய் மன்னிப்பை மாற்று வார்த்தைகளில் கூற......

அந்த அன்பான பேச்சும் செல்வத்தை குற்றவாளியாக்குவது போல் உணர... தலைகுனிந்து நின்றார்.... கமலகண்ணனால் தனது தங்கை புருஷனை அப்படி பார்க்கமுடியவில்லை... அவர் தோளில் கைவைத்து “ வாங்க மாப்ள நின்னுகிட்டே இருக்கீங்களே” என்று அழைத்துப்போய் சோபாவில் அமரவைத்தார்

வீரம்மாள் காபி எடுத்துவர.... கமலக்கண்ணன் தனது கையால் எடுத்து ஆதிக்கும் செல்வத்துக்கும் கொடுத்துவிட்டு நிமிர்ந்தவர் வாசலில் நின்ற உறவுகூட்டத்தைப் பார்த்து திகைத்து... இவங்களுக்கெல்லாம் அதுக்குள்ள எப்படி தெரிஞ்சது? என்று யோசனையுடன் மனைவியைப் பார்க்க...

அசடுவழிய சிரித்த வீரம்மாள்... “ நான்தான் புழக்கடைப் பக்கமா ஓடிப்போய் சொல்லிட்டு வந்தேன்... மதினிய பாக்க அவுகளும் தான வருஷக்கணக்கா காத்திருக்காக?” என்று சொன்னதும் மொத்த கூட்டமும் உள்ளே வந்து ஆதியையும் செல்வத்தையும் சூழ்ந்துகொண்டது...

அவர்களின் அன்பில் தினறிப்போனார்கள் ஆதியும் செல்வமும்.... வயதான பல்போன கிழவிகள் சிலர் ஆதியின் வருடங்கள் பல கடந்ததை மறந்து.... ஆதியின் கன்னத்தை வருடி “ எத்தனை குழந்தைங்க கண்ணு?” என்று கேட்டு... அவள் இரண்டு என்றதும் “ அட இன்னா கண்ணு ரெண்டு... இன்னும் நாலஞ்சு பெத்துக்க கண்ணு” என்று கூறி ஆதியின் வெட்கத்தையும் செல்வத்தின் இளமையையும் திரும்ப கொண்டு வந்தனர்...

ஆதி கூச்சத்தில் நெளிய செல்வம் அதை ரசனையுடன் பார்த்து காதோரம் குனிந்து “ என்ன புள்ள பெரியவங்க வார்த்தையை மதிக்கனும்... மறுபடியும் பெத்துக்குவமா” என்று ரகசியமாக கேட்க....

ஆதி பொய்யாக முறைத்து “ ம் அதை உங்க வாயாடி டாக்டர் மருமக வருவா அவகிட்ட ஆலோசனை கேளுங்க.... கரெக்டா பதில் சொல்லுவா” என்று நக்கலாய் சொல்ல....

செல்வம் திகைப்புடன் நிமிர்ந்து “ ஆஆஆஆ அவகிட்டயா? அப்புறம் அவ டாக்டராகி வந்து முதல் வேலையா என்னை படுக்கப்போட்டு குடும்பக்கட்டுப்பாடு ஆப்ரேஷன் பண்ணிடுவா” என்று பயந்தவர் போல நடிக்க......

“ ம்ம்ம் அந்த பயம் இருக்கட்டும் ” என்று எச்சரித்தாள் ஆதி.... இருவருமே மான்சியின் நினைவில் சிரித்துவிட்டனர்....


இங்கும் அங்கும் பரபரப்பாக ஓடிக்கொண்டிருந்த கமலாவைப் பார்த்து “ மச்சான் மொதல்ல என் வாயாடி மருமகள கூப்பிடுங்க” என்று செல்வம் கூற....

தலையை சொரிந்தபடி அருகே வந்த கமலா “ அது வந்த .... இன்னைக்குத்தான் பரிச்சை முடியுது.... ரூமை காலி பண்ணிட்டு இன்னைக்கு நைட்டு கிளம்பி காலையில வர்றேன்னு சொல்லுச்சு.... நீங்க வருவீகன்னு தெரியாது மாப்ள... இல்லேன்னா இன்னிக்கே கிளம்ப சொல்லிருப்பேன்” என்றார்

“ சரி விடுங்க மெதுவாவே வரட்டும்.. இது கடைசி வருஷம்ல ... எல்லார்கிட்டயும் சொல்லிகிட்டு வரனும்ல” என்று மருமகளுக்கு பரிந்து வந்த செல்வத்தை ஆச்சரியமாகப் பார்த்தார் கமலா....

அதன் பின் செல்வம் வயக்காட்டை சுற்றி வருவதாக கிளம்ப.... கமலக்கண்ணன் அவருக்கு எடுபிடியாக நான்கு பேரை கூட அனுப்பினார்...

ஆதிலட்சுமியும் வீரம்மாளும் அழுதுகொண்டே பாதி கதையும்... சிரித்துக்கொண்டே மீதிக்கதையும் என இருபத்தியிரண்டு வருட கதையை பேச.... கமலக்கண்ணன் தனது தங்கைக்கு தென்னமரத்தின் அடிக்குறுத்து பிடிக்குமே என்று தனது பைக்கை எடுத்துக்கொண்டு ஊரைச்சுற்றி தேடியலைந்து வாங்கி வந்து தங்கைக்கு கொடுக்க.... ஆதி அண்ணனின் பாசத்தில் நெகிழ்ந்து போனாள் ....

அதன்பின் பல வருடம் கழித்து வந்த தங்கைக்கும் மாப்பிள்ளைக்கும் விருந்துக்கு ஏற்பாடு செய்தார் கமலக்கண்ணன்.... ஊருக்கே அங்குதான் சாப்பாடு என்பது போல் தடல்புடலாக விருந்து ரெடியானது... செல்வம் எவ்வளவு இழந்துவிட்டோம் என்று உண்மையாக வருந்தினார்.... மரியாதை கொடுப்பதாக எண்ணி ஒதுங்கிப்போன மாமியார் வீட்டு சொந்தங்களிடம் வழிய சென்று பேசி நன்மதிப்பை பெற்றார்...

கமலக்கண்ணனின் வேண்டுகோளை ஏற்று அன்று இரவு அங்கேயே தங்கி மறுநாள் மருமகளை பார்த்துவிட்டு போவது என்று முடிவானது..... சஸ்பென்ஸாக இருக்கட்டும் என்று மருமகளுக்கு தகவல் சொல்லவேண்டாம் என்று தடுத்துவிட்டார் செல்வம்....

ஆனால் அவர் மட்டும் முத்துவுக்கு போன் செய்து தாராசுரம் வந்திருக்கும் விஷயத்தை தெரிவித்தார்.... சத்யன் அங்கே இருப்பதை அறிந்துகொண்டு அவனிடமும் இப்போது சொல்ல வேண்டாம் என்றார்.... முத்துவும் சிரிப்புடன் சரிப்பா என்று ஒத்துக்கொண்டான்....

கிட்டத்தட்ட இருபத்தி மூன்று வருடமாக தங்கையின் அறையை எதற்காகவும் பயன்படுத்தாமல் அடிக்கடி சுத்தம் மட்டும் செய்து “ என் தங்கச்சி என்னைக்காவது வரும்.... அது வரைக்கும் அதோட பொருளை யாரும் தொடக்கூடாது” என்று கட்டுப்பாடுடன் பூட்டி வைத்திருந்த அறையை கமலக்கண்ணன் அன்று இரவு திறந்து தனது தங்கையின் உபயோகத்திற்கு கொடுக்க...

அதிலிருந்த பொருட்கள் அப்படியே இத்தனை வருடங்களாக பாதுகாக்கப்பட்டிருப்பதை கண்டு செல்வமே கண்கலங்கி போனார் .. கமலக்கண்ணனின் அன்பை எண்ணி .... அன்றைய இரவு ஒரு கண்ணீர் கலந்த நேசமிக்க இரவாக முடிந்தது அந்த தம்பதிகளுக்கு....

“ உறவு என்பது ஒரு சில...

“ மணித்துளிகள் தான் என்றாலும்....

“ அங்கே நிகழ்வதென்னவோ....

“ உயிரும் உயிரும் கலந்து உணர்ந்த...

“ ஒரு உண்ணதமான உதயம் !

பவித்ராவும் முத்துவும் எதையோ பேசி சிரித்தபடி வீட்டுக்கு வர..... வாசலிலேயே நின்றிருந்த சத்யன் இருவரையும் பொய்யாக முறைத்து “ இங்க ஒருத்தன் கல்யாணம் பண்ணியும் பிரமச்சாரின்னு காஞ்சுபோய் கெடக்கேன்... நீங்க என்னடான்னா ஓவரா ரொமான்ஸ் பண்றீங்களா?” என்று கேட்க...

ஒருவரையொருவர் பார்த்துக்கொண்ட முத்துவும் பவியும் பக்கென்று சிரித்துவிட ... “ என்ன நான் சொல்றது உங்களுக்கு சிரிப்பா இருக்கா?” சத்யன் எரிச்சலாக கூறியதும் முத்து வந்து அவனை தோளோடு அணைத்து “ இல்லடா சத்யா.... இதே டயலாக்கை நேத்து உன் பொண்டாட்டி சொன்னா... இப்போ நீயும் அதே சொன்னதும் எங்களுக்கு சிரிப்பு வந்துடுச்சு” என்று முத்து கூற...

சத்யன் புருவங்கள் நெறிபட கூர்மையாகப் பார்த்து... “ என்னது மான்சி உங்ககிட்ட பேசினாளா? அவளை முன்னாடியேத் தெரியுமா?” என்று கேட்க...

முத்து தலையசைத்தபடி சத்யனை உள்ளே அழைத்துச்சென்று சோபாவில் அமர வைத்தான்.... பக்கத்தில் அமர்ந்து “ ஆமாம் சத்யா ஆஸ்பிட்டல்லயே ஒரு டாக்டரா மான்சியைத் தெரியும்.... அதுமட்டுமல்ல நேத்து நான் மான்சியைப் போய் பார்த்தேன்” என்ற முத்து..... தான் எதற்காக மான்சியை பார்க்க போனது.... தனக்கும் மான்சிக்கும் நடந்த உரையாடல்கள் என எல்லாவற்றையும் ஒன்றுவிடாமல் விளக்கமாக சத்யனிடம் கூறிவிட்டு இறுதியாக சத்யனின் கைகளைப் பற்றிக்கொண்டு “ என்ன மாதிரி பொண்ணுடா அவ? ஒரு தேவதை மாதிரி? தப்பை தட்டிக்கேட்கும் துணிச்சல்... அதே தப்பை மன்னிக்கும் மனப் பக்குவம்.... சட்டென உறவுகொண்டடும் தோழமை.... எல்லாரையும் புரிஞ்சுக்குற முதிர்ச்சி.....கஷ்டத்தையும் சிரிப்போடு அனுகும் நேர்த்தி... காதலுக்காக கண்ணீர் விடும் அழகு.... ம்ம் அவ கிடைக்க நீ குடுத்து வச்சிருக்கனும் சத்யா ” முத்துவின் வார்த்தைகள் ஒவ்வொன்றும் உண்மையாக வந்துவிழ...

சத்யன் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தான்....

மான்சியின் பேச்சு முத்துவின் வாயிலாக கேட்டாலும் அவளின் குணநலன்களை சத்யனால் உணர முடிந்தது... தன்னைப் பிரிந்து தன் மனைவியால் இருக்குமுடியாமல் அழுதாள் என்று கேட்டதும் சத்யனின் இதயம் கசிந்தது... இத்தனை நாளும் என்னைப் போலவே துடித்திருக்கிறாள் என் மனைவி என்று காதலாய் எண்ணிக்கொண்டான்....

அத்தை ஜானிகியை புரிந்துகொண்டது..... பவித்ராவை தங்கை என்றது... தனது அம்மா தாய்வீடு வரவேண்டும் என்பதற்காக என்னை பிரிந்திருக்கிறாள் என மான்சி சம்மந்தப்பட்ட எல்லாமே அவளை சத்யன் இதயத்தில் இமயத்திற்கு உயர்த்தியது... மனைவியின் புத்திசாலித்தனத்தை எண்ணி உள்ளம் பூரித்தான்.... இத்தனை நாட்களாக கட்டுப்படுத்தி வைத்திருந்த காதல் மீண்டும் காதல் மணம் பரப்பியது....

நெஞ்சு காதலால் விம்ம முத்துவின் கையைப்பற்றி “ நான் மான்சியைப் பார்க்கனும் முத்து” என்றான் ....